Χάιδευα τα όμορφα μαλλιά σου – μες στ’ όνειρο

Είστε όλοι καλεσμένοι
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
01/02/2019

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιώργος Μυζάλης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Νιώθω πως επαναλαμβάνομαι. Κάθε τόσο, γράφω ένα κείμενο για τα όνειρα κάθε λογής και επιχειρηματολογώ – μέσα από κάποια προσωπική μου ιστορία και αφήγηση – ότι αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν. Παράλληλα, νιώθω ενοχές ή μια παράξενη αίσθηση μετεωρισμού, λες και, η συνείδησή μου με «στήνει στον τοίχο» που είμαι ευτυχισμένος. Ίσως γιατί οι άνθρωποι γύρω μου δεν βιώνουν την ίδια πραγμάτωση ή δεν διάγουν βίο περιπετειώδη και δημιουργικό. Θυμάμαι μια κουβέντα που μου είχε πει κάποτε, εν μέσω βαθιάς κρίσης (λες και τώρα έχει ελαφρύνει) ο Οδυσσέας Ιωάννου: «δεν μπορώ να νιώθω ενοχές που είμαι ευτυχισμένος». ΟΚ, δεν είναι αυτό ακριβώς το case, αλλά, ρε γαμώτο, έχω μπροστά μου κάτι πολύ μεγάλο, κάτι πολύ σπουδαίο (για μένα), κάτι που θα «σκότωνα» να έβλεπαν οι γονείς μου (κι ας λένε στα παραμύθια πως με κοιτούν από εκεί ψηλά): τη Δευτέρα που μας έρχεται (4 Φεβρουαρίου και ώρα 19:00) στον Πολυχώρο της Βιβλιοθήκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών παρουσιάζουμε το πρώτο μου βιβλίο για το «Πολιτικό τραγούδι στην Ελλάδα (1974 – 2002)» (εκδόσεις Fagotto Books).

Ήμουν μικρό παιδί και τραγουδούσα. Τραγουδούσα συνεχώς – μου λένε. Θυμόμουν στίχους, ρεφραίν, εισαγωγές, κ.ο.κ. Και ο πατέρας μου καμάρωνε (όσο πρόλαβε) και η μητέρα μου με προκαλούσε να πω κι άλλα (μέχρι που «έφυγε» ο φάδερ και το τραγούδι μας έγινε μοιρολόι). Μικρός πολύ, διάβασα, από τη βιβλιοθήκη της Μαρίνας, ένα βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου για τον «φευγάτο» κολλητό του, το Μάνο Λοΐζο. Και το ερωτεύθηκα ολοκληρωτικά και για πάντα: ερωτεύθηκα το βιβλίο, ερωτεύθηκα το συγγραφέα του, ερωτεύθηκα το «φευγάτο» της ιστορίας, ερωτεύθηκα προπάντων το τραγούδι μας. Το άφησα να με πάρει από το χέρι, να με φροντίσει, να με παρηγορήσει, να με γιατροπορεύσει, να με συναισθανθεί και να μου προσφέρει αυτό που μου έλειψε περισσότερο από όλα στη ζωή: το χάδι και την αποδοχή. Παράλληλα, γεννήθηκε ένα όνειρο, ένας στόχος, μια πορεία: να γράψω κάποτε ένα βιβλίο σαν του Παπαδόπουλου. Για το τραγούδι. Για το μεγάλο ερωτικό μου. Γιατί χρωστάω ευγνωμοσύνη στο τραγούδι. Παντοτινή.

Αν θες, λοιπόν, κι εσύ να δεις έναν άνθρωπο να λάμπει, αν θες να δεις έναν άνθρωπο που κατάφερε να γίνει «αστροναύτης», έλα τη Δευτέρα στο Μέγαρο. Εκτός από εμένα, θα δεις αγαπημένους σου (και μου) ανθρώπους να μιλούν (αλλά κυρίως να τραγουδούν) για το πολιτικό τραγούδι (το πιο αγαπημένο και ουσιαστικό τραγούδι): Λάμπρος Λιάβας, Χάρης Συμβουλίδης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Θοδωρής Οικονόμου και Ρίτα Αντωνοπούλου θα είναι εκεί για να καμαρώνουν ακόμα περισσότερο οι γονείς μου (από ψηλά), οι αδερφές και τα ανίψια μου και οι πιο κοντινοί μου συγγενείς – οι φίλοι μου – στο κοινό. Θα σε περιμένουμε.


Υ.Γ.1. Ελπίζω ολόψυχα «να είμαι εκεί». Να μη με καταστήσει αφηρημένο η συγκίνηση και το άγχος μου και να «ρουφήξω» κάθε ανάσα και κάθε κουβέντα και κάθε βλέμμα και κάθε νεύμα και κάθε δάκρυ και κάθε γέλιο και καθετί που θα γεννήσει η πιο ευτυχισμένη στιγμή της (έως τώρα) ζωής μου.

Υ.Γ.2. Ο τίτλος του παρόντος έρχεται από το τραγούδι του Νικόλα Παπάζογλου με τίτλο «Όνειρο».
prosklhsh politiko tragoudi

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!