Στα ποιήματα αυτά, που αποτελούν το καθένα μια ολοκληρωμένη ποιητική ιδέα και μορφή, διακρίνεται υποδόρια ένα στοχαστικό υπόβαθρο: Το κενό, που άφησαν πίσω τους οι μεγάλες αφηγήσεις, μετά τη φυγή τους ως νέοι θεοί, σωρεύοντας ερείπια, η ρευστότητα των σημερινών πραγμάτων, η αδυναμία μιας οποιασδήποτε πρόβλεψης για το επερχόμενο, που γίνεται ολοένα πιο κλειστό, επίφοβο και επικίνδυνο, αυξάνοντας την αγωνία και το άγχος. O μύθος συμπλέει με την πραγματικότητα για να φωτίσει μεταφορικά και ουσιαστικά το βάθος της. Στο επίκεντρο η σημερινή παρακμή στον περίγυρό μας, όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, με την κυριαρχία της τεχνοεπιστήμης, και της οικονομίας, καθώς επίσης και οι παρεκτροπές της φύσης του ανθρώπου, ο εγωισμός, η ιδιοτέλεια, η άκρατη φιλοδοξία, το πάθος για την εξουσία, ο φόνος και η τρέλα του μηδενός, που πολλές φορές οξύνονται και εκτραχύνονται μέσα στην ιστορία και στην καθημερινότητα, διαμορφώνοντας το αίνιγμα και την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αλλά υμνείται και ο έρωτας, που, ως συμπαντική πανταχού παρουσία, που στρέφεται προς τη συνοχή, τον αγώνα και τη διάσωση του ανθρώπου.
Ο τίτλος «Μορφογενέσεις», θέλει να υποδηλώσει την οδυνηρή διαδικασία της ποιητικής δημιουργίας, που, από τα αρχικό νεφελώδες, ενστικτώδες σχεδόν, στάδιο της έμπνευσης, καταλήγει σε μια ολοκληρωμένη μορφή που διαυγάζει το περιεχόμενό της, το καθιστά ώριμο, κι άρα ωραίο, στην επικοινωνία με αυτόν που το βλέπει αισθητά, συναισθηματικά και νοητά, ταυτόχρονα. Η ρήξη με τις παλιές μορφές δεν είναι ποτέ ολοκληρωτική, καθώς δεν νοούνται νέες χωρίς την διαμεσολάβηση του νοούμενου προηγούμενου, που ανάλογα με τον ποιητή ή καλλιτέχνη εμπεριέχεται στην άρνησή του. Το μοντέρνο προϋποθέτει την παράδοση, δεν την καταστρέφει. Αλλά κι όταν οδηγείται σ’ αυτές τις ριζικές καταστροφές, που λέει ο Ρενέ Τομ στην θεωρία του, σε μεγάλες εποχές για την ποίηση, πάντα βρίσκεται τρόπος να τις υπερπηδήσει, όπως μας έδειξε το παράδειγμα του Ντάντε, και, στην νεοελληνική λογοτεχνία, του Διονυσίου Σολωμού. Εν προκειμένω ως παράδοση, δεν περιλαμβάνεται μόνο η πορεία της γλώσσας μας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αλλά και η ευρωπαϊκή, που ως συνέχειά της έχει σημειώσει τεράστια βήματα διαμορφώνοντας αυτήν την περιοχή του πνεύματος στην οποία ζούμε σήμερα.
Ο ποιητής και συγγραφέας Νίκος Σ. Σταµάτης (Νίκος Στάµης) γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου και τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Πατρών. Είναι πτυχιούχος της Νοµικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται µε την ποίηση και το δοκίµιο, παράλληλα µε τη δημοσιογραφική του δραστηριότητα, από τα νεανικά του χρόνια. Το πρώτο του έργο, µε τίτλο Δημοσθένης, ποιητικό δρώμενο σε τρεις πράξεις, εκδόθηκε µε το ψευδώνυμο Νίκος Στάµης από τις Εκδόσεις Καστανιώτη το 1986 και έκανε τρεις εκδόσεις. Ακολούθησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 τρία μεγάλα συνθετικά ποιήματα από τις Αχαϊκές Εκδόσεις: Μαθητεία στον Διονύσιο Σολωµό, Ο άλλος Μύθος του Ηρός και Χάσµατα στο Χρόνο. Το 2004 από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, κυκλοφόρησε η µμετάφραση των 14 Ολυµπιόνικων Ύµνων του Πινδάρου µε εισαγωγές και σχόλια, µε τίτλο Το υπέρτατο νόηµα της δόξας. Ποιήµατα και θεωρητικά του κείµενα έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί σε περιοδικά και εφημερίδες.
Σελ.: 96 | Τιμή: 11,00€
