΄΄Κάθε πρωί στις επτά, φρέσκος,πλυμένος,ξυρισμένος,ντυμένος στην τρίχα, κάθομαι στο τραπέζι του γραφείου και γράφω. Είμαι πειθαρχημένος, τέλειος υπάλληλος της γραφής. Με κάποιες κακές συνήθειες, ίσως, γιατί όσο γράφω καπνίζω, πολύ, και πίνω μπύρα. Και γράφω, γράφω ασταμάτητα΄΄.
Κάπως έτσι περιγράφει την καθημερινότητά του ο Αντρέα Καμιλλέρι, όταν το καλοκαίρι του 2016, στα 91 του, μάχεται το σκοτάδι της τυφλότητας ανατρέχοντας στις εικόνες της μνήμης του. Και αρχίζει να υπαγορεύει. Γεννιέται έτσι μια πραγματική άσκηση μνήμης, ένα είδος ΄΄εργασίας για τις διακοπές΄΄. 23 ιστορίες σε 23 ημέρες, για τις αναμνήσεις που σημάδεψαν τη ζωή και το έργο του, και που αποτελούν επιπλέον πολύτιμες βινιέτες της ιστορίας του τόπου του τα τελευταία εκατό χρόνια. Τις ιστορίες συνοδεύουν τα σχέδια έξι καταξιωμένων Ιταλών εικονογράφων, οι οποίοι επιχειρούν να εκφράσουν οπτικά το συναίσθημα του βιβλίου.
Η στάχτη του Λουίτζι Πιραντέλλο,που το 1942 πέντε μαθητές λυκείου, ανάμεσά τους και ο Αντρέα Καμιλλέρι, προσπαθούν να πείσουν τις αρχές να μεταφερθεί από τη Ρώμη στο Αγκριτζέντο, τιμώντας την επιθυμία του. Πίσω στο 1940 και στο εξοχικό των εκ μητρός παππούδων, τη μέρα που ο Μουσσολίνη κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία και στην Αγγλία. Η προληπτική λογοκρισία του 1960, που φτάνει ως τη σύλληψη του κριτικου κινηματογράφου που δημοσίευσε , υπό τον εύγλωττο τίτλο Η Στρατιά ΄΄Σ' αγαπώ΄΄, κείμενο με θέμα τα κατορθώματα του ιταλικού στρατού στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι αφηγήσεις του Ρώσου φίλου του ηθοποιού Πιέτρο Σαρόφ για τη γνώμη του Τσέχοφ για τον Στανισλάφσκι, για τον Αντονιόνι και τη Μόνικα Βίττι, για τις παρενέργειες των ψηλών βουνών στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που γεννήθηκε σ' ένα χωριό ενάμισυ μέτρο πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, για τη μανία του καπνίσματος, για τον αστυνόμο Καμιλλέρι, για την Ομορφιά που κάποτε είχε την τύχη ν' αντικρύσει....
Στις ΄΄Ασκήσεις της μνήμης , στα 91 του χρόνια, ο τυφλός πιά Αντρέα Καμιλλέρι αφηγείται στιγμιότυπα μιάς γεμάτης και ουσιαστικής ζωής. Της ζωής του. Ξεκίνησε να γράφει στα 60 του, και μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ο πιο πολυδιαβασμένος Ιταλός συγγραφέας του 20ου αιώνα. Ανθρωπος ασυμβίβαστος στις ιδέες του, συγγραφέας που τον αποκάλεσαν ΄΄μάγο της μεσογειακής αστυνομικής φιλολογίας΄΄, πάνω απ' όλα Σικελός, έζησε μια ζωή που πολλοί θα ζήλευαν. Και, κομμάτια αυτής της ζωής, κάποια στιγμιότυπα που τον σημάδεψαν και πυροδότησαν την έμπνευσή του καταγράφει σε αυτό το μικρό βιβλίο. Γαλήνιος, άνθρωπος που γνωρίζει ότι αυτά που έκανε στη ζωή του ήταν σύμφωνα με τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του, έζησε και δημιούργησε σε μια ζωή σύμφωνα με τις αξίες του. Γνώρισε και συναναστράφηκε σημαντικούς ανθρωπους, που κάποιοι από αυτούς επηρέασαν όχι μόνο την Ιταλια, αλλά ολόκληρο τον κόσμο, σαν τον συγγραφέα Εντουάρντο ντε Φίλιππο,τους σκηνοθέτες Μικελάντζελο Αντονιόνι και Τζόρτζιο Στρέλερ, την Μόνικα Βίττι και ένα πλήθος άλλων που ζώντας σε μια εποχή αλληλεπίδρασης, επηρέασαν ο ένας τον άλλο. Φτάνοντας κοντά στο τέλος της ζωής του, σε μια συνέντευξη που έδωσε είπε το εξής:΄΄ Ξέρετε, εγώ είμαι κομμουνιστής, και για μένα υπάρχει πάντα ελπίδα. Μάχομαι κάθε μέρα γι' αυτό. Διαφορετικά η ζωή μου, η γραφή μου θα είχαν πολύ μικρή σημασία.΄΄
Η μετάφραση είναι της Φωτεινής Ζερβού.
Για το βιβλιο έγραψαν:
΄΄Ο Καμιλλέρι, ο τυφλός συγγραφέας με χίλια μάτια και τις χιλιάδες αναμνήσεις, μας διηγείται το μικρό έπος του στα μαγευτικά μέρη που έζησε πραγματικά. Αυτό που καμία τυφλότητα δεν μπορεί να σβήσει και να εξαφανίσει΄΄. Il Messaggero.
΄΄Διαβάζοντάς το ανακαλύπτεις την πηγή έμπνευσης του πολυαγαπημένου συγγραφέα΄΄. Corriere della Sera.
Κάπως έτσι περιγράφει την καθημερινότητά του ο Αντρέα Καμιλλέρι, όταν το καλοκαίρι του 2016, στα 91 του, μάχεται το σκοτάδι της τυφλότητας ανατρέχοντας στις εικόνες της μνήμης του. Και αρχίζει να υπαγορεύει. Γεννιέται έτσι μια πραγματική άσκηση μνήμης, ένα είδος ΄΄εργασίας για τις διακοπές΄΄. 23 ιστορίες σε 23 ημέρες, για τις αναμνήσεις που σημάδεψαν τη ζωή και το έργο του, και που αποτελούν επιπλέον πολύτιμες βινιέτες της ιστορίας του τόπου του τα τελευταία εκατό χρόνια. Τις ιστορίες συνοδεύουν τα σχέδια έξι καταξιωμένων Ιταλών εικονογράφων, οι οποίοι επιχειρούν να εκφράσουν οπτικά το συναίσθημα του βιβλίου.
Η στάχτη του Λουίτζι Πιραντέλλο,που το 1942 πέντε μαθητές λυκείου, ανάμεσά τους και ο Αντρέα Καμιλλέρι, προσπαθούν να πείσουν τις αρχές να μεταφερθεί από τη Ρώμη στο Αγκριτζέντο, τιμώντας την επιθυμία του. Πίσω στο 1940 και στο εξοχικό των εκ μητρός παππούδων, τη μέρα που ο Μουσσολίνη κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία και στην Αγγλία. Η προληπτική λογοκρισία του 1960, που φτάνει ως τη σύλληψη του κριτικου κινηματογράφου που δημοσίευσε , υπό τον εύγλωττο τίτλο Η Στρατιά ΄΄Σ' αγαπώ΄΄, κείμενο με θέμα τα κατορθώματα του ιταλικού στρατού στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι αφηγήσεις του Ρώσου φίλου του ηθοποιού Πιέτρο Σαρόφ για τη γνώμη του Τσέχοφ για τον Στανισλάφσκι, για τον Αντονιόνι και τη Μόνικα Βίττι, για τις παρενέργειες των ψηλών βουνών στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που γεννήθηκε σ' ένα χωριό ενάμισυ μέτρο πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, για τη μανία του καπνίσματος, για τον αστυνόμο Καμιλλέρι, για την Ομορφιά που κάποτε είχε την τύχη ν' αντικρύσει....
Στις ΄΄Ασκήσεις της μνήμης , στα 91 του χρόνια, ο τυφλός πιά Αντρέα Καμιλλέρι αφηγείται στιγμιότυπα μιάς γεμάτης και ουσιαστικής ζωής. Της ζωής του. Ξεκίνησε να γράφει στα 60 του, και μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ο πιο πολυδιαβασμένος Ιταλός συγγραφέας του 20ου αιώνα. Ανθρωπος ασυμβίβαστος στις ιδέες του, συγγραφέας που τον αποκάλεσαν ΄΄μάγο της μεσογειακής αστυνομικής φιλολογίας΄΄, πάνω απ' όλα Σικελός, έζησε μια ζωή που πολλοί θα ζήλευαν. Και, κομμάτια αυτής της ζωής, κάποια στιγμιότυπα που τον σημάδεψαν και πυροδότησαν την έμπνευσή του καταγράφει σε αυτό το μικρό βιβλίο. Γαλήνιος, άνθρωπος που γνωρίζει ότι αυτά που έκανε στη ζωή του ήταν σύμφωνα με τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του, έζησε και δημιούργησε σε μια ζωή σύμφωνα με τις αξίες του. Γνώρισε και συναναστράφηκε σημαντικούς ανθρωπους, που κάποιοι από αυτούς επηρέασαν όχι μόνο την Ιταλια, αλλά ολόκληρο τον κόσμο, σαν τον συγγραφέα Εντουάρντο ντε Φίλιππο,τους σκηνοθέτες Μικελάντζελο Αντονιόνι και Τζόρτζιο Στρέλερ, την Μόνικα Βίττι και ένα πλήθος άλλων που ζώντας σε μια εποχή αλληλεπίδρασης, επηρέασαν ο ένας τον άλλο. Φτάνοντας κοντά στο τέλος της ζωής του, σε μια συνέντευξη που έδωσε είπε το εξής:΄΄ Ξέρετε, εγώ είμαι κομμουνιστής, και για μένα υπάρχει πάντα ελπίδα. Μάχομαι κάθε μέρα γι' αυτό. Διαφορετικά η ζωή μου, η γραφή μου θα είχαν πολύ μικρή σημασία.΄΄
Η μετάφραση είναι της Φωτεινής Ζερβού.
Για το βιβλιο έγραψαν:
΄΄Ο Καμιλλέρι, ο τυφλός συγγραφέας με χίλια μάτια και τις χιλιάδες αναμνήσεις, μας διηγείται το μικρό έπος του στα μαγευτικά μέρη που έζησε πραγματικά. Αυτό που καμία τυφλότητα δεν μπορεί να σβήσει και να εξαφανίσει΄΄. Il Messaggero.
΄΄Διαβάζοντάς το ανακαλύπτεις την πηγή έμπνευσης του πολυαγαπημένου συγγραφέα΄΄. Corriere della Sera.
