Η Εύα Γκαρθία ντε Ουρτούρι είναι μια πολυβραβευμένη και πολυμεταφρασμένη ισπανίδα συγγραφέας. Όλα της τα μυθιστορήματα έχουν ιστορικό υπόβαθρο και τα περισσότερα είναι επικεντρωμένα στη χώρα των Βάσκων και την Βιτώρια, την πρωτεύουσά της.
Η θρυλική τριλογία της «Λευκής πόλης», που περιλαμβάνει τα βιβλία «Η σιωπή της λευκής πόλης», «Οι τελετουργίες του νερού» και «Οι άρχοντες του χρόνου», έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 1.000.000 αντίτυπα μόνο στην Ισπανία, ,έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, ενώ ΄΄Η σιωπή της λευκής πόλης΄΄ μεταφέρθηκε με επιτυχία στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία του Ντανιέλ Καλπαρσόρο. Πρωταγωνιστής και στα τρία βιβλία είναι ο Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιόλα, γνωστός και ως Κράκεν, αστυνόμος, που μετά τις περιπέτειές του, που παρά λίγο να του κοστίσουν τη ζωή, έχει παραιτηθεί από την αστυνομία, και εργάζεται ως εκπαιδευτής σκιαγράφησης προφίλ εγκληματιών. Προσπαθεί να περάσει μια πιο ήρεμη ζωή με την οικογένειά του, αφου ,όπως λέει ο ίδιος «η ζωή μου έχει γίνει πολύ πιο ήρεμη ...κι αφόρητα προβλέψιμη».
Σε αυτό το σημείο της ζωης του τον βρίσκει ένα ξαφνικό και απειλητικό τηλεφώνημα. Ο ανώνυμος εκβιαστής που τoυ τηλεφωνεί του λέει: «Ακούστε με προσεκτικά. Κρατάω όμηρο τη μητέρα σας, κι αν δε μας παραδώσετε το Μαύρο Βιβλίο των Ωρών της Κωνσταντίας της Ναβάρας, δεν πρόκειται να την ξαναδείτε ζωντανή».
«Μα η μητερα μου είναι νεκρή, βρισκεται στο νεκροταφείο, κατάφερα να ψελλίσω. Ακουστε με, δεν ξέρω πως βρήκατε τον αριθμό μου, είναι κακόγουστο...»
«Αν θα ήσασταν καλύτερα ενημερωμένος, θα ξέρατε ότι η μητέρα σας είναι η μεγαλυτερη πλαστογράφος σπανιων βιβλίων στην ιστορία, και, δυστυχώς για τους βιβλιόφιλους ανά τον κόσμο, παραμένει ενεργή΄΄ με διέκοψε ανυπόμονη η φωνή».
Κάπως έτσι αρχίζει η καινούργια περιπέτεια του Κράκεν, όταν μέσα σε λίγα λεπτά οι πληροφορίες που του δίνει ο ανώνυμος εκβιαστής του ανατρέπουν τη ζωή.
«Ένα άτομο που θεωρείται νεκρό επι μια τεσσαρακονταετία είναι αδύνατον να πέσει θύμα απαγωγής και, φυσικά, δεν μπορεί να αιμοραγίσει. Πολλώ δε μάλλον μέσα σ' έναν εστέτ εκδοτικό οίκο πανομοιότυπων εκδόσεων όπου, επιπλέον, δολοφονήθηκε μια διακεκριμένη επαγγελματίας στον χώρο της βιβλιοφιλίας, η Σάρα Μόργκαν, όταν ένα σπάνιας αξίας αρχέτυπο έσκασε στο πρόσωπό της-στην κυριολεξία εξερράγη-, επειδή καποιος αρρωστημένος παρανοικός άπλωσε μια στρώση γλυκερίνης στο εξώφυλλό του, τροποποιώντας το μέχρι να το καταστήσει θανατηφόρο.
Το όνομά μου είναι Ουνάι, με φωνάζουν Κράκεν. Και το αίμα που βρέθηκε πλάι στο πτώμα ήταν της μητέρας μου, η οποία, σύμφωνα με την επιτύμβια στήλη του νεκροταφείου στο Βιγιαβέρδε, όπου προσεύχομαι μια ζωή αφήνονταε λίγη λεβάντα πλάι σε μια επιγραφή που τώρα αποκαλύπτεται πως είναι ανακριβής, απεβίωσε το 1982.
Εδώ όμως ξεκινάει η ιστορία μου».
Και όντως, από αυτό το σημείο ξεκινάει η νέα περιπέτεια του Κράκεν, μια περιπέτεια που μας μεταφέρει στον σκοτεινό κόσμο της βιβλιοφιλίας, των συλλεκτών σπανίων βιβλίων και, φυσικά, στο τι μπορεί να κάνουν προκειμένου να αποκτήσουν ένα σπάνιο αντίτυπο. Ενας χώρος που η επιφάνειά του κινείται στο φώς, η ουσιαστική του όμως πλευρά δραστηριοποιείται στο σκοτάδι. Συλλέκτες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και τεράστιες γνώσεις γύρω από την βιβλιοφιλία, επιφανη μέλη της κοινωνίας, που είναι ικανοί να φτάσουν στον φόνο προκειμένου να αποκτήσουν ένα σπάνιο αντίτυπο που λείπει από τη συλλογή τους, ξεχνώντας το βασικό που λέει κάποια στιγμή ο ήρωας του βιβλίου:«Εκεί κάνετε το λάθος εσείς οι βιβλιόφιλοι. Κανείς δεν κατέχει ένα βιβλίο για πάντα, οι άνθρωποι είναι εφήμεροι, κάποτε πεθαίνουν. Ένα βιβλίο δεν πεθαίνει, είναι πολύ πιο μακρόβιο κι ολοι εμείς είμαστε οι προσωρινοί του θεματοφύλακες»/
Η Εύα Γκαρθία Σαενθ ντε Ουρτούρι έγραψε ένα γοητευτικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με απίστευτες γνώσεις από τον χώρο της βιβλιοφιλίας, με το ιστορικό περιβάλλον να πλαισιώνει σωστά τους ήρωες και την πλοκή, ένα μυθιστόρημα με σφιχτή αφήγηση και γρήγορους ρυθμούς που διαβάζεται απνευστί. Εάν φυσικά σας αρέσει η Ιστορία και το μυστήριο που ρίχνει μέσα στις ζωές των ανθρώπων που εμπλέκονται στην αφήγηση. Εγραψε ένα μυθιστόρημα που, ουσιαστικά, περιγράφει τον κόσμο της βιβλιοφιλίας, που δεν είναι καθόλου ορατός στην καθημερινοτητά μας. Έναν κόσμο που ένα σπάνιο αντίτυπο μπορεί να μεταφράζεται και στο κόστος ανθρώπινων ζωών. Ένα μυθιστόρημα με θετικούς και αρνητικους ήρωες, ένα μυθιστόρημα που μιλάει για τη δύναμη των βιβλιων. Μια δύναμη που επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων.
Και όπως λέει ένας από τους θετικούς ήρωες του μυθιστορήματος, ένας βιβλιοπώλης που αγαπαει τα βιβλία και γι΄αυτό κάνει αυτή τη δουλειά: ΄΄Επαιδή αγαπάω τα βιβλία, αλλά τα αγαπάω για το περιεχόμενό τους, τα γράμματα, τις λέξεις, τις ιστοριες που αφηγουνται, γι' αυτό που κάνουν τον αναγνώστη να νιώσει. Αυτή είναι η ουσία των βιβλίων: να λένε ιστοριες, να μας επιτρέπουν να ζήσουμε για κάποιες μέρες άλλες ζωές, υποκατάστατες. Κατέληξα να σιχαθώ τη δουλειά του συλλέκτη γιατί το σημαντικό ήταν η τοποθεσία, το φυσικό αντικειμενο, ο αντίκτυπος που δημιούργησε ο κολοφώνας του, σε ποιο τυπογραφείο, ποια πόλη, ποια χρονιά τυπώθηκε. Ή αν το χαρτί είναι άθικτο,, κάτι που δεν το αντέχω,γιατί αυτό σημαίνει ότι το βιβλίο είναι άκοπο και δεν το έχει διαβάσει κανείς αναγνώστης. Προς τι λοιπόν γράφτηκε, για ποιο σκοπό εκδόθηκε;
Εδώ προσφέρω την ψυχή των βιβλίων, κι εκείνα θεραπεύουν την ψυχή των ασθενών μου, των πελατών μου που διαβάζουν. Ολοι είμαστε λίγο χαμένοι, όλοι είμαστε λίγο πληγωμένοι. Δεν ξέρω καλύτερο φάρμακο, χωρίς παρενέργειες, χωρίς χημεία. ΄΄
«Το μαύρο βιβλίο των ωρών» είναι τελικά ένας ύμνος στην υγιή βιβλιοφιλία, στην αγάπη ενός βιβλίου για το περιεχόμενό του, καταδικάζοντας επί της ουσίας την σκοτεινή πλευρά των συλλεκτών και των τρόπων που μηχανεύονται για να αποκτήσουν ένα σπάνιο αντίτυπο, μόνο και μόνο για την ικανοποίηση της συλλογής τους.
Η μετάφραση είναι της Αγγελικης Βασιλάκου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Η γραφή της Sáenz είναι πολύ χαρακτηριστική και ιδιαίτερη. Διαθέτει έναν μελωδικό, ταξιδιάρικο λυρισμό, που σου επιτρέπει να περιπλανηθείς στον χώρο και στον χρόνο, ζωντανεύοντας μπροστά στα μάτια σου εικόνες που προέρχονται από μιαν άλλη εποχή και που αναγεννιούνται στο σήμερα, αποκτώντας μια νέα διάσταση, μα διατηρώντας παράλληλα την παλιά τους δόξα. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν αποτελεί εξαίρεση, με το συγγραφικό της ύφος να παραμένει αμετάβλητο και με την ίδια να βάζει την προσωπική της σφραγίδα σε κάθε νέα ενότητα, που μας οδηγεί και σε ένα διαφορετικό μονοπάτι. Η αφήγηση έχει έναν αρκετά γρήγορο ρυθμό, γίνεται μέσα από σύντομα μα περιεκτικά κεφάλαια, ενώ είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε δύο φωνές, κάτι που μας επιτρέπει, τόσο πρακτικά όσο και σε ένα πιο συναισθηματικό επίπεδο, να έχουμε μια πιο σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα των πραγμάτων», Culture21th century.gr
«Εκτός από την στενάχωρη οικογενειακή κατάσταση του Ουνάι, κάθε μέρα που περνάει περισσότεροι βιβλιοπώλες φαίνονται να δολοφονούνται από έναν δράστη με αξιοσημείωτη ευφυΐα. Κατά συνέπεια, η αφήγηση αποκτά έναν ξέφρενο ρυθμό που συμπληρώνεται τέλεια από τις τεχνικές αστυνομικές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν την Eva García Sáenz de Urturi», Αctualidaliteratura.com
Η θρυλική τριλογία της «Λευκής πόλης», που περιλαμβάνει τα βιβλία «Η σιωπή της λευκής πόλης», «Οι τελετουργίες του νερού» και «Οι άρχοντες του χρόνου», έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 1.000.000 αντίτυπα μόνο στην Ισπανία, ,έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, ενώ ΄΄Η σιωπή της λευκής πόλης΄΄ μεταφέρθηκε με επιτυχία στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία του Ντανιέλ Καλπαρσόρο. Πρωταγωνιστής και στα τρία βιβλία είναι ο Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιόλα, γνωστός και ως Κράκεν, αστυνόμος, που μετά τις περιπέτειές του, που παρά λίγο να του κοστίσουν τη ζωή, έχει παραιτηθεί από την αστυνομία, και εργάζεται ως εκπαιδευτής σκιαγράφησης προφίλ εγκληματιών. Προσπαθεί να περάσει μια πιο ήρεμη ζωή με την οικογένειά του, αφου ,όπως λέει ο ίδιος «η ζωή μου έχει γίνει πολύ πιο ήρεμη ...κι αφόρητα προβλέψιμη».
Σε αυτό το σημείο της ζωης του τον βρίσκει ένα ξαφνικό και απειλητικό τηλεφώνημα. Ο ανώνυμος εκβιαστής που τoυ τηλεφωνεί του λέει: «Ακούστε με προσεκτικά. Κρατάω όμηρο τη μητέρα σας, κι αν δε μας παραδώσετε το Μαύρο Βιβλίο των Ωρών της Κωνσταντίας της Ναβάρας, δεν πρόκειται να την ξαναδείτε ζωντανή».
«Μα η μητερα μου είναι νεκρή, βρισκεται στο νεκροταφείο, κατάφερα να ψελλίσω. Ακουστε με, δεν ξέρω πως βρήκατε τον αριθμό μου, είναι κακόγουστο...»
«Αν θα ήσασταν καλύτερα ενημερωμένος, θα ξέρατε ότι η μητέρα σας είναι η μεγαλυτερη πλαστογράφος σπανιων βιβλίων στην ιστορία, και, δυστυχώς για τους βιβλιόφιλους ανά τον κόσμο, παραμένει ενεργή΄΄ με διέκοψε ανυπόμονη η φωνή».
Κάπως έτσι αρχίζει η καινούργια περιπέτεια του Κράκεν, όταν μέσα σε λίγα λεπτά οι πληροφορίες που του δίνει ο ανώνυμος εκβιαστής του ανατρέπουν τη ζωή.
«Ένα άτομο που θεωρείται νεκρό επι μια τεσσαρακονταετία είναι αδύνατον να πέσει θύμα απαγωγής και, φυσικά, δεν μπορεί να αιμοραγίσει. Πολλώ δε μάλλον μέσα σ' έναν εστέτ εκδοτικό οίκο πανομοιότυπων εκδόσεων όπου, επιπλέον, δολοφονήθηκε μια διακεκριμένη επαγγελματίας στον χώρο της βιβλιοφιλίας, η Σάρα Μόργκαν, όταν ένα σπάνιας αξίας αρχέτυπο έσκασε στο πρόσωπό της-στην κυριολεξία εξερράγη-, επειδή καποιος αρρωστημένος παρανοικός άπλωσε μια στρώση γλυκερίνης στο εξώφυλλό του, τροποποιώντας το μέχρι να το καταστήσει θανατηφόρο.
Το όνομά μου είναι Ουνάι, με φωνάζουν Κράκεν. Και το αίμα που βρέθηκε πλάι στο πτώμα ήταν της μητέρας μου, η οποία, σύμφωνα με την επιτύμβια στήλη του νεκροταφείου στο Βιγιαβέρδε, όπου προσεύχομαι μια ζωή αφήνονταε λίγη λεβάντα πλάι σε μια επιγραφή που τώρα αποκαλύπτεται πως είναι ανακριβής, απεβίωσε το 1982.
Εδώ όμως ξεκινάει η ιστορία μου».
Και όντως, από αυτό το σημείο ξεκινάει η νέα περιπέτεια του Κράκεν, μια περιπέτεια που μας μεταφέρει στον σκοτεινό κόσμο της βιβλιοφιλίας, των συλλεκτών σπανίων βιβλίων και, φυσικά, στο τι μπορεί να κάνουν προκειμένου να αποκτήσουν ένα σπάνιο αντίτυπο. Ενας χώρος που η επιφάνειά του κινείται στο φώς, η ουσιαστική του όμως πλευρά δραστηριοποιείται στο σκοτάδι. Συλλέκτες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και τεράστιες γνώσεις γύρω από την βιβλιοφιλία, επιφανη μέλη της κοινωνίας, που είναι ικανοί να φτάσουν στον φόνο προκειμένου να αποκτήσουν ένα σπάνιο αντίτυπο που λείπει από τη συλλογή τους, ξεχνώντας το βασικό που λέει κάποια στιγμή ο ήρωας του βιβλίου:«Εκεί κάνετε το λάθος εσείς οι βιβλιόφιλοι. Κανείς δεν κατέχει ένα βιβλίο για πάντα, οι άνθρωποι είναι εφήμεροι, κάποτε πεθαίνουν. Ένα βιβλίο δεν πεθαίνει, είναι πολύ πιο μακρόβιο κι ολοι εμείς είμαστε οι προσωρινοί του θεματοφύλακες»/
Η Εύα Γκαρθία Σαενθ ντε Ουρτούρι έγραψε ένα γοητευτικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με απίστευτες γνώσεις από τον χώρο της βιβλιοφιλίας, με το ιστορικό περιβάλλον να πλαισιώνει σωστά τους ήρωες και την πλοκή, ένα μυθιστόρημα με σφιχτή αφήγηση και γρήγορους ρυθμούς που διαβάζεται απνευστί. Εάν φυσικά σας αρέσει η Ιστορία και το μυστήριο που ρίχνει μέσα στις ζωές των ανθρώπων που εμπλέκονται στην αφήγηση. Εγραψε ένα μυθιστόρημα που, ουσιαστικά, περιγράφει τον κόσμο της βιβλιοφιλίας, που δεν είναι καθόλου ορατός στην καθημερινοτητά μας. Έναν κόσμο που ένα σπάνιο αντίτυπο μπορεί να μεταφράζεται και στο κόστος ανθρώπινων ζωών. Ένα μυθιστόρημα με θετικούς και αρνητικους ήρωες, ένα μυθιστόρημα που μιλάει για τη δύναμη των βιβλιων. Μια δύναμη που επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων.
Και όπως λέει ένας από τους θετικούς ήρωες του μυθιστορήματος, ένας βιβλιοπώλης που αγαπαει τα βιβλία και γι΄αυτό κάνει αυτή τη δουλειά: ΄΄Επαιδή αγαπάω τα βιβλία, αλλά τα αγαπάω για το περιεχόμενό τους, τα γράμματα, τις λέξεις, τις ιστοριες που αφηγουνται, γι' αυτό που κάνουν τον αναγνώστη να νιώσει. Αυτή είναι η ουσία των βιβλίων: να λένε ιστοριες, να μας επιτρέπουν να ζήσουμε για κάποιες μέρες άλλες ζωές, υποκατάστατες. Κατέληξα να σιχαθώ τη δουλειά του συλλέκτη γιατί το σημαντικό ήταν η τοποθεσία, το φυσικό αντικειμενο, ο αντίκτυπος που δημιούργησε ο κολοφώνας του, σε ποιο τυπογραφείο, ποια πόλη, ποια χρονιά τυπώθηκε. Ή αν το χαρτί είναι άθικτο,, κάτι που δεν το αντέχω,γιατί αυτό σημαίνει ότι το βιβλίο είναι άκοπο και δεν το έχει διαβάσει κανείς αναγνώστης. Προς τι λοιπόν γράφτηκε, για ποιο σκοπό εκδόθηκε;
Εδώ προσφέρω την ψυχή των βιβλίων, κι εκείνα θεραπεύουν την ψυχή των ασθενών μου, των πελατών μου που διαβάζουν. Ολοι είμαστε λίγο χαμένοι, όλοι είμαστε λίγο πληγωμένοι. Δεν ξέρω καλύτερο φάρμακο, χωρίς παρενέργειες, χωρίς χημεία. ΄΄
«Το μαύρο βιβλίο των ωρών» είναι τελικά ένας ύμνος στην υγιή βιβλιοφιλία, στην αγάπη ενός βιβλίου για το περιεχόμενό του, καταδικάζοντας επί της ουσίας την σκοτεινή πλευρά των συλλεκτών και των τρόπων που μηχανεύονται για να αποκτήσουν ένα σπάνιο αντίτυπο, μόνο και μόνο για την ικανοποίηση της συλλογής τους.
Η μετάφραση είναι της Αγγελικης Βασιλάκου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Η γραφή της Sáenz είναι πολύ χαρακτηριστική και ιδιαίτερη. Διαθέτει έναν μελωδικό, ταξιδιάρικο λυρισμό, που σου επιτρέπει να περιπλανηθείς στον χώρο και στον χρόνο, ζωντανεύοντας μπροστά στα μάτια σου εικόνες που προέρχονται από μιαν άλλη εποχή και που αναγεννιούνται στο σήμερα, αποκτώντας μια νέα διάσταση, μα διατηρώντας παράλληλα την παλιά τους δόξα. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν αποτελεί εξαίρεση, με το συγγραφικό της ύφος να παραμένει αμετάβλητο και με την ίδια να βάζει την προσωπική της σφραγίδα σε κάθε νέα ενότητα, που μας οδηγεί και σε ένα διαφορετικό μονοπάτι. Η αφήγηση έχει έναν αρκετά γρήγορο ρυθμό, γίνεται μέσα από σύντομα μα περιεκτικά κεφάλαια, ενώ είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε δύο φωνές, κάτι που μας επιτρέπει, τόσο πρακτικά όσο και σε ένα πιο συναισθηματικό επίπεδο, να έχουμε μια πιο σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα των πραγμάτων», Culture21th century.gr
«Εκτός από την στενάχωρη οικογενειακή κατάσταση του Ουνάι, κάθε μέρα που περνάει περισσότεροι βιβλιοπώλες φαίνονται να δολοφονούνται από έναν δράστη με αξιοσημείωτη ευφυΐα. Κατά συνέπεια, η αφήγηση αποκτά έναν ξέφρενο ρυθμό που συμπληρώνεται τέλεια από τις τεχνικές αστυνομικές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν την Eva García Sáenz de Urturi», Αctualidaliteratura.com
