Σε μια εποχή που τα αστυνομικά μυθιστορήματα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα, με σκοπό να εντυπωσιάσουν τον αναγνώστη, η Lucy Atkins έγραψε ένα απλό, παλαιάς κοπής μυθιστόρημα.Eνα πολύ ιδιαίτερο αστυνομικό, που βασίζεται στην ανθρώπινη ψυχολογία.
Με φόντο την ιστορική πανεπιστημιούπολη της Οξφόρδης, έγραψε μια ιστορία που δεν έχει φόνους, δεν έχει αίματα, αλλά μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε θρίλερ. Η υπόθεση ακούγεται απλή, αλλά δεν είναι: η Φελίσιτυ, η οκτάχρονη κόρη του κοσμήτορα ενός φημισμένου κολεγίου της Οξφόρδης εξαφανίζεται, η αστυνομία την αναζητεί παντού και οι υποψίες για την εξαφάνισή της πέφτουν στα κοντινά της πρόσωπα.
Ολο το μυθιστόρημα στηρίζεται στην ανάκριση της νταντάς της, της Ντι, που με συνεχή φλασμπάκ μας ΄΄βάζει΄΄ στην ιστορία που εξελίσσεται. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε τι κρύβεται πίσω από την λαμπερή εικόνα του πατέρα-κοσμήτπρα της Σχολής καθώς και της όμορφης και γοητευτικής δεύτερης συζύγου του και μητριάς της μικρής Φελίσιτυ. Μέσα από την –ουσιαστικά- ανάκριση της νταντάς μαθαίνουμε πώς πέθανε η μητέρα του παιδιού, καθώς και τον τρόπο που μεγαλώνει η μικρή με δύο πολυάσχολους γονείς που δεν της δίνουν σημασία. Η οκτάχρονη Φελίσιτυ πάσχει από ΄΄επιλεκτική αλαλία΄΄, που, όπως ανακαλύπτει η νταντά ΄΄είναι μιά εξουθενωτική αντίδραση φόβου, πιθανότατα συνδεδεμένη με περίπλοκα στοιχεία προσωπικότητας, όπως η τελειομανία, η φαντασία, το άγχος, ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης. Καταλάβαινα, επίσης, πως μάλλον ήταν κάτι γενετικό, αν και αναμφίβολα είχε επιδεινωθεί από το τραύμα της απώλειας της μητέρας της. Ηξερα ακόμα πως η σιωπή της Γελίσιτυ δεν είχε να κάνει με επιλογή. Καμία φοβία δεν είναι θέμα επιλογής΄΄.
Η Φελίσιτυ πάσχει, λοιπόν, από επιλεκτική αλαλία. Που σημαίνει ότι μιλάει μόνο σε όποιον εμπιστεύεται. Καί αυτός είναι ο πατέρας της και η νταντά της. Και καθώς κυλάει η ιστορία, αρχίζει και μιλάει και στον εκκεντρικό ιστορικό σπιτιών Λινκλέττερ. Ο οποίος έχει προσληφθεί από τον κοσμήτορα για να ανακαλύψει και να γράψει την ιστορία της κατοικίας των κοσμητόρων της Οξφόρδης, ένα κτίσμα που έχει κτιστεί πρίν από 500 περίπου χρόνια και τώρα ανακαινίζεται. Ο Λινκλέττερ γίνεται φίλος με την νταντά, την Ντή, αλλά και την μικρή που τον εμπιστεύεται και του μιλάει. Κάνουν βόλτες οι τρείς τους σε γωνιές τη; Οξφόρδης που δεν δούν ποτέ οι τουρίστες.
Και εδώ μπαίνει στη μέση και το σκηνικό: η ίδια η πανεπιστημιούπολη της Οξφόρδης.Πού, επί της ουσίας, είναι μιά μεσσαιωνική πόλη, με βικτωριανά νεκροταφεία, κρυφές γωνιές, και κτίσματα που το κάθε ένα κρύβει την δική του ιστορία. Ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σε αυτά, που άφησαν, κρυφά ή φανερά το αποτύπωμά τους. Και, εκτός από αυτό, οι ίδιοι οι άνθρωποι που κατοικούν την πόλη και εργάζονται στα πανεπιστήμιά της, είναι μιά ιδιαίτερη κάστα ανθρώπων. Οι οποίοι βλέπουν την όμορφη, χαριτωμένη, έγκυο δεύτερη σύζυγο του κοσμήτορα σχεδόν με αποστροφή.
΄΄Πιθανότατα η Μαράια πίστευε πως, έτσι και παρουσιαζόταν ως το πρόσχαρο έτερον ήμισυ του Νικ, όλοι θα έκαναν τούμπες και θα τη λάτρευαν. Αυτό που δεν αντιλαμβανόταν ήταν πως είχε να κάνει με μιά αυτοδύναμη, ιδιοτελή ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι δεν είχαν καμία πρεμούρα να συμβαδίσουν με την εποχή. Κάτω από την επίφαση της πολιτικής ορθότητας και του μη αποκλεισμού, οι αξίες τους ήταν τόσο μεσαιωνικές όσο μεσαιωνικά ήταν και τα θεμέλια των κτιρίων της σχολής. Το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Μαράια δεν είχε σχέση με εσωτερική διακόσμηση, αλλά με έναν βαθύ, θεσμικό μισογυνισμό. Ολοι αυτοί οι ηλικιωμένοι άντρες την αντιπαθούσαν επειδή ήταν μιά νέα, ελκυστική, έγκυος γυναίκα χωρίς πτυχίο. Και με το να φορέσει την τήβεννο του Νικ στην επίσημη τραπεζαρία, άθελά της είχε χλευάσει το κατασκεύασμα που τους έκανε αυτό που ήταν. Οι μικροί αυτοκράτορες ξαφνικά είχαν μείνει γυμνοί΄΄.
Μέσα σε αυτό το κλίμα αντιπαράθεσης νοοτροπιών και ανθρώπων, με δύο γονείς που είναι πολύ απασχολημένοι με την καριέρα και τα ταξίδια τους, η μικρή Φελίσιτυ έχι να αντιμετωπίσει και την εχθρική ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος. Στο σχολείο υφίσταται τον σχολικό εκφοβισμό που της κάνουν τα άλλα παιδιά, και η μόνη αγκαλιά που την περιμένει κάθε στιγμή, είναι αυτή της νταντάς της, της Ντή. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη σχέση, πράγμα που, με την εξαφάνισή της μικρής, καθιστά ύποπτη την Ντή στα μάτια της αστυνομίας.
Η Lucy Atkins έγραψε ένα ιδιαίτερο, αστυνομικής υφής μυθιστόρημα, που παίζει με τις ατμόσφαιρες και την ψυχολογία των χαρακτήρων. Μιά νότα τρόμου παραμονεύει, αλλά η πρόθεση της συγγραφέως δεν είναι αυτή. Είναι διαφορετικός ο τρόπος αφήγησης από αυτόν που μας έχουν συνηθήσει τα σημερινά αστυνομικά-όλη η υπόθεση αποτυπώνεται μέσα από τα μάτια της Ντή, μιάς γυναίκας που έχει περάσει κι αυτή πολλά στη ζωή της για να φτάσει εδώ. Που, για πρώτη φορά, χαλαρώνει τις άμυνές της στον φόβο μη δεθεί συναισθηματικά με ένα παιδί που έχει αναλάβει να προσέχει. Εξ ίσου σημαντικό είναι ότι η Lucy Αtkins ζεί στην Οξφόρδη, και η περιγραφή της πόλης που κάνει είναι βιωμένη :΄΄Επισήμως, η Οξφόρδη βρίσκεται πέντε λεπτά και δύο δευτερόλεπτα πίσω από τη Μέση Ωρα Γκρίνουιτς, έτσι ο Γκρέιτ Τομ,-η μεγάλη καμπάνα του Κολεγίου Κραιστ Τσέρτς-,χτυπάει κάθε βράδυ στις εννέα και πέντε ακριβώς. Εκατόν μία φορές, μας είπε, μία φορά για κάθε φοιτητή που έγινε δεκτός στο Κράιστ Τσέρτς το 1663. Στα μάτια μου, όλο αυτό το βραδινό πανδαιμόνιο έμοιαζε να ενσαρκώνει όλη τη ναρκισσιστική ψυχοπάθεια της Οξφόρδης, μιας πόλης βαλτωμένης στο παρελθόν, εμποτισμένης με υπεροψία΄΄.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Πολυεπίπεδο, έξυπνο, και απόλυτα απολαυστικό, αλλά και με μιά νότα τρόμου.Πραγματικά πρώτης τάξεως μυστήριο Οξφόρδης΄΄. Cara Hunter-συγγραφέας.
΄΄Εχει κάτι εξαιρετικά σπάνιο: σου ζεσταίνει την καρδιά , ενώ ταυτόχρονα σου προκαλεί ανατριχίλα. Το λάτρεψα σε όλα τα επίπεδα, για την έντασή του, για το συναισθηματικό βάθος των σχέσεων΄΄.JP Delaney-συγγραφέας
΄΄Η Lusy Atkins ξεχωρίζει δημιουργώντας εξαιρετικά έξυπνους και ελαφρώς εκκεντρικούς χαρακτήρες αουτσάιντερ. Βυθίστηκα απόλυτα στην υπόθεση και σοκαρίστηκα από τον ρεαλισμό των χαρακτήρων΄΄. Sarah Vaughan-συγγραφέας.
Με φόντο την ιστορική πανεπιστημιούπολη της Οξφόρδης, έγραψε μια ιστορία που δεν έχει φόνους, δεν έχει αίματα, αλλά μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε θρίλερ. Η υπόθεση ακούγεται απλή, αλλά δεν είναι: η Φελίσιτυ, η οκτάχρονη κόρη του κοσμήτορα ενός φημισμένου κολεγίου της Οξφόρδης εξαφανίζεται, η αστυνομία την αναζητεί παντού και οι υποψίες για την εξαφάνισή της πέφτουν στα κοντινά της πρόσωπα.
Ολο το μυθιστόρημα στηρίζεται στην ανάκριση της νταντάς της, της Ντι, που με συνεχή φλασμπάκ μας ΄΄βάζει΄΄ στην ιστορία που εξελίσσεται. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε τι κρύβεται πίσω από την λαμπερή εικόνα του πατέρα-κοσμήτπρα της Σχολής καθώς και της όμορφης και γοητευτικής δεύτερης συζύγου του και μητριάς της μικρής Φελίσιτυ. Μέσα από την –ουσιαστικά- ανάκριση της νταντάς μαθαίνουμε πώς πέθανε η μητέρα του παιδιού, καθώς και τον τρόπο που μεγαλώνει η μικρή με δύο πολυάσχολους γονείς που δεν της δίνουν σημασία. Η οκτάχρονη Φελίσιτυ πάσχει από ΄΄επιλεκτική αλαλία΄΄, που, όπως ανακαλύπτει η νταντά ΄΄είναι μιά εξουθενωτική αντίδραση φόβου, πιθανότατα συνδεδεμένη με περίπλοκα στοιχεία προσωπικότητας, όπως η τελειομανία, η φαντασία, το άγχος, ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης. Καταλάβαινα, επίσης, πως μάλλον ήταν κάτι γενετικό, αν και αναμφίβολα είχε επιδεινωθεί από το τραύμα της απώλειας της μητέρας της. Ηξερα ακόμα πως η σιωπή της Γελίσιτυ δεν είχε να κάνει με επιλογή. Καμία φοβία δεν είναι θέμα επιλογής΄΄.
Η Φελίσιτυ πάσχει, λοιπόν, από επιλεκτική αλαλία. Που σημαίνει ότι μιλάει μόνο σε όποιον εμπιστεύεται. Καί αυτός είναι ο πατέρας της και η νταντά της. Και καθώς κυλάει η ιστορία, αρχίζει και μιλάει και στον εκκεντρικό ιστορικό σπιτιών Λινκλέττερ. Ο οποίος έχει προσληφθεί από τον κοσμήτορα για να ανακαλύψει και να γράψει την ιστορία της κατοικίας των κοσμητόρων της Οξφόρδης, ένα κτίσμα που έχει κτιστεί πρίν από 500 περίπου χρόνια και τώρα ανακαινίζεται. Ο Λινκλέττερ γίνεται φίλος με την νταντά, την Ντή, αλλά και την μικρή που τον εμπιστεύεται και του μιλάει. Κάνουν βόλτες οι τρείς τους σε γωνιές τη; Οξφόρδης που δεν δούν ποτέ οι τουρίστες.
Και εδώ μπαίνει στη μέση και το σκηνικό: η ίδια η πανεπιστημιούπολη της Οξφόρδης.Πού, επί της ουσίας, είναι μιά μεσσαιωνική πόλη, με βικτωριανά νεκροταφεία, κρυφές γωνιές, και κτίσματα που το κάθε ένα κρύβει την δική του ιστορία. Ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σε αυτά, που άφησαν, κρυφά ή φανερά το αποτύπωμά τους. Και, εκτός από αυτό, οι ίδιοι οι άνθρωποι που κατοικούν την πόλη και εργάζονται στα πανεπιστήμιά της, είναι μιά ιδιαίτερη κάστα ανθρώπων. Οι οποίοι βλέπουν την όμορφη, χαριτωμένη, έγκυο δεύτερη σύζυγο του κοσμήτορα σχεδόν με αποστροφή.
΄΄Πιθανότατα η Μαράια πίστευε πως, έτσι και παρουσιαζόταν ως το πρόσχαρο έτερον ήμισυ του Νικ, όλοι θα έκαναν τούμπες και θα τη λάτρευαν. Αυτό που δεν αντιλαμβανόταν ήταν πως είχε να κάνει με μιά αυτοδύναμη, ιδιοτελή ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι δεν είχαν καμία πρεμούρα να συμβαδίσουν με την εποχή. Κάτω από την επίφαση της πολιτικής ορθότητας και του μη αποκλεισμού, οι αξίες τους ήταν τόσο μεσαιωνικές όσο μεσαιωνικά ήταν και τα θεμέλια των κτιρίων της σχολής. Το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Μαράια δεν είχε σχέση με εσωτερική διακόσμηση, αλλά με έναν βαθύ, θεσμικό μισογυνισμό. Ολοι αυτοί οι ηλικιωμένοι άντρες την αντιπαθούσαν επειδή ήταν μιά νέα, ελκυστική, έγκυος γυναίκα χωρίς πτυχίο. Και με το να φορέσει την τήβεννο του Νικ στην επίσημη τραπεζαρία, άθελά της είχε χλευάσει το κατασκεύασμα που τους έκανε αυτό που ήταν. Οι μικροί αυτοκράτορες ξαφνικά είχαν μείνει γυμνοί΄΄.
Μέσα σε αυτό το κλίμα αντιπαράθεσης νοοτροπιών και ανθρώπων, με δύο γονείς που είναι πολύ απασχολημένοι με την καριέρα και τα ταξίδια τους, η μικρή Φελίσιτυ έχι να αντιμετωπίσει και την εχθρική ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος. Στο σχολείο υφίσταται τον σχολικό εκφοβισμό που της κάνουν τα άλλα παιδιά, και η μόνη αγκαλιά που την περιμένει κάθε στιγμή, είναι αυτή της νταντάς της, της Ντή. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη σχέση, πράγμα που, με την εξαφάνισή της μικρής, καθιστά ύποπτη την Ντή στα μάτια της αστυνομίας.
Η Lucy Atkins έγραψε ένα ιδιαίτερο, αστυνομικής υφής μυθιστόρημα, που παίζει με τις ατμόσφαιρες και την ψυχολογία των χαρακτήρων. Μιά νότα τρόμου παραμονεύει, αλλά η πρόθεση της συγγραφέως δεν είναι αυτή. Είναι διαφορετικός ο τρόπος αφήγησης από αυτόν που μας έχουν συνηθήσει τα σημερινά αστυνομικά-όλη η υπόθεση αποτυπώνεται μέσα από τα μάτια της Ντή, μιάς γυναίκας που έχει περάσει κι αυτή πολλά στη ζωή της για να φτάσει εδώ. Που, για πρώτη φορά, χαλαρώνει τις άμυνές της στον φόβο μη δεθεί συναισθηματικά με ένα παιδί που έχει αναλάβει να προσέχει. Εξ ίσου σημαντικό είναι ότι η Lucy Αtkins ζεί στην Οξφόρδη, και η περιγραφή της πόλης που κάνει είναι βιωμένη :΄΄Επισήμως, η Οξφόρδη βρίσκεται πέντε λεπτά και δύο δευτερόλεπτα πίσω από τη Μέση Ωρα Γκρίνουιτς, έτσι ο Γκρέιτ Τομ,-η μεγάλη καμπάνα του Κολεγίου Κραιστ Τσέρτς-,χτυπάει κάθε βράδυ στις εννέα και πέντε ακριβώς. Εκατόν μία φορές, μας είπε, μία φορά για κάθε φοιτητή που έγινε δεκτός στο Κράιστ Τσέρτς το 1663. Στα μάτια μου, όλο αυτό το βραδινό πανδαιμόνιο έμοιαζε να ενσαρκώνει όλη τη ναρκισσιστική ψυχοπάθεια της Οξφόρδης, μιας πόλης βαλτωμένης στο παρελθόν, εμποτισμένης με υπεροψία΄΄.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Πολυεπίπεδο, έξυπνο, και απόλυτα απολαυστικό, αλλά και με μιά νότα τρόμου.Πραγματικά πρώτης τάξεως μυστήριο Οξφόρδης΄΄. Cara Hunter-συγγραφέας.
΄΄Εχει κάτι εξαιρετικά σπάνιο: σου ζεσταίνει την καρδιά , ενώ ταυτόχρονα σου προκαλεί ανατριχίλα. Το λάτρεψα σε όλα τα επίπεδα, για την έντασή του, για το συναισθηματικό βάθος των σχέσεων΄΄.JP Delaney-συγγραφέας
΄΄Η Lusy Atkins ξεχωρίζει δημιουργώντας εξαιρετικά έξυπνους και ελαφρώς εκκεντρικούς χαρακτήρες αουτσάιντερ. Βυθίστηκα απόλυτα στην υπόθεση και σοκαρίστηκα από τον ρεαλισμό των χαρακτήρων΄΄. Sarah Vaughan-συγγραφέας.
