Ο Αλεξ Τζόρτζ είναι Βρετανός, που όμως επέλεξε να ζήσει στην Αμερική, και έχει ένα αξιοπρόσεκτο βιογραφικό. Και αυτό γιατί ενώ σπούδασε νομικά στην Οξφόρδη και εργάστηκε για οχτώ χρόνια σαν εταιρικός δικηγόρος στο Λονδίνο και το Παρίσι, άφησε πίσω του την δικηγορία και τα νομικά, μετακόμισε στην Αμερική το 2003, όπου διατηρεί το βιβλιοπωλείο Skylark Bookshop, και είναι ο ιδρυτής και διευθυντής του Τhe Unbound Book Festival. To μυθιστόρημά του ΄΄A good American΄΄ τιμήθηκε με το Βραβείο Library Journal Best Book of the Year και χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους δέκα ΄΄καλύτερους τριαντάρηδες συγγραφείς΄΄ της Βρετανίας από τους Τimes και ως ΄΄το καινούριο ταλέντο΄΄ από τον Indipendet.
Το ΄΄Μια μέρα στο Παρίσι΄΄ είναι το νέο του μυθιστόρημα και είναι ένα έντιμο βιβλίο. Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να καταπλήξει έχοντας στα χέρια του ένα ΄΄πιασάρικο΄΄ θέμα, ούτε αναλώνεται σε τουριστικές περιγραφές της Πόλης του φωτός. Οι ήρωές του, οι κεντρικοί χαρακτήρες του βιβλίου, είναι μέσα από το ανώνυμο πλήθος, άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν στο Παρίσι του μεσοπολέμου, κουβαλώντας ο καθένας την δική του ιστορία.
Οπως σημειώνει ο ίδιος ο συγγραφέας μιλώντας για το βιβλίο του ΄΄Μια από τις χαρές του να γράφεις μυθιστορήματα είναι και το ταξίδι. Δεν εννοώ κάποιο κυριολεκτικό ταξίδι, αλλά τα ταξίδια που κάνεις με τη φαντασία σου. Οσο έγραφα το τελευταίο μου βιβλίο,΄΄Setting Free the Kites΄΄, πέρασα αναρίθμητες ώρες στην παραλία του Μέιν, παρόλο που δεν έφυγα ούτε στιγμή από το Μιζούρι. Τα τελευταία χρόνια πέρασα υπέροχα περπατώντας στα βουλεβάρτα του Παρισιού, χωρίς καν να έχω φύγει από το γραφείο μου.Βοηθάει το γεγονός ότι γνωρίζω καλά την πόλη. Πήγα σε οικοτροφείο εκεί όταν ήμουν δεκατριών ετών. Δέκα χρόνια αργότερα επέστρεψα δουλεύοντας αυτή τη φορά ως δικηγόρος για μια διεθνή νομική εταιρεία. Όταν κάθισα να γράψω αυτό το βιβλίο, ήταν μεγάλη χαρά να επισκέπτομαι ξανά μερικά από τα παλιά μου στέκια. Αλλά γράφοντας για το Παρίσι, βρίσκεσαι αντιμέτωπος και με κάποιες προκλήσεις. Στο κάτω κατω τα βιβλία και οι ταινίες που εξελίσσονται στη γαλλική πρωτεύουσα είναι περισσότερα κι από τα κρουασάν στις boulangeries της πόλης. Το σύμβολο του Παρισιού αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο αρχιτεκτόνημα σε όλο τον πλανήτη. Οπότε πως να πω μια ιστορία που θα πρόσφερε μια καινούρια οπτική; Πρώτον, το μυθιστόρημα εξελίσσεται στους δρόμους και στα πάρκα που ζουν και εργάζονται οι αληθινοί Παριζιάνοι. Δεύτερον, επέλεξα να τοποθετήσω χρονικά την ιστορία στο 1927. Εκείνη την εποχή η πόλη βίωνε μια μεταπολεμική έκρηξη δημιουργικότητας, αφού κατοικούσε εκεί ένας στρατός από ιδιοφυίες των οποίων η καλλιτεχνική κληρονομιά επιβιώνει μέχρι σήμερα.
Τέλος, και ίσως εντελώς αντιφατικά, αντιστάθηκα στη γοητεία των διασήμων. Κάποιοι από αυτούς εμφανίζονται στο βιβλίο, αλλά κινούνται στην περιφέρεια του μυθιστορήματος και όχι στην καρδιά του. Ως συγγραφέας έχω τις δικές μου εμμονές και με ελκύουν οι πιο ήσυχες ιστορίες. Κι έτσι απέσυρα τον προβολέα απ’ όλες αυτές τις λαμπερές προσωπικότητες. Οι τέσσερεις πρωταγωνιστές μου είχαν να πουν τις δικές τους ιστορίες.
Ο Αλεξ Τζόρτζ λέει αλήθεια: οι τέσσερεις κεντρικοί του ήρωες είναι προλετάριοι. Ανθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν, κουβαλώντας ο καθένας τους τη δική του μικρή ή μεγάλη.
Ο Σούρεν Μπαλακιάν είναι ένας Αρμένης πρόσφυγας που ζεί παίζοντας κουκλοθέατρο στους Κήπους του Λουξεμβούργου. Επέζησε από την τουρκική θηριωδία και είδε την οικογένειά του να σφαγιάζεται μπροστά στα μάτια του. Ο ίδιος σώθηκε και διέσχισε την Ευρώπη για να καταφύγει στο Παρίσι, αντιμετωπίζοντας, ως πρόσφυγας, την προκατάληψη αλλά και τη βοήθεια των ξένων. Οι αγαπημένες του μαριονέτες δεν μπορούν να τον προστατέψουν από τους εφιάλτες που τον κυνηγάνε.
Ο Γκιγιόμ τις τελευταίες μέρες έχει σταματήσει να ζωγραφίζει, γιατί ξυπνά με την καρδιά του να βροντοχτυπάει στο στήθος και την ανάσα του να βγαίνει κοφτή και άγρια. Χρωστάει χίλια διακόσια φράγκα και έχει στην τσέπη του έξι! Ενας χαριτωμένος κατεργαράκος Πρώτον, το μυθιστόρημά εξελίσσεται στους δρόμους και στα πάρκα που, ένας μάλλον ατάλαντος ζωγράφος, που το μόνο που θέλει να αποφύγει είναι να επιστρέψει στο χωριό, στην οικογένειά του, με τον τίτλο του αποτυχημένου.
Ο Ζαν Πολ Μαγιάρντ αγαπά την Αμερική και παίρνει συνεντεύξεις απο Αμερικανούς που ζούν στο Παρίσι. Θέλει να φύγει, να ζήσει στην Αμερική, αγαπάει την τζαζ και την αμερικάνικη λογοτεχνία. Δεν μπορεί όμως να το αποφασίσει γιατί ψάχνει την κόρη του που έχασε κάτω από τραγικές συνθήκες όταν ήταν μωρό. Κοιτάζει μονίμως γύρω του, κι ας έχουν περάσει δέκα χρόνια.
Και τέλος η Καμίλ Κ λερμόν, η οικονόμος του Μαρσέλ Προύστ. Τον υπηρέτησε πολλά χρόνια. χρόνια. Του είναι αφοσιωμένη. Οπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας: ΄΄Ο χαρακτήρας της Καμίλ Κλερμόν στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αληθινή καμαριέρα του Μαρσέλ Προύστ, τη Σελέστ Αλμπαρέ,αλλά αυτό το μυθιστόρημα δεν είναι, και δεν υπήρξε καμία πρόθεση να είναι, μια ακριβής αναπαράσταση της ζωής της Σελέστ. Παρόλο που βασίστηκα σε κάποια από τα βιογραφικά της στοιχεία, αυτοσχεδίασα με μεγάλη ελευθερία αναφορικά με τα αληθινά γεγονότα. Για παράδειγμα, απ’ όσο γνωρίζω, η αφοσίωση της Σελέστ στον Μαρσέλ Προύστ ήταν απόλυτη και ακλόνητη, τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά. Αλλά όταν διάβασα ότι έκαψε, σύμφωνα με την απαίτησή του, όλα του τα σημειωματάρια, ο συγγραφέας μέσα μου άρχισε αμέσως να αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε ακολουθήσει κατά γράμμα τις οδηγίες του΄΄
Αυτοί οι τέσσερεις άνθρωποι δεν γνωρίζονται, μπορεί να μένουν στην ίδια γειτονιά ή στο ίδιο στενό, αλλά είναι ξένοι μεταξύ τους. Η ζωή τα φέρνει όμως έτσι, που, κάποια στιγμή οι ζωές τους συναντιούνται.
Οπως συναντιούνται και με τις ζωές των άλλων, των διάσημων, που ζούν και αυτοί στο Παρίσι εκείνη την εποχή.
Η Ζοζεφίν Μπέικερ, ο Ερνεστ Χεμινγουαίη, η Γερτρούδη Στάιν και η Αλις Τόκλας, ο Μωρίς Ραβέλ, ο Μαρσέλ Προύστ, ο Σίντνει Μπέκετ,η Σίλβια Μπίτς και το βιβλιοπωλείο της, το περίφημο Shakespeare and Company παίζουν συμπληρωματικά τον δικό τους ρόλο στην ιστορία. Οι κεντρικοί ήρωες συναντιούνται , μιλάνε μαζί τους, ο ένας αλληλοεπιδρά στον άλλο, όπως γίνεται και στην κανονική ζωή. Οι μικρές ζωές των μικρών ανθρώπων, τις πιο πολλές φορές κρύβουν πίσω τους μεγάλες ιστορίες, όπως συμβαίνει και εδώ.
΄΄Μερικές ώρες αργότερα το πάτωμα στο γραφείο του είναι γεμάτο με πεταμένα χαρτιά. Ο Ζαν Πολ κοιτάζει τη μοναδική, ασύνδετη παράγραφο στη σελίδα μπροστά του και μετά τη βγάζει από τη γραφομηχανή. Κουβαριάζει το χαρτί μέσα στη χούφτα του και το πετάει στο πάτωμα να κάνει παρέα με τα άλλα. Δεν μπορεί να πιάσει το νόημα της αφήγησης. Η ιστορία της Ζόζεφιν Μπέικερ διαθέτει τα πάντα- ξεκίνημα μέσα στη φτώχεια, θρίαμβο στις αντιξοότητες, ταλέντο και ομορφιά. Τη σκέφτεται να περιβάλλεται από ακριβά μπιχλιμπίδια και άντρες που την κυνηγούν ενώ εκείνη δεν θυμάται καν τα ονόματά τους. Εκείνα τα κόκκινα τριαντάφυλλα, που του δόθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αναστενάζει. Το μόνο που ξέρει γι’ αυτή είναι μόνο ότι θέλησε η ίδια να μάθει. Είναι το πιο διάσημο πρόσωπο στο Παρίσι, αλλά η διασημότητά της δεν είναι παρά μια μάσκα. Εκείνο το εκτυφλωτικό χαμόγελο ήταν μια πανοπλία που δεν επέτρεπε να τη δούν. Ολοι αυτοί οι Αμερικάνοι στο Παρίσι! Τη Ζόζεφιν Μπέικερ την καταλαβαίνει- και τον Σίντνει Μπέκετ και τον Λόιντ Γουότερς. Η Γαλλία τους ελευθέρωσε από το χρώμα του δέρματός τους. Αλλά τι γίνεται με όλους τους άλλους Αμερικανούς στο Παρίσι; Από τι προσπαθούν να αποδράσουν; ΄΄Ολοι τρέχουν προς κάπου΄΄, του είπε η Ζοζεφίν Μπέικερ εκείνο το πρωί. Ισως να είναι απλώς αυτό, σκέφτηκε. Κρατάμε πάντα το βλέμμα μας καρφωμένο στον ορίζοντα, αναζητώντας την επόμενη περιπέτεια. Και όσοι είναι παγιδευμένοι συνεχίζουν να ονειρεύονται απελπισμένα, με εμμονή΄΄.
Όπως έγραψα και στην αρχή, ο Αλεξ Τζόρτζ έγραψε ένα έντιμο βιβλίο εποχής. Περιγράφει την εποχή του μεσοπόλεμου στο Παρίσι, ρίχνοντας τους προβολείς του στους ανώνυμους, κατατρεγμένους ανθρώπους που αποτελούν το πλήθος. Οι ήρωές του δεν διεκδικούν βραβεία σημαντικών πράξεων. Να επιβιώσουν προσπαθούν, σε μια εποχή που, πέρα από τη λαμπερή της βιτρίνα, κρύβει φτώχεια, κρύβει πόνο , κρύβει τις μικρές ή τις μεγάλες ιστορίες των ανθρώπων της βιοπάλης.Και σαν συγγραφέας το κάνει με τον σωστό τρόπο. Η γραφή του είναι ρεαλιστική, οι περιγραφές του είναι βιωμένες.
Η μετάφραση είναι της Αγορίτσας Μπακοδήμου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Πρόκειται για εκείνο το είδος του βιβλίου που σχεδόν απαιτεί να το καταβροχθίσεις. Υποβλητικό και με εξαίσιο ρυθμό, στηριγμένο σε ιστορικούς χαρακτήρες όπως ο ΜαρσέΛ Προύστ, ο Ερνεστ Χεμινγουέι κσι η Γερτρούδη Στάιν, αποτελεί μοναδικό ανάγνωσμα΄΄. Library Journal.
΄΄Ένα πανηγύρι της ανθρώπινης ψυχής. Σε αυτό το καταπληκτικό μυθιστόρημα, ο Τζόρτζ πηγαίνει πίσω από τη λάμψη του Παρισιού το 1927 και μας οδηγεί στα στενά δρομάκια, τα ανθισμένα πάρκα και τα σκοτεινά μπαρ, για να ανακαλύψουμε τη σοφία της ανθρωπότητας΄΄. Jessica Keener-συγγραφέας.
΄΄Μια εξαιρετική αφήγηση της συγκλονιστικής αλλαγής που μπορεί να προκαλέσει στη ζωή μία και μόνη μέρα. Οι Αθλιοι του Ουγκό στην εποχή της τζαζ΄΄. Columbia Tribune.
Το ΄΄Μια μέρα στο Παρίσι΄΄ είναι το νέο του μυθιστόρημα και είναι ένα έντιμο βιβλίο. Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να καταπλήξει έχοντας στα χέρια του ένα ΄΄πιασάρικο΄΄ θέμα, ούτε αναλώνεται σε τουριστικές περιγραφές της Πόλης του φωτός. Οι ήρωές του, οι κεντρικοί χαρακτήρες του βιβλίου, είναι μέσα από το ανώνυμο πλήθος, άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν στο Παρίσι του μεσοπολέμου, κουβαλώντας ο καθένας την δική του ιστορία.
Οπως σημειώνει ο ίδιος ο συγγραφέας μιλώντας για το βιβλίο του ΄΄Μια από τις χαρές του να γράφεις μυθιστορήματα είναι και το ταξίδι. Δεν εννοώ κάποιο κυριολεκτικό ταξίδι, αλλά τα ταξίδια που κάνεις με τη φαντασία σου. Οσο έγραφα το τελευταίο μου βιβλίο,΄΄Setting Free the Kites΄΄, πέρασα αναρίθμητες ώρες στην παραλία του Μέιν, παρόλο που δεν έφυγα ούτε στιγμή από το Μιζούρι. Τα τελευταία χρόνια πέρασα υπέροχα περπατώντας στα βουλεβάρτα του Παρισιού, χωρίς καν να έχω φύγει από το γραφείο μου.Βοηθάει το γεγονός ότι γνωρίζω καλά την πόλη. Πήγα σε οικοτροφείο εκεί όταν ήμουν δεκατριών ετών. Δέκα χρόνια αργότερα επέστρεψα δουλεύοντας αυτή τη φορά ως δικηγόρος για μια διεθνή νομική εταιρεία. Όταν κάθισα να γράψω αυτό το βιβλίο, ήταν μεγάλη χαρά να επισκέπτομαι ξανά μερικά από τα παλιά μου στέκια. Αλλά γράφοντας για το Παρίσι, βρίσκεσαι αντιμέτωπος και με κάποιες προκλήσεις. Στο κάτω κατω τα βιβλία και οι ταινίες που εξελίσσονται στη γαλλική πρωτεύουσα είναι περισσότερα κι από τα κρουασάν στις boulangeries της πόλης. Το σύμβολο του Παρισιού αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο αρχιτεκτόνημα σε όλο τον πλανήτη. Οπότε πως να πω μια ιστορία που θα πρόσφερε μια καινούρια οπτική; Πρώτον, το μυθιστόρημα εξελίσσεται στους δρόμους και στα πάρκα που ζουν και εργάζονται οι αληθινοί Παριζιάνοι. Δεύτερον, επέλεξα να τοποθετήσω χρονικά την ιστορία στο 1927. Εκείνη την εποχή η πόλη βίωνε μια μεταπολεμική έκρηξη δημιουργικότητας, αφού κατοικούσε εκεί ένας στρατός από ιδιοφυίες των οποίων η καλλιτεχνική κληρονομιά επιβιώνει μέχρι σήμερα.
Τέλος, και ίσως εντελώς αντιφατικά, αντιστάθηκα στη γοητεία των διασήμων. Κάποιοι από αυτούς εμφανίζονται στο βιβλίο, αλλά κινούνται στην περιφέρεια του μυθιστορήματος και όχι στην καρδιά του. Ως συγγραφέας έχω τις δικές μου εμμονές και με ελκύουν οι πιο ήσυχες ιστορίες. Κι έτσι απέσυρα τον προβολέα απ’ όλες αυτές τις λαμπερές προσωπικότητες. Οι τέσσερεις πρωταγωνιστές μου είχαν να πουν τις δικές τους ιστορίες.
Ο Αλεξ Τζόρτζ λέει αλήθεια: οι τέσσερεις κεντρικοί του ήρωες είναι προλετάριοι. Ανθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν, κουβαλώντας ο καθένας τους τη δική του μικρή ή μεγάλη.
Ο Σούρεν Μπαλακιάν είναι ένας Αρμένης πρόσφυγας που ζεί παίζοντας κουκλοθέατρο στους Κήπους του Λουξεμβούργου. Επέζησε από την τουρκική θηριωδία και είδε την οικογένειά του να σφαγιάζεται μπροστά στα μάτια του. Ο ίδιος σώθηκε και διέσχισε την Ευρώπη για να καταφύγει στο Παρίσι, αντιμετωπίζοντας, ως πρόσφυγας, την προκατάληψη αλλά και τη βοήθεια των ξένων. Οι αγαπημένες του μαριονέτες δεν μπορούν να τον προστατέψουν από τους εφιάλτες που τον κυνηγάνε.
Ο Γκιγιόμ τις τελευταίες μέρες έχει σταματήσει να ζωγραφίζει, γιατί ξυπνά με την καρδιά του να βροντοχτυπάει στο στήθος και την ανάσα του να βγαίνει κοφτή και άγρια. Χρωστάει χίλια διακόσια φράγκα και έχει στην τσέπη του έξι! Ενας χαριτωμένος κατεργαράκος Πρώτον, το μυθιστόρημά εξελίσσεται στους δρόμους και στα πάρκα που, ένας μάλλον ατάλαντος ζωγράφος, που το μόνο που θέλει να αποφύγει είναι να επιστρέψει στο χωριό, στην οικογένειά του, με τον τίτλο του αποτυχημένου.
Ο Ζαν Πολ Μαγιάρντ αγαπά την Αμερική και παίρνει συνεντεύξεις απο Αμερικανούς που ζούν στο Παρίσι. Θέλει να φύγει, να ζήσει στην Αμερική, αγαπάει την τζαζ και την αμερικάνικη λογοτεχνία. Δεν μπορεί όμως να το αποφασίσει γιατί ψάχνει την κόρη του που έχασε κάτω από τραγικές συνθήκες όταν ήταν μωρό. Κοιτάζει μονίμως γύρω του, κι ας έχουν περάσει δέκα χρόνια.
Και τέλος η Καμίλ Κ λερμόν, η οικονόμος του Μαρσέλ Προύστ. Τον υπηρέτησε πολλά χρόνια. χρόνια. Του είναι αφοσιωμένη. Οπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας: ΄΄Ο χαρακτήρας της Καμίλ Κλερμόν στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αληθινή καμαριέρα του Μαρσέλ Προύστ, τη Σελέστ Αλμπαρέ,αλλά αυτό το μυθιστόρημα δεν είναι, και δεν υπήρξε καμία πρόθεση να είναι, μια ακριβής αναπαράσταση της ζωής της Σελέστ. Παρόλο που βασίστηκα σε κάποια από τα βιογραφικά της στοιχεία, αυτοσχεδίασα με μεγάλη ελευθερία αναφορικά με τα αληθινά γεγονότα. Για παράδειγμα, απ’ όσο γνωρίζω, η αφοσίωση της Σελέστ στον Μαρσέλ Προύστ ήταν απόλυτη και ακλόνητη, τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά. Αλλά όταν διάβασα ότι έκαψε, σύμφωνα με την απαίτησή του, όλα του τα σημειωματάρια, ο συγγραφέας μέσα μου άρχισε αμέσως να αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε ακολουθήσει κατά γράμμα τις οδηγίες του΄΄
Αυτοί οι τέσσερεις άνθρωποι δεν γνωρίζονται, μπορεί να μένουν στην ίδια γειτονιά ή στο ίδιο στενό, αλλά είναι ξένοι μεταξύ τους. Η ζωή τα φέρνει όμως έτσι, που, κάποια στιγμή οι ζωές τους συναντιούνται.
Οπως συναντιούνται και με τις ζωές των άλλων, των διάσημων, που ζούν και αυτοί στο Παρίσι εκείνη την εποχή.
Η Ζοζεφίν Μπέικερ, ο Ερνεστ Χεμινγουαίη, η Γερτρούδη Στάιν και η Αλις Τόκλας, ο Μωρίς Ραβέλ, ο Μαρσέλ Προύστ, ο Σίντνει Μπέκετ,η Σίλβια Μπίτς και το βιβλιοπωλείο της, το περίφημο Shakespeare and Company παίζουν συμπληρωματικά τον δικό τους ρόλο στην ιστορία. Οι κεντρικοί ήρωες συναντιούνται , μιλάνε μαζί τους, ο ένας αλληλοεπιδρά στον άλλο, όπως γίνεται και στην κανονική ζωή. Οι μικρές ζωές των μικρών ανθρώπων, τις πιο πολλές φορές κρύβουν πίσω τους μεγάλες ιστορίες, όπως συμβαίνει και εδώ.
΄΄Μερικές ώρες αργότερα το πάτωμα στο γραφείο του είναι γεμάτο με πεταμένα χαρτιά. Ο Ζαν Πολ κοιτάζει τη μοναδική, ασύνδετη παράγραφο στη σελίδα μπροστά του και μετά τη βγάζει από τη γραφομηχανή. Κουβαριάζει το χαρτί μέσα στη χούφτα του και το πετάει στο πάτωμα να κάνει παρέα με τα άλλα. Δεν μπορεί να πιάσει το νόημα της αφήγησης. Η ιστορία της Ζόζεφιν Μπέικερ διαθέτει τα πάντα- ξεκίνημα μέσα στη φτώχεια, θρίαμβο στις αντιξοότητες, ταλέντο και ομορφιά. Τη σκέφτεται να περιβάλλεται από ακριβά μπιχλιμπίδια και άντρες που την κυνηγούν ενώ εκείνη δεν θυμάται καν τα ονόματά τους. Εκείνα τα κόκκινα τριαντάφυλλα, που του δόθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αναστενάζει. Το μόνο που ξέρει γι’ αυτή είναι μόνο ότι θέλησε η ίδια να μάθει. Είναι το πιο διάσημο πρόσωπο στο Παρίσι, αλλά η διασημότητά της δεν είναι παρά μια μάσκα. Εκείνο το εκτυφλωτικό χαμόγελο ήταν μια πανοπλία που δεν επέτρεπε να τη δούν. Ολοι αυτοί οι Αμερικάνοι στο Παρίσι! Τη Ζόζεφιν Μπέικερ την καταλαβαίνει- και τον Σίντνει Μπέκετ και τον Λόιντ Γουότερς. Η Γαλλία τους ελευθέρωσε από το χρώμα του δέρματός τους. Αλλά τι γίνεται με όλους τους άλλους Αμερικανούς στο Παρίσι; Από τι προσπαθούν να αποδράσουν; ΄΄Ολοι τρέχουν προς κάπου΄΄, του είπε η Ζοζεφίν Μπέικερ εκείνο το πρωί. Ισως να είναι απλώς αυτό, σκέφτηκε. Κρατάμε πάντα το βλέμμα μας καρφωμένο στον ορίζοντα, αναζητώντας την επόμενη περιπέτεια. Και όσοι είναι παγιδευμένοι συνεχίζουν να ονειρεύονται απελπισμένα, με εμμονή΄΄.
Όπως έγραψα και στην αρχή, ο Αλεξ Τζόρτζ έγραψε ένα έντιμο βιβλίο εποχής. Περιγράφει την εποχή του μεσοπόλεμου στο Παρίσι, ρίχνοντας τους προβολείς του στους ανώνυμους, κατατρεγμένους ανθρώπους που αποτελούν το πλήθος. Οι ήρωές του δεν διεκδικούν βραβεία σημαντικών πράξεων. Να επιβιώσουν προσπαθούν, σε μια εποχή που, πέρα από τη λαμπερή της βιτρίνα, κρύβει φτώχεια, κρύβει πόνο , κρύβει τις μικρές ή τις μεγάλες ιστορίες των ανθρώπων της βιοπάλης.Και σαν συγγραφέας το κάνει με τον σωστό τρόπο. Η γραφή του είναι ρεαλιστική, οι περιγραφές του είναι βιωμένες.
Η μετάφραση είναι της Αγορίτσας Μπακοδήμου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Πρόκειται για εκείνο το είδος του βιβλίου που σχεδόν απαιτεί να το καταβροχθίσεις. Υποβλητικό και με εξαίσιο ρυθμό, στηριγμένο σε ιστορικούς χαρακτήρες όπως ο ΜαρσέΛ Προύστ, ο Ερνεστ Χεμινγουέι κσι η Γερτρούδη Στάιν, αποτελεί μοναδικό ανάγνωσμα΄΄. Library Journal.
΄΄Ένα πανηγύρι της ανθρώπινης ψυχής. Σε αυτό το καταπληκτικό μυθιστόρημα, ο Τζόρτζ πηγαίνει πίσω από τη λάμψη του Παρισιού το 1927 και μας οδηγεί στα στενά δρομάκια, τα ανθισμένα πάρκα και τα σκοτεινά μπαρ, για να ανακαλύψουμε τη σοφία της ανθρωπότητας΄΄. Jessica Keener-συγγραφέας.
΄΄Μια εξαιρετική αφήγηση της συγκλονιστικής αλλαγής που μπορεί να προκαλέσει στη ζωή μία και μόνη μέρα. Οι Αθλιοι του Ουγκό στην εποχή της τζαζ΄΄. Columbia Tribune.
