Είναι γνωστή η αγάπη του Quentin Tarantino για τα pulp fiction. Oπου pulp fiction, αν προσπαθήσουμε να το μεταφράσουμε στα ελληνικά, σημαίνει , περιφραστικά, παραλογοτεχνία, παραφιλολογία. Η ομότιτλη ταινία του, το Pulp Fiction του 1994, αυτό το νόημα είχε. Το 2019, ο σκηνοθέτης γύρισε το ΄΄Κάποτε στο Χόλυγουντ΄΄, μια ταινία με αστραφτερό κάστ-Λεονάρντο ντι Κάπριο, Μπράντ Πίτ και Μάργκο Ρόμπι- που κέρδισε τρείς Χρυσές Σφαίρες, ανάμεσα στις οποίες για την καλύτερη ταινία και την ερμηνεία του Μπράντ Πιτ, ενώ ήταν υποψήφια για δέκα βραβεία Οσκαρ-και απέσπασε τελικά δυό χρυσά αγαλματίδια, μεταξύ των οποίων και αυτό του καλύτερου δεύτερου αντρικού ρόλου για τον Μπραντ Πιτ .
Δυο χρόνια αργότερα, με βάση το σενάριο της ταινίας που ήταν δικό του, ο Quentin Tarantino έγραψε το μυθιστόρημα που κρατάμε στα χέρια μας και θα αγαπήσουν πολύ οι κινηματογραφόφιλοι, καθώς βρίθει κινηματογραφικών αναφορών, που περνάνε, βέβαια, μέσα από την ματιά των δύο πρωταγωνιστών και κατ’ επέκταση του ίδιου του σκηνοθέτη.
Βρισκόμαστε στο Χόλιγουντ το 1969. Πρωταγωνιστές ένας γνωστός ηθοποιός που η καριέρα του έχει πάρει την κατιούσα και ένας κασκαντέρ, φίλος του, που έχει κάνει πολλά και διάφορα στη ζωή του. Από ήρωας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου μέχρι και δολοφόνος της γυναίκας του. Το σπίτι του ηθοποιου- που στην ταινία έπαιζε ο Ντι Κάπριο-, είναι δίπλα στο σπίτι του σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι και της γυναίκας του της Σάρον Τέιτ. Ο Πολάνσκι είναι ένας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες της εποχής- μόλις έχει γυρίσει το θρυλικό ΄΄Μωρό της Ρόζμαρι΄΄ και η Σάρον Τέιτ είναι η ξανθιά ταχέως ανερχόμενη σεξοβόμβα της εποχής.
Για την ιστορία, η Σάρον Τέιτ είναι η ηθοποιός που δολοφονήθηκε άγρια από τον διαβόητο Τσαρλς Μάνσον και την συμμορία του, ενώ ήταν έγκυος στο παιδί του Πολάνσκι.
Το μυθιστόρημα δεν φτάνει μέχρι την δολοφονία της, αλλά παρακολουθεί τους ήρωες και το πώς κινούνται στο Χόλυγουντ του 1969. Μας βάζει στο κλίμα και στην ατμόσφαιρα της εποχής, που, λίγο- πολύ, έχει επηρεαστεί από το κίνημα των χίπυς. Από την μουσική,που ακούγεται παντού, μέχρι το σινεμά και τον τρόπο που γυρίζονται οι ταινίες.
Και όπως παρουσιάζει τους ήρωές του ο Ταραντίνο:
ΡΙΚ ΝΤΑΛΤΟΝ:Κάποτε είχε τη δική του τηλεοπτική σειρά, αλλά τώρα πια ο Ρικ είναι ένας ξοφλημένος που παίζει τον κακό σε όποια ταινία βρεί και πνίγει τον καυμό του στο ουίσκυ. Αραγε, ένα τηλεφώνημα από τη Ρώμη θα τον σώσει ή θα τον χαντακώσει;
ΚΛΙΦ ΜΠΟΥΘ: Ο κασκαντέρ του Ρικ και ο πιο διαβόητος άνθρωπος σε κάθε πλατό, αφού είναι ο μόνος που φημολογείται ότι έχει σκοτώσει και την έχει γλυτώσει.
ΣΑΡΟΝ ΤΕΙΤ: Αφησε το Τέξας για να κυνηγήσει μια καριέρα στον κινηματογράφο και τα κατάφερε. Ζεί πιά την επιτυχημένη ζωή της στα προάστεια του Χόλιγουντ.
ΤΣΑΡΛΣ ΜΑΝΣΟΝ: Πρώην κατάδικος που κατάφερε να πείσει ένα τσούρμο τελειωμένους χίπηδες ότι είναι ο πνευματικός ηγέτης τους , αλλά θα έδινε τα πάντα για να γίνει σταρ της ροκ εντ ρολ.
Ο Ταραντίνο κοιτάζει πίσω από την απαστράπτουσα επιφάνεια και τους τίτλους των εφημερίδων και καταφέρνει να αναπαραστήσει πολύ πειστικά την ταραγμένη εποχή του τέλους της δεκαετίας του ’60. Το κίνημα των χίπυς είναι εδώ, ο πόλεμος του Βιετνάμ επίσης, και ο απόηχός τους φτάνει μέχρι το Χόλιγουντ. Κάνει ιδιαιτερες αναφορές στον ιαπωνικό κινηματογράφο και ιδιαίτερα στον Κουροσάβα και τον ηθοποιό Τοσίρο Μιφούνε, προφανώς δικά του κινηματογραφικά είδωλα.
΄΄Επειτα από τη βία στην οποία βυθίστηκε ο κόσμος τη δεκαετία του ’40, η επόμενη δεκαετία ήταν αφιερωμένη στο συναισθηματικο μελόδραμα. Τενασί Γουίλιαμς, Μάρλον Μπράντο, Ελία Καζάν, το Actor’s Studio, το Playhouse 90. Ο Ακίρα Κουροσάβα ήταν ο τέλειος σκηνοθέτης για την πομπώδη δεκαετία του ’50, την περίοδο που σκηνοθέτησε τις καλύτερες ταινίες του. Οι Αμερικανοί κριτικοι ταινιών φρόντισαν να επαινέσουν τον Κουροσάβα, εξυψώνοντας τα μελοδράματά του σε υψηλή τέχνη, εν μέρει επειδή στην πραγματικότητα τα κατανοούσαν ελάχιστα. Ο Κλίφ ένιωθε ότι, έχοντας πολεμίσει ενάντια στους Ιάπωνες για χρόνια και καθώς ο ίδιος υπήρξε αιχμάλωτος πολέμου, καταλάβαινε τις ταινιες του Κουροσάβα καλύτερα από κάθε κριτικό που είχε διαβάσει. Ο Κλιφ πίστευε ότι ο Κουροσάβα είχε το έμφυτο χάρισμα να σκηνοθετεί δραματικές και πάλπ ιστορίες με το ταλέντο ενός κομίστα. Που δημιουργεί εικόνες και κάδρα. Ο Κλίφ σεν θεωρούσε ότι υπήρχε σκηνοθέτης που δημιουργουσε κάδρα τόσο δυναμικά όσο ο ΄΄Γέρος΄΄- όπως ο Κλίφ αποκαλούσε τον δημιουργό. Αλλά ο ίδιος πίστευε ότι οι Αμερικανοί κριτικοί έκαναν λάθος όταν αναφέρονταν στον σκηνοθέτη ως ΄΄ραφιναρισμένο΄΄ καλλιτέχνη. Ο Κουροσάβα δεν ξεκίνησε την καριέρα του ως ραφιναρισμένος καλλιτέχνης. Στην αρχή δούλευε για να βγάλει το ψωμί του. Ηταν ένας εργαζόμενος άνθρωπος που έφτιαχνε ταινίες για άλλους εργαζόμενους. Δεν ήταν ραφιναρισμένος καλλιτέχνης , ωστόσο είχε το απίστευτο ταλέντο να σκηνοθετεί με καλλιτεχνικό τρόπο δραματικές και παλπ ιστορίες.. Αλλά μέχρι και ο ΄΄Γέρος΄΄ δεν κατάφερε να ξεφύγει από τις εμμονές του. Ο ΄΄Γέρος΄΄, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 θα μετατρεπόταν από τον Κουροσάβα τον σκηνοθέτη, στον Κουροσάβα τον Ρώσο μυθιστοριογράφο΄΄.
Απόψεις που προφανώς απηχούν τις απόψεις του ίδιου του Ταραντίνο. Από τις σελίδες του ΄΄Κάποτε στο Χόλιγουντ΄΄, περνούν ονόματα σαν του Στηβ Μακ Κουήν, τον Σουηδό σκηνοθέτη Βίλγκοτ Σιόμαν που τάραξε τα κινηματογραφικά νερά εκείνης της εποχής με την ταινία ΄΄Είμαι περίεργη-κιτρινη΄΄, τον Τριφό, τον Πολάνσκι , τον Ντιν Μάρτιν και πολλούς πολλούς άλλους από τους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Η ματιά, πάντα, είναι του Ταραντίνο- σκηνοθέτη:
΄΄Η μελέτη του Πολάνσκι πάνω στη παράνοια, με πρωταγωνίστρια την υπέροχη μα καταραμένη Κατρίν Ντενέβ, έπιασε τόπο. Αλλά ενώ σκοπός ενός χιτσκοκικού θρίλερ είναι να διασκεδάζει το κοινό, η ταινία του Πολάνσκι φρόντιζε να το ταράζει. Και ο Χίτσκοκ μπορούσε φυσικά να ταράξει το κοινό- το έκανε στις ΄΄Υποψίες΄΄, στον ΄΄Αγνωστο του εξπρές΄΄, στο ΄΄Χέρι που σκοτώνει΄΄ και φυσικά στο ΄΄Ψυχώ΄΄. Αλλά μέχρις ενός σημείου. Για τον Πολάνσκι, το ζητουμενο ήταν να ενοχλήσει και να ταράξει το κοινό΄΄.
Η κινηματογραφική ματιά του Ταραντίνο, όπως είναι φυσικό, καθορίζει το μυθιστόρημα του. Διάλογοι απλοί, καθοριστικοί, ουσιαστικοί, ανάπλαση της εποχής με κινηματογραφική αίσθηση, πιστός στην ΄΄φιλοσοφία΄΄ του πάλπ φίκτιον, έγραψε ένα μυθιστόρημα όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να προσεγγίσει την λογοτεχνία-η την παραλογοτεχνία, όπως θα έλεγε ο ίδιος, -, με τους δικούς του όρους. Δεν το έκανε φυσικά για να γίνει διάσημος συγγραφέας, είναι ήδη διάσημος και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, Το έκανε για το μεράκι του. Το έκανε για να περάσει ο ίδιος καλά. Και κατάφερε, να περάσουν καλά και οι αναγνώστες του. Μεθυσμένοι διάλογοι σε μπαρ του Χόλιγουντ, όπου λέγονται αλήθειες σκληρές,αλλά και με χιούμορ, σκηνές λίγο πριν το γύρισμα, επίδοξοι αλλά και φτασμένοι και διάσημοι ηθοποιοί,πού λένε δυνατά αυτό που σκέφτονται, και τελικά όλη αυτή σκληρή γοητεία που δημιούργησε τον μύθο του Χόλιγουντ στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Kαι για να εννοήσουμε καλύτερα την θέση του σκηνοθέτη, να κλείσουμε με την άποψή του για τους Αμερικανούς εκείνης της εποχής-και μάλλον όχι μόνο:
΄΄ Τι θα έκαναν οι Αµερικανοί στην περίπτωση που οι Ρώσοι, οι ναζί, οι Ιάπωνες, οι Μεξικανοί οι Βίκινγκ ή ο Μεγαλέξαντρος καταλάµβαναν µε τη βία τη χώρα τους: «Ηξερε τι θα έκαναν οι Αµερικανοί. Θα χέζονταν πάνω τους και θα φώναζαν τους µπάτσους. Και όταν αντιλαµβάνονταν ότι οι αστυνοµικοί όχι µόνο δεν θα τους βοηθούσαν αλλά στην πραγµατικότητα θα δούλευαν για τις δυνάµεις κατοχής, έπειτα από µια σύντοµη περίοδο απογοήτευσης θα συµβιβάζονταν».
Ένα μυθιστόρημα πού, αφου, το διαβάσεις, θα το σκέφτεσαι για πολύ καιρό.
Η μετάφραση είναι του Βαγγέλη Γιαννίση.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄ Μέσα από τις σελίδες αυτού του παιγνιώδους, οξυδερκούς και γεμάτου χιούμορ βιβλίου, ο συγγραφέας μοιράζεται με τους αναγνώστες τον ενθουσιασμό και το πάθος του για την ποπ κουλτούρα, καθώς και τις εντυπωσιακές γνώσεις του για την ιστορία του κινηματογράφου από τη δεκαετία του 1950 και εξής. Πρόκειται για ένα σαγηνευτικό μυθιστόρημα, μια καθηλωτική αφήγηση που αποτελεί και έναν φόρο τιμής του Tarantino στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου και σε όλα όσα τον διαμόρφωσαν ως σκηνοθέτη.΄΄-Fragilemag.gr
΄΄ Για όσους αναγνώστες σκεφτούν πως ο Κουέντιν Ταραντίνο απλώς έριξε στο χαρτί το στόρι της ταινίας για να αυγατίσει τις πηγές των εσόδων του έχω να πω ότι µάλλον δεν τον ξέρουν καλά και πως θα πρέπει να αναθεωρήσουν. Ο Ταραντίνο δεν επαναλαµβάνει κάτι παρά µόνο εάν αυτό είναι βιολογικά αδύνατο να το αποφύγει.΄΄ -koutipandoras.gr
Δυο χρόνια αργότερα, με βάση το σενάριο της ταινίας που ήταν δικό του, ο Quentin Tarantino έγραψε το μυθιστόρημα που κρατάμε στα χέρια μας και θα αγαπήσουν πολύ οι κινηματογραφόφιλοι, καθώς βρίθει κινηματογραφικών αναφορών, που περνάνε, βέβαια, μέσα από την ματιά των δύο πρωταγωνιστών και κατ’ επέκταση του ίδιου του σκηνοθέτη.
Βρισκόμαστε στο Χόλιγουντ το 1969. Πρωταγωνιστές ένας γνωστός ηθοποιός που η καριέρα του έχει πάρει την κατιούσα και ένας κασκαντέρ, φίλος του, που έχει κάνει πολλά και διάφορα στη ζωή του. Από ήρωας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου μέχρι και δολοφόνος της γυναίκας του. Το σπίτι του ηθοποιου- που στην ταινία έπαιζε ο Ντι Κάπριο-, είναι δίπλα στο σπίτι του σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι και της γυναίκας του της Σάρον Τέιτ. Ο Πολάνσκι είναι ένας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες της εποχής- μόλις έχει γυρίσει το θρυλικό ΄΄Μωρό της Ρόζμαρι΄΄ και η Σάρον Τέιτ είναι η ξανθιά ταχέως ανερχόμενη σεξοβόμβα της εποχής.
Για την ιστορία, η Σάρον Τέιτ είναι η ηθοποιός που δολοφονήθηκε άγρια από τον διαβόητο Τσαρλς Μάνσον και την συμμορία του, ενώ ήταν έγκυος στο παιδί του Πολάνσκι.
Το μυθιστόρημα δεν φτάνει μέχρι την δολοφονία της, αλλά παρακολουθεί τους ήρωες και το πώς κινούνται στο Χόλυγουντ του 1969. Μας βάζει στο κλίμα και στην ατμόσφαιρα της εποχής, που, λίγο- πολύ, έχει επηρεαστεί από το κίνημα των χίπυς. Από την μουσική,που ακούγεται παντού, μέχρι το σινεμά και τον τρόπο που γυρίζονται οι ταινίες.
Και όπως παρουσιάζει τους ήρωές του ο Ταραντίνο:
ΡΙΚ ΝΤΑΛΤΟΝ:Κάποτε είχε τη δική του τηλεοπτική σειρά, αλλά τώρα πια ο Ρικ είναι ένας ξοφλημένος που παίζει τον κακό σε όποια ταινία βρεί και πνίγει τον καυμό του στο ουίσκυ. Αραγε, ένα τηλεφώνημα από τη Ρώμη θα τον σώσει ή θα τον χαντακώσει;
ΚΛΙΦ ΜΠΟΥΘ: Ο κασκαντέρ του Ρικ και ο πιο διαβόητος άνθρωπος σε κάθε πλατό, αφού είναι ο μόνος που φημολογείται ότι έχει σκοτώσει και την έχει γλυτώσει.
ΣΑΡΟΝ ΤΕΙΤ: Αφησε το Τέξας για να κυνηγήσει μια καριέρα στον κινηματογράφο και τα κατάφερε. Ζεί πιά την επιτυχημένη ζωή της στα προάστεια του Χόλιγουντ.
ΤΣΑΡΛΣ ΜΑΝΣΟΝ: Πρώην κατάδικος που κατάφερε να πείσει ένα τσούρμο τελειωμένους χίπηδες ότι είναι ο πνευματικός ηγέτης τους , αλλά θα έδινε τα πάντα για να γίνει σταρ της ροκ εντ ρολ.
Ο Ταραντίνο κοιτάζει πίσω από την απαστράπτουσα επιφάνεια και τους τίτλους των εφημερίδων και καταφέρνει να αναπαραστήσει πολύ πειστικά την ταραγμένη εποχή του τέλους της δεκαετίας του ’60. Το κίνημα των χίπυς είναι εδώ, ο πόλεμος του Βιετνάμ επίσης, και ο απόηχός τους φτάνει μέχρι το Χόλιγουντ. Κάνει ιδιαιτερες αναφορές στον ιαπωνικό κινηματογράφο και ιδιαίτερα στον Κουροσάβα και τον ηθοποιό Τοσίρο Μιφούνε, προφανώς δικά του κινηματογραφικά είδωλα.
΄΄Επειτα από τη βία στην οποία βυθίστηκε ο κόσμος τη δεκαετία του ’40, η επόμενη δεκαετία ήταν αφιερωμένη στο συναισθηματικο μελόδραμα. Τενασί Γουίλιαμς, Μάρλον Μπράντο, Ελία Καζάν, το Actor’s Studio, το Playhouse 90. Ο Ακίρα Κουροσάβα ήταν ο τέλειος σκηνοθέτης για την πομπώδη δεκαετία του ’50, την περίοδο που σκηνοθέτησε τις καλύτερες ταινίες του. Οι Αμερικανοί κριτικοι ταινιών φρόντισαν να επαινέσουν τον Κουροσάβα, εξυψώνοντας τα μελοδράματά του σε υψηλή τέχνη, εν μέρει επειδή στην πραγματικότητα τα κατανοούσαν ελάχιστα. Ο Κλίφ ένιωθε ότι, έχοντας πολεμίσει ενάντια στους Ιάπωνες για χρόνια και καθώς ο ίδιος υπήρξε αιχμάλωτος πολέμου, καταλάβαινε τις ταινιες του Κουροσάβα καλύτερα από κάθε κριτικό που είχε διαβάσει. Ο Κλιφ πίστευε ότι ο Κουροσάβα είχε το έμφυτο χάρισμα να σκηνοθετεί δραματικές και πάλπ ιστορίες με το ταλέντο ενός κομίστα. Που δημιουργεί εικόνες και κάδρα. Ο Κλίφ σεν θεωρούσε ότι υπήρχε σκηνοθέτης που δημιουργουσε κάδρα τόσο δυναμικά όσο ο ΄΄Γέρος΄΄- όπως ο Κλίφ αποκαλούσε τον δημιουργό. Αλλά ο ίδιος πίστευε ότι οι Αμερικανοί κριτικοί έκαναν λάθος όταν αναφέρονταν στον σκηνοθέτη ως ΄΄ραφιναρισμένο΄΄ καλλιτέχνη. Ο Κουροσάβα δεν ξεκίνησε την καριέρα του ως ραφιναρισμένος καλλιτέχνης. Στην αρχή δούλευε για να βγάλει το ψωμί του. Ηταν ένας εργαζόμενος άνθρωπος που έφτιαχνε ταινίες για άλλους εργαζόμενους. Δεν ήταν ραφιναρισμένος καλλιτέχνης , ωστόσο είχε το απίστευτο ταλέντο να σκηνοθετεί με καλλιτεχνικό τρόπο δραματικές και παλπ ιστορίες.. Αλλά μέχρι και ο ΄΄Γέρος΄΄ δεν κατάφερε να ξεφύγει από τις εμμονές του. Ο ΄΄Γέρος΄΄, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 θα μετατρεπόταν από τον Κουροσάβα τον σκηνοθέτη, στον Κουροσάβα τον Ρώσο μυθιστοριογράφο΄΄.
Απόψεις που προφανώς απηχούν τις απόψεις του ίδιου του Ταραντίνο. Από τις σελίδες του ΄΄Κάποτε στο Χόλιγουντ΄΄, περνούν ονόματα σαν του Στηβ Μακ Κουήν, τον Σουηδό σκηνοθέτη Βίλγκοτ Σιόμαν που τάραξε τα κινηματογραφικά νερά εκείνης της εποχής με την ταινία ΄΄Είμαι περίεργη-κιτρινη΄΄, τον Τριφό, τον Πολάνσκι , τον Ντιν Μάρτιν και πολλούς πολλούς άλλους από τους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Η ματιά, πάντα, είναι του Ταραντίνο- σκηνοθέτη:
΄΄Η μελέτη του Πολάνσκι πάνω στη παράνοια, με πρωταγωνίστρια την υπέροχη μα καταραμένη Κατρίν Ντενέβ, έπιασε τόπο. Αλλά ενώ σκοπός ενός χιτσκοκικού θρίλερ είναι να διασκεδάζει το κοινό, η ταινία του Πολάνσκι φρόντιζε να το ταράζει. Και ο Χίτσκοκ μπορούσε φυσικά να ταράξει το κοινό- το έκανε στις ΄΄Υποψίες΄΄, στον ΄΄Αγνωστο του εξπρές΄΄, στο ΄΄Χέρι που σκοτώνει΄΄ και φυσικά στο ΄΄Ψυχώ΄΄. Αλλά μέχρις ενός σημείου. Για τον Πολάνσκι, το ζητουμενο ήταν να ενοχλήσει και να ταράξει το κοινό΄΄.
Η κινηματογραφική ματιά του Ταραντίνο, όπως είναι φυσικό, καθορίζει το μυθιστόρημα του. Διάλογοι απλοί, καθοριστικοί, ουσιαστικοί, ανάπλαση της εποχής με κινηματογραφική αίσθηση, πιστός στην ΄΄φιλοσοφία΄΄ του πάλπ φίκτιον, έγραψε ένα μυθιστόρημα όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να προσεγγίσει την λογοτεχνία-η την παραλογοτεχνία, όπως θα έλεγε ο ίδιος, -, με τους δικούς του όρους. Δεν το έκανε φυσικά για να γίνει διάσημος συγγραφέας, είναι ήδη διάσημος και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, Το έκανε για το μεράκι του. Το έκανε για να περάσει ο ίδιος καλά. Και κατάφερε, να περάσουν καλά και οι αναγνώστες του. Μεθυσμένοι διάλογοι σε μπαρ του Χόλιγουντ, όπου λέγονται αλήθειες σκληρές,αλλά και με χιούμορ, σκηνές λίγο πριν το γύρισμα, επίδοξοι αλλά και φτασμένοι και διάσημοι ηθοποιοί,πού λένε δυνατά αυτό που σκέφτονται, και τελικά όλη αυτή σκληρή γοητεία που δημιούργησε τον μύθο του Χόλιγουντ στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Kαι για να εννοήσουμε καλύτερα την θέση του σκηνοθέτη, να κλείσουμε με την άποψή του για τους Αμερικανούς εκείνης της εποχής-και μάλλον όχι μόνο:
΄΄ Τι θα έκαναν οι Αµερικανοί στην περίπτωση που οι Ρώσοι, οι ναζί, οι Ιάπωνες, οι Μεξικανοί οι Βίκινγκ ή ο Μεγαλέξαντρος καταλάµβαναν µε τη βία τη χώρα τους: «Ηξερε τι θα έκαναν οι Αµερικανοί. Θα χέζονταν πάνω τους και θα φώναζαν τους µπάτσους. Και όταν αντιλαµβάνονταν ότι οι αστυνοµικοί όχι µόνο δεν θα τους βοηθούσαν αλλά στην πραγµατικότητα θα δούλευαν για τις δυνάµεις κατοχής, έπειτα από µια σύντοµη περίοδο απογοήτευσης θα συµβιβάζονταν».
Ένα μυθιστόρημα πού, αφου, το διαβάσεις, θα το σκέφτεσαι για πολύ καιρό.
Η μετάφραση είναι του Βαγγέλη Γιαννίση.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄ Μέσα από τις σελίδες αυτού του παιγνιώδους, οξυδερκούς και γεμάτου χιούμορ βιβλίου, ο συγγραφέας μοιράζεται με τους αναγνώστες τον ενθουσιασμό και το πάθος του για την ποπ κουλτούρα, καθώς και τις εντυπωσιακές γνώσεις του για την ιστορία του κινηματογράφου από τη δεκαετία του 1950 και εξής. Πρόκειται για ένα σαγηνευτικό μυθιστόρημα, μια καθηλωτική αφήγηση που αποτελεί και έναν φόρο τιμής του Tarantino στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου και σε όλα όσα τον διαμόρφωσαν ως σκηνοθέτη.΄΄-Fragilemag.gr
΄΄ Για όσους αναγνώστες σκεφτούν πως ο Κουέντιν Ταραντίνο απλώς έριξε στο χαρτί το στόρι της ταινίας για να αυγατίσει τις πηγές των εσόδων του έχω να πω ότι µάλλον δεν τον ξέρουν καλά και πως θα πρέπει να αναθεωρήσουν. Ο Ταραντίνο δεν επαναλαµβάνει κάτι παρά µόνο εάν αυτό είναι βιολογικά αδύνατο να το αποφύγει.΄΄ -koutipandoras.gr
