Η δημιουργία, η άνοδος και η πτώση ενός ειδώλου της pop. O George Michael, που γεννήθηκε σαν Γεώργιος Κυριάκος Παναγιώτου στο Λονδίνο, από Ελληνοκύπριους γονείς, υπήρξε η λαμπερή εικόνα της pop μουσικής τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Όπως γράφει στον πρόλογο της βιογραφίας του ο Γιάννης Νένες για το ξεκίνημά του: «Ο George βέβαια, δεν έδειχνε νεόπλουτος, αλλά ένας κεφάτος πιτσιρικάς της γειτονιάς που μόλις είχε αποκτήσει ένα γενναίο χαρτζιλίκι και πήρε τον καλύτερό του φίλο να πάνε για μαλλί και σολάριουμ. Για την ακρίβεια, αυτό ακριβώς έκανε ο George όταν έβγαλε τα πρώτα του χρήματα ως μέλος των Wham!
Πήρε τον Άντριου Ρίτζλει και πήγαν για να χτενιστούν και να μαυρίσουν. Έγιναν τα νέα φιντάνια των συνοικιακών κλαμπ που πηγαίνουν για τένις-και με αυτήν ακριβώς την περιβολή ανέβηκαν στη σκηνή για πρώτη φορά. Για να δώσουν στο κοινό μια πρώτη γεύση από Wham! Μαλλιά, μαύρισμα, λευκά χαμόγελα, λευκά σορτσάκια, μπαλάκια του τένις στις τσέπες τους!».
Και στη συνέχεια της καριέρας του όμως, το μαλλί εξακολουθούσε να παίζει καθοριστικό ρόλο όχι μόνο στην εικόνα του αλλά και στην ψυχοσύνθεσή του και στη διάθεσή του. Γενικά, οι τρίχες του προσώπου του.
Έχοντας ως άγρυπνο φρουρό πάντα δίπλα του την αγαπημένη του μεγαλύτερη αδελφή του Μέλανι, η οποία ήταν κομμώτρια και υπεύθυνη για το εκάστοτε κούρεμά του, έδειχνε να προσπαθεί πάντα να δημιουργήσει μια άκαμπτη εικόνα με άψογο μαλλί και τέλεια τριμαρισμένα γένια τριών ημερών, σαν να κοκάλωνε με λακ τον χρόνο ακριβώς στην πόζα και στον τόπο που ήθελε να βγάλει προς τον κόσμο. Το μεγάλο του πρόβλημα: η εικόνα που θα έβγαζε προς τον κόσμο.
Όσο η μουσική των Wham! γινόταν όλο και περισσότερο μια αναβίωση από τα σόουλ κομμάτια της δεκαετίας του '60 και τα χαρούμενα γκρουπ της Motown, τόσο ο George κλεινόταν σε μια ασφυκτική εικόνα που με άγχος προσπαθούσε να επιβάλει προς τα έξω.
Ο γκέι ακτιβισμός μόλις άρχιζε να εξαπλώνεται- προερχόμενος από τη Νέα Υόρκη- και να γίνεται διεθνώς γνωστός, αλλά ο George ήταν ακόμη πολύ αθώος για να είναι ενημερωμένος πάνω σε αυτό. Και μάλιστα δεν τολμούσε καν να το σκεφτεί.
Έχοντας μπροστά του ως τοτέμ που προκαλεί φόβο τον πατέρα του, έναν σκληρά εργαζόμενο Κύπριο που ήθελε να τα καταφέρει σε μια ξένη χώρα, ο George προσπαθούσε να κερδίσει την αγάπη του πατέρα του και ταυτόχρονα να απαλλαγεί από το DNA του, που τον έκανε να έχει μια πλούσια, μεσογειακή τριχοφυΐα.
Όσο πιο πολύ ήθελε να κρύψει την εικόνα του ο George Michael άλλο τόσο- άγαρμπα σχεδόν- την εξέδιδε σε ταμπλόιντ. Ανίκανος να κρατήσει το στόμα του κλειστό μπροστά στη δίνη της δημοσιότητας, έπαιζε ρόλους ή έκανε τον ανήξερο, μέχρι που σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής και της καριέρας του «βγήκε από την ντουλάπα του» με ήχο εκκωφαντικό, σαν Λάζαρος που αναστήθηκε. Η αγάπη ήταν αυτή που τον απελευθέρωσε. Αλλά και ο μεγάλος πόνος.
Ακριβώς όταν ευτυχισμένος από τον έρωτά του για τον Ανσέλμο, άφησε για πρώτη φορά τον αέρα να ανακατέψει τα μαλλιά του και άρχισε να αποδέχεται τον εαυτό του, ο Ανσέλμο πέθανε. Ο George βρέθηκε σε μια απίστευτα τρομακτική θέση. Ήθελε να θρηνήσει, μα δεν μπορούσε να το φωνάξει.
Ήθελε να επουλώσει την πληγή του, αλλά δεν μπορούσε ούτε ένας από τους εκατομμύρια θαυμαστές του να τον αγγίξει. Η μουσική, που συνήθως ήταν το καταφύγιό του, είχε πέσει σε τοίχο, γιατί ο ίδιος δεν μπορούσε να βρει τον ήχο του».
Ο James Gavin έγραψε μια εξαιρετική βιογραφία του George Michael εστιάζοντας τόσο στην μουσική του όσο και στην προσωπική του ζωή. Αυτά που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί. Από την μια την εικόνα του και την σεξουαλικότητά του, από την άλλη την επιθυμία του να πάψει να είναι το pop είδωλο και να κάνει τους άλλους να πάρουν στα σοβαρά τόσο τον ίδιο όσο και τη μουσική του. «Μόνος στην κορυφή», λέει ένα τραγούδι που έγραψε ο Ράντυ Νιούμαν, και αυτό ακριβώς ήταν ο George Michael: Mόνος στην κορυφή.
Τα πολλά χρήματα που έβγαλε, σαφώς και επηρέασαν προς το χειρότερο τη ζωή του, το δικαστήριο που έκανε ενάντια στη δισκογραφική του εταιρεία σαφώς και έπαιξε αρνητικό ρόλο στην καριέρα του, οι άνθρωποι που υπήρξαν δίπλα του το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να του αποσπάσουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούσαν.
«Ο τυπάκος που χοροπηδούσε με τα όμορφα ξανθά μαλλιά, με τα σορτσάκια και τα αστραφτερά δόντια» εξήγησε, «ήταν απλώς ένας ρόλος που έπαιζα».
Ως τραγουδοποιός είχε να πει πολύ περισσότερα απ' όσα του επέτρεπε εκείνη η πόζα. Ο Μichael έγινε αμέσως περίγελως για τις φιλοδοξίες του. «Αυτό το όνειρο των θατσεριστών, το γεννημένο στο Φίντσλει, ο αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος στα είκοσι δύο του, θέλει να τον πάρουμε στα σοβαρά» έγραφε ο Φιλ Σο στον Guardian. Όσο πιο πολύ τον κορόιδευαν τόσο έχανε την υπομονή του με οτιδήποτε αφορούσε τους Wham.
Ο Μichael υποστήριξε την pop μουσική ως μια μορφή τέχνης που της άξιζε η αναγνώριση. Όπως είπε κάποτε στο Rolling Stone: «Κάπου στο δρόμο η pop έχασε όλη της την εκτίμηση. Κι εγώ νομίζω ότι κάπως έχω πεισμώσει για όλο αυτό».
Και όπως σημειώνει ο Γιάννης Νένες στον πρόλογο του βιβλίου: «Εκεί είναι η μεγάλη έκπληξη αυτού του βιβλίου: στο τέλος. Διαβάζοντάς το, μεταφράζοντάς το, σελίδα με τη σελίδα, μια αγωνία έσφιγγε το στομάχι μου. Παρακολουθούσα ένα θρίλερ που ήξερα που θα καταλήξει και αυτό το έκανε ακόμα πιο σκληρό. Ο εφιάλτης συνεχίστηκε ακόμα και όταν ήρθε το τέλος, γιατί το βιβλίο παρακολουθεί τις εξελίξεις και μετά τον θάνατο του George. Την γκρεμισμένη παρακαταθήκη του. Την οικογένεια. Τα υπάρχοντα και τις διαμάχες».
Ο George Michael πέρασε από την μουσική βιομηχανία σαν ένα λαμπερό αστέρι. Τα έβαλε μαζί της κι αυτή δεν του χαρίστηκε. Οι ουσίες, τα χάπια, ο τρόπος που ανατράφηκε από μια συντηρητική οικογένεια που δεν τον άφησε να αποδεχτεί νωρίς την σεξουαλικότητά του, ο φόβος μήπως αυτή η πλευρά του καταστρέψει την εικόνα του στους θαυμαστές του, η αγωνία του να τον πάρουν στα σοβαρά σαν τραγουδοποιό, δεν τον άφησαν να χαρεί τη ζωή του. Εβγαλε πάρα πολλά χρήματα από την μουσική, αλλά αυτό δεν τον βοήθησε να νιώσει καλύτερα.
Ο συγγραφέας αυτής της βιογραφίας, ο James Gavin , παρακολουθεί τη μεταμόρφωση του ντροπαλού και ιδιόρρυθμου Αγγλοκύπριου Γιώργου Παναγιώτου σε είδωλο της pop ως μέλους των Wham! τη δεκαετία του '80, και στη συνέχεια περιγράφει με λεπτομέρειες την εντυπωσιακή σόλο καριέρα του, καθώς και την συνακόλουθη πτώση του.
Αναλύοντας τη δημιουργική διαδικασία πίσω από τα άλμπουμ του Michael, τις περιοδείες και τα πολύκροτα βιντεοκλίπ του, και παίρνοντας συνεντεύξεις από φίλους και συναδέλφους του, ο Gavin συνθέτει το πορτρέτο μιας θρυλικής φυσιογνωμίας της pop μουσικής, χωρίς ωραιοποιήσεις.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Με βαθιά κατανόηση για τη ζωή ενός ταλαντούχου, τραγικού, όσο και εξοργιστικού ανθρώπου, ο Gavin γράφει μια βιογραφία που μαγνητίζει»
The New York Times.
Όπως γράφει στον πρόλογο της βιογραφίας του ο Γιάννης Νένες για το ξεκίνημά του: «Ο George βέβαια, δεν έδειχνε νεόπλουτος, αλλά ένας κεφάτος πιτσιρικάς της γειτονιάς που μόλις είχε αποκτήσει ένα γενναίο χαρτζιλίκι και πήρε τον καλύτερό του φίλο να πάνε για μαλλί και σολάριουμ. Για την ακρίβεια, αυτό ακριβώς έκανε ο George όταν έβγαλε τα πρώτα του χρήματα ως μέλος των Wham!
Πήρε τον Άντριου Ρίτζλει και πήγαν για να χτενιστούν και να μαυρίσουν. Έγιναν τα νέα φιντάνια των συνοικιακών κλαμπ που πηγαίνουν για τένις-και με αυτήν ακριβώς την περιβολή ανέβηκαν στη σκηνή για πρώτη φορά. Για να δώσουν στο κοινό μια πρώτη γεύση από Wham! Μαλλιά, μαύρισμα, λευκά χαμόγελα, λευκά σορτσάκια, μπαλάκια του τένις στις τσέπες τους!».
Και στη συνέχεια της καριέρας του όμως, το μαλλί εξακολουθούσε να παίζει καθοριστικό ρόλο όχι μόνο στην εικόνα του αλλά και στην ψυχοσύνθεσή του και στη διάθεσή του. Γενικά, οι τρίχες του προσώπου του.
Έχοντας ως άγρυπνο φρουρό πάντα δίπλα του την αγαπημένη του μεγαλύτερη αδελφή του Μέλανι, η οποία ήταν κομμώτρια και υπεύθυνη για το εκάστοτε κούρεμά του, έδειχνε να προσπαθεί πάντα να δημιουργήσει μια άκαμπτη εικόνα με άψογο μαλλί και τέλεια τριμαρισμένα γένια τριών ημερών, σαν να κοκάλωνε με λακ τον χρόνο ακριβώς στην πόζα και στον τόπο που ήθελε να βγάλει προς τον κόσμο. Το μεγάλο του πρόβλημα: η εικόνα που θα έβγαζε προς τον κόσμο.
Όσο η μουσική των Wham! γινόταν όλο και περισσότερο μια αναβίωση από τα σόουλ κομμάτια της δεκαετίας του '60 και τα χαρούμενα γκρουπ της Motown, τόσο ο George κλεινόταν σε μια ασφυκτική εικόνα που με άγχος προσπαθούσε να επιβάλει προς τα έξω.
Ο γκέι ακτιβισμός μόλις άρχιζε να εξαπλώνεται- προερχόμενος από τη Νέα Υόρκη- και να γίνεται διεθνώς γνωστός, αλλά ο George ήταν ακόμη πολύ αθώος για να είναι ενημερωμένος πάνω σε αυτό. Και μάλιστα δεν τολμούσε καν να το σκεφτεί.
Έχοντας μπροστά του ως τοτέμ που προκαλεί φόβο τον πατέρα του, έναν σκληρά εργαζόμενο Κύπριο που ήθελε να τα καταφέρει σε μια ξένη χώρα, ο George προσπαθούσε να κερδίσει την αγάπη του πατέρα του και ταυτόχρονα να απαλλαγεί από το DNA του, που τον έκανε να έχει μια πλούσια, μεσογειακή τριχοφυΐα.
Όσο πιο πολύ ήθελε να κρύψει την εικόνα του ο George Michael άλλο τόσο- άγαρμπα σχεδόν- την εξέδιδε σε ταμπλόιντ. Ανίκανος να κρατήσει το στόμα του κλειστό μπροστά στη δίνη της δημοσιότητας, έπαιζε ρόλους ή έκανε τον ανήξερο, μέχρι που σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής και της καριέρας του «βγήκε από την ντουλάπα του» με ήχο εκκωφαντικό, σαν Λάζαρος που αναστήθηκε. Η αγάπη ήταν αυτή που τον απελευθέρωσε. Αλλά και ο μεγάλος πόνος.
Ακριβώς όταν ευτυχισμένος από τον έρωτά του για τον Ανσέλμο, άφησε για πρώτη φορά τον αέρα να ανακατέψει τα μαλλιά του και άρχισε να αποδέχεται τον εαυτό του, ο Ανσέλμο πέθανε. Ο George βρέθηκε σε μια απίστευτα τρομακτική θέση. Ήθελε να θρηνήσει, μα δεν μπορούσε να το φωνάξει.
Ήθελε να επουλώσει την πληγή του, αλλά δεν μπορούσε ούτε ένας από τους εκατομμύρια θαυμαστές του να τον αγγίξει. Η μουσική, που συνήθως ήταν το καταφύγιό του, είχε πέσει σε τοίχο, γιατί ο ίδιος δεν μπορούσε να βρει τον ήχο του».
Ο James Gavin έγραψε μια εξαιρετική βιογραφία του George Michael εστιάζοντας τόσο στην μουσική του όσο και στην προσωπική του ζωή. Αυτά που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί. Από την μια την εικόνα του και την σεξουαλικότητά του, από την άλλη την επιθυμία του να πάψει να είναι το pop είδωλο και να κάνει τους άλλους να πάρουν στα σοβαρά τόσο τον ίδιο όσο και τη μουσική του. «Μόνος στην κορυφή», λέει ένα τραγούδι που έγραψε ο Ράντυ Νιούμαν, και αυτό ακριβώς ήταν ο George Michael: Mόνος στην κορυφή.
Τα πολλά χρήματα που έβγαλε, σαφώς και επηρέασαν προς το χειρότερο τη ζωή του, το δικαστήριο που έκανε ενάντια στη δισκογραφική του εταιρεία σαφώς και έπαιξε αρνητικό ρόλο στην καριέρα του, οι άνθρωποι που υπήρξαν δίπλα του το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να του αποσπάσουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούσαν.
«Ο τυπάκος που χοροπηδούσε με τα όμορφα ξανθά μαλλιά, με τα σορτσάκια και τα αστραφτερά δόντια» εξήγησε, «ήταν απλώς ένας ρόλος που έπαιζα».
Ως τραγουδοποιός είχε να πει πολύ περισσότερα απ' όσα του επέτρεπε εκείνη η πόζα. Ο Μichael έγινε αμέσως περίγελως για τις φιλοδοξίες του. «Αυτό το όνειρο των θατσεριστών, το γεννημένο στο Φίντσλει, ο αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος στα είκοσι δύο του, θέλει να τον πάρουμε στα σοβαρά» έγραφε ο Φιλ Σο στον Guardian. Όσο πιο πολύ τον κορόιδευαν τόσο έχανε την υπομονή του με οτιδήποτε αφορούσε τους Wham.
Ο Μichael υποστήριξε την pop μουσική ως μια μορφή τέχνης που της άξιζε η αναγνώριση. Όπως είπε κάποτε στο Rolling Stone: «Κάπου στο δρόμο η pop έχασε όλη της την εκτίμηση. Κι εγώ νομίζω ότι κάπως έχω πεισμώσει για όλο αυτό».
Και όπως σημειώνει ο Γιάννης Νένες στον πρόλογο του βιβλίου: «Εκεί είναι η μεγάλη έκπληξη αυτού του βιβλίου: στο τέλος. Διαβάζοντάς το, μεταφράζοντάς το, σελίδα με τη σελίδα, μια αγωνία έσφιγγε το στομάχι μου. Παρακολουθούσα ένα θρίλερ που ήξερα που θα καταλήξει και αυτό το έκανε ακόμα πιο σκληρό. Ο εφιάλτης συνεχίστηκε ακόμα και όταν ήρθε το τέλος, γιατί το βιβλίο παρακολουθεί τις εξελίξεις και μετά τον θάνατο του George. Την γκρεμισμένη παρακαταθήκη του. Την οικογένεια. Τα υπάρχοντα και τις διαμάχες».
Ο George Michael πέρασε από την μουσική βιομηχανία σαν ένα λαμπερό αστέρι. Τα έβαλε μαζί της κι αυτή δεν του χαρίστηκε. Οι ουσίες, τα χάπια, ο τρόπος που ανατράφηκε από μια συντηρητική οικογένεια που δεν τον άφησε να αποδεχτεί νωρίς την σεξουαλικότητά του, ο φόβος μήπως αυτή η πλευρά του καταστρέψει την εικόνα του στους θαυμαστές του, η αγωνία του να τον πάρουν στα σοβαρά σαν τραγουδοποιό, δεν τον άφησαν να χαρεί τη ζωή του. Εβγαλε πάρα πολλά χρήματα από την μουσική, αλλά αυτό δεν τον βοήθησε να νιώσει καλύτερα.
Ο συγγραφέας αυτής της βιογραφίας, ο James Gavin , παρακολουθεί τη μεταμόρφωση του ντροπαλού και ιδιόρρυθμου Αγγλοκύπριου Γιώργου Παναγιώτου σε είδωλο της pop ως μέλους των Wham! τη δεκαετία του '80, και στη συνέχεια περιγράφει με λεπτομέρειες την εντυπωσιακή σόλο καριέρα του, καθώς και την συνακόλουθη πτώση του.
Αναλύοντας τη δημιουργική διαδικασία πίσω από τα άλμπουμ του Michael, τις περιοδείες και τα πολύκροτα βιντεοκλίπ του, και παίρνοντας συνεντεύξεις από φίλους και συναδέλφους του, ο Gavin συνθέτει το πορτρέτο μιας θρυλικής φυσιογνωμίας της pop μουσικής, χωρίς ωραιοποιήσεις.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Με βαθιά κατανόηση για τη ζωή ενός ταλαντούχου, τραγικού, όσο και εξοργιστικού ανθρώπου, ο Gavin γράφει μια βιογραφία που μαγνητίζει»
The New York Times.
