«Μιά ζωή βγαλμένη από τις σελίδες μυθιστορήματος, έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κάποιος την ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Μιά ζωή γεμάτη από έντονα συναισθήματα και εκπληκτικά γεγονότα. Ωστόσο, το πιό εκπληκτικό είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του. Για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να αποτελέσουμε μέρος της ζωής του, είναι αυτονόητο να τον χαρακτηρίσουμε μοναδικό. Εξαιτίας αυτού του εξαιρετικά ισορροπημένου μείγματος των στοιχείων που αποτελούν τον χαρακτήρα του, όσο κι αν κάποιες φορές φαίνονται αντικρουόμενα. Ξεχωρίζει σ' αυτόν η δύναμη ενός γεννημένου πολεμιστή, που παλεύει κάθε λεπτό, αλλά και η ηρεμία και η πραότητα ενός ατόμου που ξέρει να μετρά τα λόγια του και να μεταδίδει το μήνυμά του, ακόμα και απέναντι στην αδικία, το μπούλιγκ και τον ρατσισμό», γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου ο Φώτης Κατσικάρης, πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Ελλάδας.
Θα μου πείτε: ένα βιβλίο που περιγράφει την ζωή του Α ντετοκούμπο είναι λογοτεχνία; Φυσικά και δεν είναι. Μία βιογραφία είναι. Και τι βιογραφία μπορεί να είναι όταν ο βιογραφούμενος έχει γεννηθεί το 1994, άρα σήμερα είναι μόλις 26 χρονών; Πολύ έξυπνα ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας, ο συγγραφέας του βιβλίου, στό τέλος, αντί να γράψει τη λέξη «Τέλος», έχει γράψει τη λέξη «Συνεχίζεται». Γιατί η ζωή συνεχίζεται για τον Γιάννη, έναν άνθρωπο που η μέχρι τώρα ιστορία της ζωής του μοιάζει να βγήκε μέσα από σελίδες του Ντίκενς. Ενας άνθρωπος που, αν δεν τον ξέραμε και διαβάζαμε σε μυθιστόρημα την ζωή του, θα λέγαμε ότι ο συγγραφέας που το έγραψε έχει υπερβολική φαντασία. Και όμως: η ζωή αυτού του ανθρώπου, και από δίπλα αυτή της οικογένειάς του, μοιάζει να βγήκε από την φαντασία ενός πολύ τολμηρού συγγραφέα.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Ζωή σαν μυθιστόρημα , με το σύμπαν να συνωμοτεί για να επιτευχθεί το ακατόρθωτο, είναι η ζωή του Γιάννη Αντετοκούμπο! Τι πιθανότητες υπάρχουν ο γιός των μεταναστών από τη Νιγηρία να αναδειχθεί δύο φορές MVP, μόλις στα μισά της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, και να υπογράψει το πιό ακριβό συμβόλαιο στην ιστορία του NBA; Η πορεία της ζωής του Γιάννη είναι τόσο μοναδική όσο και ο ίδιος. Με πρωτοφανή σωματικά χαρακτηριστικά και αστείρευτο μπασκετικό ταλέντο, αφήνει πίσω τους αντιπάλους με την ίδια ταχύτητα που στο παρελθόν έτρεχε για να βοηθήσει την οικογένειά του να βιοποριστεί. Πανίσχυρος κάτω από το καλάθι, έγινε θρύλος που τη ζωή του θα διηγούμαστε για να εμπνέουμε τις επόμενες γενιές. Γι'αυτό όταν η ίδια η ζωή ξεπερνά και την πιό ζωηρή φαντασία , και την πιό ευφάνταστη ταινία, τότε γράφεται ιστορία.»
Επιστρέφοντας πρίν από λίγες ημέρες στην Ελλάδα δήλωσε ανάμεσα σε άλλα σε μιά συνέντευξη που έδωσε στο αεροδρόμιο:
«Είναι μία απίστευτη διαδρομή, αλλά είχα ανθρώπους δίπλα μου που με βοήθησαν και με πίστεψαν. Το καλύτερο συναίσθημα που έχω νιώσει μέχρι τώρα είναι που έγινα πατέρας. Αυτό δεν το πιάνει το πρωτάθλημα του NBA. Αλλά όλη αυτή η διαδρομή είναι τρελή. Αν μου το έλεγες τότε, θα σου έλεγα είσαι τρελός, τι μου λες; Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουμε σταματήσει σαν οικογένεια. Κι αυτό το είδαμε σε όλη μας τη ζωή. Οι γονείς μας δεν σταματάγανε. Πηγαίναμε μετά το σχολείο ή την προπόνηση σπίτι και βλέπαμε τους γονείς μας να δουλεύουν κάθε μέρα. Αυτοί μας δίδαξαν να μην σταματάμε. Ό,τι και να έχουμε κάνει στη ζωή μας δεν σταματάμε. Εκείνοι δεν σταμάτησαν. Δεν ξέρω ποιο είναι το μέλλον ή αν θα ξαναπάρουμε πρωτάθλημα, αυτό που ξέρω είναι ότι αύριο θα σηκωθώ το πρωί να κάνω προπόνηση. Μπορεί και σήμερα.»
Νομίζω πώς η αγάπη που δείχνει ο κόσμος στον Γιάννη δεν οφείλεται μόνο στις μεγάλες του επιτυχίες. Φυσικά, οφείλεται και σε αυτό. Αλλά αυτό που κάνει την διαφορά είναι η ιστορία και ο χαρακτήρας του. Μια ιστορία πού, λίγο πολύ, όλοι έχουμε μάθει και ένας χαρακτήρας που μοιάζει να μην ξεχνάει από που ξεκίνησε.
«Ξέραμε ότι οι γονείς πουλούσαν πράγματα στο δρόμο. Ηταν πολύ φτωχοί άνθρωποι κι απλώς προσπαθούσαν να κερδίσουν τα προς το ζην με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το αξιοπρόσεκτο ήταν πως πήγαιναν πάντα όλοι μαζί. Παντού. Ετσι τους είχαν μάθει οι γονείς τους. Το άλλο χαρακτηριστικό που δεν μπορούσες να μην προσέξεις είναι ότι πάντα ήταν με το χαμόγελο στα χείλη και πάντα χαιρετούσαν. Πάντα έλεγαν καλημέρα, απαρέγκλιτα, με αυτή την ευγενική χειρονομία που έκαναν χαρακτηριστικά», λέει ο ιδιοκτήτης της καφετέριας. «Η Βερόνικα πήγαινε συνήθως στη γέφυρα που υπάρχει κοντά στην καφετέρια για να πουλήσει εκεί. Ηταν μιά γυναίκα που έδινε και τη ζωή της για τα παιδιά της», λέει η Καίτη και συνεχίζει: «Σιγά σιγά αναπτύξαμε σχέσεις μαζί τους, κυρίως ο άντρας μου που είναι πιό κοινωνικός από μένα. Πραγματικά νοιώθαμε πολύ άσχημα, γιατί ξέραμε πως υπήρχαν μέρες, και δεν ήταν λίγες, που δεν είχαν τίποτα να βάλουν στο στόμα. Ηταν κάτι πολύ στενάχωρο. Κι αυτό παρόλο που στη γειτονιά γίνονταν κάποιες φιλανθρωπικές δράσεις.» Αρκετοί γείτονες θυμούνται τη βοήθεια που τους έδινε μιά κυρία, προχωρημένης ηλικίας, που τους άφηνε φαγητό έξω από την πόρτα για να το βρεί η Βερόνικα το πρωί που θα έβγαινε. Ηταν υποτυπώδη τρόφιμα κυρίως για τα παιδιά και για αρκετό καιρό γινόταν συστηματικά, μπροστά από την πόρτα όπου ζούσε η οικογένεια από τη Νιγηρία.
Μπροστά στη δυσκολία να βρεθεί φαγητό με κανονικότητα, το να κυνηγήσεις τα όνειρά σου δεν ήταν επιλογή. «Δεν ήταν ότι δεν ήθελαν να παίξουν μπάσκετ, απλώς δεν μπορούσαν. Τους ήταν αδύνατον να ακολουθήσουν μιά σταδιοδρομία στον αθλητισμό», συμπληρώνει η κυρία Τζίκα. Πολλοί ήταν οι λόγοι που καθιστούσαν ανέφικτο το να συμμετέχουν με κάποια κανονικότητα τα αδέλφια Αντετοκούνμπο στο άθλημα που ήθελαν, και όλοι περιστρέφονταν γύρω από τις οικογενειακές δυσκολίες. Πρώτα απ΄όλα, εκτός από το σχολείο και την εκκλησία, οι μικροί συνέχιζαν να αφιερώνουν ένα μέρος του χρόνου τους για να στηρίξουν τα οικονομικά του σπιτικού. «Ειλικρινά, εγώ δεν τους είδα ποτέ να πουλάνε πράγματα, ξέρω όμως ότι το έκαναν, κυρίως ο Θανάσης ως μςγαλύτερος αδελφός», δηλώνει ο κύριος Τζίκας. Σε κάθε περίπτωση, η οικονομική δυσχέρεια ήταν προφανής. Γι' αυτό για χρόνια ολόκληρα είχαν μόνο μιά μπάλα, που κάποια στιγμή τα σημάδια της παλαιότητάς της ήταν ολοφάνερα. Επιπλέον, ο Θανάσης και ο Γιάννης έπρεπε να μοιράζονται ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια . Κάτι που δεν ήταν περιστασιακό και αποκαλύφθηκε και σε κοινή θέα σε έναν αγώνα του Φιλαθλητικού, όταν δεν κατάφεραν να παίξουν ούτε ένα λεπτό κι οι δυό μαζί στο παιχνίδι, γιατί είχαν μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια. Οταν καθόταν ο ένας στον πάγκο, μπορούσε ο άλλος να μπεί στο παιχνίδι, αφού προηγουμένως αντάλλασσαν παπούτσια».
Ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας ως δημοσιογράφος που είναι, μαζεύει πληροφορίες από παλιούς γείτονες, προπονητές, συναθλητές, παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ, μάνατζερς, τον Γουίλι Βιγιάρ, τον Ισπανό τεχνικό που ουσιαστικά ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε το ταλέντο του Γιάννη εκτός Ελλάδας, για αυτή την φάση της ζωής του. Οχι ότι δεν ήταν γνωστά, αλλά είναι αλλοιώς να τα διαβάζεις καταγεγραμμένα και μάλιστα όχι από κάποιον Ελληνα δημοσιογράφο. Είναι η εποχή που, παρ΄όλο που τα τέσσερα αδέλφια γεννήθηκαν στην Ελλάδα, όλη η οικογένεια δεν έχει επίσημα χαρτιά και, επισήμως, ζεί στην παρανομία. Ελληνικό διαβατήριο ο Γιάννης θα αποκτήσει πολύ αργότερα, όταν επιλέχθηκε να πάει στην Αμερική, στο NBA. Kαί πάλι τα πράγματα δεν ήταν απλά. Οι μάνατζέρ του εξέτασαν την πιθανότητα να πάρει Διαβατήριο της Νιγηρίας αφού δεν του έδινε η Ελληνική πολιτεία. Είχε, όμως, αρχίσει να συζητιέται πολύ το όνομά του και έτσι του δόθηκε και επίσημα το ελληνικό διαβατήριο. Δεν ήταν όμως μόνο η φτώχεια που κυριάρχησε σε αυτή τη φάση της ζωής του. Ηταν και ο ρατσισμός. Ο ρατσισμός που προερχόταν όχι βέβαια από τους συναθλητές του και τους γείτονες αλλά από την Χρυσή Αυγή, που έγινε στόχος της.
«Με τον καιρό ο Ζόγκας έγινε κάτι παραπάνω από σύντροφος του Γιάννη στα παιχνίδια και στην προπόνηση. Επειδή ήταν λευκός, λειτούργησε πολλές φορές ως προστατευτική ασπίδα για τον φίλο του απέναντι στους πιό επιθετικούς οπαδούς της "Χρυσής Αυγής", παρόλο που ούτε και ο ίδιος ήταν "γνήσιος Ελληνας". "Ολος ο κόσμος ξέρει τι συνέβαινε στις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές της Ελλάδας μεταξύ 2009 και 2013. Υπήρχαν τάγματα εφόδου που έκαναν επιθέσεις σε άτομα από άλλες χώρες, κυρίως σε μαύρους και Ασιάτες και πολύς κόσμος πέρασε δύσκολες στιγμές», θυμάται.
Μαζί έκαναν πάρα πολλές φορές τη διαδρομή του λεωφορείου 732, διασχίζοντας την Ομόνοια μέχρι την πλατεία Αττικής, σταθερό σημείο συνάντησης κάποιων νεοναζιστικών ομάδων. «Σχεδόν καθημερινά τους έβλεπες να χτυπούν Πακιστανούς ή Αφρικανούς και συνήθιζαν να κοιτούν τα λεωφορεία για να δούν αν υπάρχουν μέσα μετανάστες», δηλώνει ο Ζόγκας, ο οποίος αρκετές φορές χρειάστηκε να συνοδεύσει τον Γιάννη στο σπίτι του για να τον προστατεύσει από επιθέσεις. «Μερικές φορές συγκεντρώνονταν σε μιά πλατεία κοντά στο σπίτι μου και γι' αυτό ο Γιάννης μου ζητούσε να τον βοηθήσω να φτάσει μέχρι το δικό του, γιατί στ' αλήθεια φοβόταν», προσθέτει. Χρόνια αργότερα ο Ζόγκας υποβαθμίζει τη σημασία των πράξεών του: «Ηταν απλώς υπαχρέωση μου ως πολίτη». Ομως εκείνη την εποχή, ασφαλώς, η βοήθειά του ήταν ουσιαστική για να νοιώσει ασφάλεια ο έφηβος κι ακόμα αρκετά ευάλωτος Γιάννης Αντετοκούνμπο στους αφιλόξενους δρόμους της Αθήνας.
Καλό, βέβαια, είναι να θυμόμαστε πώς έγιναν τα πράγματα, πως ο Αντετοκούνμπο πήρε ελληνικό διαβατήριο και τι αντιδράσεις υπήρξαν:
«Αναμφίβολα, οι λέξεις αγάπης της οικογένειας για την Ελλάδα δεν απομάκρυναν από πάνω τους τον φακό της Χρυσής Αυγής. Αντιθέτως, το κόμμα τους έβαλε στο στόχαστρο, σαν να ήταν το καλύτερο παράδειγμα για ό,τι ήθελαν να εμποδίσουν να συμβεί στη χώρα. Την Τετάρτη 3 Ιουλίου οι Αντετοκούνμπο έγιναν δεκτοί από τον Αντώνη Σαμαρά στο Μέγαρο Μαξίμου. Μόλις είχαν επιστρέψει από τα ντραφτ του ΝΒΑ , όπου ο Γιάννης είχε επιλεγεί από τους Milwaukee Bucks. Κατά την διάρκεια της επίσκεψης, ο επικεφαλής της κυβέρνησης εξέφρασε τις ευχαριστίες του στα δύο αδέλφια επειδή «τίμησαν τα εθνικά χρώματα», βεβαιώνοντάς τους ότι «όλη η Ελλάδα είναι περήφανη για σας» και θεωρώντας τους ως αληθινούς πρεσβευτές της χώρας σε όλη την υφήλιο.
Οπως ήταν αναμενόμενο, ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος δεν ήταν και τόσο περήφανος για τους νέους συμπατριώτες του. Μάλιστα, υπενθύμισε από την κρατική τηλεόραση ότι «αν τους σταματούσε ένας ατυνομικός έξω από το Μαξίμου, μετά την επίσκεψη στον Σαμαρά, έπρεπε να τους βάλει στην κλούβα και να τους πάει στην Καλογρέζα». Επίσης, στόχος της οργής του έγινε και ο Χέρμπ Κολ, γερουσιαστής του Δημοκρατικού Κόμματος μέχρι το 2012 και ιδιοκτήτης των Milwaukee Bucks από το το 1985. Ο Μιχαλολιάκος δήλωσε πως η απόκτηση του Αντετοκούνμπο από τους Bucks οφειλόταν «σε μια συνομωσία ενορχηστρωμένη από ένα φανατικό Εβραίο σιωνιστή και μεγάλο ακτιβιστή αντιφασίστα», μιλώντας για τον Κολ. Ωστόσο, αναμφίβολα η μεγαλύτερη επίθεση του Μιχαλολιάκου είχε στόχο τον Γιάννη. Ερωτώμενος για μιά φωτογραφία όπου ο Γιάννης σήκωνε μιά ελληνική σημαία, είπε: «Και στον ζωολογικό κήπο, αν δώσετε σε έναν χιμπατζή μια μπανάνα ή μιά σημαία, θα τη σηκώσει».
Ευτυχώς η Ιστορία ξεκαθάρισε γρήγορα τα πράγματα και «άνθρωποι» σαν τον Μιχαλολιάκο δεν έχουν κανέναν ρόλο πιά στην ελληνική πραγματικότητα. Πολύ σωστά ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε τότε λέγοντας: Δεν έγινε για το θεαθήναι. Πάλεψε γι΄αυτό. Πήγε στο σχολείο, μιλά τη γλώσσα καλύτερα από πολλούς. Κανείς δεν του ζήτησε να το κάνει, όμως βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος. Εφυγε από τα γήπεδα της Αθήνας για να πάει στο ΝΒΑ. Πάλεψε για να γίνει ένας από εμάς και το αξίζει και μας κάνει όλους περήφανους. Είναι πιο Ελληνας απ' όσους μιλούν γι' αυτόν για το χρώμα του δέρματός του και μετά καίνε τη σημαία μας. Τέτοιοι άνθρωποι ντροπιάζουν τη χώρα μας».
Βεβαίως, πρόθεση του συγγραφέα ήταν να γράψει ένα βιβλίο για την αθλητική πορεία του Γιάννη. Αλλά θα ήταν αδύνατον, και άδικο, να μην αναφερθούν αυτά τα περιστατικά που δείχνουν τι αντιμετώπισε αυτός ο αθλητής μέχρι να καταφέρει να αναγνωριστεί από ειδικούς και κόσμο σε όλο τον πλανήτη.
Ο Χοσε Μανουέλ Πουέρτας κατάφερε να γράψει μιά βιογραφία του Γιάννη βάζοντας στο κλίμα του μπάσκετ και τον πιό αδαή αναγνώστη. Για το πως γίνεται η επιλογή των παικτών που θα αγωνιστούν στο NBA, την αθλητική φιλοσοφία των συλλόγων, πως ανακαλύπτουν τα νέα ταλέντα.
Ο ίδιος είναι πτυχιούχος της Σχολής Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού και διπλωματούχος της Νοσηλευτικής. Αυμμετέχει στην ομάδα του δικτύου ενημέρωσης Libartad Digital ως αθλητικός συντάκτης. Εκεί παρουσιάζει από το 2019 το Tirando a Fallar, μιά εκπομπή για το μπάσκετ που κυριαρχεί στο ισπανικό ραδιόφωνο. Επίσης, είναι σχολιαστής αγώνων για τα παιχνίδια της Ευρωλίγκας στο DAZN και μόνιμος αρθρογράφος στο περιοδικό Gigantes del Basket, όντας ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους αθλητικογράφους στη χώρα του. Το 2016 κυκλοφόρησε το βιβλίο που έγραψε μαζί με τον Βιθέντε Αθπιτάρτε Λούκα Μόντριτς «Το παιδί του πολέμου» που κυκλοφόρησε επίσης στην Κροατία, την Ιαπωνία και την Κίνα.
Θα μου πείτε: ένα βιβλίο που περιγράφει την ζωή του Α ντετοκούμπο είναι λογοτεχνία; Φυσικά και δεν είναι. Μία βιογραφία είναι. Και τι βιογραφία μπορεί να είναι όταν ο βιογραφούμενος έχει γεννηθεί το 1994, άρα σήμερα είναι μόλις 26 χρονών; Πολύ έξυπνα ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας, ο συγγραφέας του βιβλίου, στό τέλος, αντί να γράψει τη λέξη «Τέλος», έχει γράψει τη λέξη «Συνεχίζεται». Γιατί η ζωή συνεχίζεται για τον Γιάννη, έναν άνθρωπο που η μέχρι τώρα ιστορία της ζωής του μοιάζει να βγήκε μέσα από σελίδες του Ντίκενς. Ενας άνθρωπος που, αν δεν τον ξέραμε και διαβάζαμε σε μυθιστόρημα την ζωή του, θα λέγαμε ότι ο συγγραφέας που το έγραψε έχει υπερβολική φαντασία. Και όμως: η ζωή αυτού του ανθρώπου, και από δίπλα αυτή της οικογένειάς του, μοιάζει να βγήκε από την φαντασία ενός πολύ τολμηρού συγγραφέα.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Ζωή σαν μυθιστόρημα , με το σύμπαν να συνωμοτεί για να επιτευχθεί το ακατόρθωτο, είναι η ζωή του Γιάννη Αντετοκούμπο! Τι πιθανότητες υπάρχουν ο γιός των μεταναστών από τη Νιγηρία να αναδειχθεί δύο φορές MVP, μόλις στα μισά της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, και να υπογράψει το πιό ακριβό συμβόλαιο στην ιστορία του NBA; Η πορεία της ζωής του Γιάννη είναι τόσο μοναδική όσο και ο ίδιος. Με πρωτοφανή σωματικά χαρακτηριστικά και αστείρευτο μπασκετικό ταλέντο, αφήνει πίσω τους αντιπάλους με την ίδια ταχύτητα που στο παρελθόν έτρεχε για να βοηθήσει την οικογένειά του να βιοποριστεί. Πανίσχυρος κάτω από το καλάθι, έγινε θρύλος που τη ζωή του θα διηγούμαστε για να εμπνέουμε τις επόμενες γενιές. Γι'αυτό όταν η ίδια η ζωή ξεπερνά και την πιό ζωηρή φαντασία , και την πιό ευφάνταστη ταινία, τότε γράφεται ιστορία.»
Επιστρέφοντας πρίν από λίγες ημέρες στην Ελλάδα δήλωσε ανάμεσα σε άλλα σε μιά συνέντευξη που έδωσε στο αεροδρόμιο:
«Είναι μία απίστευτη διαδρομή, αλλά είχα ανθρώπους δίπλα μου που με βοήθησαν και με πίστεψαν. Το καλύτερο συναίσθημα που έχω νιώσει μέχρι τώρα είναι που έγινα πατέρας. Αυτό δεν το πιάνει το πρωτάθλημα του NBA. Αλλά όλη αυτή η διαδρομή είναι τρελή. Αν μου το έλεγες τότε, θα σου έλεγα είσαι τρελός, τι μου λες; Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουμε σταματήσει σαν οικογένεια. Κι αυτό το είδαμε σε όλη μας τη ζωή. Οι γονείς μας δεν σταματάγανε. Πηγαίναμε μετά το σχολείο ή την προπόνηση σπίτι και βλέπαμε τους γονείς μας να δουλεύουν κάθε μέρα. Αυτοί μας δίδαξαν να μην σταματάμε. Ό,τι και να έχουμε κάνει στη ζωή μας δεν σταματάμε. Εκείνοι δεν σταμάτησαν. Δεν ξέρω ποιο είναι το μέλλον ή αν θα ξαναπάρουμε πρωτάθλημα, αυτό που ξέρω είναι ότι αύριο θα σηκωθώ το πρωί να κάνω προπόνηση. Μπορεί και σήμερα.»
Νομίζω πώς η αγάπη που δείχνει ο κόσμος στον Γιάννη δεν οφείλεται μόνο στις μεγάλες του επιτυχίες. Φυσικά, οφείλεται και σε αυτό. Αλλά αυτό που κάνει την διαφορά είναι η ιστορία και ο χαρακτήρας του. Μια ιστορία πού, λίγο πολύ, όλοι έχουμε μάθει και ένας χαρακτήρας που μοιάζει να μην ξεχνάει από που ξεκίνησε.
«Ξέραμε ότι οι γονείς πουλούσαν πράγματα στο δρόμο. Ηταν πολύ φτωχοί άνθρωποι κι απλώς προσπαθούσαν να κερδίσουν τα προς το ζην με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το αξιοπρόσεκτο ήταν πως πήγαιναν πάντα όλοι μαζί. Παντού. Ετσι τους είχαν μάθει οι γονείς τους. Το άλλο χαρακτηριστικό που δεν μπορούσες να μην προσέξεις είναι ότι πάντα ήταν με το χαμόγελο στα χείλη και πάντα χαιρετούσαν. Πάντα έλεγαν καλημέρα, απαρέγκλιτα, με αυτή την ευγενική χειρονομία που έκαναν χαρακτηριστικά», λέει ο ιδιοκτήτης της καφετέριας. «Η Βερόνικα πήγαινε συνήθως στη γέφυρα που υπάρχει κοντά στην καφετέρια για να πουλήσει εκεί. Ηταν μιά γυναίκα που έδινε και τη ζωή της για τα παιδιά της», λέει η Καίτη και συνεχίζει: «Σιγά σιγά αναπτύξαμε σχέσεις μαζί τους, κυρίως ο άντρας μου που είναι πιό κοινωνικός από μένα. Πραγματικά νοιώθαμε πολύ άσχημα, γιατί ξέραμε πως υπήρχαν μέρες, και δεν ήταν λίγες, που δεν είχαν τίποτα να βάλουν στο στόμα. Ηταν κάτι πολύ στενάχωρο. Κι αυτό παρόλο που στη γειτονιά γίνονταν κάποιες φιλανθρωπικές δράσεις.» Αρκετοί γείτονες θυμούνται τη βοήθεια που τους έδινε μιά κυρία, προχωρημένης ηλικίας, που τους άφηνε φαγητό έξω από την πόρτα για να το βρεί η Βερόνικα το πρωί που θα έβγαινε. Ηταν υποτυπώδη τρόφιμα κυρίως για τα παιδιά και για αρκετό καιρό γινόταν συστηματικά, μπροστά από την πόρτα όπου ζούσε η οικογένεια από τη Νιγηρία.
Μπροστά στη δυσκολία να βρεθεί φαγητό με κανονικότητα, το να κυνηγήσεις τα όνειρά σου δεν ήταν επιλογή. «Δεν ήταν ότι δεν ήθελαν να παίξουν μπάσκετ, απλώς δεν μπορούσαν. Τους ήταν αδύνατον να ακολουθήσουν μιά σταδιοδρομία στον αθλητισμό», συμπληρώνει η κυρία Τζίκα. Πολλοί ήταν οι λόγοι που καθιστούσαν ανέφικτο το να συμμετέχουν με κάποια κανονικότητα τα αδέλφια Αντετοκούνμπο στο άθλημα που ήθελαν, και όλοι περιστρέφονταν γύρω από τις οικογενειακές δυσκολίες. Πρώτα απ΄όλα, εκτός από το σχολείο και την εκκλησία, οι μικροί συνέχιζαν να αφιερώνουν ένα μέρος του χρόνου τους για να στηρίξουν τα οικονομικά του σπιτικού. «Ειλικρινά, εγώ δεν τους είδα ποτέ να πουλάνε πράγματα, ξέρω όμως ότι το έκαναν, κυρίως ο Θανάσης ως μςγαλύτερος αδελφός», δηλώνει ο κύριος Τζίκας. Σε κάθε περίπτωση, η οικονομική δυσχέρεια ήταν προφανής. Γι' αυτό για χρόνια ολόκληρα είχαν μόνο μιά μπάλα, που κάποια στιγμή τα σημάδια της παλαιότητάς της ήταν ολοφάνερα. Επιπλέον, ο Θανάσης και ο Γιάννης έπρεπε να μοιράζονται ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια . Κάτι που δεν ήταν περιστασιακό και αποκαλύφθηκε και σε κοινή θέα σε έναν αγώνα του Φιλαθλητικού, όταν δεν κατάφεραν να παίξουν ούτε ένα λεπτό κι οι δυό μαζί στο παιχνίδι, γιατί είχαν μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια. Οταν καθόταν ο ένας στον πάγκο, μπορούσε ο άλλος να μπεί στο παιχνίδι, αφού προηγουμένως αντάλλασσαν παπούτσια».
Ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας ως δημοσιογράφος που είναι, μαζεύει πληροφορίες από παλιούς γείτονες, προπονητές, συναθλητές, παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ, μάνατζερς, τον Γουίλι Βιγιάρ, τον Ισπανό τεχνικό που ουσιαστικά ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε το ταλέντο του Γιάννη εκτός Ελλάδας, για αυτή την φάση της ζωής του. Οχι ότι δεν ήταν γνωστά, αλλά είναι αλλοιώς να τα διαβάζεις καταγεγραμμένα και μάλιστα όχι από κάποιον Ελληνα δημοσιογράφο. Είναι η εποχή που, παρ΄όλο που τα τέσσερα αδέλφια γεννήθηκαν στην Ελλάδα, όλη η οικογένεια δεν έχει επίσημα χαρτιά και, επισήμως, ζεί στην παρανομία. Ελληνικό διαβατήριο ο Γιάννης θα αποκτήσει πολύ αργότερα, όταν επιλέχθηκε να πάει στην Αμερική, στο NBA. Kαί πάλι τα πράγματα δεν ήταν απλά. Οι μάνατζέρ του εξέτασαν την πιθανότητα να πάρει Διαβατήριο της Νιγηρίας αφού δεν του έδινε η Ελληνική πολιτεία. Είχε, όμως, αρχίσει να συζητιέται πολύ το όνομά του και έτσι του δόθηκε και επίσημα το ελληνικό διαβατήριο. Δεν ήταν όμως μόνο η φτώχεια που κυριάρχησε σε αυτή τη φάση της ζωής του. Ηταν και ο ρατσισμός. Ο ρατσισμός που προερχόταν όχι βέβαια από τους συναθλητές του και τους γείτονες αλλά από την Χρυσή Αυγή, που έγινε στόχος της.
«Με τον καιρό ο Ζόγκας έγινε κάτι παραπάνω από σύντροφος του Γιάννη στα παιχνίδια και στην προπόνηση. Επειδή ήταν λευκός, λειτούργησε πολλές φορές ως προστατευτική ασπίδα για τον φίλο του απέναντι στους πιό επιθετικούς οπαδούς της "Χρυσής Αυγής", παρόλο που ούτε και ο ίδιος ήταν "γνήσιος Ελληνας". "Ολος ο κόσμος ξέρει τι συνέβαινε στις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές της Ελλάδας μεταξύ 2009 και 2013. Υπήρχαν τάγματα εφόδου που έκαναν επιθέσεις σε άτομα από άλλες χώρες, κυρίως σε μαύρους και Ασιάτες και πολύς κόσμος πέρασε δύσκολες στιγμές», θυμάται.
Μαζί έκαναν πάρα πολλές φορές τη διαδρομή του λεωφορείου 732, διασχίζοντας την Ομόνοια μέχρι την πλατεία Αττικής, σταθερό σημείο συνάντησης κάποιων νεοναζιστικών ομάδων. «Σχεδόν καθημερινά τους έβλεπες να χτυπούν Πακιστανούς ή Αφρικανούς και συνήθιζαν να κοιτούν τα λεωφορεία για να δούν αν υπάρχουν μέσα μετανάστες», δηλώνει ο Ζόγκας, ο οποίος αρκετές φορές χρειάστηκε να συνοδεύσει τον Γιάννη στο σπίτι του για να τον προστατεύσει από επιθέσεις. «Μερικές φορές συγκεντρώνονταν σε μιά πλατεία κοντά στο σπίτι μου και γι' αυτό ο Γιάννης μου ζητούσε να τον βοηθήσω να φτάσει μέχρι το δικό του, γιατί στ' αλήθεια φοβόταν», προσθέτει. Χρόνια αργότερα ο Ζόγκας υποβαθμίζει τη σημασία των πράξεών του: «Ηταν απλώς υπαχρέωση μου ως πολίτη». Ομως εκείνη την εποχή, ασφαλώς, η βοήθειά του ήταν ουσιαστική για να νοιώσει ασφάλεια ο έφηβος κι ακόμα αρκετά ευάλωτος Γιάννης Αντετοκούνμπο στους αφιλόξενους δρόμους της Αθήνας.
Καλό, βέβαια, είναι να θυμόμαστε πώς έγιναν τα πράγματα, πως ο Αντετοκούνμπο πήρε ελληνικό διαβατήριο και τι αντιδράσεις υπήρξαν:
«Αναμφίβολα, οι λέξεις αγάπης της οικογένειας για την Ελλάδα δεν απομάκρυναν από πάνω τους τον φακό της Χρυσής Αυγής. Αντιθέτως, το κόμμα τους έβαλε στο στόχαστρο, σαν να ήταν το καλύτερο παράδειγμα για ό,τι ήθελαν να εμποδίσουν να συμβεί στη χώρα. Την Τετάρτη 3 Ιουλίου οι Αντετοκούνμπο έγιναν δεκτοί από τον Αντώνη Σαμαρά στο Μέγαρο Μαξίμου. Μόλις είχαν επιστρέψει από τα ντραφτ του ΝΒΑ , όπου ο Γιάννης είχε επιλεγεί από τους Milwaukee Bucks. Κατά την διάρκεια της επίσκεψης, ο επικεφαλής της κυβέρνησης εξέφρασε τις ευχαριστίες του στα δύο αδέλφια επειδή «τίμησαν τα εθνικά χρώματα», βεβαιώνοντάς τους ότι «όλη η Ελλάδα είναι περήφανη για σας» και θεωρώντας τους ως αληθινούς πρεσβευτές της χώρας σε όλη την υφήλιο.
Οπως ήταν αναμενόμενο, ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος δεν ήταν και τόσο περήφανος για τους νέους συμπατριώτες του. Μάλιστα, υπενθύμισε από την κρατική τηλεόραση ότι «αν τους σταματούσε ένας ατυνομικός έξω από το Μαξίμου, μετά την επίσκεψη στον Σαμαρά, έπρεπε να τους βάλει στην κλούβα και να τους πάει στην Καλογρέζα». Επίσης, στόχος της οργής του έγινε και ο Χέρμπ Κολ, γερουσιαστής του Δημοκρατικού Κόμματος μέχρι το 2012 και ιδιοκτήτης των Milwaukee Bucks από το το 1985. Ο Μιχαλολιάκος δήλωσε πως η απόκτηση του Αντετοκούνμπο από τους Bucks οφειλόταν «σε μια συνομωσία ενορχηστρωμένη από ένα φανατικό Εβραίο σιωνιστή και μεγάλο ακτιβιστή αντιφασίστα», μιλώντας για τον Κολ. Ωστόσο, αναμφίβολα η μεγαλύτερη επίθεση του Μιχαλολιάκου είχε στόχο τον Γιάννη. Ερωτώμενος για μιά φωτογραφία όπου ο Γιάννης σήκωνε μιά ελληνική σημαία, είπε: «Και στον ζωολογικό κήπο, αν δώσετε σε έναν χιμπατζή μια μπανάνα ή μιά σημαία, θα τη σηκώσει».
Ευτυχώς η Ιστορία ξεκαθάρισε γρήγορα τα πράγματα και «άνθρωποι» σαν τον Μιχαλολιάκο δεν έχουν κανέναν ρόλο πιά στην ελληνική πραγματικότητα. Πολύ σωστά ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε τότε λέγοντας: Δεν έγινε για το θεαθήναι. Πάλεψε γι΄αυτό. Πήγε στο σχολείο, μιλά τη γλώσσα καλύτερα από πολλούς. Κανείς δεν του ζήτησε να το κάνει, όμως βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος. Εφυγε από τα γήπεδα της Αθήνας για να πάει στο ΝΒΑ. Πάλεψε για να γίνει ένας από εμάς και το αξίζει και μας κάνει όλους περήφανους. Είναι πιο Ελληνας απ' όσους μιλούν γι' αυτόν για το χρώμα του δέρματός του και μετά καίνε τη σημαία μας. Τέτοιοι άνθρωποι ντροπιάζουν τη χώρα μας».
Βεβαίως, πρόθεση του συγγραφέα ήταν να γράψει ένα βιβλίο για την αθλητική πορεία του Γιάννη. Αλλά θα ήταν αδύνατον, και άδικο, να μην αναφερθούν αυτά τα περιστατικά που δείχνουν τι αντιμετώπισε αυτός ο αθλητής μέχρι να καταφέρει να αναγνωριστεί από ειδικούς και κόσμο σε όλο τον πλανήτη.
Ο Χοσε Μανουέλ Πουέρτας κατάφερε να γράψει μιά βιογραφία του Γιάννη βάζοντας στο κλίμα του μπάσκετ και τον πιό αδαή αναγνώστη. Για το πως γίνεται η επιλογή των παικτών που θα αγωνιστούν στο NBA, την αθλητική φιλοσοφία των συλλόγων, πως ανακαλύπτουν τα νέα ταλέντα.
Ο ίδιος είναι πτυχιούχος της Σχολής Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού και διπλωματούχος της Νοσηλευτικής. Αυμμετέχει στην ομάδα του δικτύου ενημέρωσης Libartad Digital ως αθλητικός συντάκτης. Εκεί παρουσιάζει από το 2019 το Tirando a Fallar, μιά εκπομπή για το μπάσκετ που κυριαρχεί στο ισπανικό ραδιόφωνο. Επίσης, είναι σχολιαστής αγώνων για τα παιχνίδια της Ευρωλίγκας στο DAZN και μόνιμος αρθρογράφος στο περιοδικό Gigantes del Basket, όντας ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους αθλητικογράφους στη χώρα του. Το 2016 κυκλοφόρησε το βιβλίο που έγραψε μαζί με τον Βιθέντε Αθπιτάρτε Λούκα Μόντριτς «Το παιδί του πολέμου» που κυκλοφόρησε επίσης στην Κροατία, την Ιαπωνία και την Κίνα.
