Tον Λάκη Λαζόπουλο τον γνωρίζει όλη η Ελλάδα. Από τις δουλειές του στην τηλεόραση και στο θέατρο κυρίως, αλλά δεν είναι λίγες και οι συμμετοχές του σε ταινίες.
Ελαχιστότατοι, αντιθέτως, γνωρίζουν τα οικογενειακά του. Κι αυτό υπήρξε από νωρίς, επιλογή του ίδιου. Η γυναίκα του και το παιδί του, η κόρη του, ήταν πάντα έξω από τους προβολείς της δημοσιότητας. Πριν από ενάμισι χρόνο περίπου, διαβάσαμε ότι πέθανε η γυναίκα του, χτυπημένη από τον καρκίνο. Και πάλι όλα όσα ακολούθησαν έγιναν διακριτικά. Πέρασε αυτός ο καιρός, μέχρι σήμερα, και πρίν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε αυτό το βιβλίο. ΄΄Αλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου΄΄ ο τίτλος, και μέσα σε αυτό το διάστημα ο ηθοποιός κλείστηκε στο σπίτι του και το έγραψε. Με αυτόν τον τρόπο, υποθέτω, θέλησε να πεί την ιστορία της Τασούλας, της κοπέλας που ερωτεύθηκε ,σχεδόν στην εφηβεία του, ήταν τότε και οι δύο φοιτητές στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης, παντρεύτηκαν, έκαναν μία κόρη και έζησαν , με όλα τα συμπαραμαρτυρούντα που κουβαλάει ο γάμος, μέχρι τον θάνατό εκείνης. Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που ο Λάκης Λαζόπουλος σηκώνει, έστω και για λίγο, την κουρτίνα της ιδιωτικής του ζωής. Είναι προφανές ότι η απώλεια ενός τόσο δικού σου ανθρώπου δεν φέρνει μόνο οδύνη, αλλά σε κάνει να γυρίσεις και εσύ ο ίδιος πίσω , όταν ξεκινούσες τη ζωή σου γεμάτος όνειρα. Συνήθως, στα ζευγάρια που είναι πολλά χρόνια μαζί, η ιστορία του ενός γίνεται και η ιστορία του άλλου.
Και αυτό έκανε ο Λάκης Λαζόπουλος: έγραψε ένα βιβλίο που δεν είναι εύκολο. Ενα βιβλίο που μπορεί να είναι στενάχωρο, γεμάτο οδύνη, αλλά και η ζωή κάπως έτσι δεν είναι; Διατρέχει το χρονικό της αρρώστειας της Τασούλας μέχρι το τέλος, γυρνώντας πολλές φορές πίσω, στο παρελθόν, εκεί που ξεκίνησε η γνωριμία και ο έρωτάς τους, οι δυσκολίες, η επιτυχία που ήρθε, και όλα όσα προσθέτει η ζωή στο δισάκι που κουβαλάμε. Και αυτό που καταλαβαίνει ο αναγνώστης, αυτό που ,ίσως, θέλει να φανεί ο συγγραφέας, είναι η αληθινή αγάπη. Η αγάπη που πολλές φορές ασφυκτιά στα σχήματα που τους δίνουμε εμείς οι άνθρωποι.
΄΄Επρεπε να έρθει ο θάνατος για να μιλήσουμε. Να νιώσει πόσο την αγάπησα, να νιώσω πόσο πολύ με αγάπησε. Περάσαμε απ΄όλους τους δρόμους που πέρασε η αγάπη. Απ’ όλους τους δύσβατους δρόμους. Από τα χρόνια του παθιασμένου έρωτα, ένας έρωτας που πέρασε μέσα από τους χαρακτήρες μας. Που χτυπήθηκε στους διαδρόμους της δουλειάς μου και της δημοσιότητας. Απιστία, βλέμματα, σκέψεις, εντάσεις, δάκρυα, αδιαφορία, χαρές, ταξίδια, κυνηγητό, άγριες καταστάσεις, για να φτάσουμε εδώ. Μήπως τελικά η μελωδία της ευτυχίας είναι όταν η ζωή διατρέχει όλα τα πλήκτρα του πιάνου; Και τα λευκά και τα μαύρα και τις χαραμάδες;
Ναί, ξέρουμε τώρα ότι αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον. Δεν ξέρω τι προσθέτουν τα άλλα ζευγάρια για να βγάλουν στο τέλος της πρόσθεσης αγάπη, αλλά κι εγώ που μετράω τις σκέψεις μας, τις πράξεις της ζωής μας, αυτό μου δείχνει η πρόσθεση. Η δική μας πρόσθεση. Απέραντη αγάπη.
Μου λείπει το κορίτσι μου και θα μου λείπει. Η ανάσα της θα είναι μέσα στ΄αυτιά μου. Αυτή η κοφτή ανάσα ενός τέλους που πλησίαζε. Μιάς ανάσας που έμοιαζε με παρατεταμένη κόρνα φορτηγού που ερχόταν καταπάνω μου.
Δεν με νοιάζει ο θυμός. Δεν με νοιάζει τίποτα. Με νοιάζει που έχασα, που έχασε, που χάσαμε΄΄.
Ο Λάκης Λαζόπουλος με δικά του λόγια. Που έγραψε ένα βιβλίο τρυφερό, οδυνηρό,αληθινό, πολλές φορές σκληρό αλλά καθόλου γλυκερό. Ενα βιωματικό βιβλίο, από αυτά που δεν είναι εύκολο να γραφτούν. Δεν προσπάθησε να βγάλει δάκρυ από τον αναγνώστη. Δεν προσπάθησε να κολακέψει ΄΄κίτρινα΄΄ συναισθήματα, ούτε να μας βάλει μπροστά σε μιά κλειδαρότρυπα για να δούμε την ιστορία του. Την περιέγραψε με ευθύτητα, κάνοντας αυτοκριτική, προσπαθώντας να καταθέσει όσο πιο απλά γινόταν την δική του αλήθεια. Μια αλήθεια που, τις πιο πολλές φορές, δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί με λόγια.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
΄΄Οσο τα πράγματα δυσκόλευαν, οι μέρες που είχαμε περάσει όμορφα έμοιαζαν σαν πολύτιμοι λίθοι στο περιδέραιό που μας είχε χαρίσει ο χρόνος. Η αισιοδοξία είχε ντυθεί καρναβάλι και δεν έλεγε να βγάλει τα αποκριάτικα.
Είναι μιά βιωματική ιστορία. Ολα είναι αληθινά. Πως η ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις φωτίζει τη ζωή ενός ανθρώπου που νομίζεις ότι ξέρεις.
Πόσα δάκρυα είναι κρυμμένα πίσω από ένα γέλιο. Βραδιές, ταξίδια, παραστάσεις, χειροκροτήματα, γέλια, ανάσες, απιστίες, γιατροί-σωτήρες που εμφανίζονται από το πουθενά σε μιά διαδρομή που σου κόβει την ανάσα. Ακριβώς όπως μιά μελωδία λίγο πριν γίνει το μουσικό μοτίβο της πιό σκληρής σκηνής!
Ακριβώς όπως ένα σκοινί γίνεται απότομα θηλιά.
Ολα ήταν αλήθεια και ψέματα μαζί. Ενα σχιζοφρενικό ασανσέρ συναισθημάτων. Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που έμεινε μόνο η αλήθεια να σε κοιτάει κατάματα. Και εκείνη είχε πια φύγει. Εμειναν μόνο τα γράμματά της να μιλούν για όλα τα ανείπωτα μιας ζωής.
Και τα φουστάνια της, που άλλες γυναίκες πια θα φοράνε.
Η πάλη με τον καρκίνο είναι μιά πάλη με ένα θηρίο που δεν μπορείς να του κάνεις τον μάγκα. Μία ελπίδα έχεις μόνο. Να σε λυπηθεί το θηρίο και να σε αφήσει΄΄.
Ο Λάκης Λαζόπουλος προσπάθησε να καταγράψει αυτή την μάχη με τον καρκίνο. Σκληρή μάχη, έτσι κι αλλοιώς. Αδυσώπητη. Ολα τα άλλα περισσεύουν. Και κατάφερε να αποτυπώσει σε ένα βιωματικό βιβλίο όλες τις κλίμακες. Από την ελπίδα μέχρι την τελική απελπισία. Κατάφερε όμως και κάτι άλλο: να καταγράψει την ιστορία ενός έρωτα, που με την πάροδο του χρόνου έγινε ουσιαστική αγάπη, με όλα τα εύκολα και τα δύσκολα που μπορεί να περάσει μιά τέτοια σχέση. Και το έκανε τίμια, χωρίς να ωραιοποιεί τις καταστάσεις. Θέλει μεγάλο θάρρος. Και προφανώς το έχει.
Δίπλα σε αυτή την ΄΄μεγάλη΄΄ ιστορία, την κεντρική, καταγράφει και κάποια στιγμιότητα της δικής του ζωής. Κυρίως από την εποχή που δεν ήταν ακόμα διάσημος. Τον ρόλο που έπαιξε το οικογενειακό του περιβάλλον στη διαμόρφωσή του, τις αξίες που πήρε από την οικογένειά του. Γράφει κάπου:
΄΄Αυτή ήταν η τακτική που αποφάσισα να ακολουθήσω. Η καρδιά μου ήταν βαριά και δεν είχα ενέργεια μέσα μου για να σπαταλήσω.
Αφησα λοιπόν να σκοτώσουν την εικόνα μου λίγο λίγο.
Εικόνα μου ήταν στο κάτω- κάτω, δεν ήμουν κι εγώ ο ίδιος. Τους άφησα λοιπόν να πετούν πέτρες στο σκιάχτρο μου και σιωπηλός άρχισα να τρέχω.
Μ’άρεσε από παιδί αυτό. Ο πατέρας μου ήταν υπάλληλος στην Ενωση Γεωργικών Συνεταιρισμών και πολύ συχνά με έπαιρνε μαζί του στα σύντομα ταξίδια του γύρω από την περιοχή της Λάρισας, στα χωριά, και θυμάμαι που έβλεπα συνέχεια, στα αμπέλια κυρίως, κάτι σκιάχτρα κι έλεγα: ΄΄Τι είναι αυτά, μπαμπά;΄΄
΄΄Επειδή΄΄ μου έλεγε, ΄΄παιδί μου, δεν μπορεί ο άνθρωπος να κάθεται μέρα νύχτα στο αμπέλι του και να το φυλάει, βάζει αυτό το σκιάχτρο, και τα πουλιά νομίζουν ότι είναι άνθρωπος εκεί και δεν πλησιάζουν να τρώνε απ’ τα σταφύλια.΄΄
Έτσι λοιπόν κι εγώ είχα αφήσει το ομοίωμα μου να σπαράσσεται κι ακολουθούσα αυτό που η ζωή μας είχε φέρει΄΄.
Πολλά θα μπορούσαν ακόμα να γραφτούν για αυτό το βιβλίο. Αλλά δεν έχει νόημα να παραθέσω κι άλλες γραμμές από αυτές που έγραψε ο Λάκης Λαζόπουλος. Ούτε για κάποια από τα γράμματα της Τασούλας του, που παραθέτει στο βιβλίο.Ο αναγνώστης που θα το πιάσει στα χέρια του θα το διαβάσει μέχρι την τελευταία σελίδα. Και θα καταλάβει πως σε κάποια βιωματικά βιβλία σαν κι αυτό, δεν έχει νόημα να απομονώνεις φράσεις και σκέψεις. Αποκτά το νόημα που του πρέπει, όταν το διαβάσεις ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Εκείνη ήταν απόλυτα δίπλα σε όλα. Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο θα τα συζητούσα όλα, είχα απόλυτα εμπιστοσύνη ότι αυτό που λέω μένει εκεί. Γιατί το σημαντικότερο πράγμα για έναν άνθρωπο που τυγχάνει να έχει δημοσιότητα είναι να έχει έναν άνθρωπο που να είναι εμπιστοσύνης του, να μπορεί να του μιλήσει και να μην τον ενδιαφέρει ότι αμέσως ένα λεπτό μετά θα πάρει ένα τηλέφωνο και θα μοιράσει την πληροφορία. Δύο άνθρωποι μαζί φτιάχνουν μία κοινή ενέργεια και αυτή η δικιά μας φτιάχτηκε με υλικά του πανεπιστημίου, των πανεπιστημιακών μας χρόνων, και τα υλικά αυτά ήταν πολύ γερά σε σεισμούς σε καταποντισμούς...».-ΕΘΝΟΣ
΄΄Τώρα άλλες γυναίκες θα φοράνε τα φουστάνια της Τασούλας, αυτά τα οποία ο Λαζόπουλος επέλεξε να δωρίσει στις γυναικείες φυλακές και ο ίδιος θα μείνει παρέα μονάχα με τις αναμνήσεις και τα γράμματα της αγαπημένης του. Ας βγάζουμε, λοιπόν, τον θυμό μας κι ας μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα θέλω μας με τους αγαπημένους μας πριν να είναι αργά. Η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, ούτε και οι αναμνήσεις μας. Επειδή όμως κανείς μας δεν γνωρίζει πόσος χρόνος μας απομένει ακόμα, ας στολιστούμε με το πιο όμορφό μας χαμόγελο κι ας απολαύσουμε το δώρο της ζωής και της υγείας. Μπορεί, εν τέλει, αυτό να ήθελε να μας πει ο Λάκης Λαζόπουλος μέσα από το συγκινητικό του πόνημα.΄΄-Λεύκη Σαραντινού-Literature
΄΄Ο Λάκης Λαζόπουλος γίνεται διάφανος, μοιράζεται τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής με έναν άνθρωπο που αγάπησε βαθιά και μαζί μας αναψηλαφεί το χρονικό της καταραμένης ασθένειας. Με τα χέρια του σκάβει στην ψυχή του για όλα όσα δεν είπε. Για την παραδοχή και την εξομολόγηση γι’ αυτά που έκανε και κανείς δεν έμαθε. Για τη ζωή που συνέχεια ξεφεύγει από το άγγιγμά μας. Για τα παιχνίδια του μυαλού. Για τον έρωτα.΄΄Zougla.gr
΄΄Κάνοντας μια καταβύθιση στην άβυσσο της ψυχής του, ξεγυμνώνεται μπροστά μας αποκαλύπτοντας τα συναισθήματά και τις σκέψεις του για τα σημαντικά και τα τρομακτικά της ζωής, συνθλίβοντας το προσωπείο που τον προφυλάσσει από τα αδιάκριτα βλέμματα, αναζητά τα λάθη και εξομολογείται τις ενοχές, μοιράζεται τις αναμνήσεις μιας ζωής, μέσα από το χρονικό του άνισου και δύσκολου αγώνα με το θηρίο, που έδωσε η γυναίκα της ζωής του, η Τασούλα, η Τζοκόντα του, όπως την έλεγε. Μια γυναίκα που αγάπησε βαθιά, που πόνεσε, που φώτιζε τη ζωή του, που του έδινε πυρομαχικά για να αγωνίζεται, που μιλούσε με τη σιωπή της, που έγραφε όσα δεν μπορούσε να του πει, που έκανε κινήσεις αθόρυβες, που περίμενε να την αγκαλιάσει εκείνος πρώτος και μετά να ανταποδώσει σηκώνοντας τα χέρια της, που πάντα τον στήριζε και τον καταλάβαινε, με το καθαρό βλέμμα και την απέραντη καλοσύνη που έμοιαζε να πηγάζει από τα βάθη των αιώνων.΄΄ Κατερίνα Γούδα-Εlniplex.com
Ελαχιστότατοι, αντιθέτως, γνωρίζουν τα οικογενειακά του. Κι αυτό υπήρξε από νωρίς, επιλογή του ίδιου. Η γυναίκα του και το παιδί του, η κόρη του, ήταν πάντα έξω από τους προβολείς της δημοσιότητας. Πριν από ενάμισι χρόνο περίπου, διαβάσαμε ότι πέθανε η γυναίκα του, χτυπημένη από τον καρκίνο. Και πάλι όλα όσα ακολούθησαν έγιναν διακριτικά. Πέρασε αυτός ο καιρός, μέχρι σήμερα, και πρίν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε αυτό το βιβλίο. ΄΄Αλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου΄΄ ο τίτλος, και μέσα σε αυτό το διάστημα ο ηθοποιός κλείστηκε στο σπίτι του και το έγραψε. Με αυτόν τον τρόπο, υποθέτω, θέλησε να πεί την ιστορία της Τασούλας, της κοπέλας που ερωτεύθηκε ,σχεδόν στην εφηβεία του, ήταν τότε και οι δύο φοιτητές στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης, παντρεύτηκαν, έκαναν μία κόρη και έζησαν , με όλα τα συμπαραμαρτυρούντα που κουβαλάει ο γάμος, μέχρι τον θάνατό εκείνης. Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που ο Λάκης Λαζόπουλος σηκώνει, έστω και για λίγο, την κουρτίνα της ιδιωτικής του ζωής. Είναι προφανές ότι η απώλεια ενός τόσο δικού σου ανθρώπου δεν φέρνει μόνο οδύνη, αλλά σε κάνει να γυρίσεις και εσύ ο ίδιος πίσω , όταν ξεκινούσες τη ζωή σου γεμάτος όνειρα. Συνήθως, στα ζευγάρια που είναι πολλά χρόνια μαζί, η ιστορία του ενός γίνεται και η ιστορία του άλλου.
Και αυτό έκανε ο Λάκης Λαζόπουλος: έγραψε ένα βιβλίο που δεν είναι εύκολο. Ενα βιβλίο που μπορεί να είναι στενάχωρο, γεμάτο οδύνη, αλλά και η ζωή κάπως έτσι δεν είναι; Διατρέχει το χρονικό της αρρώστειας της Τασούλας μέχρι το τέλος, γυρνώντας πολλές φορές πίσω, στο παρελθόν, εκεί που ξεκίνησε η γνωριμία και ο έρωτάς τους, οι δυσκολίες, η επιτυχία που ήρθε, και όλα όσα προσθέτει η ζωή στο δισάκι που κουβαλάμε. Και αυτό που καταλαβαίνει ο αναγνώστης, αυτό που ,ίσως, θέλει να φανεί ο συγγραφέας, είναι η αληθινή αγάπη. Η αγάπη που πολλές φορές ασφυκτιά στα σχήματα που τους δίνουμε εμείς οι άνθρωποι.
΄΄Επρεπε να έρθει ο θάνατος για να μιλήσουμε. Να νιώσει πόσο την αγάπησα, να νιώσω πόσο πολύ με αγάπησε. Περάσαμε απ΄όλους τους δρόμους που πέρασε η αγάπη. Απ’ όλους τους δύσβατους δρόμους. Από τα χρόνια του παθιασμένου έρωτα, ένας έρωτας που πέρασε μέσα από τους χαρακτήρες μας. Που χτυπήθηκε στους διαδρόμους της δουλειάς μου και της δημοσιότητας. Απιστία, βλέμματα, σκέψεις, εντάσεις, δάκρυα, αδιαφορία, χαρές, ταξίδια, κυνηγητό, άγριες καταστάσεις, για να φτάσουμε εδώ. Μήπως τελικά η μελωδία της ευτυχίας είναι όταν η ζωή διατρέχει όλα τα πλήκτρα του πιάνου; Και τα λευκά και τα μαύρα και τις χαραμάδες;
Ναί, ξέρουμε τώρα ότι αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον. Δεν ξέρω τι προσθέτουν τα άλλα ζευγάρια για να βγάλουν στο τέλος της πρόσθεσης αγάπη, αλλά κι εγώ που μετράω τις σκέψεις μας, τις πράξεις της ζωής μας, αυτό μου δείχνει η πρόσθεση. Η δική μας πρόσθεση. Απέραντη αγάπη.
Μου λείπει το κορίτσι μου και θα μου λείπει. Η ανάσα της θα είναι μέσα στ΄αυτιά μου. Αυτή η κοφτή ανάσα ενός τέλους που πλησίαζε. Μιάς ανάσας που έμοιαζε με παρατεταμένη κόρνα φορτηγού που ερχόταν καταπάνω μου.
Δεν με νοιάζει ο θυμός. Δεν με νοιάζει τίποτα. Με νοιάζει που έχασα, που έχασε, που χάσαμε΄΄.
Ο Λάκης Λαζόπουλος με δικά του λόγια. Που έγραψε ένα βιβλίο τρυφερό, οδυνηρό,αληθινό, πολλές φορές σκληρό αλλά καθόλου γλυκερό. Ενα βιωματικό βιβλίο, από αυτά που δεν είναι εύκολο να γραφτούν. Δεν προσπάθησε να βγάλει δάκρυ από τον αναγνώστη. Δεν προσπάθησε να κολακέψει ΄΄κίτρινα΄΄ συναισθήματα, ούτε να μας βάλει μπροστά σε μιά κλειδαρότρυπα για να δούμε την ιστορία του. Την περιέγραψε με ευθύτητα, κάνοντας αυτοκριτική, προσπαθώντας να καταθέσει όσο πιο απλά γινόταν την δική του αλήθεια. Μια αλήθεια που, τις πιο πολλές φορές, δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί με λόγια.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
΄΄Οσο τα πράγματα δυσκόλευαν, οι μέρες που είχαμε περάσει όμορφα έμοιαζαν σαν πολύτιμοι λίθοι στο περιδέραιό που μας είχε χαρίσει ο χρόνος. Η αισιοδοξία είχε ντυθεί καρναβάλι και δεν έλεγε να βγάλει τα αποκριάτικα.
Είναι μιά βιωματική ιστορία. Ολα είναι αληθινά. Πως η ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις φωτίζει τη ζωή ενός ανθρώπου που νομίζεις ότι ξέρεις.
Πόσα δάκρυα είναι κρυμμένα πίσω από ένα γέλιο. Βραδιές, ταξίδια, παραστάσεις, χειροκροτήματα, γέλια, ανάσες, απιστίες, γιατροί-σωτήρες που εμφανίζονται από το πουθενά σε μιά διαδρομή που σου κόβει την ανάσα. Ακριβώς όπως μιά μελωδία λίγο πριν γίνει το μουσικό μοτίβο της πιό σκληρής σκηνής!
Ακριβώς όπως ένα σκοινί γίνεται απότομα θηλιά.
Ολα ήταν αλήθεια και ψέματα μαζί. Ενα σχιζοφρενικό ασανσέρ συναισθημάτων. Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που έμεινε μόνο η αλήθεια να σε κοιτάει κατάματα. Και εκείνη είχε πια φύγει. Εμειναν μόνο τα γράμματά της να μιλούν για όλα τα ανείπωτα μιας ζωής.
Και τα φουστάνια της, που άλλες γυναίκες πια θα φοράνε.
Η πάλη με τον καρκίνο είναι μιά πάλη με ένα θηρίο που δεν μπορείς να του κάνεις τον μάγκα. Μία ελπίδα έχεις μόνο. Να σε λυπηθεί το θηρίο και να σε αφήσει΄΄.
Ο Λάκης Λαζόπουλος προσπάθησε να καταγράψει αυτή την μάχη με τον καρκίνο. Σκληρή μάχη, έτσι κι αλλοιώς. Αδυσώπητη. Ολα τα άλλα περισσεύουν. Και κατάφερε να αποτυπώσει σε ένα βιωματικό βιβλίο όλες τις κλίμακες. Από την ελπίδα μέχρι την τελική απελπισία. Κατάφερε όμως και κάτι άλλο: να καταγράψει την ιστορία ενός έρωτα, που με την πάροδο του χρόνου έγινε ουσιαστική αγάπη, με όλα τα εύκολα και τα δύσκολα που μπορεί να περάσει μιά τέτοια σχέση. Και το έκανε τίμια, χωρίς να ωραιοποιεί τις καταστάσεις. Θέλει μεγάλο θάρρος. Και προφανώς το έχει.
Δίπλα σε αυτή την ΄΄μεγάλη΄΄ ιστορία, την κεντρική, καταγράφει και κάποια στιγμιότητα της δικής του ζωής. Κυρίως από την εποχή που δεν ήταν ακόμα διάσημος. Τον ρόλο που έπαιξε το οικογενειακό του περιβάλλον στη διαμόρφωσή του, τις αξίες που πήρε από την οικογένειά του. Γράφει κάπου:
΄΄Αυτή ήταν η τακτική που αποφάσισα να ακολουθήσω. Η καρδιά μου ήταν βαριά και δεν είχα ενέργεια μέσα μου για να σπαταλήσω.
Αφησα λοιπόν να σκοτώσουν την εικόνα μου λίγο λίγο.
Εικόνα μου ήταν στο κάτω- κάτω, δεν ήμουν κι εγώ ο ίδιος. Τους άφησα λοιπόν να πετούν πέτρες στο σκιάχτρο μου και σιωπηλός άρχισα να τρέχω.
Μ’άρεσε από παιδί αυτό. Ο πατέρας μου ήταν υπάλληλος στην Ενωση Γεωργικών Συνεταιρισμών και πολύ συχνά με έπαιρνε μαζί του στα σύντομα ταξίδια του γύρω από την περιοχή της Λάρισας, στα χωριά, και θυμάμαι που έβλεπα συνέχεια, στα αμπέλια κυρίως, κάτι σκιάχτρα κι έλεγα: ΄΄Τι είναι αυτά, μπαμπά;΄΄
΄΄Επειδή΄΄ μου έλεγε, ΄΄παιδί μου, δεν μπορεί ο άνθρωπος να κάθεται μέρα νύχτα στο αμπέλι του και να το φυλάει, βάζει αυτό το σκιάχτρο, και τα πουλιά νομίζουν ότι είναι άνθρωπος εκεί και δεν πλησιάζουν να τρώνε απ’ τα σταφύλια.΄΄
Έτσι λοιπόν κι εγώ είχα αφήσει το ομοίωμα μου να σπαράσσεται κι ακολουθούσα αυτό που η ζωή μας είχε φέρει΄΄.
Πολλά θα μπορούσαν ακόμα να γραφτούν για αυτό το βιβλίο. Αλλά δεν έχει νόημα να παραθέσω κι άλλες γραμμές από αυτές που έγραψε ο Λάκης Λαζόπουλος. Ούτε για κάποια από τα γράμματα της Τασούλας του, που παραθέτει στο βιβλίο.Ο αναγνώστης που θα το πιάσει στα χέρια του θα το διαβάσει μέχρι την τελευταία σελίδα. Και θα καταλάβει πως σε κάποια βιωματικά βιβλία σαν κι αυτό, δεν έχει νόημα να απομονώνεις φράσεις και σκέψεις. Αποκτά το νόημα που του πρέπει, όταν το διαβάσεις ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Εκείνη ήταν απόλυτα δίπλα σε όλα. Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο θα τα συζητούσα όλα, είχα απόλυτα εμπιστοσύνη ότι αυτό που λέω μένει εκεί. Γιατί το σημαντικότερο πράγμα για έναν άνθρωπο που τυγχάνει να έχει δημοσιότητα είναι να έχει έναν άνθρωπο που να είναι εμπιστοσύνης του, να μπορεί να του μιλήσει και να μην τον ενδιαφέρει ότι αμέσως ένα λεπτό μετά θα πάρει ένα τηλέφωνο και θα μοιράσει την πληροφορία. Δύο άνθρωποι μαζί φτιάχνουν μία κοινή ενέργεια και αυτή η δικιά μας φτιάχτηκε με υλικά του πανεπιστημίου, των πανεπιστημιακών μας χρόνων, και τα υλικά αυτά ήταν πολύ γερά σε σεισμούς σε καταποντισμούς...».-ΕΘΝΟΣ
΄΄Τώρα άλλες γυναίκες θα φοράνε τα φουστάνια της Τασούλας, αυτά τα οποία ο Λαζόπουλος επέλεξε να δωρίσει στις γυναικείες φυλακές και ο ίδιος θα μείνει παρέα μονάχα με τις αναμνήσεις και τα γράμματα της αγαπημένης του. Ας βγάζουμε, λοιπόν, τον θυμό μας κι ας μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα θέλω μας με τους αγαπημένους μας πριν να είναι αργά. Η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, ούτε και οι αναμνήσεις μας. Επειδή όμως κανείς μας δεν γνωρίζει πόσος χρόνος μας απομένει ακόμα, ας στολιστούμε με το πιο όμορφό μας χαμόγελο κι ας απολαύσουμε το δώρο της ζωής και της υγείας. Μπορεί, εν τέλει, αυτό να ήθελε να μας πει ο Λάκης Λαζόπουλος μέσα από το συγκινητικό του πόνημα.΄΄-Λεύκη Σαραντινού-Literature
΄΄Ο Λάκης Λαζόπουλος γίνεται διάφανος, μοιράζεται τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής με έναν άνθρωπο που αγάπησε βαθιά και μαζί μας αναψηλαφεί το χρονικό της καταραμένης ασθένειας. Με τα χέρια του σκάβει στην ψυχή του για όλα όσα δεν είπε. Για την παραδοχή και την εξομολόγηση γι’ αυτά που έκανε και κανείς δεν έμαθε. Για τη ζωή που συνέχεια ξεφεύγει από το άγγιγμά μας. Για τα παιχνίδια του μυαλού. Για τον έρωτα.΄΄Zougla.gr
΄΄Κάνοντας μια καταβύθιση στην άβυσσο της ψυχής του, ξεγυμνώνεται μπροστά μας αποκαλύπτοντας τα συναισθήματά και τις σκέψεις του για τα σημαντικά και τα τρομακτικά της ζωής, συνθλίβοντας το προσωπείο που τον προφυλάσσει από τα αδιάκριτα βλέμματα, αναζητά τα λάθη και εξομολογείται τις ενοχές, μοιράζεται τις αναμνήσεις μιας ζωής, μέσα από το χρονικό του άνισου και δύσκολου αγώνα με το θηρίο, που έδωσε η γυναίκα της ζωής του, η Τασούλα, η Τζοκόντα του, όπως την έλεγε. Μια γυναίκα που αγάπησε βαθιά, που πόνεσε, που φώτιζε τη ζωή του, που του έδινε πυρομαχικά για να αγωνίζεται, που μιλούσε με τη σιωπή της, που έγραφε όσα δεν μπορούσε να του πει, που έκανε κινήσεις αθόρυβες, που περίμενε να την αγκαλιάσει εκείνος πρώτος και μετά να ανταποδώσει σηκώνοντας τα χέρια της, που πάντα τον στήριζε και τον καταλάβαινε, με το καθαρό βλέμμα και την απέραντη καλοσύνη που έμοιαζε να πηγάζει από τα βάθη των αιώνων.΄΄ Κατερίνα Γούδα-Εlniplex.com
