Για τον Νικ Χόρνμπυ έγραψαν ότι είναι ο ποιητής της καθημερινότητας και αυτό ακριβώς είναι. Εκεί που κάποιος άλλος συγγραφέας θα έπιανε το ίδιο θέμα και το αποτέλεσμα θα προέκυπτε αναμενόμενο και συνηθισμένο, ο Νικ Χόρνμπυ καταφέρνει να γράψει ένα μυθιστόρημα φρέσκο, ενδιαφέρον, καλόγουστο μπορεί και ποιητικό. Κι όλα αυτά χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη με εξυπνακίστικα κόλπα. Τον διαβάζω από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε με το «High Fidelity» και εννέα μυθιστορήματα μετά, εξακολουθεί να έχει την ίδια νεανική ματιά στα θέματα που καταπιάνεται. Πάτησε αισίως τα 65 αλλά γράφει ακριβώς σαν εκείνον τον νεαρό που έγραψε το «High Fidelity».
Στο «Ακριβώς σαν εσένα», πιάνει ένα θέμα για το οποίο έχουν γραφεί κι άλλα βιβλία τα τελευταία χρόνια. Τον έρωτα μιας 45χρονης λευκής, χωρισμένης, με δύο παιδιά και ενός 22χρονου νεαρού έγχρωμου στο πολύβουο και πολυφυλετικό Λονδίνο του σήμερα. Έχουν γραφτεί πολλά αντίστοιχα μυθιστορήματα είτε λογοτεχνίας είτε παραλογοτεχνίας. Όμως ο Χόρνμπυ καταφέρνει και δημιουργεί ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα που το διατρέχει η κοινωνική επίγνωση, το χιούμορ και η διαφορετική, εφηβική θα έλεγα, ματιά που ρίχνει στα πράγματα. Και αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει.
Το βιβλίο ξεκινάει με την πολύ ενδιαφέρουσα άποψη της Λούσυ, της κεντρικής ηρωίδας:
«Πώς μπορεί να πει κανείς με σχετική βεβαιότητα τι απεχθάνεται περισσότερο στον κόσμο; Αναμφίβολα εξαρτάται από την εγγύτητα του πράγματος που απεχθάνεται σε κάθε δεδομένη στιγμή, αν είναι κάτι που πράττεις, ακούς ή τρως τη συγκεκριμένη ώρα. Απεχθανόταν τη διδασκαλία της Άγκαθα Κρίστι στην πρώτη γυμνασίου, απεχθανόταν όλους ανεξαιρέτως τους Συντηρητικούς υπουργούς Παιδείας, απεχθανόταν τους ήχους που έβγαζε ο μικρότερος γιός της όταν έκανε εξάσκηση στην τρομπέτα, απεχθανόταν το συκώτι όλων των ζώων, τη θέα του αίματος, τα τηλεοπτικά ριάλιτυ, τη μουσική grime και τις συνήθεις αφηρημένες έννοιες: παγκόσμια φτώχεια, πόλεμος, πανδημίες, ο επικείμενος θάνατος του πλανήτη και ούτω καθεξής. Αλλά δεν συνέβαιναν σε εκείνη, εκτός από τον επικείμενο θάνατο του πλανήτη, ωστόσο ακόμα κι αυτός ήταν μόνο επικείμενος. Τον περισσότερο καιρό δεν είχε την πολυτέλεια να το σκέφτεται. Τη συγκεκριμένη στιγμή, στις 1115 ενός παγωμένου σαββατιάτικου πρωινού, αυτό που απεχθανόταν περισσότερο στον κόσμο ήταν να περιμένει στην ουρά έξω από το κρεοπωλείο ακούγοντας την Εμμα Μπέικερ να φλυαρεί περί σεξ».
Η Λούσυ, η κεντρική ηρωίδα, στέκεται στην ουρά ενός κρεοπωλείου ένα παγωμένο πρωϊνό Σαββάτου για να κάνει τα ψώνια της και απεχθάνεται αυτά που λέει η φίλη της περί σεξ, που στέκεται δίπλα της στην ουρά. Για την ίδια, που χώρισε από τον άντρα της και πατέρα των δύο παιδιών της πριν από λίγο καιρό, άλλα πράγματα έχουν προτεραιότητα στη ζωή της. Όχι πάντως ο Τζόζεφ, ο νεαρός κρεοπώλης ο οποίος σπεύδει να την εξυπηρετήσει. Μερικές επισκέψεις αργότερα στο κρεοπωλείο, όταν και οι δύο αντιλαμβάνονται ότι αυτό που τους συμβαίνει είναι έρωτας, σε πρώτη φάση αγνοούν όλα αυτά που είναι εναντιώνονται σ’ αυτή την σχέση: διαφορά ηλικίας, χρώματος, κοινωνικής τάξης, περιβάλλοντος. Ξεκινούν μια σχέση που την χαρακτηρίζουν προσωρινή. Ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τελειώσει. Ο Τζόζεφ αναλαμβάνει καθήκοντα μπέιμπυ σίτερ, όταν θέλει να βγει το βράδυ η Λούσυ, και τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα πιο πολύ. Τα δύο αγόρια της τον συμπαθούν πολύ, και δεν βλέπουν την ώρα να κάτσουν παρέα μαζί του.
«Η Λούσυ έφυγε από το σπίτι με υψηλό ηθικό, αλλά ανησυχούσε ήδη για τη λογομαχία περί χρημάτων που θα ανέκυπτε μόλις γύριζε σπίτι. Έπρεπε να πληρώσει τον Τζόζεφ κι αυτός θα ένοιωθε αμήχανα και θα αρνιόταν, αλλά εκείνη έπρεπε να τον πείσει. Οι θολές γραμμές που θα σχηματίζονταν αν έχανε, την τρόμαζαν. Ο Τζόζεφ δεν μπορούσε να είναι ο φίλος της. Ο Τζόζεφ δεν μπορούσε να είναι κάτι σαν πατριός. Ήταν ένας μπέιμπι σίτερ που έκανε σεξ μαζί του. Θα πλήρωνε για το μπέμπι σίττιγκ αλλά όχι για το σεξ».
Όλα είναι εναντίον τους και το γνωρίζουν. Έχουν βάλει την ταμπέλα του «προσωρινού» μπροστά- μπροστά στη σχέση τους. Ο κόσμος γύρω τους είναι εναντίον τους. Έχουν άλλες κοινωνικές συναναστροφές ο καθένας. Οικογένειες, φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, δεν καταλαβαίνουν τι τους ενώνει πέρα από το σεξ.
Ήξερε ότι θα συνέβαινε αυτό κάποια στιγμή. Θα υπήρχε για εκείνη κάπου κάποιος, ένας ιδιοκτήτης καταστήματος τυριών ή δικηγόρος ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Τζόζεφ την είχε βοηθήσει να πιστέψει ότι δεν θα ήταν μόνη για πάντα.
«Έχω δυο ερωτήσεις» είπε η Λουσυ.
«Εντάξει».
«Σκέφτεσαι ποτέ τη βραδιά που ήταν να παίξουμε τάβλι;»
Ο Τζόζεφ την κοίταξε σαστισμένος.
«Όχι. Γιατί; Τη σκέφτεσαι εσύ;»
«Μου έχει συμβεί μια δυο φορές, ναι. Αναρωτιόμουν αν είχε κάποια σχέση με τη σχέση».
«Όχι, απ’ όσο αντιλαμβάνομαι. Νομίζεις ότι ενοχλήθηκα επειδή δεν είχες τα σωστά πούλια;»
Η Λούσυ γέλασε. «Όχι. Δεν έχει σημασία».
«Εντάξει».
«Και θα συνεχίσεις να φυλάς τα παιδιά; Τα παιδιά θα τσαντιστούν αν σταματήσεις».
«Τα αγαπάω πολύ αυτά τα παιδιά» είπε ο Τζόζεφ. «Και τη μαμά τους»
«Χαίρομαι. Κι εμείς σε αγαπάμε. Τώρα θα πρέπει απλώς να βρω κάπου να πηγαίνω’’.
Κανείς δεν είπε τις λέξεις «Σ’ αγαπώ», πρόσεξε η Λούσυ, και εντούτοις , ο καθένας είχε βρεί έναν τρόπο να πει στον άλλον ότι τον αγαπούσε. Ήταν καλό σημείο για να τελειώσει η ιστορία τους».
Όμως κάτι φαίνεται πως τους ενώνει, ακόμα κι αν δεν είναι σε θέση και οι ίδιοι να το προσδιορίσουν. Στα πρώτα δύσκολα, αποφασίζουν να μείνουν δυο πολύ καλοί φίλοι. Κάνει ο καθένας άλλη σχέση, περισσότερο κοινωνικά συμβατή. Όμως καταλήγουν πάλι μαζί. Η Λούσυ σκέφτεται συνεχώς το αύριο, πράγμα που ο Τζόζεφ αδυνατεί να κάνει. Δεν τον ενδιαφέρει το αύριο. Τον ενδιαφέρει το τώρα».
«Δεν πρόκειται να σταματήσω οτιδήποτε εξαιτίας του τρομερού μέλλοντος. Τότε που θα είμαστε όλοι άνεργοι και θα με πιάσει να θέλω παιδιά με μια νεότερη γυναίκα. Τι πρέπει να κάνω μεταξύ του τώρα και του τότε;»
«Να ψάξεις για μια νεώτερη γυναίκα».
«Είμαι είκοσι δύο. Οποιαδήποτε νεότερη γυναίκα βρω τώρα δε θα είναι η νεότερη γυναίκα με την οποία θα κάνω παιδιά».
«Άρα είμαι η αντικαταστάτρια».
«Γαμώτο, ρε Λούσυ».
Πρέπει να έχει σχέση με την ηλικία, σκέφτηκε ο Τζόζεφ, αυτή η εμμονή των μεγαλύτερων να τρέχουν μπροστά στον χρόνο. Ο ίδιος δεν μπορούσε να το κάνει και δεν ήξερε κανέναν στην ηλικία του που μπορούσε ή ήθελε να το κάνει.
«Πες ότι γνωρίζω κάποια αύριο» είπε ο Τζόζεφ.
«Που θα πας αύριο;»
΄΄Πουθενά. Το λέω σαν παράδειγμα΄΄.
΄΄Εντάξει, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι αύριο΄΄.
«Την επόμενη εβδομάδα. Τον επόμενο μήνα. Την επόμενη χρονιά»
΄΄Την επόμενη χρονιά΄΄.
΄΄Πες ότι γνωρίζω κάποια την επόμενη χρονιά. Πιστεύεις ότι πρέπει να της ζητήσω να κάνει ένα, ας πούμε, ένα τεστ; Ένα τεστ γονιμότητας;΄΄
΄΄Μα τι είναι αυτά που λες;΄΄
΄΄Ετσι μου ζητάς να σκεφτώ. ΄΄Α, ίσως κάνω παιδιά μαζί της. Αν δεν μπορεί να μείνει έγκυος, καλύτερα να το ξέρω από τώρα΄΄.
΄΄Δε χρειάζεται να το κάνεις αυτό. Έχεις χρόνο΄΄.
΄΄Χρόνο για πιο πράγμα; Για να γνωρίσω μια άλλη; Μου αρέσει αυτή. Θέλω να είμαι μαζί της΄΄
΄΄Για παράδειγμα;΄΄
΄΄Για παράδειγμα, ναι. ΄΄
΄΄Μπορεί να πάρετε αποφάσεις μαζί΄΄.
΄΄Ακουσε, δεν ξέρω πολλά για τίποτα. Αλλά εμείς οι νέοι το έχουμε χεσμένο το αύριο. Κάπνισμα. Συντάξεις. Τζανκ φουντ. Όλα αυτά. Θέλεις να είσαι με κάποιον νεότερο από σένα; Θα πρέπει να το πάρεις απόφαση αυτό΄΄.
Και η ζωή τα φέρνει έτσι που αποφασίζουν να αγνοήσουν το αύριο. Αποφασίζουν ότι τώρα θέλουν να είναι μαζί.
«Ο Τζόζεφ είχε δίκιο. Δεν υπήρχαν άλλα εμπόδια. Τώρα το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να περπατήσουν και να δουν πόσο μακριά μπορούσαν να φτάσουν».
Ο Νικ Χόρνμπυ έγραψε για μια ουσιαστική ερωτική ιστορία, με όλα τα εμπόδια και τις κοινωνικές κυρώσεις που μπορεί να έχει. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, ερωτεύονται και αποφασίζουν να το ζήσουν. Όλα είναι εναντίον τους. Ηλικία, φυλή, κοινωνική τάξη, περιβάλλον. Η ζωή όμως είναι για τους τολμηρούς. Και μέσα στις σελίδες του βιβλίου, υπάρχει το Brexit. Το δημοψήφισμα για τη έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Που η αντιμετώπισή του είναι διαφορετική, ανάλογα με το κοινωνικό περιβάλλον του καθενός. Που δίχασε την Βρετανική κοινωνία, όπως δίχασε όποια άλλη κοινωνία έγινε. Όπως έγραψε και ο Guardian για το βιβλίο «Τοποθετώντας το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου στο 2016, ο Χόρνμπυ έχει στη διάθεσή του τον καταλύτη που έφερε στο φως το χάσμα στις τάξεις, στις φυλές, στις γενιές: το Brexit. Το βλέμμα του είναι τρυφερό και συμπονετικό. Η ιστορία του είναι πάνω απ’ όλα ιστορία αγάπης».
Η μετάφραση είναι της Χίλντας Παπαδημητρίου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Μια γοητευτική και οξυδερκής ιστορία αγάπης για το τι σημαίνει να ερωτευτείς κάποιον που είναι το ακριβώς αντίθετό σου». «SUNDAY TELEGRAPH.
΄΄Δώρο ελπίδας για τη μετά την πανδημία εποχή μας΄΄ -LIBRARY JOYRNAL.
«Γοητευτικός και αισιόδοξος» .-KIRKUS REVIEWS.
Στο «Ακριβώς σαν εσένα», πιάνει ένα θέμα για το οποίο έχουν γραφεί κι άλλα βιβλία τα τελευταία χρόνια. Τον έρωτα μιας 45χρονης λευκής, χωρισμένης, με δύο παιδιά και ενός 22χρονου νεαρού έγχρωμου στο πολύβουο και πολυφυλετικό Λονδίνο του σήμερα. Έχουν γραφτεί πολλά αντίστοιχα μυθιστορήματα είτε λογοτεχνίας είτε παραλογοτεχνίας. Όμως ο Χόρνμπυ καταφέρνει και δημιουργεί ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα που το διατρέχει η κοινωνική επίγνωση, το χιούμορ και η διαφορετική, εφηβική θα έλεγα, ματιά που ρίχνει στα πράγματα. Και αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει.
Το βιβλίο ξεκινάει με την πολύ ενδιαφέρουσα άποψη της Λούσυ, της κεντρικής ηρωίδας:
«Πώς μπορεί να πει κανείς με σχετική βεβαιότητα τι απεχθάνεται περισσότερο στον κόσμο; Αναμφίβολα εξαρτάται από την εγγύτητα του πράγματος που απεχθάνεται σε κάθε δεδομένη στιγμή, αν είναι κάτι που πράττεις, ακούς ή τρως τη συγκεκριμένη ώρα. Απεχθανόταν τη διδασκαλία της Άγκαθα Κρίστι στην πρώτη γυμνασίου, απεχθανόταν όλους ανεξαιρέτως τους Συντηρητικούς υπουργούς Παιδείας, απεχθανόταν τους ήχους που έβγαζε ο μικρότερος γιός της όταν έκανε εξάσκηση στην τρομπέτα, απεχθανόταν το συκώτι όλων των ζώων, τη θέα του αίματος, τα τηλεοπτικά ριάλιτυ, τη μουσική grime και τις συνήθεις αφηρημένες έννοιες: παγκόσμια φτώχεια, πόλεμος, πανδημίες, ο επικείμενος θάνατος του πλανήτη και ούτω καθεξής. Αλλά δεν συνέβαιναν σε εκείνη, εκτός από τον επικείμενο θάνατο του πλανήτη, ωστόσο ακόμα κι αυτός ήταν μόνο επικείμενος. Τον περισσότερο καιρό δεν είχε την πολυτέλεια να το σκέφτεται. Τη συγκεκριμένη στιγμή, στις 1115 ενός παγωμένου σαββατιάτικου πρωινού, αυτό που απεχθανόταν περισσότερο στον κόσμο ήταν να περιμένει στην ουρά έξω από το κρεοπωλείο ακούγοντας την Εμμα Μπέικερ να φλυαρεί περί σεξ».
Η Λούσυ, η κεντρική ηρωίδα, στέκεται στην ουρά ενός κρεοπωλείου ένα παγωμένο πρωϊνό Σαββάτου για να κάνει τα ψώνια της και απεχθάνεται αυτά που λέει η φίλη της περί σεξ, που στέκεται δίπλα της στην ουρά. Για την ίδια, που χώρισε από τον άντρα της και πατέρα των δύο παιδιών της πριν από λίγο καιρό, άλλα πράγματα έχουν προτεραιότητα στη ζωή της. Όχι πάντως ο Τζόζεφ, ο νεαρός κρεοπώλης ο οποίος σπεύδει να την εξυπηρετήσει. Μερικές επισκέψεις αργότερα στο κρεοπωλείο, όταν και οι δύο αντιλαμβάνονται ότι αυτό που τους συμβαίνει είναι έρωτας, σε πρώτη φάση αγνοούν όλα αυτά που είναι εναντιώνονται σ’ αυτή την σχέση: διαφορά ηλικίας, χρώματος, κοινωνικής τάξης, περιβάλλοντος. Ξεκινούν μια σχέση που την χαρακτηρίζουν προσωρινή. Ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τελειώσει. Ο Τζόζεφ αναλαμβάνει καθήκοντα μπέιμπυ σίτερ, όταν θέλει να βγει το βράδυ η Λούσυ, και τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα πιο πολύ. Τα δύο αγόρια της τον συμπαθούν πολύ, και δεν βλέπουν την ώρα να κάτσουν παρέα μαζί του.
«Η Λούσυ έφυγε από το σπίτι με υψηλό ηθικό, αλλά ανησυχούσε ήδη για τη λογομαχία περί χρημάτων που θα ανέκυπτε μόλις γύριζε σπίτι. Έπρεπε να πληρώσει τον Τζόζεφ κι αυτός θα ένοιωθε αμήχανα και θα αρνιόταν, αλλά εκείνη έπρεπε να τον πείσει. Οι θολές γραμμές που θα σχηματίζονταν αν έχανε, την τρόμαζαν. Ο Τζόζεφ δεν μπορούσε να είναι ο φίλος της. Ο Τζόζεφ δεν μπορούσε να είναι κάτι σαν πατριός. Ήταν ένας μπέιμπι σίτερ που έκανε σεξ μαζί του. Θα πλήρωνε για το μπέμπι σίττιγκ αλλά όχι για το σεξ».
Όλα είναι εναντίον τους και το γνωρίζουν. Έχουν βάλει την ταμπέλα του «προσωρινού» μπροστά- μπροστά στη σχέση τους. Ο κόσμος γύρω τους είναι εναντίον τους. Έχουν άλλες κοινωνικές συναναστροφές ο καθένας. Οικογένειες, φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, δεν καταλαβαίνουν τι τους ενώνει πέρα από το σεξ.
Ήξερε ότι θα συνέβαινε αυτό κάποια στιγμή. Θα υπήρχε για εκείνη κάπου κάποιος, ένας ιδιοκτήτης καταστήματος τυριών ή δικηγόρος ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Τζόζεφ την είχε βοηθήσει να πιστέψει ότι δεν θα ήταν μόνη για πάντα.
«Έχω δυο ερωτήσεις» είπε η Λουσυ.
«Εντάξει».
«Σκέφτεσαι ποτέ τη βραδιά που ήταν να παίξουμε τάβλι;»
Ο Τζόζεφ την κοίταξε σαστισμένος.
«Όχι. Γιατί; Τη σκέφτεσαι εσύ;»
«Μου έχει συμβεί μια δυο φορές, ναι. Αναρωτιόμουν αν είχε κάποια σχέση με τη σχέση».
«Όχι, απ’ όσο αντιλαμβάνομαι. Νομίζεις ότι ενοχλήθηκα επειδή δεν είχες τα σωστά πούλια;»
Η Λούσυ γέλασε. «Όχι. Δεν έχει σημασία».
«Εντάξει».
«Και θα συνεχίσεις να φυλάς τα παιδιά; Τα παιδιά θα τσαντιστούν αν σταματήσεις».
«Τα αγαπάω πολύ αυτά τα παιδιά» είπε ο Τζόζεφ. «Και τη μαμά τους»
«Χαίρομαι. Κι εμείς σε αγαπάμε. Τώρα θα πρέπει απλώς να βρω κάπου να πηγαίνω’’.
Κανείς δεν είπε τις λέξεις «Σ’ αγαπώ», πρόσεξε η Λούσυ, και εντούτοις , ο καθένας είχε βρεί έναν τρόπο να πει στον άλλον ότι τον αγαπούσε. Ήταν καλό σημείο για να τελειώσει η ιστορία τους».
Όμως κάτι φαίνεται πως τους ενώνει, ακόμα κι αν δεν είναι σε θέση και οι ίδιοι να το προσδιορίσουν. Στα πρώτα δύσκολα, αποφασίζουν να μείνουν δυο πολύ καλοί φίλοι. Κάνει ο καθένας άλλη σχέση, περισσότερο κοινωνικά συμβατή. Όμως καταλήγουν πάλι μαζί. Η Λούσυ σκέφτεται συνεχώς το αύριο, πράγμα που ο Τζόζεφ αδυνατεί να κάνει. Δεν τον ενδιαφέρει το αύριο. Τον ενδιαφέρει το τώρα».
«Δεν πρόκειται να σταματήσω οτιδήποτε εξαιτίας του τρομερού μέλλοντος. Τότε που θα είμαστε όλοι άνεργοι και θα με πιάσει να θέλω παιδιά με μια νεότερη γυναίκα. Τι πρέπει να κάνω μεταξύ του τώρα και του τότε;»
«Να ψάξεις για μια νεώτερη γυναίκα».
«Είμαι είκοσι δύο. Οποιαδήποτε νεότερη γυναίκα βρω τώρα δε θα είναι η νεότερη γυναίκα με την οποία θα κάνω παιδιά».
«Άρα είμαι η αντικαταστάτρια».
«Γαμώτο, ρε Λούσυ».
Πρέπει να έχει σχέση με την ηλικία, σκέφτηκε ο Τζόζεφ, αυτή η εμμονή των μεγαλύτερων να τρέχουν μπροστά στον χρόνο. Ο ίδιος δεν μπορούσε να το κάνει και δεν ήξερε κανέναν στην ηλικία του που μπορούσε ή ήθελε να το κάνει.
«Πες ότι γνωρίζω κάποια αύριο» είπε ο Τζόζεφ.
«Που θα πας αύριο;»
΄΄Πουθενά. Το λέω σαν παράδειγμα΄΄.
΄΄Εντάξει, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι αύριο΄΄.
«Την επόμενη εβδομάδα. Τον επόμενο μήνα. Την επόμενη χρονιά»
΄΄Την επόμενη χρονιά΄΄.
΄΄Πες ότι γνωρίζω κάποια την επόμενη χρονιά. Πιστεύεις ότι πρέπει να της ζητήσω να κάνει ένα, ας πούμε, ένα τεστ; Ένα τεστ γονιμότητας;΄΄
΄΄Μα τι είναι αυτά που λες;΄΄
΄΄Ετσι μου ζητάς να σκεφτώ. ΄΄Α, ίσως κάνω παιδιά μαζί της. Αν δεν μπορεί να μείνει έγκυος, καλύτερα να το ξέρω από τώρα΄΄.
΄΄Δε χρειάζεται να το κάνεις αυτό. Έχεις χρόνο΄΄.
΄΄Χρόνο για πιο πράγμα; Για να γνωρίσω μια άλλη; Μου αρέσει αυτή. Θέλω να είμαι μαζί της΄΄
΄΄Για παράδειγμα;΄΄
΄΄Για παράδειγμα, ναι. ΄΄
΄΄Μπορεί να πάρετε αποφάσεις μαζί΄΄.
΄΄Ακουσε, δεν ξέρω πολλά για τίποτα. Αλλά εμείς οι νέοι το έχουμε χεσμένο το αύριο. Κάπνισμα. Συντάξεις. Τζανκ φουντ. Όλα αυτά. Θέλεις να είσαι με κάποιον νεότερο από σένα; Θα πρέπει να το πάρεις απόφαση αυτό΄΄.
Και η ζωή τα φέρνει έτσι που αποφασίζουν να αγνοήσουν το αύριο. Αποφασίζουν ότι τώρα θέλουν να είναι μαζί.
«Ο Τζόζεφ είχε δίκιο. Δεν υπήρχαν άλλα εμπόδια. Τώρα το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να περπατήσουν και να δουν πόσο μακριά μπορούσαν να φτάσουν».
Ο Νικ Χόρνμπυ έγραψε για μια ουσιαστική ερωτική ιστορία, με όλα τα εμπόδια και τις κοινωνικές κυρώσεις που μπορεί να έχει. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, ερωτεύονται και αποφασίζουν να το ζήσουν. Όλα είναι εναντίον τους. Ηλικία, φυλή, κοινωνική τάξη, περιβάλλον. Η ζωή όμως είναι για τους τολμηρούς. Και μέσα στις σελίδες του βιβλίου, υπάρχει το Brexit. Το δημοψήφισμα για τη έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Που η αντιμετώπισή του είναι διαφορετική, ανάλογα με το κοινωνικό περιβάλλον του καθενός. Που δίχασε την Βρετανική κοινωνία, όπως δίχασε όποια άλλη κοινωνία έγινε. Όπως έγραψε και ο Guardian για το βιβλίο «Τοποθετώντας το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου στο 2016, ο Χόρνμπυ έχει στη διάθεσή του τον καταλύτη που έφερε στο φως το χάσμα στις τάξεις, στις φυλές, στις γενιές: το Brexit. Το βλέμμα του είναι τρυφερό και συμπονετικό. Η ιστορία του είναι πάνω απ’ όλα ιστορία αγάπης».
Η μετάφραση είναι της Χίλντας Παπαδημητρίου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Μια γοητευτική και οξυδερκής ιστορία αγάπης για το τι σημαίνει να ερωτευτείς κάποιον που είναι το ακριβώς αντίθετό σου». «SUNDAY TELEGRAPH.
΄΄Δώρο ελπίδας για τη μετά την πανδημία εποχή μας΄΄ -LIBRARY JOYRNAL.
«Γοητευτικός και αισιόδοξος» .-KIRKUS REVIEWS.
