Η Ρόζαμουντ Πίλτσερ είναι μία από αυτές τις συγγραφείς που αποκαλούμε ΄΄κατηγορία από μόνη της΄΄. Κι αυτό γιατί ενώ όλα όσα έγραψε είναι, ουσιαστικά, αισθηματικά μυθιστορήματα, είχε το ταλέντο να τα πάει ένα βήμα παραπέρα. Γεννημένη το 1924, έφυγε από τη ζωή το 2019 έχοντας γράψει είκοσι οκτώ μυθιστορήματα που, σχεδόν όλα, έγιναν best sellers, με επικεφαλής το μυθιστόρημα ΄΄Μαζεύοντας κοχύλια΄΄ που της χάρισε την παγκόσμια αναγνώριση και ξεπέρασε σε πωλήσεις όταν εκδόθηκε τα πέντε εκατομμύρια αντίτυπα διεθνώς. Τα έργα της, που θεωρείται ότι εξύψωσαν το είδος του λεγόμενου «ρομαντικού μυθιστορήματος», έχουν πουλήσει περισσότερα από 60 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.
To ΄΄Αγριο θυμάρι΄΄ είναι ένα μυθιστόρημα που έγραψε το 1979 και εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που την έκαναν διάσημη. Η ιστορία που περιγράφει δεν εχει ξεπεραστεί από τα χρόνια που πέρασαν, οι περιγραφές της Σκωτίας, όπου εξελίσσεται η υπόθεση, παραμένουν λαμπερές σαν φωτογραφίες που μόλις τραβήχτηκαν, τα χρώματα και τα αρώματα της περιοχής αναδύονται ζωντανά, οι ήρωές της κάθε άλλο παρά ξεπερασμένοι είναι. Μπορούσε και έχτιζε γερούς χαρακτήρες, από αυτούς που αντέχουν στο χρόνο. Το πιο σημαντικό στο γράψιμό της είναι ότι δεν χρησιμοποιεί κλισέ. Κανείς από τους πρωταγωνιστές της στο ΄΄Αγριο θυμάρι΄΄ δεν συμπεριφέρεται με τον κλασικό τρόπο που συμπεριφέρονται οι πρωταγωνιστές των λεγόμενων ΄΄αισθηματικών΄΄ μυθιστορημάτων. Οφείλω να σημειώσω ότι οι λίγες γραμμές του οπισθόφυλλου που περιγράφουν την υπόθεση του βιβλίου είναι τόσο κλισέ πού, υποθέτω, αν τις διάβαζε η συγγραφέας θα τις απέρριπτε. Στις σελίδες του μυθιστορήματος δεν υπάρχει τίποτα κλισαρισμένο, τίποτα που θα σε κάνει να γελάσεις, έστω και κρυφά. Είμαι σίγουρος, διαβάζοντας το ΄΄Αγριο θυμάρι΄΄, ότι οι εκάστοτε εκδότες των έργων της, της κόλλησαν την ταμπέλα της συγγραφέως ΄΄συναισθηματικών΄΄ μυθιστορημάτων, μόνο και μόνο για να αυξήσουν τις πωλήσεις των βιβλίων της στο λεγόμενο ΄΄γυναικείο κοινό΄΄.
Διαβάζοντας το ΄΄Αγριο θυμάρι΄΄ πολύ εύκολα διαπιστώνεις ότι η Ρόζαμουντ Πίλτσερ κάνει εξαιρετικές περιγραφές της φύσης. Στο συγκεκριμμένο βιβλίο η άγρια φύση της Σκωτίας ζωντανεύει πολύ φυσικά μπροστά στα μάτια σου. Σε δεύτερο πλάνο, η περιγραφή των πρωταγωνιστών της είναι ρεαλιστική. Εχουμε τον συγγραφέα θεατρικών έργων που, όντας καλλιτέχνης, δεν είναι γεννημένος για μιά συμβατική ζωή. Ούτε για οικογένεια, ούτε για παιδιά.
Η νεαρή πρωταγωνίστρια θαμπωμένη από τη φήμη του τον ερωτεύεται, πράγμα φυσικό, αλλά πολύ γρήγορα διαπιστώνει ότι η ζωή μαζί του κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Η συγγραφέας, ως γνήσια Βρετανή, γνωρίζει πολύ καλά τους κώδικες συμπεριφοράς ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και τους αποτυπώνει με ακρίβεια. Δεν χρησιμοποιεί υπερβολικά κοσμητικά επίθετα, ούτε καλολογικά στοιχεία, δεν γίνεται πουθενά γλυκερή και τελικά γράφει ένα μυθιστόρημα, όχι προβλέψιμο, αφού τίποτα δεν γίνεται με τον τρόπο που θα το έκανε μιά άλλη συγγραφέας ΄΄αισθηματικών΄΄ μυθιστορημάτων. Και κάπου εκεί ,ίσως, είναι το κλειδί της επιτυχίας της Ρόζαμουντ Πίλτσερ. Γνωρίζει πολύ καλά τον τόπο της, τον αγαπάει και έχει το ταλέντο να τον περιγράφει με έναν τρόπο που μπορεί και μεταδίδει και στον αναγνώστη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλά από τα μυθιστορήματά της έχουν γυριστεί με επιτυχία ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.
“Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το καταλάβουμε καλά αυτό», γράφει κάπου για τα βιβλία της η συγραφέας.
Και το σίγουρο είναι ότι η ίδια το υπερασπίστηκε αυτό, σαν αρχή, σε όλο της το έργο.
Η μετάφραση είναι της Θεοδώρας Δαρβίρη.
To ΄΄Αγριο θυμάρι΄΄ είναι ένα μυθιστόρημα που έγραψε το 1979 και εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που την έκαναν διάσημη. Η ιστορία που περιγράφει δεν εχει ξεπεραστεί από τα χρόνια που πέρασαν, οι περιγραφές της Σκωτίας, όπου εξελίσσεται η υπόθεση, παραμένουν λαμπερές σαν φωτογραφίες που μόλις τραβήχτηκαν, τα χρώματα και τα αρώματα της περιοχής αναδύονται ζωντανά, οι ήρωές της κάθε άλλο παρά ξεπερασμένοι είναι. Μπορούσε και έχτιζε γερούς χαρακτήρες, από αυτούς που αντέχουν στο χρόνο. Το πιο σημαντικό στο γράψιμό της είναι ότι δεν χρησιμοποιεί κλισέ. Κανείς από τους πρωταγωνιστές της στο ΄΄Αγριο θυμάρι΄΄ δεν συμπεριφέρεται με τον κλασικό τρόπο που συμπεριφέρονται οι πρωταγωνιστές των λεγόμενων ΄΄αισθηματικών΄΄ μυθιστορημάτων. Οφείλω να σημειώσω ότι οι λίγες γραμμές του οπισθόφυλλου που περιγράφουν την υπόθεση του βιβλίου είναι τόσο κλισέ πού, υποθέτω, αν τις διάβαζε η συγγραφέας θα τις απέρριπτε. Στις σελίδες του μυθιστορήματος δεν υπάρχει τίποτα κλισαρισμένο, τίποτα που θα σε κάνει να γελάσεις, έστω και κρυφά. Είμαι σίγουρος, διαβάζοντας το ΄΄Αγριο θυμάρι΄΄, ότι οι εκάστοτε εκδότες των έργων της, της κόλλησαν την ταμπέλα της συγγραφέως ΄΄συναισθηματικών΄΄ μυθιστορημάτων, μόνο και μόνο για να αυξήσουν τις πωλήσεις των βιβλίων της στο λεγόμενο ΄΄γυναικείο κοινό΄΄.
Διαβάζοντας το ΄΄Αγριο θυμάρι΄΄ πολύ εύκολα διαπιστώνεις ότι η Ρόζαμουντ Πίλτσερ κάνει εξαιρετικές περιγραφές της φύσης. Στο συγκεκριμμένο βιβλίο η άγρια φύση της Σκωτίας ζωντανεύει πολύ φυσικά μπροστά στα μάτια σου. Σε δεύτερο πλάνο, η περιγραφή των πρωταγωνιστών της είναι ρεαλιστική. Εχουμε τον συγγραφέα θεατρικών έργων που, όντας καλλιτέχνης, δεν είναι γεννημένος για μιά συμβατική ζωή. Ούτε για οικογένεια, ούτε για παιδιά.
Η νεαρή πρωταγωνίστρια θαμπωμένη από τη φήμη του τον ερωτεύεται, πράγμα φυσικό, αλλά πολύ γρήγορα διαπιστώνει ότι η ζωή μαζί του κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Η συγγραφέας, ως γνήσια Βρετανή, γνωρίζει πολύ καλά τους κώδικες συμπεριφοράς ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και τους αποτυπώνει με ακρίβεια. Δεν χρησιμοποιεί υπερβολικά κοσμητικά επίθετα, ούτε καλολογικά στοιχεία, δεν γίνεται πουθενά γλυκερή και τελικά γράφει ένα μυθιστόρημα, όχι προβλέψιμο, αφού τίποτα δεν γίνεται με τον τρόπο που θα το έκανε μιά άλλη συγγραφέας ΄΄αισθηματικών΄΄ μυθιστορημάτων. Και κάπου εκεί ,ίσως, είναι το κλειδί της επιτυχίας της Ρόζαμουντ Πίλτσερ. Γνωρίζει πολύ καλά τον τόπο της, τον αγαπάει και έχει το ταλέντο να τον περιγράφει με έναν τρόπο που μπορεί και μεταδίδει και στον αναγνώστη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλά από τα μυθιστορήματά της έχουν γυριστεί με επιτυχία ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.
“Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το καταλάβουμε καλά αυτό», γράφει κάπου για τα βιβλία της η συγραφέας.
Και το σίγουρο είναι ότι η ίδια το υπερασπίστηκε αυτό, σαν αρχή, σε όλο της το έργο.
Η μετάφραση είναι της Θεοδώρας Δαρβίρη.
