συγγραφέας επανέρχεται τακτικά τα τελευταία δεκαπέντε είκοσι χρόνια με παρεμβάσεις του στον ημερήσιο, περιοδικό και ηλεκτρονικό Τύπο. Ιδού μερικά από αυτά:
Πότε σβήνει μια πατρίδα ιδεών;
Είναι ο Έλληνας εαυτός μας ο χειρότερός μας εχθρός;
Eίναι η ελληνική, μια απαίδευτη κοινωνία;
Πότε και γιατί σωπαίνουν οι διανοούμενοι;
Γιατί ο Έλληνας γονιός δεν αγαπάει τα παιδιά του;
Γιατί κάποτε η νεοελληνική πεζογραφία θυμίζει άβγαλτη πόρνη;
Γιατί κάποιοι διαβάζουν τον κόσμο με τα μάτια της Μπάρμπι;
Γιατί η πλατεία των αγανακτισμένων θύμιζε ντιβάνι ψυχανάλυσης;
Γιατί στον απέραντο παιχνιδότοπο-εργοστάσιο του διαδικτύου παίζουμε όλοι;
Μπορούν τα γκραφίτι και τα κόμικς να θεωρηθούν λαϊκή τέχνη;
Πώς οι δημόσιες βιβλιοθήκες σταδιακά μετατρέπονται σε διασκεδαστήρια video-games;
Συναινώ (στην Εξουσία) και άρα (μόνο έτσι) υπάρχω;
Υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το «Fast-food, fast-fuck, fast-read;»
Θα τους κάνουμε ποτέ να μας φοβούνται (αυτούς που μας φοβίζουν);
Το Πεδία μάχης αφύλακτα παρεμβαίνει στον διάλογο για την κατάσταση της κοινωνικής και πολιτισμικής παρακμής στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Κεντρικά θέματα του βιβλίου: οι ιδιόμορφοι όροι συγκρότησης της νεοελληνικής κουλτούρας στα τέλη του 20ού αιώνα και η διαλεκτική σχέση της με την κρίση• η ισχνή παρέμβαση του αριστερού Λόγου στην αντιμετώπιση της παρακμής• η λειτουργία του διαδικτύου (αλλά και των γκραφίτι) στην εν προόδω ανάπτυξη ενός παγκοσμιοποιημένου «λαϊκότροπου» πολιτισμού καθώς και η λειτουργία των δημοσίων βιβλιοθηκών ως αναχωμάτων απέναντι στη βαρβαρότητα των καιρών• τέλος, ο ρόλος, η ευθύνη και οι δυνατότητες των διανοουμένων πριν και μετά την κρίση.
Πότε σβήνει μια πατρίδα ιδεών;
Είναι ο Έλληνας εαυτός μας ο χειρότερός μας εχθρός;
Eίναι η ελληνική, μια απαίδευτη κοινωνία;
Πότε και γιατί σωπαίνουν οι διανοούμενοι;
Γιατί ο Έλληνας γονιός δεν αγαπάει τα παιδιά του;
Γιατί κάποτε η νεοελληνική πεζογραφία θυμίζει άβγαλτη πόρνη;
Γιατί κάποιοι διαβάζουν τον κόσμο με τα μάτια της Μπάρμπι;
Γιατί η πλατεία των αγανακτισμένων θύμιζε ντιβάνι ψυχανάλυσης;
Γιατί στον απέραντο παιχνιδότοπο-εργοστάσιο του διαδικτύου παίζουμε όλοι;
Μπορούν τα γκραφίτι και τα κόμικς να θεωρηθούν λαϊκή τέχνη;
Πώς οι δημόσιες βιβλιοθήκες σταδιακά μετατρέπονται σε διασκεδαστήρια video-games;
Συναινώ (στην Εξουσία) και άρα (μόνο έτσι) υπάρχω;
Υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το «Fast-food, fast-fuck, fast-read;»
Θα τους κάνουμε ποτέ να μας φοβούνται (αυτούς που μας φοβίζουν);
Το Πεδία μάχης αφύλακτα παρεμβαίνει στον διάλογο για την κατάσταση της κοινωνικής και πολιτισμικής παρακμής στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Κεντρικά θέματα του βιβλίου: οι ιδιόμορφοι όροι συγκρότησης της νεοελληνικής κουλτούρας στα τέλη του 20ού αιώνα και η διαλεκτική σχέση της με την κρίση• η ισχνή παρέμβαση του αριστερού Λόγου στην αντιμετώπιση της παρακμής• η λειτουργία του διαδικτύου (αλλά και των γκραφίτι) στην εν προόδω ανάπτυξη ενός παγκοσμιοποιημένου «λαϊκότροπου» πολιτισμού καθώς και η λειτουργία των δημοσίων βιβλιοθηκών ως αναχωμάτων απέναντι στη βαρβαρότητα των καιρών• τέλος, ο ρόλος, η ευθύνη και οι δυνατότητες των διανοουμένων πριν και μετά την κρίση.
O Άρης Μαραγκόπουλος (γεν. Αθήνα 1948) έχει εκδώσει περισσότερα από δέκα βιβλία πεζογραφίας και κριτικής, και ισάριθμες μεταφράσεις (από τα γαλλικά και τα αγγλικά). Γράφει κριτική σε θέματα κουλτούρας, ιδεών, και πολιτισμού στoν έντυπο και στον ηλεκτρονικό Tύπο. Ιδρυτικό στέλεχος των εκδόσεων Τόπος, όπου και διευθύνει το Τμήμα Λογοτεχνίας.
Mερικά από τα πιο γνωστά του βιβλία: Ulysses, Oδηγός Ανάγνωσης (χρηστική ανάγνωση του Ulysses του Τζέιμς Τζόις, Τόπος 2010), Oι Ωραίες Hμέρες του Bενιαμίν Σανιδόπουλου (μυθιστορία, Kέδρος 1998), Τα Δεδομένα της Ζωής μας (επιστολική νουβέλα, Ελληνικά Γράμματα 2002), Αγάπη, Κήποι, Αχαριστία (μυθιστορία, Κέδρος 2002), Διαφθορείς, Eραστές, Παραβάτες (δοκίμιο για τη νεοελληνική πεζογραφία, Eλληνικά Γράμματα 2005), True Love (νουβέλα, Τόπος 2008).
Ο συγγραφέας έχει εκδώσει επίσης φωτογραφικά λευκώματα όπως: Αγαπημένο Βρωμοδουβλίνο (τζοϊσική περιήγηση στο Δουβλίνο, Κέδρος 1997), Pωσία, 100 χρόνια (Pιζάρειο Ίδρυμα / Ίδρυμα Σταύρου Nιάρχου, 2002), Η άλλη Ελλάδα 1950-65 (με υλικό από το αρχείο Κ. Μεγαλοκονόμου, Τόπος 2007), Αυτόπτης φωτομάρτυρας στην οδό των ονείρων (με υλικό από το αρχείο Τάκη Πανανίδη, Τόπος 2013).
Tελευταία του μυθιστορήματα είναι οι πολιτικές μυθοπλασίες H μανία με την Άνοιξη (Α' έκδ. Ελληνικά Γράμματα 2006, Β' αναθεωρημένη, Τόπος 2009) και Το χαστουκόδεντρο (Τόπος 2012).
Mερικά από τα πιο γνωστά του βιβλία: Ulysses, Oδηγός Ανάγνωσης (χρηστική ανάγνωση του Ulysses του Τζέιμς Τζόις, Τόπος 2010), Oι Ωραίες Hμέρες του Bενιαμίν Σανιδόπουλου (μυθιστορία, Kέδρος 1998), Τα Δεδομένα της Ζωής μας (επιστολική νουβέλα, Ελληνικά Γράμματα 2002), Αγάπη, Κήποι, Αχαριστία (μυθιστορία, Κέδρος 2002), Διαφθορείς, Eραστές, Παραβάτες (δοκίμιο για τη νεοελληνική πεζογραφία, Eλληνικά Γράμματα 2005), True Love (νουβέλα, Τόπος 2008).
Ο συγγραφέας έχει εκδώσει επίσης φωτογραφικά λευκώματα όπως: Αγαπημένο Βρωμοδουβλίνο (τζοϊσική περιήγηση στο Δουβλίνο, Κέδρος 1997), Pωσία, 100 χρόνια (Pιζάρειο Ίδρυμα / Ίδρυμα Σταύρου Nιάρχου, 2002), Η άλλη Ελλάδα 1950-65 (με υλικό από το αρχείο Κ. Μεγαλοκονόμου, Τόπος 2007), Αυτόπτης φωτομάρτυρας στην οδό των ονείρων (με υλικό από το αρχείο Τάκη Πανανίδη, Τόπος 2013).
Tελευταία του μυθιστορήματα είναι οι πολιτικές μυθοπλασίες H μανία με την Άνοιξη (Α' έκδ. Ελληνικά Γράμματα 2006, Β' αναθεωρημένη, Τόπος 2009) και Το χαστουκόδεντρο (Τόπος 2012).
