Ο Άρης Μπινιάρης μίλησε σε συνέντευξή του για την επιτυχημένη του παράσταση «Θείο τραγί» και τις δυσκολίες που συνάντησε στην αρχή της επικοινωνίας με το κοινό.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και ανέφερε: «Στην αρχή σίγουρα άκουγα και όχι αλλά δεν με πτόησε. Άκουγα γύρω γύρω διάφορα, φυσικά ακούς, βλέπεις μέσα σου, επανέρχονται οι φωνές τις αμφισβήτησης και της ανασφάλειες και μαζί με αυτά προχωράς. Θέλω να πω πως αυτά τα συναισθήματα είναι σχεδόν συνοδοιπόροι.
Της αμφισβήτησης, της ανασφάλειας, του φόβου. Νομίζω πως αυτό μου ήταν και καθαρό εκείνη τη στιγμή. Ότι αυτές οι φωνές θα υπάρχουν, θα συνυπάρξουμε αλλά… αφήστε με να κάνω τη δουλειά μου ταυτόχρονα».
«Τελικά η ίδια η δράση, ότι έγινε η παράσταση, ότι παίζαμε άρχισε σιγά σιγά να καταλαμβάνει περισσότερο χρόνο και να παίρνουν λιγότερο χώρο αυτές οι φωνές. Στην πρεμιέρα ήταν όλο φίλοι και είχε πλάκα που την δεύτερη ημέρα ήταν όλο το θέατρο άδειο. Τότε ήταν καινούργιο όλο αυτό σαν σύλληψη με έναν τρόπο, ερχόταν ο κόσμος και έλεγε «αυτό δεν είναι θέατρο, είναι συναυλία με τόσο δυνατά τη μουσική».
«Είχε πλάκα, ίσως ο κόσμος του θεάτρου δεν το είχε συνηθίσει και πολύ, τον πρώτο μήνα ήμασταν πέντε θεατές. Είχαμε πολύ ενθουσιασμό, θέλαμε και παραπάνω κόσμο αλλά το ζούσαμε».
«Εκείνη ήταν για μένα μια στιγμή στη ζωή που ήταν… ή θα γίνει αυτό ή τα πράγματα δεν θα πάνε καλά τα πράγματα. Δεν είχα σκεφτεί κάποιο plan b γιατί έπρεπε να πετύχει αυτό» πρόσθεσε.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και ανέφερε: «Στην αρχή σίγουρα άκουγα και όχι αλλά δεν με πτόησε. Άκουγα γύρω γύρω διάφορα, φυσικά ακούς, βλέπεις μέσα σου, επανέρχονται οι φωνές τις αμφισβήτησης και της ανασφάλειες και μαζί με αυτά προχωράς. Θέλω να πω πως αυτά τα συναισθήματα είναι σχεδόν συνοδοιπόροι.
Της αμφισβήτησης, της ανασφάλειας, του φόβου. Νομίζω πως αυτό μου ήταν και καθαρό εκείνη τη στιγμή. Ότι αυτές οι φωνές θα υπάρχουν, θα συνυπάρξουμε αλλά… αφήστε με να κάνω τη δουλειά μου ταυτόχρονα».
«Τελικά η ίδια η δράση, ότι έγινε η παράσταση, ότι παίζαμε άρχισε σιγά σιγά να καταλαμβάνει περισσότερο χρόνο και να παίρνουν λιγότερο χώρο αυτές οι φωνές. Στην πρεμιέρα ήταν όλο φίλοι και είχε πλάκα που την δεύτερη ημέρα ήταν όλο το θέατρο άδειο. Τότε ήταν καινούργιο όλο αυτό σαν σύλληψη με έναν τρόπο, ερχόταν ο κόσμος και έλεγε «αυτό δεν είναι θέατρο, είναι συναυλία με τόσο δυνατά τη μουσική».
«Είχε πλάκα, ίσως ο κόσμος του θεάτρου δεν το είχε συνηθίσει και πολύ, τον πρώτο μήνα ήμασταν πέντε θεατές. Είχαμε πολύ ενθουσιασμό, θέλαμε και παραπάνω κόσμο αλλά το ζούσαμε».
«Εκείνη ήταν για μένα μια στιγμή στη ζωή που ήταν… ή θα γίνει αυτό ή τα πράγματα δεν θα πάνε καλά τα πράγματα. Δεν είχα σκεφτεί κάποιο plan b γιατί έπρεπε να πετύχει αυτό» πρόσθεσε.
