Στη μεγάλη οθόνη οι περισσότεροι τον μάθαμε από τον ρόλο του ως «Λόρενς της Αραβίας». Στο Χόλιγουντ ήταν ο άνθρωπος που έχει ρεκόρ υποψηφιοτήτων για Όσκαρ -συνολικά 8-, αλλά δεν κέρδισε κανένα. Στην προσωπική του ζωή ήταν ένας μανιώδης πότης και καπνιστής, ένας άπιστος σύζυγος, αλλά ένας πιστός φίλος.
Όμως για όλους τους θαυμαστές του, ο Πίτερ Ο' Τουλ ήταν ένα ασύγκριτο εκκεντρικό style icon. Όμορφος, αντισυμβατικός, ιδιόρρυθμος, αλλά και με εξαιρετικό ταλέντο.
Η «άγνωστη» ημερομηνία γέννησης
Ο Πήτερ Ο' Τουλ γεννήθηκε το 1932, με μερικές πηγές να δίνουν ως τόπο γέννησής του την Κονεμάρα της Ιρλανδίας και άλλες το Λιντς της Αγγλίας, όπου μεγάλωσε. Ο ίδιος δεν ήταν βέβαιος για τον τόπο ή την ημερομηνία γέννησής του, σημειώνοντας στην αυτοβιογραφία του ότι, ενώ δέχεται ως ημερομηνία γέννησής του την 2 Αυγούστου, κατέχει πιστοποιητικά γέννησης και από τις δύο χώρες, με το ιρλανδικό να αναφέρει ως ημερομηνία γέννησής του τον Ιούνιο του 1932.
Μητέρα του ήταν η Κόνστανς Τζέιν Φέργκιουσον νοσοκόμα σκωτικής καταγωγής, και πατέρας του ο Πάτρικ Τζόζεφ Ο' Τουλ, ένας Ιρλανδός μεταλλουργός, παίκτης ποδοσφαίρου και πράκτορας στοιχημάτων ιπποδρόμου.
Σε ηλικία ενός έτους, η οικογένειά του ξεκίνησε μια πενταετή περιήγηση στις κυριότερες πόλεις της Βόρειας Αγγλίας, στις οποίες διεξάγονταν ιπποδρομιακοί αγώνες. Στις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μεταφέρθηκε για ασφάλεια από το Λιντς και παρακολούθησε ένα καθολικό σχολείο για επτά ή οκτώ χρόνια, όπου υποχρεώθηκε να γίνει δεξιόχειρας.
Το σύντομο πέρασμα από τη δημοσιογραφία και το όνειρο της υποκριτικής
Τελειώνοντας το σχολείο, άρχισε να εργάζεται ως εκπαιδευόμενος δημοσιογράφος και φωτογράφος στην εφημερίδα Yorkshire Evening Post, έως ότου κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του ως σηματωρός στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό.
Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξη το 2006, ότι το όνειρό του ήταν να γίνει ποιητής ή ηθοποιός. Έτσι, παρακολούθησε με υποτροφία μαθήματα υποκριτικής στη Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής Τέχνης, από το 1952 έως το 1954, αφού νωρίτερα είχε απορριφθεί από τη σχολή δραματικής τέχνης του Θεάτρου Abbey, από τον διευθυντή Έρνεστ Μπλάιθ, καθώς δεν μπορούσε να μιλήσει Ιρλανδικά. Στην Ακαδημία φοίτησε μαζί με τους εξίσου σπουδαίους Άλμπερτ Φίνεϊ, Άλαν Μπέιτς και Μπράιαν Μπέντφορντ.
Η καριέρα του
Τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική τα έκανε ως σαιξπηρικός ηθοποιός στο θέατρο Bristol Old Vic και στη Βρετανική Θεατρική Εταιρεία (English Stage Company). Το 1954 κάνει το ντεμπούτο του στην τηλεόραση και πέντε χρόνια μετά στον κινηματογράφο σε ένα πολύ μικρό ρόλο.
Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος ήρθε όταν επιλέχθηκε να ερμηνεύσει τον Τόμας Έντουαρντ Λόρενς στην ταινία του Ντέιβιντ Λην, «Ο Λόρενς της Αραβίας», το 1962, αφού ο Μάρλον Μπράντο δεν ήταν διαθέσιμος και ο Άλμπερτ Φίνεϊ απέρριψε τον ρόλο.
Η ερμηνεία του αξιολογήθηκε ως η κορυφαία μεταξύ των 100 μεγαλύτερων ερμηνειών όλων των εποχών από το περιοδικό Premiere. Αυτός ο ρόλος τον έκανε γνωστό στους θεατές των Η.Π.Α. και του απέφερε την πρώτη από τις οκτώ υποψηφιότητες για το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού ρόλου.
Και μία ερμηνεία που τον καθιέρωσε στο μυαλό όλων μας.
Ακολούθησαν άλλες επτά υποψηφιότητες για τις ερμηνείες του στις ταινίες «Μπέκετ» (1964), «Το Λιοντάρι του Χειμώνα» (1968), «Αντίο κύριε Τσιπς» (1969), «Η άρχουσα τάξη» (1972), «Στάντμαν, ο ριψοκίνδυνος δραπέτης» (1980), «Η τυχερή μου χρονιά» (1982) και «Venus» (2007). Δεν κέρδισε ποτέ το Όσκαρ, παρά μόνο το 2003, όταν η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου τον τίμησε με ένα βραβείο για το σύνολο της καριέρας του.
Αρχικά είχε εκφράσει τη δυσαρέσκειά του, γράφοντας ένα γράμμα προς την Ακαδημία, το οποίο έλεγε ότι "αφού είμαι ακόμη στο παιχνίδι και θα μπορούσα να κερδίσω τον αγαπητό λεχρίτη στα ίσια, θα μπορούσε παρακαλώ η Ακαδημία να αναβάλλει την τιμή μέχρι να γίνω 80;" Η Ακαδημία τον πληροφόρησε ότι θα του απένειμαν το βραβείο είτε το ήθελε είτε όχι.
Κι ενώ είχε ανακοινώσει, ότι δεν θα παρευρεθεί στην τελετή, παρ' όλα αυτά άλλαξε γνώμη και έδωσε το «παρών».
Πριν ανέβει στη σκηνή για να παραλάβει το βραβείο του από τα χέρια της Μέριλ Στριπ ζήτησε από τον μπάρμαν μια βότκα. Όταν εκείνος του είπε ότι το αλκοόλ απαγορεύεται, ο Ο’ Τουλ έξαλλος ανακοίνωσε ότι φεύγει.
Μία ζωή γεμάτη καταχρήσεις και πολλές γυναίκες
Η δεκαετία του ’60 βέβαια για τον Ο’Τουλ ήταν γεμάτη ακολασίες. «Μαζί με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και τον Ρίτσαρντ Χάρις αλώσαμε τα 60s. Κάναμε δημόσια αυτό που όλοι οι άλλοι έκαναν στο σπίτι τους. Πίναμε δημόσια, γνωρίζαμε για τη φούντα. Μου άρεσε πάρα πολύ να πίνω και να ξυπνάω το πρωί και να βρίσκομαι ξαφνικά στο Μεξικό. Ήταν και αυτό μέρος της ανοησίας μου», είχε αναφέρει ο ίδιος.
Οι δύο τους επιδίδονταν σε αγώνες ποτού, λέγεται μάλιστα ότι μια φορά έπιναν επί δυο ολόκληρες νύχτες και μια μέρα, ενώ ένας συνάδελφός του είχε ισχυριστεί πως είδε το Ο’ Τουλ να κατεβάζει ένα μπουκάλι ουίσκι χωρίς ανάσα. Στη βιογραφία τουΡόμπερτ Σέλερς με τίτλο «Peter O’Toole: The Definitive Biography» αποκαλύπτεται, ότι συχνά ο Ο Τουλ ήταν τόσο μεθυσμένος που τον έπαιρνε ο ύπνος στη μέση μιας παράστασης και τον κλωτσούσαν να ξυπνήσει. Αλλες φορές πάλι, το αλκοόλ τον έκανε τόσο τολμηρό ώστε να προσπαθεί να σκαρφαλώσει την πρόσοψη της Lloyds Bank στο Covent Garden. Ακόμη και στις αρχές της καριέρας του, ο Ο' Τουλ έπινε ένα ολόκληρο μπουκάλι κονιάκ πριν πάει για ύπνο: «Ο άνθρωπος που εφηύρε το πρωί δεν ήταν Χριστιανός. Προτιμώ να ξυπνήσω κατ 'ευθείαν το απόγευμα» έλεγε. Μάλιστα, πήγε εντελώς μεθυσμένος ακόμη και στη γέννηση της κόρης του.
Στα γυρίσματα του Λόρενς της Αραβίας, ο Ο' Τουλ είχε βρει το τέλειο «ταίρι» στην άστατη ζωή, τον Ομάρ Σαρίφ και μαζί έκαναν άνω κάτω τα γυρίσματα και την αμαρτωλή πόλη του Μπειρούτ.
Κάποτε, έχασαν μισθούς 9 μηνών εκεί μέσα σε μια νύχτα. Ενα άλλο βράδυ έψαχναν για γυναικεία συντροφιά και κατέληξαν σε κάτι που νόμιζαν ότι ήταν πορνείο, αν και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί οι γυναίκες ήταν τόσο μέτριες. Οπως αποδείχθηκε αργότερα επρόκειτο για μοναστήρι, ωστόσο αυτό το κατάλαβαν αφότου φέρθηκαν κάπως... απρεπώς και μάλιστα προσπάθησαν να πληρώσουν μία καλόγρια... για σεξ.
Οι καταχρήσεις επιβάρυναν την υγεία του και τη δεκαετία του '70 έφτασε κοντά στον θάνατο, καθώς διαγνώστηκε με καρκίνο και του αφαιρέθηκε ένα μεγάλο μέρος του στομάχου του. Μετά από την ανάρρωσή του, επέστρεψε στη δουλειά, αν και πλέον έβρισκε δυσκολότερα ρόλους σε ταινίες, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται περισσότερο στην τηλεόραση και σποραδικά στο θέατρο.
Παρ' όλα αυτά εμφανίστηκε στην πολυβραβευμένη ταινία «Ο τελευταίος αυτοκράτορας» το 1987. Διέμενε από το 1963 στο Κλίφντεν, της κομητείας Γκόλγουεϊ της Ιρλανδίας. Όταν βρισκόταν στο ζενίθ της καριέρας του απέκτησε σπίτια στο Δουβλίνο, στο Λονδίνο και στο Παρίσι, από τα οποία τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατηρούσε μόνον αυτό στο Λονδίνο.
Ο Πίτερ Ο' Τουλ, ωστόσο, είχε και τη φήμη του καρδιοκατακτητή. Μία βιογραφία με τίτλο «Hellraiser, Sexual Outlaw, Irish Rebel» και με συγγραφείς τους Ντάργουιν Πόρτερ και Ντάνφορθ Πρινς, αποκαλύπτονται άγνωστες πτυχές του ηθοποιού, ακόμα και το στοίχημα των 150 δολαρίων που έβαλε με έναν κολλητό του φίλο για το αν θα κατάφερνε να κοιμηθεί με τις τρεις σεξοβόμβες εκείνης της εποχής, την Τζέιν Μάνσφιλντ, την Ανίτα Έκμπεργκ και την Νταϊάνα Ντορς. Μάλιστα, έκανε λόγο για συνολικά 1033 γυναίκες, ανάμεσά τους και ονόματα, όπως, η πριγκίπισσα Μαργαρίτα, αδελφή της Ελισάβετ, η Λιζ Τέιλορ, η Σοφία Λόρεν, η Άβα Γκαρντνερ, η Όντρεϊ Χέπμπορ.
Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη στο Ραδιόφωνο BBC τον Ιανουάριο του 2007, ο Ο' Τουλ είπε ότι είχε μελετήσει τις γυναίκες για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα προσπαθώντας όσο μπορούσε περισσότερο να τις καταλάβει, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Το 1959 παντρεύτηκε την Ουαλή ηθοποιό Σαν Φίλιπς, με την οποία απέκτησε δύο κόρες: το 1961 τη βραβευμένη ηθοποιό Κέιτ Ο' Τουλ και αργότερα την Πατρίσια. Ο Πήτερ και η Σαν πήραν διαζύγιο το 1979. Η πρώην γυναίκα του έχει αποκαλύψει στις δύο αυτοβιογραφίες της ότι ο Ο' Τουλ την κακομεταχειριζόταν ψυχικά εξαιτίας του ποτού και, επίσης, ότι ήταν αποδέκτης υπερβολικών κρίσεων ζήλειας εκ μέρους του, όταν τελικά τον άφησε για ένα νεότερο εραστή.
Επίσης, απέκτησε ένα γιο και με το μοντέλο Κάρεν Μπράουν, τον Λόρκαν, που γεννήθηκε το 1983, όταν ο ηθοποιός 50 ετών.
Ο Πήτερ Ο' Τουλ ήταν ίσως ο μοναδικός από τους Βρετανούς ηθοποιούς της γενιάς του, που είχαν ως κέντρο των θεατρικών εμφανίσεών τους το Λονδίνο, που δεν έχει τιμηθεί ως ιππότης του Βρετανικού στέμματος. Δημοσιεύματα ήθελαν να του έχει προσφερθεί ο τίτλος του ιππότη ή του ιππότη επί τιμή το 1987, όμως αυτός τον αρνήθηκε εξαιτίας των προσωπικών και των πολιτικών του πεποιθήσεων.
Ο «Λόρενς της Αραβίας» έφυγε για πάντα το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου σε ηλικία 81 ετών. Άφησε την τελετυαία του πνοή σε νοσοκομείο του Λονδίνου μετά από πολύχρονη ασθένεια.
