Γράφει ο Χάρης Αναγνωστάκης*
Η τελευταία ταινία του σπουδαίου Κεν Λόουτς «Δυστυχώς Απουσιάζατε» ξεχωρίζει από τις επτά νέες κινηματογραφικές αφίξεις της εβδομάδας που ξεκινά απόψε. Το δικό τους ενδιαφέρον έχουν και τα φιλμ «Δόκτωρ Ύπνος», το σίκουελ της «Λάμψης» και το δραματικό «Κλέφτης Αλόγων», ενώ για τους «συλλέκτες» υπάρχει και η επανέκδοση του «Ο Λένιν το 1918», μια σοβιετική παραγωγή του 1937, σε σκηνοθεσία του φημισμένου Μιχαήλ Ρομ.
«Δόκτωρ Ύπνος»
(«Doctor Sleep») Ταινία τρόμου, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Μάικ Φλάναγκαν, με τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Κάιλεχ Κάραν, Κλιφ Κέρτις, Έμιλι Λιντ κα.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
«Δυστυχώς Απουσιάζατε»
(«Sorry We Missed You») Δραματική κοινωνική ταινία, βρετανικής (γαλλικής και βελγικής) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Κεν Λόουτς, με τους Κρις Χίτσεν, Ντέμπι Χάνιγουντ, Ρις Στόουν, Κέιτι Πρόκτορ, Μαρκ Μπερνς κα.
Ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες ιδεολόγους του σινεμά, που συνεχίζει να μιλά για την εργατική τάξη και όλα αυτά που τη θέλουν σαν φρέσκο κρέας στην κρεατομηχανή ενός άγριου καπιταλιστικού συστήματος και που πάντα προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις, επιστρέφει με μία ακόμη καθημερινή απλή ιστορία, αλλά βάζοντας όπως συνηθίζει, όλη του την ψυχή και την αφηγηματική του ικανότητα. Ο Κεν Λόουτς, μαζί με τον μόνιμο στενό συνεργάτη του στο σενάριο Πολ Λάβερτι, μέσα από ένα οικογενειακό δράμα μιλά για την απελπισία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ξεφύγει από τη μοίρα που του έχει επιβάλει η άρχουσα βρετανική τάξη τζογάροντας ότι έχει και δεν έχει για να γίνει αφεντικό του εαυτού του, κυνηγώντας το καρότο της καλύτερης ζωής χωρίς να το φτάνει ποτέ. Ένας ξεζουμισμένος οικογενειάρχης αναλαμβάνει ευθύνες και υποχρεώσεις δυσανάλογες των αντοχών του, για να βρεθεί αντιμέτωπος και με την οικογένειά του, που κι αυτή δεν αντέχει άλλο να βουλιάζει στα λιμνάζοντα νερά, παίρνοντας που και που μικρές ανάσες. Αυτές οι ανάσες που βγαίνουν από την αγάπη, το αυθεντικό συναίσθημα των απλών ανθρώπων και που δίνουν στην ταινία μια μοναδική γλυκύτητα, η οποία κάνει το σινεμά του Λόουτς να ξεχωρίζει. Και μαζί να κάνει την ιστορία του οικεία σε όλους μας, βλέποντας στην οθόνη τη ζωή μας ή τη ζωή των διπλανών μας. Αυτά που γνωρίζουμε ή ακούμε καθημερινά και αποσβολωμένοι τα δεχόμαστε σαν φυσικό φαινόμενο, σαν μια θύελλα που πρέπει να περάσει. Πάντα από πάνω μας.
Η ταινία του Λόουτς μπορεί να μην έχει την αίγλη των περασμένων αριστουργημάτων του («Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ», «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι»), να χάνει στην κορύφωση του δράματος και να υπάρχει το στοιχείο της επανάληψης, αλλά καταφέρνει για μια ακόμη φορά με τη νατουραλιστική του αφήγηση να κερδίζει το στοίχημα και να συγκινεί αυθόρμητα με την απλότητά της.
Εξαιρετικές ερμηνείες απ' όλο το - σχεδόν άγνωστο - καστ, που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην ιδιαίτερη ικανότητα του Λόουτς, έναν μάστορα στο χειρισμό των ηθοποιών και στην ταύτισή τους με τους χαρακτήρες που υποδύονται.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Ο Ρίκι, η Άμπι και τα δύο τους παιδιά ζουν στο Νιουκάστλ. Είναι μια δεμένη οικογένεια και ο ένας νοιάζεται για τον άλλον. Ο Ρίκι αλλάζει δουλειές, ενώ η Άμπι που αγαπά τη δική της, προσέχει ηλικιωμένους. Παρόλο που δουλεύουν όλο και περισσότερες ώρες, όλο και πιο σκληρά, συνειδητοποιούν ότι ποτέ δεν θα αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. Όταν προκύπτει μια χρυσή ευκαιρία, η Άμπι πουλάει το αυτοκίνητο της και ο Ρίκι αγοράζει ένα ολοκαίνουριο φορτηγάκι για να δουλέψει ως αυτοαπασχολούμενος μεταφορέας. O μοντέρνος κόσμος έχει τις επιπτώσεις του σε αυτές τις τέσσερις ψυχές μέσα στην ίδια τους την κουζίνα.
«Κλέφτης Αλόγων»
(«Out Stealing Horses») Ψυχολογικό δράμα, νορβηγικής (σουηδικής και δανέζικης) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Χανς Πέτερ Μόλαντ, με τους Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Τομπίας Σάντελμαν, Ντανίκα Κέρσικ, Τζον Ρένες κα.
Ενδιαφέρουσα δραματική ταινία, που βασίζεται στο παγκόσμιο ευπώλητο του Νορβηγού Περ Πέτερσον, από τον Χανς Πέτερ Μόλαντ («Ψυχρή Καταδίωξη», «Με Σειρά Εξαφάνισης») και που αποτελεί την επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Ένας διαλογισμός για τη ζωή, την ευθύνη και την ενοχή, την αίσθηση της απώλειας, με τη φύση της νορβηγικής ενδοχώρας να κυριαρχεί στις θαυμάσιες εικόνες, που οφείλονται στο βραβευμένο διευθυντή φωτογραφίας Ράσμους Βίντεμπεκ. Μια ατμοσφαιρική ταινία με πολλά φλας μπακ. Οι μνήμες από το καλοκαίρι της νεότητας και το παρόν στο χειμώνα των γεραμάτων.
Ένα στόρι που προχωρά αργά και ακόμη πιο αργά ο θεατής μπορεί να αποκωδικοποιήσει το διακύβευμα. Ίσως γιατί στην ιστορία του ήρωα, αλλά και του καθενός, μπορεί να έχουν την ίδια σημασία οι αποφάσεις και τα τυχαία συμβάντα, το πεπρωμένο. Είμαστε οι ήρωες της ζωής μας ή απλώς παρακολουθούμε σαν φαντάσματα; Το σίγουρο είναι όπως λέει ο ήρωας της ταινίας στο τελευταίο πλάνο «πραγματικά, εμείς αποφασίζουμε πότε πονάμε».
Μια ταινία χωρίς πολύ μπλα μπλα, που μιλά περισσότερο με τις σιωπές, τα ανεπαίσθητα αγγίγματα, τις ματιές και σε αυτό συνεισφέρει με αποτελεσματικότητα το αξιόλογο καστ, του οποίου ηγείται ο υποβλητικός Στέλαν Σκάρσκαρντ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Τον Νοέμβριο του 1999 ο 67χρονος Τροντ ταξιδεύει σε έναν απομονωμένο οικισμό στην νορβηγική ενδοχώρα, όπου σκοπεύει να περάσει την πρωτοχρονιά μόνος του. Ενώ καταφτάνει ο χειμώνας, ανακαλύπτει πως έχει γείτονα, έναν άντρα που είχε γνωρίσει όντας παιδί το καλοκαίρι του 1948, όταν παράλληλα ο πατέρας του τον προετοίμαζε για την επερχόμενη εξαφάνισή του. Εκείνο το μακρινό καλοκαίρι ο Τροντ ενηλικιώθηκε και μύρισε το άρωμα της γυναίκας που λαχταρούσε. Την ίδια γυναίκα που είχε επιλέξει ο πατέρας του για σύντροφο της ζωής του.
«Ποτέ Δεν Είναι Αργά Κύριε Καθηγητά»
(«Richard Says Goodbye») Δραματική κομεντί, αμερικανικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Γουέιν Ρόμπερτς, με τους Τζόνι Ντεπ, Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ, Ντάνι Χιούστον, Ρον Λίβινγκστον, Ζόι Ντόιτς κα.
Η άνευρη, άτολμη, επίπεδη, χωρίς αφηγηματικά προτερήματα ταινία, αποτελεί μία αποτυχημένη προσπάθεια του Τζόνι Ντεπ να επιστρέψει στη μεγάλη οθόνη διαφορετικά, αφήνοντας πίσω του τους ηρωισμούς και τις περιπέτειες που στοχεύουν στα ταμεία.
Εδώ, σε αυτή τη γλυκανάλατη κομεντί, ο Ντεπ είναι ένας καθηγητής πανεπιστημίου που μαθαίνει ότι έχει λίγους μήνες ζωής και αφήνει πίσω του τις συμβάσεις και τα πρέπει, για να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας τόσο στη μισοδιαλυμένη οικογένειά του όσο και στους φοιτητές του. Μια υπαρξιακή κρίση του ήρωα, που γίνεται πολλά μικρά ανέκδοτα, κάποιες πνευματώδεις ατάκες και προοδευτικούς διδακτισμούς για τη νέα γενιά που ζει στον κόσμο της, αλλά που μάλλον δεν κερδίζει και πολλά απ' τη γραφική φιγούρα του καθηγητή τους, που εξαντλείται στο ποτό και τα ναρκωτικά. Θα μπορούσε η ταινία του Ρόμπερτς να είναι η αμερικάνικη εκδοχή του αριστουργήματος «Ο Καταδικασμένος» που είχε γυρίσει πριν από μισό αιώνα και βάλε ο Κουροσάβα; Αστεία πράγματα. Ο καταρράκτης ιδεών, δράματος και αφήγησης απέναντι στη βρύση που στάζει ανέκδοτα και σχόλια σαν αυτά που λέει η παρέα καθηγητών όταν έρθει στο κέφι.
Ο Τζόνι Ντεπ μάλλον πρέπει να ξαναδεί τις επιλογές του.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Όταν ο Ρίτσαρντ, καθηγητής πανεπιστημίου, διαγνωστεί με μια ανίατη ασθένεια, αποφασίζει να εγκαταλείψει τα προσχήματα και τις κοινωνικές συμβάσεις και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του όσο πιο έντονα και ελεύθερα γίνεται. Με καυστικό χιούμορ, ελαφριά απερισκεψία και μια δόση τρέλας, πέφτει με τα μούτρα σε κάθε πιθανή «αμαρτία»: Πίνει, καπνίζει, κάνει σεξ και ξεστομίζει αδιανόητες προσβολές, εισπράττοντας έτσι περισσότερη χαρά από ποτέ. Με τον νέο τρόπο ζωής του και καθώς ο χρόνος του εξαντλείται, ο Ρίτσαρντ θα καταλάβει πολλά πράγματα για τη ζωή, ενώ θα έρθει κοντά με τους ανθρώπους που αγαπά, για ένα τελευταίο αντίο. Μια ξεκαρδιστική αλλά και συγκινητική ταινία, για το πώς ένας άνθρωπος αποφασίζει να ζήσει τη ζωή στο έπακρο ακόμα κι όταν το ταξίδι του τελειώνει.
«Zombieland: Διπλή Βολή»
(«Zombieland: Double Tap») Περιπετειώδης κωμωδία τρόμου, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ρούμπεν Φλάισερ, με τους Γούντι Χάρελσον, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Aμπιγκέιλ Μπρέσλιν, Έμα Στόουν, Ροζάριο Ντόσον κα.
Πλακατζίδικη συνέχεια της πρώτης ταινίας που είχε προβληθεί πριν από δέκα χρόνια, με τους ίδιους ήρωες να ξεπαστρεύουν εκατοντάδες ζόμπι τα οποία γίνονται όλο και πιο ανθεκτικά, σε μία Αμερική που βρίσκεται στο απόλυτο χάος. Μέσα από διασκεδαστικές σεκάνς, κάποιες αστείες ατάκες και με γερή δόση επανάληψης των συνταγών της πρώτης ταινίας, ο Φλάισερ («Venom», «Οι Διώκτες του Εγκλήματος») επιχειρεί να κριτικάρει μια χώρα που έχει πάρει την κάτω βόλτα, την ευδαιμονία των Αμερικάνων, αλλά και αυτούς που δήθεν βρίσκονται απέναντι στο σύστημα εξουσίας. Μια κριτική που θα ήταν αποτελεσματικότερη αν δεν στεκόταν στην επιφάνεια και στη γενικευμένη πλάκα ή τις γκροτέσκο καταστάσεις που έχουν υπερτονιστεί για να προσελκύσουν το νεανικό κοινό, στο οποίο και απευθύνεται το φιλμ.
Η πρωταγωνιστική τετράς είναι φανερό ότι το διασκεδάζει - ειδικά ο Γούντι Χάρελσον, όταν βρίσκεται στο διαλυμένο Λευκό Οίκο - και αυτό μετράει στα θετικά της ταινίας, η οποία σαφώς αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο για μία ακόμη συνέχεια, στο τελευταίο πλάνο.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Από τον Λευκό Οίκο μέχρι την ενδοχώρα, η τετραμελής παρέα πρέπει να αντιμετωπίσει πολλά νέα είδη ζόμπι, που έχουν εξελιχθεί από την πρώτη ταινία, αλλά και νέους επιζώντες. Η μεγαλύτερη πρόκληση όλων, όμως, αποδεικνύονται οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη αυτής της σαρκαστικής, αυτοσχέδιας οικογένειας.
«Η Δύναμη της Αλήθειας»
(«Donbass») Δραματική ταινία, ουκρανικής (γερμανικής, γαλλικής, πολωνικής) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Σεργκέι Λόζνιτσα, με τους Ταμάρα Γιατσένκο, Λουντμίλα Σμοροντίνα, Μπόρις Καμόρζιν κα.
Καυστική ταινία, με γερές δόσεις μαύρου χιούμορ, για την καθημερινότητα στην εμπόλεμη περιοχή Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας, που βραβεύτηκε στο «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του 72ου Φεστιβάλ των Κανών. Ο Λόζνιτσα κάνει ένα είδος σπονδυλωτού φιλμ, ξεκινώντας με μια συγκλονιστική ιστορία, προχωρά με τι φρίκη και τη γελοιότητα των καταστάσεων, για να καταλήξει σε ένα σουρεαλιστικό κρεσέντο. Και όλα αυτά κρατώντας μία ντοκιμαντερίστικη κινηματογράφηση, προκειμένου να δώσει μια αληθοφάνεια στην ιστορία του.
Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η ταινία είναι άνιση, καθώς οι περισσότερες από τις επί μέρους ιστορίες της ταινίας είναι αδύναμες και αναποτελεσματικές. Άλλες φορές πετυχαίνει να δώσει την τρέλα που επικρατεί στην περιοχή και την απόγνωση των ανθρώπων που ζουν εκεί και άλλες φορές δείχνει μια αμηχανία και την αδυναμία του να μιλήσει για τα βαθύτερα αίτια αυτής της σύγκρουσης και τα ισχυρά συμφέροντα που κρύβονται πίσω απ' όλα αυτά. Στα μείον της ταινίας και η επανάληψη σοκαριστικών εικόνων αλλά και μερικές φορές η αποσπασματικότητα της αφήγησης. Αυτά όμως δεν εμποδίζουν την ταινία να βγάλει το μήνυμά της που δεν είναι άλλο για την αποκτήνωση, τη γενικευμένη διαφθορά, το θάνατο, την αδιαφορία για όσα συμβαίνουν πολύ κοντά μας, σε μια χώρα που πλέον έχει γίνει κομμάτια.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Το Ντόνμπας είναι μια περιοχή στην Ανατολική Ουκρανία. Ο τακτικός στρατός της Ουκρανίας και οι εθελοντές μάχονται τις αυτονομιστικές ομάδες, υποστηριζόμενες από τη Ρωσία του Πούτιν. Η διαφθορά και η εγκληματικότητα όλων των ειδών είναι γεμάτες. Η ταπείνωση είναι συνηθισμένη. Η βία μπορεί να φλέγει ανά πάσα στιγμή. Κάθε ένα από τα δεκατρία τμήματα που απαρτίζουν την ταινία βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός.
«Η Οικογένεια Άνταμς»
(«The Addams Family») Ταινία κινουμένων σχεδίων, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Κόνραντ Βέρνον και Γκρεγκ Τίρναν.
Αδιάφορο ψηφιακό animation που δεν έχει κάτι να προσθέσει στην ιστορία της γνωστής εκκεντρικής οικογένειας, παρά την καλή δουλειά που έχει γίνει σε τεχνικό επίπεδο. Ένα φιλμ περισσότερο για όλη την οικογένεια και γι' αυτό προβάλλεται και μεταγλωττισμένο στα ελληνικά αλλά και σε 3D.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Ένα... διαβολικό γύρισμα της μοίρας και η real estate δραστηριότητα μιας τηλεπερσόνας, θα οδηγήσουν τη λατρεμένη οικογένεια στο επίκεντρο ενός τυπικού, ασφαλούς και «καθαρού» προαστίου και τη μεγάλη κόρη σε ένα συμβατικό δημόσιο σχολείο. Φυσικά, οι Άνταμς δεν θα δυσκολευτούν να προσαρμοστούν σε κάθε νέα συνθήκη της γειτονιάς τους, αλλά οι γείτονές τους, οι συμμαθητές της μικρής και ο κοινωνικός περίγυρος, δεν θα αντέξουν και πολύ την εκκεντρικότητα και το goth μεγαλείο της αξιαγάπητης αλλά και ανατριχιαστικής οικογένειας.
«Ο Λένιν το 1918»
(Lenin in 1918») Δραματική βιογραφική ταινία, σοβιετικής παραγωγής του 1939, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Ρομ, με τους Μπόρις Σιούκιν, Νικολάι Οκλάπκοφ , Μιχαήλ Γκελοβάνιν κα.
Η ταινία αποτελεί συνέχεια της ταινίας του 1937 «Ο Λένιν τον Οκτώβρη» στο πλαίσιο δημιουργίας ηρωικών ιστορικών πορτρέτων από το σοβιετικό καθεστώς. Κάτι που κατάφερε να φέρει εις πέρας ο Μιχαήλ Ρομ, με τη δυναμική και αυστηρή σκηνοθεσία του, προσεγγίζοντας το θέμα του με ντοκιμαντερίστικη αφήγηση. Άλλωστε ο Ρομ ήταν ένας σπουδαίος ντοκιμαντερίστας («Αληθινός Φασισμός») που άφησε πίσω του ένα διαχρονικό έργο κι επηρέασε σχεδόν όλους τους μεταπολεμικούς σοβιετικούς δημιουργούς, από τον Αντρέι Ταρκόφσκι μέχρι τον Νικίτα Μιχάλκοφ.
Ο Σιούκιν στο ρόλο του Λένιν και πάλι είναι εξαιρετικός δίνοντας στο χαρακτήρα του πνοή και το μεγαλείο του ηγέτη, ενώ ο Γκελοβάνιν υποδύεται τον Στάλιν, τα πλάνα του οποίου είχαν κοπεί στην περίοδο της αποσταλινοποίησης.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Οι ξένες δυνάμεις έχουν εισβάλλει στη Ρωσία, το προλεταριάτο δεν έχει αποδεχθεί ακόμα απόλυτα το πρόγραμμα των Μπολσεβίκων, ενώ η Φανί Κάπλαν επιχειρεί να δολοφονήσει τον Λένιν, που τραυματίζεται σοβαρά.
102 χρόνια Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση
*Παράλληλα με την προβολή της ταινίας «Ο Λένιν του Οκτώβρη» στο STUDIO, το ιστορικό στέκι του σινεμά, πίσω από την πλατεία Αμερικής, θα προβληθούν σήμερα ακόμη επτά ταινίες για την Οκτωβριανή Επανάσταση, με αφορμή τη συμπλήρωση 102 χρόνων από την ημέρα της νίκης στις 7 Νοέμβρη του 2019.
Οι προβολές, που ξεκινούν στις 12 το μεσημέρι και θα ολοκληρωθούν τα μεσάνυχτα, περιλαμβάνουν αριστουργήματα και σχετικά άγνωστα φιλμ για εκείνη την ιστορική περίοδο, όπως «Το Τέλος της Αγ. Πετρούπολης» του Βσέβολοντ Πουντόβκιν, «Η Πτώση της Δυναστείας των Ρομανόφ» της Εσθίρ Σουμπ, «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Σεργκέι Αϊζενστάιν, «Η Κυρία και ο Αλήτης» των Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και Γεβγένι Σλαβίνσκι και «Ο Μαξίμ στην Εξουσία» των Γκριγκόρι Κόζιντσεφ και Λεονίντ Τράουμπεργκ.
Η τελευταία ταινία του σπουδαίου Κεν Λόουτς «Δυστυχώς Απουσιάζατε» ξεχωρίζει από τις επτά νέες κινηματογραφικές αφίξεις της εβδομάδας που ξεκινά απόψε. Το δικό τους ενδιαφέρον έχουν και τα φιλμ «Δόκτωρ Ύπνος», το σίκουελ της «Λάμψης» και το δραματικό «Κλέφτης Αλόγων», ενώ για τους «συλλέκτες» υπάρχει και η επανέκδοση του «Ο Λένιν το 1918», μια σοβιετική παραγωγή του 1937, σε σκηνοθεσία του φημισμένου Μιχαήλ Ρομ.
«Δόκτωρ Ύπνος»
(«Doctor Sleep») Ταινία τρόμου, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Μάικ Φλάναγκαν, με τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Κάιλεχ Κάραν, Κλιφ Κέρτις, Έμιλι Λιντ κα.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
«Δυστυχώς Απουσιάζατε»
(«Sorry We Missed You») Δραματική κοινωνική ταινία, βρετανικής (γαλλικής και βελγικής) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Κεν Λόουτς, με τους Κρις Χίτσεν, Ντέμπι Χάνιγουντ, Ρις Στόουν, Κέιτι Πρόκτορ, Μαρκ Μπερνς κα.
Ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες ιδεολόγους του σινεμά, που συνεχίζει να μιλά για την εργατική τάξη και όλα αυτά που τη θέλουν σαν φρέσκο κρέας στην κρεατομηχανή ενός άγριου καπιταλιστικού συστήματος και που πάντα προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις, επιστρέφει με μία ακόμη καθημερινή απλή ιστορία, αλλά βάζοντας όπως συνηθίζει, όλη του την ψυχή και την αφηγηματική του ικανότητα. Ο Κεν Λόουτς, μαζί με τον μόνιμο στενό συνεργάτη του στο σενάριο Πολ Λάβερτι, μέσα από ένα οικογενειακό δράμα μιλά για την απελπισία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ξεφύγει από τη μοίρα που του έχει επιβάλει η άρχουσα βρετανική τάξη τζογάροντας ότι έχει και δεν έχει για να γίνει αφεντικό του εαυτού του, κυνηγώντας το καρότο της καλύτερης ζωής χωρίς να το φτάνει ποτέ. Ένας ξεζουμισμένος οικογενειάρχης αναλαμβάνει ευθύνες και υποχρεώσεις δυσανάλογες των αντοχών του, για να βρεθεί αντιμέτωπος και με την οικογένειά του, που κι αυτή δεν αντέχει άλλο να βουλιάζει στα λιμνάζοντα νερά, παίρνοντας που και που μικρές ανάσες. Αυτές οι ανάσες που βγαίνουν από την αγάπη, το αυθεντικό συναίσθημα των απλών ανθρώπων και που δίνουν στην ταινία μια μοναδική γλυκύτητα, η οποία κάνει το σινεμά του Λόουτς να ξεχωρίζει. Και μαζί να κάνει την ιστορία του οικεία σε όλους μας, βλέποντας στην οθόνη τη ζωή μας ή τη ζωή των διπλανών μας. Αυτά που γνωρίζουμε ή ακούμε καθημερινά και αποσβολωμένοι τα δεχόμαστε σαν φυσικό φαινόμενο, σαν μια θύελλα που πρέπει να περάσει. Πάντα από πάνω μας.
Η ταινία του Λόουτς μπορεί να μην έχει την αίγλη των περασμένων αριστουργημάτων του («Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ», «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι»), να χάνει στην κορύφωση του δράματος και να υπάρχει το στοιχείο της επανάληψης, αλλά καταφέρνει για μια ακόμη φορά με τη νατουραλιστική του αφήγηση να κερδίζει το στοίχημα και να συγκινεί αυθόρμητα με την απλότητά της.
Εξαιρετικές ερμηνείες απ' όλο το - σχεδόν άγνωστο - καστ, που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην ιδιαίτερη ικανότητα του Λόουτς, έναν μάστορα στο χειρισμό των ηθοποιών και στην ταύτισή τους με τους χαρακτήρες που υποδύονται.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Ο Ρίκι, η Άμπι και τα δύο τους παιδιά ζουν στο Νιουκάστλ. Είναι μια δεμένη οικογένεια και ο ένας νοιάζεται για τον άλλον. Ο Ρίκι αλλάζει δουλειές, ενώ η Άμπι που αγαπά τη δική της, προσέχει ηλικιωμένους. Παρόλο που δουλεύουν όλο και περισσότερες ώρες, όλο και πιο σκληρά, συνειδητοποιούν ότι ποτέ δεν θα αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. Όταν προκύπτει μια χρυσή ευκαιρία, η Άμπι πουλάει το αυτοκίνητο της και ο Ρίκι αγοράζει ένα ολοκαίνουριο φορτηγάκι για να δουλέψει ως αυτοαπασχολούμενος μεταφορέας. O μοντέρνος κόσμος έχει τις επιπτώσεις του σε αυτές τις τέσσερις ψυχές μέσα στην ίδια τους την κουζίνα.
«Κλέφτης Αλόγων»
(«Out Stealing Horses») Ψυχολογικό δράμα, νορβηγικής (σουηδικής και δανέζικης) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Χανς Πέτερ Μόλαντ, με τους Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Τομπίας Σάντελμαν, Ντανίκα Κέρσικ, Τζον Ρένες κα.
Ενδιαφέρουσα δραματική ταινία, που βασίζεται στο παγκόσμιο ευπώλητο του Νορβηγού Περ Πέτερσον, από τον Χανς Πέτερ Μόλαντ («Ψυχρή Καταδίωξη», «Με Σειρά Εξαφάνισης») και που αποτελεί την επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Ένας διαλογισμός για τη ζωή, την ευθύνη και την ενοχή, την αίσθηση της απώλειας, με τη φύση της νορβηγικής ενδοχώρας να κυριαρχεί στις θαυμάσιες εικόνες, που οφείλονται στο βραβευμένο διευθυντή φωτογραφίας Ράσμους Βίντεμπεκ. Μια ατμοσφαιρική ταινία με πολλά φλας μπακ. Οι μνήμες από το καλοκαίρι της νεότητας και το παρόν στο χειμώνα των γεραμάτων.
Ένα στόρι που προχωρά αργά και ακόμη πιο αργά ο θεατής μπορεί να αποκωδικοποιήσει το διακύβευμα. Ίσως γιατί στην ιστορία του ήρωα, αλλά και του καθενός, μπορεί να έχουν την ίδια σημασία οι αποφάσεις και τα τυχαία συμβάντα, το πεπρωμένο. Είμαστε οι ήρωες της ζωής μας ή απλώς παρακολουθούμε σαν φαντάσματα; Το σίγουρο είναι όπως λέει ο ήρωας της ταινίας στο τελευταίο πλάνο «πραγματικά, εμείς αποφασίζουμε πότε πονάμε».
Μια ταινία χωρίς πολύ μπλα μπλα, που μιλά περισσότερο με τις σιωπές, τα ανεπαίσθητα αγγίγματα, τις ματιές και σε αυτό συνεισφέρει με αποτελεσματικότητα το αξιόλογο καστ, του οποίου ηγείται ο υποβλητικός Στέλαν Σκάρσκαρντ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Τον Νοέμβριο του 1999 ο 67χρονος Τροντ ταξιδεύει σε έναν απομονωμένο οικισμό στην νορβηγική ενδοχώρα, όπου σκοπεύει να περάσει την πρωτοχρονιά μόνος του. Ενώ καταφτάνει ο χειμώνας, ανακαλύπτει πως έχει γείτονα, έναν άντρα που είχε γνωρίσει όντας παιδί το καλοκαίρι του 1948, όταν παράλληλα ο πατέρας του τον προετοίμαζε για την επερχόμενη εξαφάνισή του. Εκείνο το μακρινό καλοκαίρι ο Τροντ ενηλικιώθηκε και μύρισε το άρωμα της γυναίκας που λαχταρούσε. Την ίδια γυναίκα που είχε επιλέξει ο πατέρας του για σύντροφο της ζωής του.
«Ποτέ Δεν Είναι Αργά Κύριε Καθηγητά»
(«Richard Says Goodbye») Δραματική κομεντί, αμερικανικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Γουέιν Ρόμπερτς, με τους Τζόνι Ντεπ, Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ, Ντάνι Χιούστον, Ρον Λίβινγκστον, Ζόι Ντόιτς κα.
Η άνευρη, άτολμη, επίπεδη, χωρίς αφηγηματικά προτερήματα ταινία, αποτελεί μία αποτυχημένη προσπάθεια του Τζόνι Ντεπ να επιστρέψει στη μεγάλη οθόνη διαφορετικά, αφήνοντας πίσω του τους ηρωισμούς και τις περιπέτειες που στοχεύουν στα ταμεία.
Εδώ, σε αυτή τη γλυκανάλατη κομεντί, ο Ντεπ είναι ένας καθηγητής πανεπιστημίου που μαθαίνει ότι έχει λίγους μήνες ζωής και αφήνει πίσω του τις συμβάσεις και τα πρέπει, για να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας τόσο στη μισοδιαλυμένη οικογένειά του όσο και στους φοιτητές του. Μια υπαρξιακή κρίση του ήρωα, που γίνεται πολλά μικρά ανέκδοτα, κάποιες πνευματώδεις ατάκες και προοδευτικούς διδακτισμούς για τη νέα γενιά που ζει στον κόσμο της, αλλά που μάλλον δεν κερδίζει και πολλά απ' τη γραφική φιγούρα του καθηγητή τους, που εξαντλείται στο ποτό και τα ναρκωτικά. Θα μπορούσε η ταινία του Ρόμπερτς να είναι η αμερικάνικη εκδοχή του αριστουργήματος «Ο Καταδικασμένος» που είχε γυρίσει πριν από μισό αιώνα και βάλε ο Κουροσάβα; Αστεία πράγματα. Ο καταρράκτης ιδεών, δράματος και αφήγησης απέναντι στη βρύση που στάζει ανέκδοτα και σχόλια σαν αυτά που λέει η παρέα καθηγητών όταν έρθει στο κέφι.
Ο Τζόνι Ντεπ μάλλον πρέπει να ξαναδεί τις επιλογές του.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Όταν ο Ρίτσαρντ, καθηγητής πανεπιστημίου, διαγνωστεί με μια ανίατη ασθένεια, αποφασίζει να εγκαταλείψει τα προσχήματα και τις κοινωνικές συμβάσεις και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του όσο πιο έντονα και ελεύθερα γίνεται. Με καυστικό χιούμορ, ελαφριά απερισκεψία και μια δόση τρέλας, πέφτει με τα μούτρα σε κάθε πιθανή «αμαρτία»: Πίνει, καπνίζει, κάνει σεξ και ξεστομίζει αδιανόητες προσβολές, εισπράττοντας έτσι περισσότερη χαρά από ποτέ. Με τον νέο τρόπο ζωής του και καθώς ο χρόνος του εξαντλείται, ο Ρίτσαρντ θα καταλάβει πολλά πράγματα για τη ζωή, ενώ θα έρθει κοντά με τους ανθρώπους που αγαπά, για ένα τελευταίο αντίο. Μια ξεκαρδιστική αλλά και συγκινητική ταινία, για το πώς ένας άνθρωπος αποφασίζει να ζήσει τη ζωή στο έπακρο ακόμα κι όταν το ταξίδι του τελειώνει.
«Zombieland: Διπλή Βολή»
(«Zombieland: Double Tap») Περιπετειώδης κωμωδία τρόμου, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ρούμπεν Φλάισερ, με τους Γούντι Χάρελσον, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Aμπιγκέιλ Μπρέσλιν, Έμα Στόουν, Ροζάριο Ντόσον κα.
Πλακατζίδικη συνέχεια της πρώτης ταινίας που είχε προβληθεί πριν από δέκα χρόνια, με τους ίδιους ήρωες να ξεπαστρεύουν εκατοντάδες ζόμπι τα οποία γίνονται όλο και πιο ανθεκτικά, σε μία Αμερική που βρίσκεται στο απόλυτο χάος. Μέσα από διασκεδαστικές σεκάνς, κάποιες αστείες ατάκες και με γερή δόση επανάληψης των συνταγών της πρώτης ταινίας, ο Φλάισερ («Venom», «Οι Διώκτες του Εγκλήματος») επιχειρεί να κριτικάρει μια χώρα που έχει πάρει την κάτω βόλτα, την ευδαιμονία των Αμερικάνων, αλλά και αυτούς που δήθεν βρίσκονται απέναντι στο σύστημα εξουσίας. Μια κριτική που θα ήταν αποτελεσματικότερη αν δεν στεκόταν στην επιφάνεια και στη γενικευμένη πλάκα ή τις γκροτέσκο καταστάσεις που έχουν υπερτονιστεί για να προσελκύσουν το νεανικό κοινό, στο οποίο και απευθύνεται το φιλμ.
Η πρωταγωνιστική τετράς είναι φανερό ότι το διασκεδάζει - ειδικά ο Γούντι Χάρελσον, όταν βρίσκεται στο διαλυμένο Λευκό Οίκο - και αυτό μετράει στα θετικά της ταινίας, η οποία σαφώς αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο για μία ακόμη συνέχεια, στο τελευταίο πλάνο.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Από τον Λευκό Οίκο μέχρι την ενδοχώρα, η τετραμελής παρέα πρέπει να αντιμετωπίσει πολλά νέα είδη ζόμπι, που έχουν εξελιχθεί από την πρώτη ταινία, αλλά και νέους επιζώντες. Η μεγαλύτερη πρόκληση όλων, όμως, αποδεικνύονται οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη αυτής της σαρκαστικής, αυτοσχέδιας οικογένειας.
«Η Δύναμη της Αλήθειας»
(«Donbass») Δραματική ταινία, ουκρανικής (γερμανικής, γαλλικής, πολωνικής) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Σεργκέι Λόζνιτσα, με τους Ταμάρα Γιατσένκο, Λουντμίλα Σμοροντίνα, Μπόρις Καμόρζιν κα.
Καυστική ταινία, με γερές δόσεις μαύρου χιούμορ, για την καθημερινότητα στην εμπόλεμη περιοχή Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας, που βραβεύτηκε στο «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του 72ου Φεστιβάλ των Κανών. Ο Λόζνιτσα κάνει ένα είδος σπονδυλωτού φιλμ, ξεκινώντας με μια συγκλονιστική ιστορία, προχωρά με τι φρίκη και τη γελοιότητα των καταστάσεων, για να καταλήξει σε ένα σουρεαλιστικό κρεσέντο. Και όλα αυτά κρατώντας μία ντοκιμαντερίστικη κινηματογράφηση, προκειμένου να δώσει μια αληθοφάνεια στην ιστορία του.
Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η ταινία είναι άνιση, καθώς οι περισσότερες από τις επί μέρους ιστορίες της ταινίας είναι αδύναμες και αναποτελεσματικές. Άλλες φορές πετυχαίνει να δώσει την τρέλα που επικρατεί στην περιοχή και την απόγνωση των ανθρώπων που ζουν εκεί και άλλες φορές δείχνει μια αμηχανία και την αδυναμία του να μιλήσει για τα βαθύτερα αίτια αυτής της σύγκρουσης και τα ισχυρά συμφέροντα που κρύβονται πίσω απ' όλα αυτά. Στα μείον της ταινίας και η επανάληψη σοκαριστικών εικόνων αλλά και μερικές φορές η αποσπασματικότητα της αφήγησης. Αυτά όμως δεν εμποδίζουν την ταινία να βγάλει το μήνυμά της που δεν είναι άλλο για την αποκτήνωση, τη γενικευμένη διαφθορά, το θάνατο, την αδιαφορία για όσα συμβαίνουν πολύ κοντά μας, σε μια χώρα που πλέον έχει γίνει κομμάτια.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Το Ντόνμπας είναι μια περιοχή στην Ανατολική Ουκρανία. Ο τακτικός στρατός της Ουκρανίας και οι εθελοντές μάχονται τις αυτονομιστικές ομάδες, υποστηριζόμενες από τη Ρωσία του Πούτιν. Η διαφθορά και η εγκληματικότητα όλων των ειδών είναι γεμάτες. Η ταπείνωση είναι συνηθισμένη. Η βία μπορεί να φλέγει ανά πάσα στιγμή. Κάθε ένα από τα δεκατρία τμήματα που απαρτίζουν την ταινία βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός.
«Η Οικογένεια Άνταμς»
(«The Addams Family») Ταινία κινουμένων σχεδίων, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Κόνραντ Βέρνον και Γκρεγκ Τίρναν.
Αδιάφορο ψηφιακό animation που δεν έχει κάτι να προσθέσει στην ιστορία της γνωστής εκκεντρικής οικογένειας, παρά την καλή δουλειά που έχει γίνει σε τεχνικό επίπεδο. Ένα φιλμ περισσότερο για όλη την οικογένεια και γι' αυτό προβάλλεται και μεταγλωττισμένο στα ελληνικά αλλά και σε 3D.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Ένα... διαβολικό γύρισμα της μοίρας και η real estate δραστηριότητα μιας τηλεπερσόνας, θα οδηγήσουν τη λατρεμένη οικογένεια στο επίκεντρο ενός τυπικού, ασφαλούς και «καθαρού» προαστίου και τη μεγάλη κόρη σε ένα συμβατικό δημόσιο σχολείο. Φυσικά, οι Άνταμς δεν θα δυσκολευτούν να προσαρμοστούν σε κάθε νέα συνθήκη της γειτονιάς τους, αλλά οι γείτονές τους, οι συμμαθητές της μικρής και ο κοινωνικός περίγυρος, δεν θα αντέξουν και πολύ την εκκεντρικότητα και το goth μεγαλείο της αξιαγάπητης αλλά και ανατριχιαστικής οικογένειας.
«Ο Λένιν το 1918»
(Lenin in 1918») Δραματική βιογραφική ταινία, σοβιετικής παραγωγής του 1939, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Ρομ, με τους Μπόρις Σιούκιν, Νικολάι Οκλάπκοφ , Μιχαήλ Γκελοβάνιν κα.
Η ταινία αποτελεί συνέχεια της ταινίας του 1937 «Ο Λένιν τον Οκτώβρη» στο πλαίσιο δημιουργίας ηρωικών ιστορικών πορτρέτων από το σοβιετικό καθεστώς. Κάτι που κατάφερε να φέρει εις πέρας ο Μιχαήλ Ρομ, με τη δυναμική και αυστηρή σκηνοθεσία του, προσεγγίζοντας το θέμα του με ντοκιμαντερίστικη αφήγηση. Άλλωστε ο Ρομ ήταν ένας σπουδαίος ντοκιμαντερίστας («Αληθινός Φασισμός») που άφησε πίσω του ένα διαχρονικό έργο κι επηρέασε σχεδόν όλους τους μεταπολεμικούς σοβιετικούς δημιουργούς, από τον Αντρέι Ταρκόφσκι μέχρι τον Νικίτα Μιχάλκοφ.
Ο Σιούκιν στο ρόλο του Λένιν και πάλι είναι εξαιρετικός δίνοντας στο χαρακτήρα του πνοή και το μεγαλείο του ηγέτη, ενώ ο Γκελοβάνιν υποδύεται τον Στάλιν, τα πλάνα του οποίου είχαν κοπεί στην περίοδο της αποσταλινοποίησης.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Οι ξένες δυνάμεις έχουν εισβάλλει στη Ρωσία, το προλεταριάτο δεν έχει αποδεχθεί ακόμα απόλυτα το πρόγραμμα των Μπολσεβίκων, ενώ η Φανί Κάπλαν επιχειρεί να δολοφονήσει τον Λένιν, που τραυματίζεται σοβαρά.
102 χρόνια Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση
*Παράλληλα με την προβολή της ταινίας «Ο Λένιν του Οκτώβρη» στο STUDIO, το ιστορικό στέκι του σινεμά, πίσω από την πλατεία Αμερικής, θα προβληθούν σήμερα ακόμη επτά ταινίες για την Οκτωβριανή Επανάσταση, με αφορμή τη συμπλήρωση 102 χρόνων από την ημέρα της νίκης στις 7 Νοέμβρη του 2019.
Οι προβολές, που ξεκινούν στις 12 το μεσημέρι και θα ολοκληρωθούν τα μεσάνυχτα, περιλαμβάνουν αριστουργήματα και σχετικά άγνωστα φιλμ για εκείνη την ιστορική περίοδο, όπως «Το Τέλος της Αγ. Πετρούπολης» του Βσέβολοντ Πουντόβκιν, «Η Πτώση της Δυναστείας των Ρομανόφ» της Εσθίρ Σουμπ, «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Σεργκέι Αϊζενστάιν, «Η Κυρία και ο Αλήτης» των Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και Γεβγένι Σλαβίνσκι και «Ο Μαξίμ στην Εξουσία» των Γκριγκόρι Κόζιντσεφ και Λεονίντ Τράουμπεργκ.
