Ευτυχία
Είναι πολύ ωραίο και ενδιαφέρον όταν ο ελληνικός κινηματογράφος αναλαμβάνει και μάλιστα εύστοχα να γεμίσει τα… κενά μνήμης του ελληνικού λαού, να κάνει γνωστές προσωπικότητες που αν και άφησαν πίσω τους σημαντικό έργο, ωστόσο δεν έτυχαν της αντίστοιχης δημοφιλίας.
Στην περίπτωση της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, της μεγαλύτερης Ελληνίδας στιχουργού, είναι περισσότερο γνωστά τα τραγούδια της, παρά το όνομά της στο ευρύ κοινό. Κάτι που γνώριζε και η ίδια η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Ίσως αυτό το γεγονός να ήταν μια άλλη δικαίωση για εκείνη, καθώς το έργο υπερέβη τον δημιουργό του.
Σ’ αυτήν είναι αφιερωμένη η νέα ταινία του έμπειρου Άγγελου Φραντζή («Ακίνητο Ποτάμι»), η οποία αποτελεί μια φιλόδοξη παραγωγή, που αξίζει να δείτε, καθώς συγκεντρώνει πολλά θετικά στοιχεία.
Πρώτα ο ίδιος ο τρόπος κινηματογράφησης, που φωτίζει την αληθινή ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, μας γνωρίζει περισσότερο τη γυναίκα, αναπλάθει το χαρακτήρα της, το οικογενειακό και φιλικό της περιβάλλον, τους έρωτες, τους συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε και βέβαια τη στιχουργό Ευτυχία, που έγραφε τις εμπνεύσεις της σε ό,τι ήταν δυνατόν, χαρτάκια, χαρτοπετσέτες, κουτιά από τσιγάρα. Στιχουργήματα που προέκυπταν αβίαστα από όσα συνέβαιναν γύρω της και πυροδοτούσαν τη γάργαρη δημιουργία της. Όπως το περήφανο «Είμαι αητός χωρίς φτερά» σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, τα χιουμοριστικά «Καβουράκια» δια χειρός Τσιτσάνη, αλλά και το γεμάτο ευαισθησίες «Όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό», σε μουσική Απ. Καλδάρα και τόσα άλλα: «Περασμένες μου αγάπες», «Ηλιοβασιλέματα», «Η φαντασία», «Είσαι η ζωή μου», «Μαντουμπάλα», «Στ’ Αποστόλη το κουτούκι», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Μου σπάσανε τον μπαγλαμά», «Δύο πόρτες έχει η ζωή» («Το τελευταίο βράδυ μου»), «Ρίχτε στο γυαλί φαρμάκι».
Το σενάριο της Κατερίνας Μπέη («Θηλυκή Εταιρία», «Success Story»), έπιασε τον παλμό, το πάθος της Ευτυχίας, καταγράφοντας παράλληλα τις πονεμένες μνήμες της, παρ’ όλο που η ίδια η στιχουργός λέει στην αρχή της ταινίας τη φράση «δεν θέλω να θυμάμαι». Η ταινία κάνει συνεχή φλας-μπακ στη ζωή της, από την καταστροφή της Σμύρνης και το πέρασμα της το 1922 στην Ελλάδα, ως τη συνέχεια φτάνοντας σε μια γιορτινή βραδιά προς τιμήν της κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60 - η ίδια έφυγε από τη ζωή το 1972. Με αυτήν την τιμητική βραδιά ξεκινά και η διήγηση και έτσι δίνεται η αφορμή για να ξετυλιχθεί το κουβάρι των αναμνήσεων και να βρεθούν στο πανί οι ήρωες της ζωής της Ευτυχίας, σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο. Οι συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε, αλλά και οι άντρες της ζωής της, η μητέρα της, οι κόρες της.
Καταλυτικές και εναρμονισμένες και οι δύο ερμηνείες από την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και από την Κάτια Γκουλιώνη, που ενσαρκώνουν την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου σε διαφορετικές ηλικιακές φάσεις της ζωής της. Η παθιασμένη με τον τζόγο Ευτυχία ξεπροβάλλει μπροστά μας μέσα από την τόσο απόλυτα ενταγμένη στο ύφος και το πνεύμα του ρόλου Καραμπέτη, η οποία είναι για άλλη μια φορά ταυτισμένη με την ηρωίδα της. Ο τζόγος ήταν και ο βωμός στον οποίο η Ευτυχία θυσίασε την αναγνωρισιμότητά της. Καπνίζει, ερωτεύεται με πάθος, χαρτοπαίζει με θράσος σε πολυτελή σαλόνια, αλλά και σε παράνομα υπόγεια.
Αλλά και η Γκουλιώνη που ερμηνεύει την στιχουργό σε πιο μικρή ηλικία είναι εξίσου καλή και προσφέρει αξέχαστες στον θεατή σκηνές, όπως π.χ. με τη μητέρα της, που την ερμηνεύει μια ακόμα εξαιρετική ηθοποιός, η Ντίνα Μιχαηλίδου.
Οι δύο ηθοποιοί στο ρόλο της Ευτυχίας καταφέρνουν να αποδώσουν το πάθος, την ανεξαρτησία, τη φλόγα μιας γυναίκας που δεν βάδισε στα κλασικά μονοπάτια της εποχής της, που έπαιξε το παιχνίδι με τους δικούς της όρους και το πλήρωσε. Οι δαίμονες της Ευτυχίας, οι αδυναμίες της, είναι πανταχού παρόντες στην ταινία και την κάνουν πιο προσιτή στα μάτια μας.
Στα συν της ταινίας η μουσική και οι διασκευές με την υπογραφή του Μίνωα Μάτσα, η πολύ συγκινητική ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη στο ρόλο του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου, καθώς και οι καλοζυγισμένες ερμηνείες των άλλων ηθοποιών. Πίσω από τη ζωή της Ευτυχίας η Ελλάδα του πρώτου μισού και λίγο παραπάνω του προηγούμενου αιώνα, ξεπηδά μέσα από τα πλάνα της ταινίας.
Ο Φραντζής έδωσε ρυθμό, συγκίνηση, αυθεντικότητα στην προσέγγιση της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Την αντιμετώπισε ως ένα κομμάτι της Ελλάδας, αποδίδοντας της αυτά που δικαιούται, μια καλύτερη θέση στη συλλογική μνήμη. Δείτε αυτήν την ταινία στις χριστουγεννιάτικες μέρες και απολαύστε τα τραγούδια που έγραψε μια γυναίκα που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στο λαϊκό είδος.
Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Σενάριο: Κατερίνα Μπέη
Με τους: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Κάτια Γκουλιώνη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Θάνος Τοκάκης, Ντίνα Μιχαηλίδου, Παύλος Ορκόπουλος, Ευαγγελία Συριοπούλου, Λίλα Μπακλέση, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Ευγενία Σαμαρά, Γιάννης Δρακόπουλος, Αντώνης Λουδάρος, Κρατερός Κατσούλης, Ματθίλδη Μαγγίρα, Χρύσα Ρώπα, Φοίβος Δεληβοριάς, Χάρης Μαυρουδής, Λεωνίδας Κακούρης, Κατερίνα Διδασκάλου.
Είδος: Βιογραφία, δράμα
Βαθμολογία: 8,5/10
Δείτε εδώ το τρέιλερ:
