Τρία χρόνια μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη το νέο ντοκιμαντέρ «Little Richard: I Am Everything» της Lisa Cortés παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες και είναι διαθέσιμο για streaming, τιμώντας έναν πρωτοπόρο του 20ού αιώνα.
Γεννήθηκε ως Richard Wayne Penniman σε μια οικογένεια με 11 αδέλφια την εποχή του κραχ στο Macon της Τζόρτζια και μοιάζει να ήταν η επιτομή του American Dream: αναρρίχηση στη φήμη επειδή είχε κότσια και ταλέντο.
Παρ' όλες τις αντιξοότητες: ήταν γκέι και το ένα του πόδι ήταν πιο κοντό από το άλλο και επιπλέον ήταν μαύρος, ήταν φτωχός και ήταν από τον Νότο τα χρόνια κορύφωσης της χρήσης του Jim Crow (υποτιμητικού όρου για τους Αφρο-αμερικανούς λόγω νομοθεσίας ρατσιστικών διακρίσεων, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού, σε τοπικό και πολιτειακό επίπεδο).
«Τίποτα δεν μπορούσα να κάνω καλά» αφηγείται ο ενήλικος Richard για τα παιδικάτα του, εποχή που ο πατέρας του τον πέταξε με τις κλωτσιές έξω από το σπίτι επειδή ήταν θηλυπρεπής.
Στο διάρκειας 101 λεπτών ντοκιμαντέρ ο θεατής καλείται να πανηγυρίσει την άνοδο του Richard και την καλλιτεχνική κληρονομιά του.
Η ιστορία του όμως είναι μια ιστορία εκμετάλλευσης και στέρησης δικαιωμάτων των μαύρων Αμερικανών. Όπως κοπιάζει να αναδείξει η Cortés, στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του ως περφόρμερ ο Richard δεν έλαβε τα δέοντα• από τη μουσική του έκαναν εκατομμύρια άλλοι περφόρμερ και παραγωγοί, Λευκοί στη συντριπτική πλειονότητά τους.
«Είχε αναφέρει... ότι ένιωθε πως δεν πήρε αυτό που άξιζε. Δημιούργησε όλη αυτή τη μουσική και κανείς δεν του έδωσε κάτι για αυτό» λέει, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του, ο κιθαρίστας του για πολλά χρόνια Charles Glenn.
Γεννήθηκε ως Richard Wayne Penniman σε μια οικογένεια με 11 αδέλφια την εποχή του κραχ στο Macon της Τζόρτζια και μοιάζει να ήταν η επιτομή του American Dream: αναρρίχηση στη φήμη επειδή είχε κότσια και ταλέντο.
Παρ' όλες τις αντιξοότητες: ήταν γκέι και το ένα του πόδι ήταν πιο κοντό από το άλλο και επιπλέον ήταν μαύρος, ήταν φτωχός και ήταν από τον Νότο τα χρόνια κορύφωσης της χρήσης του Jim Crow (υποτιμητικού όρου για τους Αφρο-αμερικανούς λόγω νομοθεσίας ρατσιστικών διακρίσεων, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού, σε τοπικό και πολιτειακό επίπεδο).
«Τίποτα δεν μπορούσα να κάνω καλά» αφηγείται ο ενήλικος Richard για τα παιδικάτα του, εποχή που ο πατέρας του τον πέταξε με τις κλωτσιές έξω από το σπίτι επειδή ήταν θηλυπρεπής.
Στο διάρκειας 101 λεπτών ντοκιμαντέρ ο θεατής καλείται να πανηγυρίσει την άνοδο του Richard και την καλλιτεχνική κληρονομιά του.
Η ιστορία του όμως είναι μια ιστορία εκμετάλλευσης και στέρησης δικαιωμάτων των μαύρων Αμερικανών. Όπως κοπιάζει να αναδείξει η Cortés, στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του ως περφόρμερ ο Richard δεν έλαβε τα δέοντα• από τη μουσική του έκαναν εκατομμύρια άλλοι περφόρμερ και παραγωγοί, Λευκοί στη συντριπτική πλειονότητά τους.
«Είχε αναφέρει... ότι ένιωθε πως δεν πήρε αυτό που άξιζε. Δημιούργησε όλη αυτή τη μουσική και κανείς δεν του έδωσε κάτι για αυτό» λέει, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του, ο κιθαρίστας του για πολλά χρόνια Charles Glenn.
