Ήταν ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους και γλύπτες του 20ού αιώνα. Ο «ποιητής του όγκου», Φερνάντο Μποτέρο, πέρασε στην αιωνιότητα στις 15 Σεπτεμβρίου 2023. Δεν ήταν λίγοι οι κριτικοί Τέχνης που στέκονταν στις χαρακτηριστικές, πληθωρικές φιγούρες του, γράφοντας πως «ζωγραφίζει χοντρούς ανθρώπους». Εκείνος, όμως, ήταν κατηγορηματικός: περιέγραφε αυτόν τον όγκο ως κάποτε το έργο του ως εξερεύνηση του «αισθησιασμού της μορφής».
«Η τέχνη πρέπει να παράγει ευχαρίστηση, ωστόσο, έχω ζωγραφίσει και δραματικά πράγματα. Πάντα αναζητούσα τη συνοχή, την αισθητική, αλλά έχω ζωγραφίσει βία, βασανιστήρια, το πάθος του Χριστού... Υπάρχει μια διαφορετική ευχαρίστηση στη δραματική ζωγραφική, στην ίδια τη ζωγραφική. Η μεγαλύτερη χαρά της ζωγραφικής, η ομορφιά, δεν θέτει το δραματικό και το απολαυστικό σε αντίθεση μεταξύ τους», έλεγε
Οι επιφανείς μορφές του τον έχουν δει να αντιμετωπίζει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως επανερμηνείες έργων ζωγραφικής Παλαιών Δασκάλων, λατινοαμερικανικές σκηνές στους δρόμους, στην οικογενειακή ζωή και σατιρικά πορτρέτα πολιτικών προσωπικοτήτων. Ο όγκος των χαρακτήρων του επιτρέπει στον καλλιτέχνη να τονίσει ορισμένα χαρακτηριστικά, αυξάνοντας την επιρροή τους.
«Στις ακουαρέλες που έκανα όταν ήμουν πολύ νέος υπήρχε μία τάση προς τις γεμάτες μορφές. Στα είκοσι μου, όταν είδα την τέχνη των μεγάλων δασκάλων, όπως του Μαζάτσιο, του Πιέρο ντε λα Φραντσέσκα, του Ουτσέλο, του Τζιόττο, σαγηνεύτηκα από τον αισθησιασμό των μορφών τους και τη βάση που έδιναν στον όγκο. Μέσα από σκληρή δουλειά συνειδητοποίησα τη σημασία του όγκου στην τέχνη και έτσι αυτό με οδήγησε να βρω το προσωπικό ύφος έκφρασης που με ικανοποιούσε. Με κάποιο τρόπο η αγάπη που έχεις για συγκεκριμένους καλλιτέχνες, σημαδεύει το δρόμο σου», είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στη Lifo το 2006, όταν τα έργα του φιλοξενήθηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη.
Ένα από τα γλυπτά του, η Αρπαγή της Ευρώπης βρίσκεται στο οδό Αμερικής 4, στο κέντρο της Αθήνας. Ένα ένα τεράστιο ορειχάλκινο γλυπτό, το οποίο δεσπόζει στα κεντρικά της Τράπεζας Πειραιώς με την χαρακτηριστική τεχνοτροπία του Ισπανού καλλιτέχνη.
Τις τελευταίες ημέρες μία αναστάτωση προκάλεσε η επιλογή της Άλκηστις Πρωτοψάλτη να αφαιρέση τη λέξη χοντρή από το «Πάμε στον Άδωνι για καφέ» και δεν ήταν λίγοι -ανάμεσά τους και ο δημιουργός του τραγουδιού, Σταμάτης Κραουνάκης που αντέδρασαν.
Θυμηθήκαμε τη Χοντρομπαλού του Γκάτσου και του Μωπασάν, αλλά και του «κυρ Αλέκου τη χοντρή κυρία» του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Και μετά ο Μποτέρο με τους δικούς του «χοντρούς». #cancel όλοι; Και γεννάται το ερώτημα, πόσο λεπτή είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην τέχνη και το bodyshaming; Ρητορικό ή μη.
«Η τέχνη πρέπει να παράγει ευχαρίστηση, ωστόσο, έχω ζωγραφίσει και δραματικά πράγματα. Πάντα αναζητούσα τη συνοχή, την αισθητική, αλλά έχω ζωγραφίσει βία, βασανιστήρια, το πάθος του Χριστού... Υπάρχει μια διαφορετική ευχαρίστηση στη δραματική ζωγραφική, στην ίδια τη ζωγραφική. Η μεγαλύτερη χαρά της ζωγραφικής, η ομορφιά, δεν θέτει το δραματικό και το απολαυστικό σε αντίθεση μεταξύ τους», έλεγε
Οι επιφανείς μορφές του τον έχουν δει να αντιμετωπίζει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως επανερμηνείες έργων ζωγραφικής Παλαιών Δασκάλων, λατινοαμερικανικές σκηνές στους δρόμους, στην οικογενειακή ζωή και σατιρικά πορτρέτα πολιτικών προσωπικοτήτων. Ο όγκος των χαρακτήρων του επιτρέπει στον καλλιτέχνη να τονίσει ορισμένα χαρακτηριστικά, αυξάνοντας την επιρροή τους.
«Στις ακουαρέλες που έκανα όταν ήμουν πολύ νέος υπήρχε μία τάση προς τις γεμάτες μορφές. Στα είκοσι μου, όταν είδα την τέχνη των μεγάλων δασκάλων, όπως του Μαζάτσιο, του Πιέρο ντε λα Φραντσέσκα, του Ουτσέλο, του Τζιόττο, σαγηνεύτηκα από τον αισθησιασμό των μορφών τους και τη βάση που έδιναν στον όγκο. Μέσα από σκληρή δουλειά συνειδητοποίησα τη σημασία του όγκου στην τέχνη και έτσι αυτό με οδήγησε να βρω το προσωπικό ύφος έκφρασης που με ικανοποιούσε. Με κάποιο τρόπο η αγάπη που έχεις για συγκεκριμένους καλλιτέχνες, σημαδεύει το δρόμο σου», είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στη Lifo το 2006, όταν τα έργα του φιλοξενήθηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη.
Ένα από τα γλυπτά του, η Αρπαγή της Ευρώπης βρίσκεται στο οδό Αμερικής 4, στο κέντρο της Αθήνας. Ένα ένα τεράστιο ορειχάλκινο γλυπτό, το οποίο δεσπόζει στα κεντρικά της Τράπεζας Πειραιώς με την χαρακτηριστική τεχνοτροπία του Ισπανού καλλιτέχνη.
Τις τελευταίες ημέρες μία αναστάτωση προκάλεσε η επιλογή της Άλκηστις Πρωτοψάλτη να αφαιρέση τη λέξη χοντρή από το «Πάμε στον Άδωνι για καφέ» και δεν ήταν λίγοι -ανάμεσά τους και ο δημιουργός του τραγουδιού, Σταμάτης Κραουνάκης που αντέδρασαν.
Θυμηθήκαμε τη Χοντρομπαλού του Γκάτσου και του Μωπασάν, αλλά και του «κυρ Αλέκου τη χοντρή κυρία» του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Και μετά ο Μποτέρο με τους δικούς του «χοντρούς». #cancel όλοι; Και γεννάται το ερώτημα, πόσο λεπτή είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην τέχνη και το bodyshaming; Ρητορικό ή μη.
