Εχετε παρατηρήσει ποτέ ότι οι παλάμες, τα πέλματα, αλλά κυρίως οι άκρες των δακτύλων σας «ζαρώνουν» όταν τα χέρια σας μείνουν πολλή ώρα εκτεθειμένα στο νερό;
Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει σε όλους μας, σε όλες τις ηλικίες, συχνότερα με το ζεστό νερό παρά με το κρύο. Τι το προκαλεί, όμως; Και σε τι χρησιμεύει;
«Τα ερωτήματα αυτά είναι εύλογα, αλλά εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν, τουλάχιστον όσον αφορά την πρακτική σημασία του ρυτιδιάσματος», λέει ο κ. Μάρκος Μιχελάκης, Δερματολόγος-Αφροδισιολόγος (Αισθητική Δερματολογία-Δερματοχειρουργική).
«Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το ζάρωμα εκδηλώνεται όταν το νευρικό σύστημα στέλνει μήνυμα στα αιμοφόρα αγγεία να συσταλούν. Η συστολή αυτή στενεύει τον αυλό τους και μειώνει τον όγκο του αίματος. Αυτό έχει ως συνέπεια να συρρικνώνονται και έτσι να μειώνεται ο όγκος στις άκρες των δακτύλων και να δημιουργούνται πτυχές, δηλαδή λωρίδες χαλαρού δέρματος που δημιουργούν έντονες ρυτιδώσεις».
Ρόλο μπορεί επίσης να παίζει το γεγονός πως «όσο περισσότερο εκτίθεται το δέρμα στο νερό, τόσο περισσότερο σμήγμα απομακρύνεται από την επιδερμίδα», συνεχίζει. Το σμήγμα είναι μια λεπτή στοιβάδα φυσικού λίπους, που φυσιολογικά «παγιδεύει» υγρασία στο εσωτερικό του δέρματος για να το διατηρήσει απαλό και μαλακό.
Η παρατεταμένη έκθεση στο νερό, ιδιαίτερα όταν είναι καυτό, μπορεί να αφαιρέσει όλο το προστατευτικό λίπος από το δέρμα. Αυτό οδηγεί στην ξηροδερμία, η οποία με τη σειρά της επιτείνει τις ρυτιδώσεις στα χέρια και τα δάκτυλα.
Γιατί όμως αναπτύσσεται αυτή η συγκεκριμένη ρυτίδωση στα δάκτυλα; Μήπως χρησιμεύει σε κάτι συγκεκριμένο; «Το θέμα έχει εξεταστεί σε αρκετές μελέτες και έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες», απαντά ο κ. Μιχελάκης. «Μία από τις επικρατέστερες είναι πως η ρυτίδωση αποτελεί μία ενεργό, εξελικτική διαδικασία η οποία ελέγχεται από το συμπαθητικό νευρικό σύστημα».
Το συμπαθητικό νευρικό σύστημα είναι τμήμα του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ), που αποτελείται από τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό. Ουσιαστικά είναι το τμήμα του ΚΝΣ που ρυθμίζει τις ακούσιες διεργασίες του σώματος, όπως η πέψη και η αναπνοή. Είναι επίσης υπεύθυνο για την αντίδραση «πάλεψε ή φύγε», δηλαδή για την ενστικτώδη αντίδραση η οποία μας κάνει είτε να τρέχουμε να σωθούμε από οτιδήποτε εκλαμβάνουμε ως απειλή είτε να προσπαθούμε να το παλέψουμε.
Μελέτη που είχε διεξαχθεί το 2013 είχε δείξει πως με ρυτιδιασμένα δάκτυλα μπορούμε να πιάνουμε πιο σφικτά τα αντικείμενα μέσα στο νερό. «Από εξελικτικής πλευράς αυτό σημαίνει π.χ. ότι βοηθούσε τον προϊστορικό άνθρωπο να συγκρατήσει τα ψάρια που έπιανε για να τραφεί», εξηγεί παραστατικά ο κ. Μιχελάκης.
Και συνεχίζει: «Οι ρυτιδώσεις αυτές ουσιαστικά δρουν όπως οι αυλακώσεις στα ελαστικά των αυτοκινήτων. Αν τα ελαστικά είναι λεία, δεν έχουν γερό κράτημα στο δρόμο. Οι αυλακώσεις είναι αυτές που επιτρέπουν στο νερό να κυλάει ανάμεσά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι ρυτιδώσεις στο δέρμα αφήνουν το νερό να γλιστρά ανάμεσά τους και η λαβή μας γίνεται πιο δυνατή».
Άλλες αιτίες
Η αλήθεια είναι πως η ρυτίδωση των δακτύλων μπορεί να έχει και άλλες, ιατρικές αιτίες, ιδίως όμως όταν εκδηλώνεται χωρίς να έχει προηγηθεί έκθεση του δέρματος στο νερό. Το σύνδρομο Raynaud, λ.χ., κατά το οποίο τα δάκτυλα γίνονται πρώτα λευκά και ύστερα μπλε όταν εκτίθενται στο κρύο, μπορεί να την προκαλέσει.
Το ίδιο και το δερματικό έκζεμα στα δάκτυλα, η σοβαρή αφυδάτωση ή ακόμα και μια βακτηριακή λοίμωξη κυρίως όταν συνυπάρχει διαβήτης.
Ωστόσο, όταν το ρυτίδιασμα των δακτύλων οφείλεται σε ιατρικό πρόβλημα, ο ασθενής εκδηλώνει και άλλα συμπτώματα και όχι μόνο αυτό.
Επιπλέον, «η συνηθέστερη αιτία της ρυτίδωσης είναι η παρατεταμένη έκθεση στο νερό», τονίζει ο κ. Μιχελάκης. Και παρότι η ρυτίδωση των δακτύλων εξαιτίας της έκθεσης στο νερό είναι αβλαβής, «καλό είναι να προσπαθείτε να μην φθάνει το δέρμα σας σε αυτό το σημείο», προσθέτει.
Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει σε όλους μας, σε όλες τις ηλικίες, συχνότερα με το ζεστό νερό παρά με το κρύο. Τι το προκαλεί, όμως; Και σε τι χρησιμεύει;
«Τα ερωτήματα αυτά είναι εύλογα, αλλά εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν, τουλάχιστον όσον αφορά την πρακτική σημασία του ρυτιδιάσματος», λέει ο κ. Μάρκος Μιχελάκης, Δερματολόγος-Αφροδισιολόγος (Αισθητική Δερματολογία-Δερματοχειρουργική).
«Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το ζάρωμα εκδηλώνεται όταν το νευρικό σύστημα στέλνει μήνυμα στα αιμοφόρα αγγεία να συσταλούν. Η συστολή αυτή στενεύει τον αυλό τους και μειώνει τον όγκο του αίματος. Αυτό έχει ως συνέπεια να συρρικνώνονται και έτσι να μειώνεται ο όγκος στις άκρες των δακτύλων και να δημιουργούνται πτυχές, δηλαδή λωρίδες χαλαρού δέρματος που δημιουργούν έντονες ρυτιδώσεις».
Ρόλο μπορεί επίσης να παίζει το γεγονός πως «όσο περισσότερο εκτίθεται το δέρμα στο νερό, τόσο περισσότερο σμήγμα απομακρύνεται από την επιδερμίδα», συνεχίζει. Το σμήγμα είναι μια λεπτή στοιβάδα φυσικού λίπους, που φυσιολογικά «παγιδεύει» υγρασία στο εσωτερικό του δέρματος για να το διατηρήσει απαλό και μαλακό.
Η παρατεταμένη έκθεση στο νερό, ιδιαίτερα όταν είναι καυτό, μπορεί να αφαιρέσει όλο το προστατευτικό λίπος από το δέρμα. Αυτό οδηγεί στην ξηροδερμία, η οποία με τη σειρά της επιτείνει τις ρυτιδώσεις στα χέρια και τα δάκτυλα.
Γιατί όμως αναπτύσσεται αυτή η συγκεκριμένη ρυτίδωση στα δάκτυλα; Μήπως χρησιμεύει σε κάτι συγκεκριμένο; «Το θέμα έχει εξεταστεί σε αρκετές μελέτες και έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες», απαντά ο κ. Μιχελάκης. «Μία από τις επικρατέστερες είναι πως η ρυτίδωση αποτελεί μία ενεργό, εξελικτική διαδικασία η οποία ελέγχεται από το συμπαθητικό νευρικό σύστημα».
Το συμπαθητικό νευρικό σύστημα είναι τμήμα του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ), που αποτελείται από τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό. Ουσιαστικά είναι το τμήμα του ΚΝΣ που ρυθμίζει τις ακούσιες διεργασίες του σώματος, όπως η πέψη και η αναπνοή. Είναι επίσης υπεύθυνο για την αντίδραση «πάλεψε ή φύγε», δηλαδή για την ενστικτώδη αντίδραση η οποία μας κάνει είτε να τρέχουμε να σωθούμε από οτιδήποτε εκλαμβάνουμε ως απειλή είτε να προσπαθούμε να το παλέψουμε.
Μελέτη που είχε διεξαχθεί το 2013 είχε δείξει πως με ρυτιδιασμένα δάκτυλα μπορούμε να πιάνουμε πιο σφικτά τα αντικείμενα μέσα στο νερό. «Από εξελικτικής πλευράς αυτό σημαίνει π.χ. ότι βοηθούσε τον προϊστορικό άνθρωπο να συγκρατήσει τα ψάρια που έπιανε για να τραφεί», εξηγεί παραστατικά ο κ. Μιχελάκης.
Και συνεχίζει: «Οι ρυτιδώσεις αυτές ουσιαστικά δρουν όπως οι αυλακώσεις στα ελαστικά των αυτοκινήτων. Αν τα ελαστικά είναι λεία, δεν έχουν γερό κράτημα στο δρόμο. Οι αυλακώσεις είναι αυτές που επιτρέπουν στο νερό να κυλάει ανάμεσά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι ρυτιδώσεις στο δέρμα αφήνουν το νερό να γλιστρά ανάμεσά τους και η λαβή μας γίνεται πιο δυνατή».
Άλλες αιτίες
Η αλήθεια είναι πως η ρυτίδωση των δακτύλων μπορεί να έχει και άλλες, ιατρικές αιτίες, ιδίως όμως όταν εκδηλώνεται χωρίς να έχει προηγηθεί έκθεση του δέρματος στο νερό. Το σύνδρομο Raynaud, λ.χ., κατά το οποίο τα δάκτυλα γίνονται πρώτα λευκά και ύστερα μπλε όταν εκτίθενται στο κρύο, μπορεί να την προκαλέσει.
Το ίδιο και το δερματικό έκζεμα στα δάκτυλα, η σοβαρή αφυδάτωση ή ακόμα και μια βακτηριακή λοίμωξη κυρίως όταν συνυπάρχει διαβήτης.
Ωστόσο, όταν το ρυτίδιασμα των δακτύλων οφείλεται σε ιατρικό πρόβλημα, ο ασθενής εκδηλώνει και άλλα συμπτώματα και όχι μόνο αυτό.
Επιπλέον, «η συνηθέστερη αιτία της ρυτίδωσης είναι η παρατεταμένη έκθεση στο νερό», τονίζει ο κ. Μιχελάκης. Και παρότι η ρυτίδωση των δακτύλων εξαιτίας της έκθεσης στο νερό είναι αβλαβής, «καλό είναι να προσπαθείτε να μην φθάνει το δέρμα σας σε αυτό το σημείο», προσθέτει.
