Το παγωτό μπορεί να βρίσκεται στο φόρτε του το καλοκαίρι αλλά είναι μια γευστική απόλαυση που καταναλώνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Στην Ιταλία καθώς και σε διάφορες ακόμη γωνιές του πλανήτη οι gelateries παραμένουν ανοικτές και το χειμώνα, με σταθερή πελατεία.
Πλέον και στην Ελλάδα υπάρχουν αντίστοιχες «βιοτεχνίες» που παράγουν με Ιταλικό τρόπο το gelato τους το οποίο διαφέρει από το βιομηχανοποιημένο παγωτό… που κατά κανόνα εξαφανίζεται μόλις φθινωποριάσει για τα καλά…
Το gelato, διαφέρει απ’ το παγωτό στην ποικιλία των γεύσεων του, στην υφή, στη νοστιμιά, στο τρόπο παραγωγής αλλά και συντήρησής του.
Περιλαμβάνει περισσότερο γάλα, όχι σε σκόνη, και λιγότερη κρέμα γάλακτος και άλλα «βοηθητικά» υλικά.
Έχει λοιπόν λιγότερα λιπαρά και παγώνει σε χαμηλότερη θερμοκρασία σε σχέση με το παγωτό, με αποτέλεσμα να είναι πιο ελαφρύ και πιο δροσιστικό.
Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει πως με τα περισσότερα βιομηχανοποιημένα παγωτά, αμέσως μετά την κατανάλωσή τους, ζητάμε νερό για να… «ξεδιψάσουμε» απ’ τη γλύκα.
Το gelato παρότι ανάλαφρο είναι πιο πυκνό στην υφή και με πιο χαρακτηριστική γεύση και άρωμα. Η διάρκεια «ζωής» του όμως είναι μικρότερη.
Αυτά σαν βασικές δομές. Πέρα όμως από την ονοματολογία, και στον τόπο μα ς είχαμε και έχουμε «παγωτατζίδικα» που παρασκεύαζαν και παρασκευάζουν τα προϊόντας τους αναλόγως, με αγνές ύλες και «φιλικές» μεθόδους.
Δηλαδή επί της ουσίας είμασταν πιο… Ιταλοί από τους Ιταλούς ενώ και στην Ιταλία υπήρχαν και υπάρχουν gelateries που έκαναν και κάνουν… τα χειρότερα παγωτά. Κάποια από αυτά έρχονται και στα super market μας.
O Master του είδους Μιχάλης Τυράκης, εμπορικός διευθυντής της εταιρείας πρώτων υλών για παγωτά Pernigotti δηλώνει σχετικά στη Μελίνα Σιδηροπούλου και το eatme που κυκλοφορεί με το Έθνος της Κυριακής:
«Στην ουσία πρόκειται για δύο διαφορετικά είδη. Το gelato φτιάχνεται για άμεση κατανάλωση, θα πρέπει δηλαδή να καταναλωθεί κατά μέσο όρο μέσα σε τρεις μέρες. Γι’ αυτό οι Ιταλοί φτιάχνουν μικρότερες ποσότητες gelato, αλλά πιο συχνά. Επιπλέον, παρασκευάζεται με πολύ διαφορετικό τρόπο. Η πρώτη ειδοποιός διαφορά με το παγωτό είναι πως το gelato δεν επιτρέπεται να περιέχει περισσότερο από 40% αέρα, δηλαδή να διογκώνεται πέρα από αυτό το ποσοστό. Στο παγωτό ο αέρας που επιτρέπουμε να μπει στο μείγμα μπορεί να φτάσει και το 110%, γιατί ο όγκος το κάνει να φαίνεται πιο ελκυστικό, ενώ παράλληλα αυτή η διαδικασία παρατείνει τη διάρκεια ζωής του και μπορεί να καταναλωθεί στους επόμενους 8-9 μήνες από τη μέρα της παρασκευής του. Το gelato έχει κρεμώδη υφή και δεν μπορεί να σερβιριστεί με scoop παρά μόνο με σπάτουλα, την ίδια ώρα όμως δεν ρέει, είναι στεγνό, αλλά όχι σκληρό, ενώ τα λιπαρά και τα σάκχαρα του παγωτού είναι υψηλότερα από εκείνα του gelato».
Στην Ιταλία καθώς και σε διάφορες ακόμη γωνιές του πλανήτη οι gelateries παραμένουν ανοικτές και το χειμώνα, με σταθερή πελατεία.
Πλέον και στην Ελλάδα υπάρχουν αντίστοιχες «βιοτεχνίες» που παράγουν με Ιταλικό τρόπο το gelato τους το οποίο διαφέρει από το βιομηχανοποιημένο παγωτό… που κατά κανόνα εξαφανίζεται μόλις φθινωποριάσει για τα καλά…
Το gelato, διαφέρει απ’ το παγωτό στην ποικιλία των γεύσεων του, στην υφή, στη νοστιμιά, στο τρόπο παραγωγής αλλά και συντήρησής του.
Περιλαμβάνει περισσότερο γάλα, όχι σε σκόνη, και λιγότερη κρέμα γάλακτος και άλλα «βοηθητικά» υλικά.
Έχει λοιπόν λιγότερα λιπαρά και παγώνει σε χαμηλότερη θερμοκρασία σε σχέση με το παγωτό, με αποτέλεσμα να είναι πιο ελαφρύ και πιο δροσιστικό.
Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει πως με τα περισσότερα βιομηχανοποιημένα παγωτά, αμέσως μετά την κατανάλωσή τους, ζητάμε νερό για να… «ξεδιψάσουμε» απ’ τη γλύκα.
Το gelato παρότι ανάλαφρο είναι πιο πυκνό στην υφή και με πιο χαρακτηριστική γεύση και άρωμα. Η διάρκεια «ζωής» του όμως είναι μικρότερη.
Αυτά σαν βασικές δομές. Πέρα όμως από την ονοματολογία, και στον τόπο μα ς είχαμε και έχουμε «παγωτατζίδικα» που παρασκεύαζαν και παρασκευάζουν τα προϊόντας τους αναλόγως, με αγνές ύλες και «φιλικές» μεθόδους.
Δηλαδή επί της ουσίας είμασταν πιο… Ιταλοί από τους Ιταλούς ενώ και στην Ιταλία υπήρχαν και υπάρχουν gelateries που έκαναν και κάνουν… τα χειρότερα παγωτά. Κάποια από αυτά έρχονται και στα super market μας.
O Master του είδους Μιχάλης Τυράκης, εμπορικός διευθυντής της εταιρείας πρώτων υλών για παγωτά Pernigotti δηλώνει σχετικά στη Μελίνα Σιδηροπούλου και το eatme που κυκλοφορεί με το Έθνος της Κυριακής:
«Στην ουσία πρόκειται για δύο διαφορετικά είδη. Το gelato φτιάχνεται για άμεση κατανάλωση, θα πρέπει δηλαδή να καταναλωθεί κατά μέσο όρο μέσα σε τρεις μέρες. Γι’ αυτό οι Ιταλοί φτιάχνουν μικρότερες ποσότητες gelato, αλλά πιο συχνά. Επιπλέον, παρασκευάζεται με πολύ διαφορετικό τρόπο. Η πρώτη ειδοποιός διαφορά με το παγωτό είναι πως το gelato δεν επιτρέπεται να περιέχει περισσότερο από 40% αέρα, δηλαδή να διογκώνεται πέρα από αυτό το ποσοστό. Στο παγωτό ο αέρας που επιτρέπουμε να μπει στο μείγμα μπορεί να φτάσει και το 110%, γιατί ο όγκος το κάνει να φαίνεται πιο ελκυστικό, ενώ παράλληλα αυτή η διαδικασία παρατείνει τη διάρκεια ζωής του και μπορεί να καταναλωθεί στους επόμενους 8-9 μήνες από τη μέρα της παρασκευής του. Το gelato έχει κρεμώδη υφή και δεν μπορεί να σερβιριστεί με scoop παρά μόνο με σπάτουλα, την ίδια ώρα όμως δεν ρέει, είναι στεγνό, αλλά όχι σκληρό, ενώ τα λιπαρά και τα σάκχαρα του παγωτού είναι υψηλότερα από εκείνα του gelato».
