Πρέπει να ήμουν μαθητής του νηπιαγωγείου το 1972, σε ηλικία 5 ετών, όταν ο πλούσιος νονός μου με ρώτησε τι επιθυμώ να μου δωρίσει. «Ένα τρανζίστορ», του αποκρίθηκα! Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο ποδόσφαιρο. Ήθελα να ακούω τους ποδοσφαιρικούς αγώνες! Αυτό μόνο. Η επιθυμία μου πραγματοποιήθηκε και μου δώρισε ένα κόκκινο Panasonic. Έκανα σαν τρελός που θα άκουγα τους αγώνες την Κυριακή. Αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο δώρο του νονού, καθώς μετά χάθηκε η οικογενειακή επαφή.
Η πλάκα ήταν ότι δεν ήξερα πως λειτουργούσε και σε ποια συχνότητα θα άκουγα ποδόσφαιρο κι έτσι μετέδιδα μόνος μου τους αγώνες και ταυτόχρονα έπαιζα μπάλα μέσα στο σπίτι με ένα μικρό μπαλάκι κι έμπαινε όποτε ήθελα γκολ! Πάντα κέρδιζε η ομάδα μου, ο Πανιώνιος! Το γήπεδο ήταν στο σαλόνι και το τέρμα τα πόδια της καρέκλας στη σαλοτραπεζαρία. Ένα ήταν το τέρμα και εκεί έμπαιναν όλα τα γκολ.
Ο Ολυμπιακός στη δεκαετία του ’70
Η φαντασία μου οργίαζε ταξιδεύοντας σε γεμάτα γήπεδα κρατούσα το… άφωνο τρανζίστορ στο αυτί σπικάροντας το ματς, φώναζα και συνθήματα, έκανα τρίπλες στις πολυθρόνες και στους καναπέδες περνώντας τη μπάλα από κάτω κι όταν τραβούσα καμιά στραβοκλωτσιά κατέβαζα και κάνα βάζο. Αν τύγχανε κινέζικο έπεφτε πιο πολύ ξύλο! Όμως επέμενα και σούταρα, έπεφτα κάτω, σφύριζε ο διαιτητής και το παιχνίδι άναβε...
Ο Δημήτρης Σαραβάκος στα πρώτα επαγγελματικά του βήματα στο Πανιώνιο, περίοδος 1980-81
Στη γειτονιά μας είχαμε τρία γηπεδάκια και παίζαμε συνέχεια ποδόσφαιρο. Την εποχή του τρία φάουλ ένα πέναλτι! Ερχόταν θυμάμαι κι ο Δημήτρης Σαραβάκος, που εκείνη την εποχή ήταν ball boy στους αγώνες του Πανιωνίου, δηλαδή έπιανε τη μπάλα όταν έβγαινε άουτ και την επέστρεφε στους παίκτες. Ένα απόγευμα θυμάμαι που έπαιζε μαζί μας βόλους είπε: «Μια μέρα θα γίνω μεγάλος ποδοσφαιριστής!». Ήταν η εποχή που πήγαινα για ύπνο μετά το δελτίο ειδήσεων της ΕΙΡΤ, όταν έβγαινε η «μαϊμού» να πει το δελτίο στα αγγλικά. Τι τύπος κι αυτός με κάτι πεταχτά αυτιά…
Ο Παναθηναϊκός στη δεκαετία του ’70
Εκείνο τον καιρό, πρέπει να πήγαινα στην πρώτη ή στη δευτέρα δημοτικού (1973-74) όταν σταμάτησε ένα αυτοκίνητο έξω από το σπίτι γεμάτο παιδιά, με οδηγό τη μητέρα του Ελληνο-γερμανικής καταγωγής συμμαθητή μου στο ιδιωτικό της Χουρδάκη στο Π. Φάληρο, Δαμιανού Αμπακούμκιν. Μαζί μας ήταν και ο Ερρίκος, ο γιός του περιώνυμου μοντέλου από την Ολλανδία, Ελίζαμπεθ, και ο Πάνος ο Καλογεράτος που υποστήριζε από τότε το Αμβούργο! Είχε κανονιστεί να πάμε να δούμε την ταινία - ντοκιμαντέρ για τον Φραντς Μπεκενμπάουερ στο σινεμά! Ο «Κάιζερ». Ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό ίνδαλμα της εποχής. Παικταράς με τα όλα του. Ωστόσο από πιτσιρικάς, τους Γερμανούς δεν τους είχα πάρει και με πολύ καλό μάτι. Πάντα ήμουν και δεν ήμουν, έως σήμερα, Μπάγερν. Έφταιγε που ένα απόγευμα που παραθερίζαμε στο κάμπινγκ της Ραφήνας, το θρυλικό «Cococamp» και παίζαμε μπάλα, όταν αυτή μετά από ένα σουτ πήγε μακριά και κύλησε αργά - αργά κάτω από την πίσω ρόδα μιας Μερσεντές που ο ιδιοκτήτης της έτυχε να είναι Γερμανός! Πήγα λοιπόν εγώ να πάρω τη μπάλα κι εμφανίστηκε ο τύπος, ο οποίος με όλη του τη δύναμη μου βάρεσε μια ευθεία δυνατή κλωτσιά και μου έσπασε το καλάμι! Είχε κι ένα βλέμμα γεμάτος μίσος. Φορούσε και σαγιονάρες… Ποιος Μπεκενμπάουερ, ποιος Μπράϊτνερ, και ποιος Φογκς; Αυτός είχε πιο δυνατό πόδι και με έστειλε στο νοσοκομείο! Άντε μετά να συμπαθήσω τους Γερμανούς. Ευτυχώς τον έδιωξαν από το κάμπινγκ κι έφυγε κακήν - κακώς την άλλη μέρα…
Ο Άρης Θεσσαλονίκης στη δεκαετία του ’70
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 που είδα για πρώτη φορά τις Εθνικές Ομάδες Ποδοσφαίρου και καταλάβαινα τι μου γινόταν, θυμάμαι μου άρεσε πολύ ο Γιόχαν Κρόυφ. Και μετά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 με κέρδισε η Αργεντινή με τους μαλλιάδες της και τον Αγιάλα. Είχα τέτοια μανία με το ποδόσφαιρο που έγραφα όλα τα αποτελέσματα των αγώνων και επειδή θεωρούσα άδικο να ακυρώνονται γκολ, γιατί ήταν κρίμα για την προσπάθεια των ομάδων, έγραφα το τελικό αποτέλεσμα και δίπλα το αποτέλεσμα με τα ακυρωθέντα γκολ!
Ο μεγάλος Άγιαξ της δεκαετίας του ’70 με τον Γιόχαν Κρόυφ
Τον Γιόχαν Κρόυφ τον πετύχαινα συχνά στα χαρτάκια που μαζεύαμε πιτσιρικάδες καθώς ο Άγιαξ τότε ήταν σούπερ ομάδα. Τα χαρτάκια, αλλά και τα αυτοκόλλητα υπήρχαν σε τσίχλες, σε γκοφρέτες, σε γαριδάκια, αλλά και ξεχωριστά σε πεντάδες σφραγισμένες. Παντού ποδοσφαιριστές. Τα έχω φυλάξει όλα. Στα γαριδάκια μια εποχή έβαζαν μικρογραφίες ποδοσφαιριστών. Συμπλήρωνες τις ενδεκάδες, από το 1 ως το 11, τότε που οι φανέλες των παικτών είχαν μόνο του 11 αριθμούς κι όχι αυτό το χάλι τώρα που βάζει ο καθένας ότι του κατέβει. Άκου αυτός παίζει με το 99!
Το μπρελόκ του Γιώργου Κούδα
Μάλιστα αν ήσουν τυχερός πετύχαινες μέσα ένα μεγάλο μπρελόκ με την προτομή του αρχηγού της ομάδας ή κορυφαίων παικτών! Στις προτομές - μπρελόκ μεταξύ άλλων ήταν οι: Κούδας (ΠΑΟΚ), Δεληκάρης (Ολυμπιακός), Παπαϊωάννου (ΑΕΚ), Ζήνδρος (Άρης), Δομάζος (ΠΑΟ). Επίσης στους τυχερούς χαρίζονταν κι ένα μπρελόκ με το σήμα των παραπάνω πέντε ομάδων που είχαν γκρι χρώμα, εκτός της ΑΕΚ που ήταν κιτρινωπό. Οι πιο συνηθισμένοι παίκτες να πετύχεις στα χαρτάκια ήταν ο Τάκης Νικολούδης του Ηρακλή τότε και ο Γιάννης Στέφας ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ…
Η Μίλαν του Τζιάννι Ριβέρα
Φυσικά δεν υπήρχε ενδεκάδα του Πανιωνίου, ούτε μπρελόκ ή προτομή, ούτε στα γαριδάκια ούτε στα χαρτάκια κι ας είχε τότε σούπερ παίκτες. Σπανίως να πετύχαινες χαρτάκι ή αυτοκόλλητο με παίκτη του Πανιωνίου. Υπήρχαν παίκτες του λεγόμενου τότε ΠΟΚ (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ) καθώς και του ΠΑΟΚ και Άρη. Τους μεγάλους άσους, όπως τον Γιώργο Δεληκάρη και τον Θωμά Μαύρο, τους είχαν και πέραν του ενός ομοιώματος, ας πούμε στο ένα με τα χέρια μπροστά και στο άλλο με τα χέρια πίσω. Όλα τα ομοιώματα ήταν στα χρώματα των ομάδων.
Οι παίκτες του Πανιώνιου στα χαρτάκια της εποχής
Ο ΠΑΟΚ είχε άσπρα. Μετά σταμάτησαν τα εν λόγω γαριδάκια να έχουν παίκτες μέσα γιατί το απαγόρεψε η υγειονομία σαν ανθυγιεινό. Δεν υπήρχαν όμως μόνο ελληνικές ομάδες και παίκτες, αλλά και ξένες ομάδες. Δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο κέρδιζες ένα μεγάλο αυτοκόλλητο κάποιου παίκτη ή μιας ομάδας. Αυτό το κουτί της νιότης μου έχει αντέξει στο χρόνο και στην υγρασία: Τζιάννι Ριβέρα της Μίλαν, ο Νίκος Σταθόπουλος της ΑΕΚ, ο Βασίλης Σιώκος του Ολυμπιακού, Μίλαν, Άγιαξ, ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ Ζαϊρζίνιο, Τρίκαλα (ήταν ομαδάρα τότε Α Εθνικής, ΠΑΟ, Άρης, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ του Λες Σάννον, ΠΑΣ Γιάννινα…
Θωμάς Μαύρος
Τα χαρτάκια ήταν σημαντικά για να μάθει κανείς τους παίκτες, ιδιαίτερα αν ήταν πιτσιρικάς. Αν έγραφε κάποιο όνομα λάθος πήγαινες χαμένος… Έτσι λοιπόν είχαν γράψει λάθος το όνομα του Μάκη Ζαχαρόπουλου και στο αυτοκόλλητο έγραφε: Γιάννης Γραβάνης. Έτσι όταν είχα δει μπροστά μου τον αμυντικό του Πανιώνιου, στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης σε μια προπόνηση της ομάδας μετά το Κύπελλο του 1979 επί της ΑΕΚ, στο ανεπανάληπτο αυτό τελικό στο Καραϊσκάκη, το 3-1, του είπα με δέος καθότι παίκτης του τελικού: Γεια σου Γιάννη! Μάκη, με λένε… ντράπηκα τόσο πολύ. Ήταν και είναι ένας από τους ήρωές μου, καθότι δόξασε την ομάδα μου παίζοντας σε εκείνο τον αγώνα τον οποίο παρακολούθησα από τη Θύρα 6, όπου ήταν η εξέδρα του Πανιώνιου. Τότε πήγαινα στην έκτη δημοτικού και ο πατέρας μου, μου επέτρεψε να πάω στον τελικό γιατί θα πηγαίναμε με τον διπλανό μου στο σχολείο, τον Νίκο Καρρά και τον πατέρα του. Είχα φτιάξει και μια αυτοσχέδια κυανέρυθρη σημαία για τον τελικό με κοντάρι. Επιτρέπονταν τότε τα κοντάρια στο γήπεδο και την πήρα μαζί μου. Θυμάμαι πώς λιποθυμούσαν πολλοί γηραιότεροι στην εξέδρα στα τελευταία λεπτά καθώς η αγωνία ήταν μεγάλη. Αλλά δεν υπήρχε χώρος να πάρουν αέρα, λόγω πολύ κόσμου. Όταν φύγαμε από το γήπεδο κόλλησε η κόρνα του αυτοκινήτου και δεν μπορούσαμε να κορνάρουμε συμμετέχοντας στους πανηγυρισμούς! Όμως φτάσαμε στο γήπεδο της Ν. Σμύρνης που φωταγωγήθηκε και γέμισε από κόσμο που υποδέχθηκε τους Κυπελλούχους! 9 Ιουνίου 1979. Όσο για την αυτοσχέδια σημαία την έχω πάντα μαζί μου, έως σήμερα, στο πορτμπαγκάζ!
Και να σου ένα Πάσχα βρεθήκαμε οικογενειακώς στα Γιάννενα, τη γενέτειρα του πατέρα μου και παίζει ΠΑΣ Γιάννενα - Παναθηναϊκός. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Τότε που όλοι ήξεραν τον ΠΑΣ ως «Άγιαξ της Ηπείρου» λόγω της ομαδάρας που είχε με τους Αργεντίνους στην σύνθεσή του. Μοντέζ, Λύσσα ο τερματοφύλακας και ο μέγας Όσκαρ Αλβαρέζ! Αλλά και τους Γκλασμάνη, Κοντογεωργάκη σε μια ενδεκάδα πολύ γερή. Έτσι λοιπόν πήγαμε να δούμε το ματς στο ξερό γήπεδο των Ιωαννίνων. Φτάσαμε τουλάχιστον δύο ώρες πριν τον αγώνα και ήταν φίσκα. Ο κόσμος τότε πήγαινε νωρίς να πιάσει θέση γιατί συνήθως γέμιζαν τα γήπεδα, αλλά και γιατί πριν τον αγώνα των μεγάλων έπαιζαν τα τσικό! Μανία για ποδόσφαιρο. Εκεί έβλεπες όλα τα ταλέντα που διέθεταν οι ομάδες και μετά θα προωθούνταν στην πρώτη ομάδα.
Ο «Άγιαξ της Ηπείρου»
Ο Παναθηναϊκός είχε στη σύνθεσή του όλους εκείνους τους παικταράδες. Μίμης Δομάζος, Αντώνης Αντωνιάδης, Κώστας Ελευθεράκης, Μήτσος Δημητρίου, Γιώργος Γονιός, Άνθιμος Καψής, τερματοφύλακας το «πουλί» ο Τάκης Οικονομόπουλος και νομίζω έπαιζε και ο Κατσιάκος, ένας παίκτης που θαύμαζα, όπως και ο Τάκης Ελευθεριάδης το δυναμικό μπακ που με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο έκοβε τον αντίπαλο. Πολλές φορές τον έκοβε στα… δύο! Και να σου λοιπόν ενώ το ματς είναι αμφίρροπο τραβάει ένα ξερό σουτ ο Αντωνιάδης και κυριολεκτικά ξεριζώνει το δοκάρι! Βγήκε το δοκάρι από τη θέση του! Σταμάτησε το ματς να το ξαναβάλουν στη θέση του. Αυτό δεν το ξαναείδα ποτέ σε αγώνα και μάλλον δεν έχει ξανασυμβεί σε αγώνα ελληνικού ποδοσφαίρου. Τόσο δυνατό σουτ είχε ο κανονιέρης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με αυτά κι αυτά ο ΠΑΣ Γιάννενα νίκησε 2-0 τον ΠΑΟ κι έγινε χαμός στα Ιωάννινα!
Ο Βασίλης Σιώκος του Ολυμπιακού
Στη δεκαετία του ’70 όταν η τηλεόραση μετέδιδε ένα αγώνα ήταν ένα πολύ μεγάλο γεγονός. Πέντε είναι τα παιχνίδια που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις της δεκαετίας του ’70. Εκείνο το περίφημο Ολυμπιακός - Άντερλεχτ στην Πάτρα, καθότι ήταν τιμωρημένο το Στάδιο Καραϊσκάκη, που είχε τόσο μεγάλη αγωνία να ανατρέψει το 1-5 στο Βέλγιο ο Θρύλος. Τελικά έφτασε το σκορ στο 3-0 και αποκλείστηκε άδικα. Ήταν ο αγώνας του Μάικ Γαλάκου που πέτυχε και 3 γκολ (ακυρώθηκαν άλλα 3 γκολ του Ολυμπιακού) Τι παικταράς κι αυτός! Ήταν 6 Νοεμβρίου 1974.
Το άλλο ματς ήταν ο τελικός Κυπέλλου Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια το 1974, που ο δικέφαλος του Βορρά του Λες Σάνον και του Γιώργου Κούδα πήρε το Κύπελλο στα πέναλτι! Το κανονικό ματς έληξε 2-2, όπως και η παράταση. Ο Υβ Τριαντάφυλλος και ο Γιώργος Κρητικόπουλος σκόραραν για το φαβορί που ήταν ο Ολυμπιακός, ο Κώστας Ιωσηφίδης και ο Αχιλλέας Ασλανίδης για τον ΠΑΟΚ. Μεγάλο θαυμασμό είχα στον δυναμικό μπακ του ΠΑΟΚ Αρίσταρχο Φουντουκίδη.
Το άλλο ματς ήταν ΑΕΚ - ΚΠΡ, 3-0. Η επική πρόκριση τον Μάρτιο του 1977 στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της ΑΕΚ του Φάντροκ και του Θωμά Μαύρου που πέτυχε τα δύο πρώτα γκολ και του Μίμη Παπαϊωάννου που πέτυχε το 3-0, σκορ με το οποίο είχε νικήσει η Κουίνς Παρκ Ρέηντζερς στο Λονδίνο. Η πρόκριση κρίθηκε τελικά στα πέναλτυ (7-6) και η ΆΕΚ έφθασε στα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Το τέταρτο ματς ήταν της ομάδας μου. Ο Πανιώνιος έπαιζε τη ρεβάνς του θριαμβευτικού 4-0 στη Ν. Σμύρνη, με την Τβέντε στην Ολλανδία, 3 Οκτωβρίου 1979, στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου καθώς χάναμε 3-0 κι εκεί έπεσε το ρεύμα, ενώ ήθελε μερικά λεπτά να λήξει ο αγώνας! Μας πίεζαν και κρατούσαμε γερά. Η διακοπή κράτησε πολλή ώρα. Έβλεπα το ματς με τον παππού μου, στο κάτω σπίτι από το δικό μας. Έτρεξα να φέρω το τρανζιστοράκι του νονού και μόλις το άνοιξα άκουσα ότι προκρίθηκε ο Πανιώνιος με το μαγικό γκολ του Νίκου Αναστόπουλου που πέρασε όλη την ομάδα των Ολλανδών και σκόραρε!
7 Νοεμβρίου 1979. Ποιος δεν θυμάται όμως τη μεγαλειώδη νίκη του Άρη επί της πανίσχυρης Περούτζια του Πάολο Ρόσσι με 3-0 μέσα στην Ιταλία στη δεύτερη φάση του Κυπέλλου Ουέφα; Όλη η Ελλάδα έβλεπε το ματς αυτό. Μια ηρωική πρόκριση για την ομάδα της Θεσσαλονίκης καθώς το πρώτο ματς στο Χαριλάου είχε έρθει ισόπαλο 1-1. Ο Άρης του Κούη, του Φοιρού, του Ζήνδρου υπερίσχυσε της Περούτζια που ήταν επί δυο χρόνια αήττητη στο «Ρενάτο Κούρι», τόσο στο ιταλικό πρωτάθλημα όσο και στις ευρωπαϊκές τις υποχρεώσεις της!
{youtube}F4Y4wsyye1s{youtube}
Μετά ο Μίμης Δομάζος μεταγράφηκε στην ΑΕΚ, ο Αντώνης Αντωνιάδης στον Ολυμπιακό, ο Γιώργος Δεληκάρης και ο Μάικ Γαλάκος στον Παναθηναϊκό και όλα άλλαξαν στο ποδόσφαιρο..
Μίμης Δομάζος - Αντώνης Αντωνιάδης
Η πλάκα ήταν ότι δεν ήξερα πως λειτουργούσε και σε ποια συχνότητα θα άκουγα ποδόσφαιρο κι έτσι μετέδιδα μόνος μου τους αγώνες και ταυτόχρονα έπαιζα μπάλα μέσα στο σπίτι με ένα μικρό μπαλάκι κι έμπαινε όποτε ήθελα γκολ! Πάντα κέρδιζε η ομάδα μου, ο Πανιώνιος! Το γήπεδο ήταν στο σαλόνι και το τέρμα τα πόδια της καρέκλας στη σαλοτραπεζαρία. Ένα ήταν το τέρμα και εκεί έμπαιναν όλα τα γκολ.
Ο Ολυμπιακός στη δεκαετία του ’70
Η φαντασία μου οργίαζε ταξιδεύοντας σε γεμάτα γήπεδα κρατούσα το… άφωνο τρανζίστορ στο αυτί σπικάροντας το ματς, φώναζα και συνθήματα, έκανα τρίπλες στις πολυθρόνες και στους καναπέδες περνώντας τη μπάλα από κάτω κι όταν τραβούσα καμιά στραβοκλωτσιά κατέβαζα και κάνα βάζο. Αν τύγχανε κινέζικο έπεφτε πιο πολύ ξύλο! Όμως επέμενα και σούταρα, έπεφτα κάτω, σφύριζε ο διαιτητής και το παιχνίδι άναβε...
Ο Δημήτρης Σαραβάκος στα πρώτα επαγγελματικά του βήματα στο Πανιώνιο, περίοδος 1980-81
Στη γειτονιά μας είχαμε τρία γηπεδάκια και παίζαμε συνέχεια ποδόσφαιρο. Την εποχή του τρία φάουλ ένα πέναλτι! Ερχόταν θυμάμαι κι ο Δημήτρης Σαραβάκος, που εκείνη την εποχή ήταν ball boy στους αγώνες του Πανιωνίου, δηλαδή έπιανε τη μπάλα όταν έβγαινε άουτ και την επέστρεφε στους παίκτες. Ένα απόγευμα θυμάμαι που έπαιζε μαζί μας βόλους είπε: «Μια μέρα θα γίνω μεγάλος ποδοσφαιριστής!». Ήταν η εποχή που πήγαινα για ύπνο μετά το δελτίο ειδήσεων της ΕΙΡΤ, όταν έβγαινε η «μαϊμού» να πει το δελτίο στα αγγλικά. Τι τύπος κι αυτός με κάτι πεταχτά αυτιά…
Ο Παναθηναϊκός στη δεκαετία του ’70
Εκείνο τον καιρό, πρέπει να πήγαινα στην πρώτη ή στη δευτέρα δημοτικού (1973-74) όταν σταμάτησε ένα αυτοκίνητο έξω από το σπίτι γεμάτο παιδιά, με οδηγό τη μητέρα του Ελληνο-γερμανικής καταγωγής συμμαθητή μου στο ιδιωτικό της Χουρδάκη στο Π. Φάληρο, Δαμιανού Αμπακούμκιν. Μαζί μας ήταν και ο Ερρίκος, ο γιός του περιώνυμου μοντέλου από την Ολλανδία, Ελίζαμπεθ, και ο Πάνος ο Καλογεράτος που υποστήριζε από τότε το Αμβούργο! Είχε κανονιστεί να πάμε να δούμε την ταινία - ντοκιμαντέρ για τον Φραντς Μπεκενμπάουερ στο σινεμά! Ο «Κάιζερ». Ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό ίνδαλμα της εποχής. Παικταράς με τα όλα του. Ωστόσο από πιτσιρικάς, τους Γερμανούς δεν τους είχα πάρει και με πολύ καλό μάτι. Πάντα ήμουν και δεν ήμουν, έως σήμερα, Μπάγερν. Έφταιγε που ένα απόγευμα που παραθερίζαμε στο κάμπινγκ της Ραφήνας, το θρυλικό «Cococamp» και παίζαμε μπάλα, όταν αυτή μετά από ένα σουτ πήγε μακριά και κύλησε αργά - αργά κάτω από την πίσω ρόδα μιας Μερσεντές που ο ιδιοκτήτης της έτυχε να είναι Γερμανός! Πήγα λοιπόν εγώ να πάρω τη μπάλα κι εμφανίστηκε ο τύπος, ο οποίος με όλη του τη δύναμη μου βάρεσε μια ευθεία δυνατή κλωτσιά και μου έσπασε το καλάμι! Είχε κι ένα βλέμμα γεμάτος μίσος. Φορούσε και σαγιονάρες… Ποιος Μπεκενμπάουερ, ποιος Μπράϊτνερ, και ποιος Φογκς; Αυτός είχε πιο δυνατό πόδι και με έστειλε στο νοσοκομείο! Άντε μετά να συμπαθήσω τους Γερμανούς. Ευτυχώς τον έδιωξαν από το κάμπινγκ κι έφυγε κακήν - κακώς την άλλη μέρα…
Ο Άρης Θεσσαλονίκης στη δεκαετία του ’70
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 που είδα για πρώτη φορά τις Εθνικές Ομάδες Ποδοσφαίρου και καταλάβαινα τι μου γινόταν, θυμάμαι μου άρεσε πολύ ο Γιόχαν Κρόυφ. Και μετά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 με κέρδισε η Αργεντινή με τους μαλλιάδες της και τον Αγιάλα. Είχα τέτοια μανία με το ποδόσφαιρο που έγραφα όλα τα αποτελέσματα των αγώνων και επειδή θεωρούσα άδικο να ακυρώνονται γκολ, γιατί ήταν κρίμα για την προσπάθεια των ομάδων, έγραφα το τελικό αποτέλεσμα και δίπλα το αποτέλεσμα με τα ακυρωθέντα γκολ!
Ο μεγάλος Άγιαξ της δεκαετίας του ’70 με τον Γιόχαν Κρόυφ
Τον Γιόχαν Κρόυφ τον πετύχαινα συχνά στα χαρτάκια που μαζεύαμε πιτσιρικάδες καθώς ο Άγιαξ τότε ήταν σούπερ ομάδα. Τα χαρτάκια, αλλά και τα αυτοκόλλητα υπήρχαν σε τσίχλες, σε γκοφρέτες, σε γαριδάκια, αλλά και ξεχωριστά σε πεντάδες σφραγισμένες. Παντού ποδοσφαιριστές. Τα έχω φυλάξει όλα. Στα γαριδάκια μια εποχή έβαζαν μικρογραφίες ποδοσφαιριστών. Συμπλήρωνες τις ενδεκάδες, από το 1 ως το 11, τότε που οι φανέλες των παικτών είχαν μόνο του 11 αριθμούς κι όχι αυτό το χάλι τώρα που βάζει ο καθένας ότι του κατέβει. Άκου αυτός παίζει με το 99!
Το μπρελόκ του Γιώργου Κούδα
Μάλιστα αν ήσουν τυχερός πετύχαινες μέσα ένα μεγάλο μπρελόκ με την προτομή του αρχηγού της ομάδας ή κορυφαίων παικτών! Στις προτομές - μπρελόκ μεταξύ άλλων ήταν οι: Κούδας (ΠΑΟΚ), Δεληκάρης (Ολυμπιακός), Παπαϊωάννου (ΑΕΚ), Ζήνδρος (Άρης), Δομάζος (ΠΑΟ). Επίσης στους τυχερούς χαρίζονταν κι ένα μπρελόκ με το σήμα των παραπάνω πέντε ομάδων που είχαν γκρι χρώμα, εκτός της ΑΕΚ που ήταν κιτρινωπό. Οι πιο συνηθισμένοι παίκτες να πετύχεις στα χαρτάκια ήταν ο Τάκης Νικολούδης του Ηρακλή τότε και ο Γιάννης Στέφας ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ…
Η Μίλαν του Τζιάννι Ριβέρα
Φυσικά δεν υπήρχε ενδεκάδα του Πανιωνίου, ούτε μπρελόκ ή προτομή, ούτε στα γαριδάκια ούτε στα χαρτάκια κι ας είχε τότε σούπερ παίκτες. Σπανίως να πετύχαινες χαρτάκι ή αυτοκόλλητο με παίκτη του Πανιωνίου. Υπήρχαν παίκτες του λεγόμενου τότε ΠΟΚ (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ) καθώς και του ΠΑΟΚ και Άρη. Τους μεγάλους άσους, όπως τον Γιώργο Δεληκάρη και τον Θωμά Μαύρο, τους είχαν και πέραν του ενός ομοιώματος, ας πούμε στο ένα με τα χέρια μπροστά και στο άλλο με τα χέρια πίσω. Όλα τα ομοιώματα ήταν στα χρώματα των ομάδων.
Οι παίκτες του Πανιώνιου στα χαρτάκια της εποχής
Ο ΠΑΟΚ είχε άσπρα. Μετά σταμάτησαν τα εν λόγω γαριδάκια να έχουν παίκτες μέσα γιατί το απαγόρεψε η υγειονομία σαν ανθυγιεινό. Δεν υπήρχαν όμως μόνο ελληνικές ομάδες και παίκτες, αλλά και ξένες ομάδες. Δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο κέρδιζες ένα μεγάλο αυτοκόλλητο κάποιου παίκτη ή μιας ομάδας. Αυτό το κουτί της νιότης μου έχει αντέξει στο χρόνο και στην υγρασία: Τζιάννι Ριβέρα της Μίλαν, ο Νίκος Σταθόπουλος της ΑΕΚ, ο Βασίλης Σιώκος του Ολυμπιακού, Μίλαν, Άγιαξ, ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ Ζαϊρζίνιο, Τρίκαλα (ήταν ομαδάρα τότε Α Εθνικής, ΠΑΟ, Άρης, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ του Λες Σάννον, ΠΑΣ Γιάννινα…
Θωμάς Μαύρος
Τα χαρτάκια ήταν σημαντικά για να μάθει κανείς τους παίκτες, ιδιαίτερα αν ήταν πιτσιρικάς. Αν έγραφε κάποιο όνομα λάθος πήγαινες χαμένος… Έτσι λοιπόν είχαν γράψει λάθος το όνομα του Μάκη Ζαχαρόπουλου και στο αυτοκόλλητο έγραφε: Γιάννης Γραβάνης. Έτσι όταν είχα δει μπροστά μου τον αμυντικό του Πανιώνιου, στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης σε μια προπόνηση της ομάδας μετά το Κύπελλο του 1979 επί της ΑΕΚ, στο ανεπανάληπτο αυτό τελικό στο Καραϊσκάκη, το 3-1, του είπα με δέος καθότι παίκτης του τελικού: Γεια σου Γιάννη! Μάκη, με λένε… ντράπηκα τόσο πολύ. Ήταν και είναι ένας από τους ήρωές μου, καθότι δόξασε την ομάδα μου παίζοντας σε εκείνο τον αγώνα τον οποίο παρακολούθησα από τη Θύρα 6, όπου ήταν η εξέδρα του Πανιώνιου. Τότε πήγαινα στην έκτη δημοτικού και ο πατέρας μου, μου επέτρεψε να πάω στον τελικό γιατί θα πηγαίναμε με τον διπλανό μου στο σχολείο, τον Νίκο Καρρά και τον πατέρα του. Είχα φτιάξει και μια αυτοσχέδια κυανέρυθρη σημαία για τον τελικό με κοντάρι. Επιτρέπονταν τότε τα κοντάρια στο γήπεδο και την πήρα μαζί μου. Θυμάμαι πώς λιποθυμούσαν πολλοί γηραιότεροι στην εξέδρα στα τελευταία λεπτά καθώς η αγωνία ήταν μεγάλη. Αλλά δεν υπήρχε χώρος να πάρουν αέρα, λόγω πολύ κόσμου. Όταν φύγαμε από το γήπεδο κόλλησε η κόρνα του αυτοκινήτου και δεν μπορούσαμε να κορνάρουμε συμμετέχοντας στους πανηγυρισμούς! Όμως φτάσαμε στο γήπεδο της Ν. Σμύρνης που φωταγωγήθηκε και γέμισε από κόσμο που υποδέχθηκε τους Κυπελλούχους! 9 Ιουνίου 1979. Όσο για την αυτοσχέδια σημαία την έχω πάντα μαζί μου, έως σήμερα, στο πορτμπαγκάζ!
Και να σου ένα Πάσχα βρεθήκαμε οικογενειακώς στα Γιάννενα, τη γενέτειρα του πατέρα μου και παίζει ΠΑΣ Γιάννενα - Παναθηναϊκός. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Τότε που όλοι ήξεραν τον ΠΑΣ ως «Άγιαξ της Ηπείρου» λόγω της ομαδάρας που είχε με τους Αργεντίνους στην σύνθεσή του. Μοντέζ, Λύσσα ο τερματοφύλακας και ο μέγας Όσκαρ Αλβαρέζ! Αλλά και τους Γκλασμάνη, Κοντογεωργάκη σε μια ενδεκάδα πολύ γερή. Έτσι λοιπόν πήγαμε να δούμε το ματς στο ξερό γήπεδο των Ιωαννίνων. Φτάσαμε τουλάχιστον δύο ώρες πριν τον αγώνα και ήταν φίσκα. Ο κόσμος τότε πήγαινε νωρίς να πιάσει θέση γιατί συνήθως γέμιζαν τα γήπεδα, αλλά και γιατί πριν τον αγώνα των μεγάλων έπαιζαν τα τσικό! Μανία για ποδόσφαιρο. Εκεί έβλεπες όλα τα ταλέντα που διέθεταν οι ομάδες και μετά θα προωθούνταν στην πρώτη ομάδα.
Ο «Άγιαξ της Ηπείρου»
Ο Παναθηναϊκός είχε στη σύνθεσή του όλους εκείνους τους παικταράδες. Μίμης Δομάζος, Αντώνης Αντωνιάδης, Κώστας Ελευθεράκης, Μήτσος Δημητρίου, Γιώργος Γονιός, Άνθιμος Καψής, τερματοφύλακας το «πουλί» ο Τάκης Οικονομόπουλος και νομίζω έπαιζε και ο Κατσιάκος, ένας παίκτης που θαύμαζα, όπως και ο Τάκης Ελευθεριάδης το δυναμικό μπακ που με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο έκοβε τον αντίπαλο. Πολλές φορές τον έκοβε στα… δύο! Και να σου λοιπόν ενώ το ματς είναι αμφίρροπο τραβάει ένα ξερό σουτ ο Αντωνιάδης και κυριολεκτικά ξεριζώνει το δοκάρι! Βγήκε το δοκάρι από τη θέση του! Σταμάτησε το ματς να το ξαναβάλουν στη θέση του. Αυτό δεν το ξαναείδα ποτέ σε αγώνα και μάλλον δεν έχει ξανασυμβεί σε αγώνα ελληνικού ποδοσφαίρου. Τόσο δυνατό σουτ είχε ο κανονιέρης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με αυτά κι αυτά ο ΠΑΣ Γιάννενα νίκησε 2-0 τον ΠΑΟ κι έγινε χαμός στα Ιωάννινα!
Ο Βασίλης Σιώκος του Ολυμπιακού
Στη δεκαετία του ’70 όταν η τηλεόραση μετέδιδε ένα αγώνα ήταν ένα πολύ μεγάλο γεγονός. Πέντε είναι τα παιχνίδια που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις της δεκαετίας του ’70. Εκείνο το περίφημο Ολυμπιακός - Άντερλεχτ στην Πάτρα, καθότι ήταν τιμωρημένο το Στάδιο Καραϊσκάκη, που είχε τόσο μεγάλη αγωνία να ανατρέψει το 1-5 στο Βέλγιο ο Θρύλος. Τελικά έφτασε το σκορ στο 3-0 και αποκλείστηκε άδικα. Ήταν ο αγώνας του Μάικ Γαλάκου που πέτυχε και 3 γκολ (ακυρώθηκαν άλλα 3 γκολ του Ολυμπιακού) Τι παικταράς κι αυτός! Ήταν 6 Νοεμβρίου 1974.
Το άλλο ματς ήταν ο τελικός Κυπέλλου Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια το 1974, που ο δικέφαλος του Βορρά του Λες Σάνον και του Γιώργου Κούδα πήρε το Κύπελλο στα πέναλτι! Το κανονικό ματς έληξε 2-2, όπως και η παράταση. Ο Υβ Τριαντάφυλλος και ο Γιώργος Κρητικόπουλος σκόραραν για το φαβορί που ήταν ο Ολυμπιακός, ο Κώστας Ιωσηφίδης και ο Αχιλλέας Ασλανίδης για τον ΠΑΟΚ. Μεγάλο θαυμασμό είχα στον δυναμικό μπακ του ΠΑΟΚ Αρίσταρχο Φουντουκίδη.
Το άλλο ματς ήταν ΑΕΚ - ΚΠΡ, 3-0. Η επική πρόκριση τον Μάρτιο του 1977 στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της ΑΕΚ του Φάντροκ και του Θωμά Μαύρου που πέτυχε τα δύο πρώτα γκολ και του Μίμη Παπαϊωάννου που πέτυχε το 3-0, σκορ με το οποίο είχε νικήσει η Κουίνς Παρκ Ρέηντζερς στο Λονδίνο. Η πρόκριση κρίθηκε τελικά στα πέναλτυ (7-6) και η ΆΕΚ έφθασε στα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Το τέταρτο ματς ήταν της ομάδας μου. Ο Πανιώνιος έπαιζε τη ρεβάνς του θριαμβευτικού 4-0 στη Ν. Σμύρνη, με την Τβέντε στην Ολλανδία, 3 Οκτωβρίου 1979, στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου καθώς χάναμε 3-0 κι εκεί έπεσε το ρεύμα, ενώ ήθελε μερικά λεπτά να λήξει ο αγώνας! Μας πίεζαν και κρατούσαμε γερά. Η διακοπή κράτησε πολλή ώρα. Έβλεπα το ματς με τον παππού μου, στο κάτω σπίτι από το δικό μας. Έτρεξα να φέρω το τρανζιστοράκι του νονού και μόλις το άνοιξα άκουσα ότι προκρίθηκε ο Πανιώνιος με το μαγικό γκολ του Νίκου Αναστόπουλου που πέρασε όλη την ομάδα των Ολλανδών και σκόραρε!
7 Νοεμβρίου 1979. Ποιος δεν θυμάται όμως τη μεγαλειώδη νίκη του Άρη επί της πανίσχυρης Περούτζια του Πάολο Ρόσσι με 3-0 μέσα στην Ιταλία στη δεύτερη φάση του Κυπέλλου Ουέφα; Όλη η Ελλάδα έβλεπε το ματς αυτό. Μια ηρωική πρόκριση για την ομάδα της Θεσσαλονίκης καθώς το πρώτο ματς στο Χαριλάου είχε έρθει ισόπαλο 1-1. Ο Άρης του Κούη, του Φοιρού, του Ζήνδρου υπερίσχυσε της Περούτζια που ήταν επί δυο χρόνια αήττητη στο «Ρενάτο Κούρι», τόσο στο ιταλικό πρωτάθλημα όσο και στις ευρωπαϊκές τις υποχρεώσεις της!
{youtube}F4Y4wsyye1s{youtube}
Μετά ο Μίμης Δομάζος μεταγράφηκε στην ΑΕΚ, ο Αντώνης Αντωνιάδης στον Ολυμπιακό, ο Γιώργος Δεληκάρης και ο Μάικ Γαλάκος στον Παναθηναϊκό και όλα άλλαξαν στο ποδόσφαιρο..
Μίμης Δομάζος - Αντώνης Αντωνιάδης
