Στην άδεια Αθήνα φαίνονται καλύτερα τα συνθήματα τοίχου. Συνήθως τα πονήματα των «ποιητών του δρόμου» έχουν αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα που όμως όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από τα αναγραφόμενα στους τοίχους της πρωτεύουσας, τα συνθήματα αυτά τείνουν να εκλείψουν!
Με δυσκολία θα δει κανείς πια κάτι που να συγκρούεται με το παρών καθεστώς. Ακόμη και στον σκληρό πυρήνα της πόλης, τα Εξάρχεια, τα συνθήματα έχουν αλλάξει οπτική γωνία. Με τον…μεγενθυντικό φακό θα δει κανείς ένα σύνθημα κατά της αστυνομίας, το άλλοτε αγαπημένο θέμα των ανθρώπων που κρατούν μπογιές και μαρκαδόρους στα χέρια.
Οι σχέσεις, ο φεμινισμός, η μετανάστευση, οι ποδοσφαιρικές ομάδες, τα ουδέτερα αποφθέγματα και κυρίως η αντιπαράθεση φασιστών και αντιφασιστών δεσπόζουν σήμερα στα συνθήματα τοίχου. Η Αθήνα δέκα χρόνια πριν, στην διάρκεια της εξέγερσης του 2008, αλλά και μετά από αυτήν, είχε τα πιο ευφάνταστα συνθήματα γραμμένα στους τοίχους. Ώσπου ξεθώριασαν από το χρόνο και σβήστηκαν από τους αρμόδιους του δήμου.
Κάνοντας μια βόλτα από το κέντρο της πόλης ως το στο Γκάζι, το Μεταξουργείο, τον Κεραμεικό, περιοχές που σηκώνουν πάντα το βάρος των «ποιητών του δρόμου» και τις εμπνεύσεις τους, διακρίνει κανείς ότι τα γκράφιτι έχουν πάρει τα ηνία και μάλιστα αν βρει ένας έστω κι ένα τοίχο ή μια γωνιά, ακόμη κι ένα βαγόνι τραίνου, χωρίς γκράφιτι πρέπει να θεωρείται μέγας εξερευνητής!
Τα συνθήματα τοίχου ασκούσαν πάντα μια κριτική στο εκάστοτε πολιτικό καθεστώς και αποτύπωναν εύστοχα τις περισσότερες φορές την όποια δυσαρέσκεια. Ήταν η φωνή του κόσμου που ήθελε να αντιδράσει, αλλά δεν ήξερε με ποιο τρόπο. Πολλές φορές το χιούμορ είναι ένα βασικό στοιχείο τους, αλλά και η ψυχή. Κάτι σαν μια εφημερίδα τοίχου που γράφει αυτά που δεν θα διαβάσει κανείς σε ένα φύλλο τυπωμένο. Κάτι που δεν θα λογοκριθεί και γράφει τη δική του ιστορία σε ένα τοίχο, σε ένα τζάμι, σε μια κολώνα.
Η δύναμη ενός συνθήματος είναι τεράστια αν είναι πετυχημένη. Μέσα σε λίγες λέξεις αποτυπώνεις το σήμερα. Αυτό που συμβαίνει γύρω σου με ή χωρίς χιούμορ, αλλά κυρίως με ευθύτητα. Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία. Τώρα τα συνθήματα ίσως γράφονται κυρίως σε αναρτήσεις στο facebook, αλλά εκεί υπάρχει λογοκρισία. Το ξέρει αυτό ο «ποιητής» ή έχει συμβιβαστεί;
Πάμε μια βόλτα στην Αθήνα να δούμε τι απασχολεί ένα μέρος όσων δεν έχει στεγνώσει ακόμη ο μαρκαδόρος τους…
Με δυσκολία θα δει κανείς πια κάτι που να συγκρούεται με το παρών καθεστώς. Ακόμη και στον σκληρό πυρήνα της πόλης, τα Εξάρχεια, τα συνθήματα έχουν αλλάξει οπτική γωνία. Με τον…μεγενθυντικό φακό θα δει κανείς ένα σύνθημα κατά της αστυνομίας, το άλλοτε αγαπημένο θέμα των ανθρώπων που κρατούν μπογιές και μαρκαδόρους στα χέρια.
Οι σχέσεις, ο φεμινισμός, η μετανάστευση, οι ποδοσφαιρικές ομάδες, τα ουδέτερα αποφθέγματα και κυρίως η αντιπαράθεση φασιστών και αντιφασιστών δεσπόζουν σήμερα στα συνθήματα τοίχου. Η Αθήνα δέκα χρόνια πριν, στην διάρκεια της εξέγερσης του 2008, αλλά και μετά από αυτήν, είχε τα πιο ευφάνταστα συνθήματα γραμμένα στους τοίχους. Ώσπου ξεθώριασαν από το χρόνο και σβήστηκαν από τους αρμόδιους του δήμου.
Κάνοντας μια βόλτα από το κέντρο της πόλης ως το στο Γκάζι, το Μεταξουργείο, τον Κεραμεικό, περιοχές που σηκώνουν πάντα το βάρος των «ποιητών του δρόμου» και τις εμπνεύσεις τους, διακρίνει κανείς ότι τα γκράφιτι έχουν πάρει τα ηνία και μάλιστα αν βρει ένας έστω κι ένα τοίχο ή μια γωνιά, ακόμη κι ένα βαγόνι τραίνου, χωρίς γκράφιτι πρέπει να θεωρείται μέγας εξερευνητής!
Τα συνθήματα τοίχου ασκούσαν πάντα μια κριτική στο εκάστοτε πολιτικό καθεστώς και αποτύπωναν εύστοχα τις περισσότερες φορές την όποια δυσαρέσκεια. Ήταν η φωνή του κόσμου που ήθελε να αντιδράσει, αλλά δεν ήξερε με ποιο τρόπο. Πολλές φορές το χιούμορ είναι ένα βασικό στοιχείο τους, αλλά και η ψυχή. Κάτι σαν μια εφημερίδα τοίχου που γράφει αυτά που δεν θα διαβάσει κανείς σε ένα φύλλο τυπωμένο. Κάτι που δεν θα λογοκριθεί και γράφει τη δική του ιστορία σε ένα τοίχο, σε ένα τζάμι, σε μια κολώνα.
Η δύναμη ενός συνθήματος είναι τεράστια αν είναι πετυχημένη. Μέσα σε λίγες λέξεις αποτυπώνεις το σήμερα. Αυτό που συμβαίνει γύρω σου με ή χωρίς χιούμορ, αλλά κυρίως με ευθύτητα. Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία. Τώρα τα συνθήματα ίσως γράφονται κυρίως σε αναρτήσεις στο facebook, αλλά εκεί υπάρχει λογοκρισία. Το ξέρει αυτό ο «ποιητής» ή έχει συμβιβαστεί;
Πάμε μια βόλτα στην Αθήνα να δούμε τι απασχολεί ένα μέρος όσων δεν έχει στεγνώσει ακόμη ο μαρκαδόρος τους…
