O Πολ ΜακΚάρτνεϊ τον Οκτώβριο του 2021 μέσα στα πλαίσια της άπλετης ελευθερίας λόγου που επικρατεί εδώ και χρόνια μεταξύ των καλλιτεχνών στην Αγγλία αποκάλεσε τους Rolling Stones «blues cover band», δηλαδή μια μπάντα blues διασκευών, υποτιμώντας τους. Έτσι άνοιξε ένας διάλογος μεταξύ του Μικ Τζάγγερ και του ΜακΚάρτνεϊ που έδωσε τροφή συζητήσεων για καιρό σε μια αιώνια διαμάχη μεταξύ των οπαδών των Beatles και των Rolling Stones. Η απάντηση του Τζάγγερ εστιάστηκε στην μακροβιότητα του συγκροτήματός του που εδώ και δεκαετίες παραμένει στο προσκήνιο και έχει υπερισχύσει συναυλιακά.
Η διαμάχη αυτή μεταξύ των δύο κυρίαρχων συγκροτημάτων που βγήκαν από τα σπλάχνα της βρετανικής σκηνής στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και άλλαξαν το μουσικό τοπίο θα ήταν αδύνατο να διανύσουν το χρόνο χωρίς την ύπαρξη ο ένας του άλλου. Ο ανταγωνισμός τους έκανε καλύτερους αλληλοσυμπληρώνοντας και πρωτοπορώντας σ τις μουσικές εξελίξεις.
Οι Beatles προηγήθηκαν χρονικά των Rolling Stones και τους χάρισαν την πρώτη τους επιτυχία, το «I Wanna Be Your Man» και πραγματικά η αγάπη των Stones για τα blues τους έσπρωξε στην ίδρυση του συγκροτήματός τους παίζοντας τα blues στα πρώτα τους βήματα, αλλά και μέχρι σήμερα με την πρώτη ευκαιρία ανατρέχουν στις ρίζες τους.
Rolling Stones, 1963
Δεν ήταν όμως απλώς διασκευαστές των blues και των rock’n’roll της δεκαετίας του ’50 που ήταν τόσο κοντά τους στο ξεκίνημα, κάτι που έκαναν άλλωστε κατά κόρον και οι Beatles στο ξεκίνημά τους. Tο φίνο rhythm’n’blues που έπαιζαν τα «κακά παιδιά του rock» ξεχώριζε στην εποχή του, blues αναμεμειγμένο με rock’n’roll. Σε αυτό έβαλε το χέρι του και ο μάνατζερ τους Άντριου Όλντχαμ που πίστεψε από την αρχή στο γκρουπ και έβαλε τα θεμέλια στα πρώτα τους βήματα μέχρι να πετάξουν στην κορυφή.
Φέτος κλείνουν 60 χρόνια από το ξεκίνημα των Rolling Stones το 1962 και σίγουρα αυτό είναι η χαρά κάθε μουσικού δημοσιογράφου να γράφει και να ξαναγράφει για το συγκρότημα αυτό. Ήδη έχει ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια γύρω από την επέτειο αυτή των Stones που την υποστηρίζουν και οι ίδιοι με κυκλοφορίες δίσκων και φυσικά αυτό που έμαθαν να κάνουν τόσα χρόνια, να είναι στο δρόμο.
Δυστυχώς σε αυτή τη γιορτή δεν πρόλαβε να είναι μαζί τους ο στυλοβάτης του γκρουπ, ο Τσάρλι Γουάτς, ο κομψός ντράμερ τους που λάτρευε την τζαζ και έπαιζε ροκ με την μεγαλύτερη rock’n’roll μπάντα του πλανήτη.
Λονδίνο 1964 : Μπιλ Γουάιμαν, Μικ Τζάγγερ, Κιθ Ρίτσαρντς.
Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή καθώς η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και αυτό ισχύει και στους Rolling Stones που έκαναν τη ζωή μας πιο όμορφη με την ύπαρξή τους.
Το ντεμπούτο των Rolling Stones στο Λονδίνο
Η πρώτη επίσημη παράσταση των Rolling Stones έγινε στο διάσημο μουσικό κλαμπ του Λονδίνου, το Marquee Club. Από εδώ ξεκινά η ιστορία του βρετανικού συγκροτήματος που σηματοδοτεί την ιστορία του rock’n’roll.
Τα πέντε αγόρια που θα αποτελούσαν τον αρχική σύνθεση τους ήταν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους ως προς την καταγωγή και το κοινωνικό υπόβαθρο. Ο Lewis Brian Hoppkin Jones, γεννημένος στις 28 Φεβρουαρίου 1942 στο Cheltenham ήταν ουαλικής καταγωγής και γιος δύο δασκάλων. Ο Michael Philip Jagger, γεννημένος στις 26 Ιουλίου 1943 στο Dartford, είχε πατέρα καθηγητή φυσικής αγωγής και μητέρα κομμώτρια.
Οι Rolling Stones στο Playboy Club
Ο Κιθ Ρίτσαρντς, γεννημένος στο Ντάρτφορντ στις 18 Δεκεμβρίου 1943, είναι επίσης ουαλικής καταγωγής και προέρχεται από οικογένεια εργατικής τάξης. Ο William George Perks (γνωστός ως Bill Wyman), γεννημένος στις 24 Οκτωβρίου 1936 στο Λονδίνο, είναι γιος κτίστη και μιας υπηρέτριας. Ο Τσαρλς Ρόμπερτ Γουάτς, γεννημένος στο Λονδίνο στις 2 Ιουνίου 1941, ήταν γιος ενός πρώην αεροπόρου της RAF, που αργότερα προσλήφθηκε ως οδηγός τρένου στους Βρετανικούς Σιδηροδρόμους.
Στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο, όλοι πηγαίνουν στο σχολείο και, εκτός από τον Μπράιαν, ζουν στο Λονδίνο ή στις γύρω περιοχές. Ο Μικ Τζάγκερ και ο Κιθ Ρίτσαρντς, σε ηλικία 4-5 χρόνων, είναι γείτονες και συμπαίκτες μέχρι που αργότερα πάνε σε διαφορετικά σχολεία και ο Κιθ μετακομίζει.
Η μουσική γίνεται όλο και πιο σημαντική στη ζωή τους. Δοκιμάζουν διαφορετικά όργανα και μια μέρα, μετά από μερικά χρόνια που οι δυο τους έχουν χάσει την επαφή, ο Τζάγκερ και ο Ρίτσαρντς συναντιούνται σε ένα προαστιακό. Ο Μικ Τζάγκερ έχει στην αγκαλιά του μια στοίβα από δίσκους εισαγωγής της Chess Records ενώ ο Κιθ έχει μαζί του ένα δίσκο του Muddy Waters κι ένα του Chuck Berry και μιλώντας γι' αυτά, οι δυο τους ανακαλύπτουν ότι είναι ερωτευμένοι με την ίδια μουσική, το rhythm’n’blues και αρχίζουν να καλοβλέπουν την ιδέα να σχηματίσουν ένα γκρουπ.
Το 1956 ο Μικ έγινε φίλος με ένα αγόρι που φοιτούσε στο ίδιο σχολείο, τον Ντικ Τέιλορ, και με δύο άλλους φίλους άρχισαν να παίζουν μαζί μουσική, χωρίς ποτέ να εμφανιστούν δημόσια. Το 1957 ο Μπράιαν Τζόουνς ακούει για πρώτη φορά ένα τραγούδι του Τσάρλι Πάρκερ και είναι τόσο ενθουσιασμένος που αναγκάζει τους γονείς του να του αγοράσουν ένα σαξόφωνο, το οποίο παραμένει η εμμονή του μέχρι να του δώσουν μια ακουστική κιθάρα.
Rolling Stones, 1962
Το 1962, μια μέρα ο Μικ Τζάγκερ με πολλούς δίσκους ροκ και μπλουζ στην αγκαλιά του, συναντά τον φίλο του Κιθ Ρίτσαρντς τον οποίο δεν έχει δει για περίπου έξι χρόνια. Οι δυο τους παίρνουν το τρένο μαζί και, μιλώντας για μουσική, ανακαλύπτουν ότι έχουν έναν κοινό φίλο: τον Ντικ Τέιλορ. Πριν αποχαιρετιστούν αποφασίζουν να ξανασυναντηθούν για να παίξουν μαζί. Οι τρεις τους ίδρυσαν, μαζί με άλλα μέλη, τους Little Boy Blue και The Blue Boys Band, ένα μακρύ και επιτηδευμένο όνομα αλλά σύμφωνο με τα ονόματα των γκρουπ της εποχής.
Στο ρεπερτόριο τους διασκευάζουν τραγούδια συνθετών της εποχής : Τσακ Μπέρι, Λιτλ Ρίτσαρντ, Τζίμι Ριντ. Τον Μάρτιο του 1962 ο Brian Jones πήγε στο Ealing Club για να ακούσει το σχήμα Blues Incorporated του φίλου του Alexis Korner, ένα γκρουπ στο οποίο παίζει ο Charlie Watts. Την επόμενη εβδομάδα μπαίνει στο συγκρότημα, αποκαλώντας τον εαυτό του Elmo Lewis, και για πρώτη φορά ο Charlie και ο Brian μιλούν μεταξύ τους. Ο Keith και ο Mick τους άκουγαν επίσης ένα βράδυ, ο οποίος, μετά το τέλος του live, μίλησε για πρώτη φορά στον Brian λέγοντας ότι θέλουν να δημιουργήσουν ένα γκρουπ. Ο Brian είναι υπέρ της ιδέας και βάζει μια αγγελία στο «Jazz News». Ο πρώτος που απαντά είναι ο Ian Stewart.
Στο Marquee, 1962
Τον Ιούνιο του 1962 ο Μικ Τζάγκερ με τον Κιθ Ρίτσαρντς και τον Ντικ Τέιλορ άρχισαν να κάνουν πρόβες με τους Μπράιαν Τζόουνς και Ίαν Στιούαρτ. Εν τω μεταξύ ο Alexis Korner παίζει με το γκρουπ του στο Marquee στις 12 Ιουλίου, αλλά έχει κλειστεί την ίδια μέρα να συμμετάσχει σε μια τηλεοπτικό πρόγραμμα του BBC Jazz Club και ζητά από τον Μπράιαν και την ομάδα του να τον αντικαταστήσουν. Την ημέρα πριν από τη συναυλία ο Μπράιαν αποφασίζει να παίξει με το όνομα "Rollin' Stones", ένα όνομα που εμπνεύστηκε από το τραγούδι Rollin' Stone του Muddy Waters, ενώ ο Μικ Τζάγγερ δηλώνει στο Jazz News : «Ελπίζω ότι δεν μας θεωρούν ένα συγκρότημα του rock’n’roll» !
H σύνθεση του γκρουπ για το Marquee αποτελείται από τους: Mick Jagger : φωνητικά, Keith Richards και Elmo Lewis (Brian Jones) : κιθάρες, Dick Taylor : μπάσο, Ian Stewart : πιάνο και Mick Avory: ντραμς.
Rolling Stones, 1963
Εάν ο Avory, o μελλοντικός ντράμερ των Kinks, έπαιξε εκείνο το βράδυ δεν είναι σίγουρο, αν και έκανε πρόβες με το γκρουπ, όπως έκανε και κάποιος Tony Chapman, πριν έρθει ο Charlie Watts που παλιότερα είχε εργαστεί με τον Alexis Corner, ο οποίος έγινε ο ντράμερ του γκρουπ το 1963. Πάντως η επιτυχία στο κλαμπ Marquee ήταν τεράστια.
Στην συνέχεια ο Elmo Lewis αποδέχθηκε ότι είναι ο Brian Jones. Ο Μπράιαν όταν πρωτοάκουσε blues κιθάρα άρχισε να χρησιμοποιεί στην σκηνή το όνομα “Elmo Lewis” εντυπωσιασμένος από την τεχνική του μπλουζίστα Elmore James.
Ο Ντικ Τέιλορ, κοινός φίλος των Μικ Τζάγκερ και Κιθ Ρίτσαρντς από το σχολείο. Τον αντικατέστησε στο γκρουπ ο Μπιλ Γουάιμαν.
Ο Dick Taylor - αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1963, υπήρξε ιδρυτικό μέλος των σπουδαίων Pretty Things - διέκοψε για να συνεχίσει τις σπουδές του σε σχολή θεάτρου και τη θέση του πήρε ο Bill Wyman. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο ο Ian Stewart διώχθηκε από τον Andrew Oldham, τον μάνατζερ τους, γιατί δεν του άρεσε η στάση του. Ο Oldham, ο «έκτος Stone», στην συνέχεια βοηθούσε στις μετακινήσεις του γκρουπ και μερικές φορές έπαιζε σαν σέσιον πιανίστας.
Μετά το πετυχημένο αυτό ντεμπούτο τους στο Marquee οι Stones συνέχισαν να παίζουν εκεί ώσπου για ένα διάστημα ώσπου τους έδιωξαν γιατί, όπως το έθεσε ο τζαζίστας Chris Barber «δεν ήταν αρκετά αυθεντικοί» !
Το ρεπερτόριό τους εστιαζόταν σε κομμάτια των Chuck Berry, Bo Diddley, Jimmy Reed και σε συνδυασμό με το απλοϊκό στυλ τους θύμιζαν έντονα ένα rock’n’roll συγκρότημα, κάτι που επέκριναν οι αυστηροί τζαζ κύκλοι του Λονδίνου το λεγόμενο London Jazz Center. Ωστόσο εντυπωσίασαν τον παραγωγό και ιμπρεσάριο Giorgio Gomelsky που τους πρότεινε να εμφανιστούν στο κλαμπ Grawdaddy, στο Ρίτσμοντ, ένα υπέροχο μέρος που το διασχίζει ένας παραπόταμος του Τάμεσι και βρίσκεται στην τελευταία στάση του underground ακολουθώντας την μαύρη γραμμή του underground. Στο Ρίτσμοντ κάποια χρόνια αργότερα ο Μικ Τζάγγερ έκανε δώρο ένα πύργο στην τότε σύζυγό του Τζέρι Χολ τιμώντας το ένδοξο ξεκίνημα των Rolling Stones στα πρώτα βήματά τους.
Ο προσωρινός μάνατζερ Τζόρτζιο Γκομέλσκι με τον Μικ Τζάγγερ
Πραγματικά το γκρουπ ξεκίνησε εμφανίσεις στο κλαμπ αυτό και η φήμη τους κυκλοφόρησε στόμα με στόμα πολύ γρήγορα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται μεγάλες ουρές έξω από το Grawdaddy που αποδείχθηκε μικρό για να χωρέσει τους θαυμαστές τους. Έτσι ο γεωργιανής καταγωγής από την Τυφλίδα και μεγαλωμένος στην Ελβετία δραστήριος άνθρωπος της μουσικής Γκομέλσκι, αναζήτησε ένα μεγαλύτερο χώρο. Όμως την πρώτη βδομάδα του Μαΐου ’62 το προφορικό του συμβόλαιο με το γκρουπ τελείωσε και ανέλαβε μάνατζερ τους ο Andrew Loog Oldham επιστρατεύοντας την μεγάλη αυτοπεποίθηση που τον χαρακτήριζε και έχοντας την οικονομική υποστήριξη του παραγωγού δίσκων Eric Easton από το Lancashire της Αγγλίας.
Ο Άντριου Λοόγκ Όλντχαμ με τον Κιθ Ρίτσαρντς
Ο Ίστον αγόρασε τα ντέμο που είχαν ηχογραφήσει οι Stones στα στούντιο IBC και υπό τη διεύθυνση του Όλντχαμ ηχογραφήθηκε το «Come On» και στην πίσω πλευρά «I Wanna Be Loved» που ήταν το πρώτο σινγκλ των Rolling Stones που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1962 από την Decca. To τραγούδι του Τσακ Μπέρι που επέλεξαν στην πρώτη πλευρά δεν υπήρχε στο ρεπερτόριό τους στις ζωντανές εμφανίσεις του έως τότε.
Οι αρμονίες τους και η διπλή εγγραφή προδίκαζαν την προσπάθεια του Όλντχαμ ώστε το γκρουπ να απευθυνθεί στο κοινό της ποπ. Στην προσπάθεια αυτή το γκρουπ εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Thank Your Lucky Star με συντηρητικά ομοιόμορφα κοστούμια, κολάρο και γραβάτες. Με αυτό το χειρισμό προώθησης το τραγούδι δεν κατάφερε να μπει στο τοπ-20.
Στην εκπομπή Thank Your Lucky Star, 1962
Παρ’ όλα αυτά γνώρισε αρκετή επιτυχία σε βαθμό που τους χάρισε μια θέση σε περιοδεία σε ολόκληρη την Αγγλία με επικεφαλείς τους Little Richard, Everly Brohers, Bo Diddley.
Η περιοδεία
To ημερολόγιο έδειχνε 29 Σεπτέμβριου 1963. Πέντε αλαζονικά παιδιά που έπαιζαν καταπληκτικό rhythm’n’blues αναμεμειγμένο με rock’n’roll ξεκινούσαν τουρνέ με τα είδωλά τους στη Βόρειο Αγγλία και τους ακολουθούσε μια πολύ καλή φήμη από τα μικρά κλαμπ. Είχαν την ευκαιρία να παίζουν τέσσερα τραγούδια στην αρχή της συναυλίας και συνολικά στη διάθεσή τους 12 λεπτά στην σκηνή…
«Ήταν στα κάτω τους. Είχαν προβλήματα. Θυμάμαι ότι τους είπα αν εγκαταλείψουν αυτό που είχαν να κάνουν στο συγκρότημα, ήταν ηλίθιοι». Τα λόγια του Bo Diddley ενός από τα ινδάλματα τους που βρέθηκαν μαζί τους για να περιοδεύσουν ήταν ευεργετικά για τους Rolling Stones.
UK Tour Program, 1963 : Το πρόγραμμα της βρετανικής περιοδείας του 1963 με τους σχεδόν άσημους τότε Rolling Stones να ακολουθούν τα ινδάλματά τους.
Ο Little Richard τους έμαθε την τέχνη του rock’n’roll show ως μια παρατεταμένη έκρηξη μανιακού προκαταρκτικού παιχνιδιού. Ο Don και ο Phil (Everly Brothers) τους έμαθαν τις φωνητικές αρμονίες.
Ο Μπράιαν Τζόουνς έπαιζε ότι όργανο βρισκόταν μπροστά του : φυσαρμόνικα, σαξόφωνο, σιτάρ. Αλλά η κιθάρα ήταν το καλύτερό του, γιατί σε αυτή επέστρεφε πιο τακτικά. Όμως μπορούσε να δώσει αξία σε οποιοδήποτε όργανο μέσα σε λίγα λεπτά. Όταν ο Μικ ήταν ο τραγουδιστής τους, ο Μπράιαν στεκόταν στην σκηνή σαν συν-φροντμαν ξεσηκώνοντας το κοινό με την φυσαρμόνικά του ή την κιθάρα του, αλλά και τα μαλλιά του.
Ο Μπράιν Τζόουνς περιχαρής στο μέσον με τους Rolling Stones
Ο Μικ και ο Κηθ τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά «Mr. Shampoo» (ο κύριος Σαμπουάν) γιατί καθόταν με τις ώρες σε ζεστό νερό στην μπανιέρα και είχε τα πιο όμορφα μαλλιά στην μπάντα. Ήθελε πάντα να τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον. Αν τον προκαλούσαν οι υπόλοιποι γινόταν το δημιουργικό μέλος τους. Αυτό ήταν ένα κόλπο των άλλων μελών για να παρακινήσουν τον ικανό αυτό μουσικό.
Ο Κιθ Ρίτσαρντς μεγάλωσε ακούγοντας τζαζ και κλασική μουσική από το BBC στη δεκαετία του ’50 και είχε ίνδαλμα τον Έλβις. Ήταν πιο λαϊκό παιδί σε σχέση με τους άλλους, ωστόσο φορούσε πουκάμισο και γραβάτα στο στούντιο ηχογραφήσεων.
Κιθ Ρίτσαρντς
Ο Κιθ έμαθε τις πρώτες του συγχορδίες με τον ίδιο τρόπο που τις έμαθαν οι περισσότεροι συνομήλικοί του. Τα περισσότερα χρήματα του τα διέθετε για να αγοράζει κυρίως αυθεντικούς δίσκους 45 ή 78 στροφών και τους έπαιζε μαζί μέχρι να λιώσουν στο φτηνό πικάπ του. «Είχες μια ιδέα και δεν μπορούσες να περιμένεις να την παίξεις. Αυτό συνέβαινε τότε. Ακόμη έτσι αισθάνομαι σήμερα», λέει ο ίδιος.
Ο μπασίστας Μπιλ Γουάιμαν ήταν ο μεγαλύτερος απ’ όλους σε ηλικία αλλά δεν του φαινόταν. Όσο για τον Τσάρλι Γουότς, τον «ήσυχο Stone», απλά είχαν βρει τον ντράμερ που τους έδινε τον ιδανικό ρυθμό. Για το γκρουπ ήταν η σταθερή…πέτρα που έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην επιβίωση του γκρουπ. Όταν έβγαιναν βόλτα για κορίτσια τα άλλα μέλη το πιο πιθανό ήταν την ίδια στιγμή ο Τσάρλι να ψώνιζε ρούχα. Ήταν ο πιο κομψός όλων. Ο Μπιλ και ο Τσάρλι αποτελούσαν το καλύτερο rhythm section στο rock’n’roll.
Όσο για τον Μικ Τζάγγερ υπεραγαπούσε την μουσική, όπως και ο Κιθ, διέθετε μια εξαιρετική κυρίως blues δισκοθήκη σπίτι του και ήταν γεννημένος φρόντμαν. Η κίνησή του, τα χείλη του, το βλέμμα του, οι μορφασμοί του ξεσήκωναν το κοινό, αλλά και η φωνή του είχε κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Γενικά ήταν στην πρίζα όσο τραγουδούσε. Είναι για το rock’n’roll ότι ο Παβαρότι για την όπερα.
Ο Κηθ Ρίτσαρντς στο αεροδρόμιο Κένεντι, 1 Ιουνίου 1964, στο ξεκίνημα της πρώτης αμερικανικής περιοδείας
Οι περισσότεροι κάπνιζαν όλη την ώρα. Ο Μικ κάποια περίοδο το έκοψε. Ο Κιθ ποτέ (μόνο πρόσφατα για σοβαρούς λόγους υγείας).
Η μπάντα μπορεί να πήρε το όνομά της από τον Muddy Waters, όμως το πνεύμα ήταν του Chuck Berry.
Στο μεταξύ ο δεύτερος μικρός δίσκος τους «I Wanna Be Your Man» με την αντίληψη που είχαν για τον ήχο τους οι John Lennon – Paul McCartney οι οποίοι τους έδωσαν το τραγούδι, έφερε το γκρουπ ένα βήμα πιο πέρα, με το τραγούδι να φθάνει στο τοπ-10 στις αρχές του Ιανουαρίου του 1964.
Rolling Stones - I Wanna Be Your Man HQ
Το ηχογράφησαν στις 7 Οκτωβρίου 1963 στο De Lane Lead στούντιο και ήταν η πρώτη τους επιτυχία. Για την ώρα δεν είχαν πολλά λεφτά να πληρώσουν τον οδηγό ταξί που τους πήγε ως εκεί και συνεισέφεραν όλοι εκτός του Κιθ που συνήθως δεν είχε καθόλου χρήματα επάνω του. Την στιγμή αυτή αποθανάτισε ο φακός του Gus Coral που ήταν δίπλα στην μπάντα στο ξεκίνημά της. Όσο για τους ηχολήπτες του στούντιο λέγεται ότι κοιταζόντουσαν μεταξύ τους και αναρωτιόντουσαν γράφοντας τους Rolling Stones, τι μουσικός κόσμος έρχεται !
Ο Μικ Τζάγγερ έτοιμος να πληρώσει το ταξί
Από εκεί και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους. Ο τρίτος δίσκος τους «Not Fade Away» τον Φεβρουάριο του ’64, ένα τραγούδι του Buddy Holly όταν έπαιζε με τους Crickets, ήταν η καλύτερη έως τότε προσπάθειά τους που τους έφερε πιο κοντά στο στυλ του Bo Diddley, που το έκαναν δικό τους.
Στο τέταρτο 45άρι τους στην πίσω πλευρά του «It’s All Over Now» των Valentinos περιείχε το πρώτο δείγμα της συνθετικής συνεργασίας των Jagger-Richards : «Good Times, Bad Times» και έγινε Νο1 στη Βρετανία. Το καλοκαίρι του 1965 κάνουν το πρώτο τους Νο1 στην Αμερική : «Satisfaction».
Από εκεί και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους και είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας…
Η διαμάχη αυτή μεταξύ των δύο κυρίαρχων συγκροτημάτων που βγήκαν από τα σπλάχνα της βρετανικής σκηνής στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και άλλαξαν το μουσικό τοπίο θα ήταν αδύνατο να διανύσουν το χρόνο χωρίς την ύπαρξη ο ένας του άλλου. Ο ανταγωνισμός τους έκανε καλύτερους αλληλοσυμπληρώνοντας και πρωτοπορώντας σ τις μουσικές εξελίξεις.
Οι Beatles προηγήθηκαν χρονικά των Rolling Stones και τους χάρισαν την πρώτη τους επιτυχία, το «I Wanna Be Your Man» και πραγματικά η αγάπη των Stones για τα blues τους έσπρωξε στην ίδρυση του συγκροτήματός τους παίζοντας τα blues στα πρώτα τους βήματα, αλλά και μέχρι σήμερα με την πρώτη ευκαιρία ανατρέχουν στις ρίζες τους.
Rolling Stones, 1963
Δεν ήταν όμως απλώς διασκευαστές των blues και των rock’n’roll της δεκαετίας του ’50 που ήταν τόσο κοντά τους στο ξεκίνημα, κάτι που έκαναν άλλωστε κατά κόρον και οι Beatles στο ξεκίνημά τους. Tο φίνο rhythm’n’blues που έπαιζαν τα «κακά παιδιά του rock» ξεχώριζε στην εποχή του, blues αναμεμειγμένο με rock’n’roll. Σε αυτό έβαλε το χέρι του και ο μάνατζερ τους Άντριου Όλντχαμ που πίστεψε από την αρχή στο γκρουπ και έβαλε τα θεμέλια στα πρώτα τους βήματα μέχρι να πετάξουν στην κορυφή.
Φέτος κλείνουν 60 χρόνια από το ξεκίνημα των Rolling Stones το 1962 και σίγουρα αυτό είναι η χαρά κάθε μουσικού δημοσιογράφου να γράφει και να ξαναγράφει για το συγκρότημα αυτό. Ήδη έχει ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια γύρω από την επέτειο αυτή των Stones που την υποστηρίζουν και οι ίδιοι με κυκλοφορίες δίσκων και φυσικά αυτό που έμαθαν να κάνουν τόσα χρόνια, να είναι στο δρόμο.
Δυστυχώς σε αυτή τη γιορτή δεν πρόλαβε να είναι μαζί τους ο στυλοβάτης του γκρουπ, ο Τσάρλι Γουάτς, ο κομψός ντράμερ τους που λάτρευε την τζαζ και έπαιζε ροκ με την μεγαλύτερη rock’n’roll μπάντα του πλανήτη.
Λονδίνο 1964 : Μπιλ Γουάιμαν, Μικ Τζάγγερ, Κιθ Ρίτσαρντς.
Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή καθώς η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και αυτό ισχύει και στους Rolling Stones που έκαναν τη ζωή μας πιο όμορφη με την ύπαρξή τους.
Το ντεμπούτο των Rolling Stones στο Λονδίνο
Η πρώτη επίσημη παράσταση των Rolling Stones έγινε στο διάσημο μουσικό κλαμπ του Λονδίνου, το Marquee Club. Από εδώ ξεκινά η ιστορία του βρετανικού συγκροτήματος που σηματοδοτεί την ιστορία του rock’n’roll.
Τα πέντε αγόρια που θα αποτελούσαν τον αρχική σύνθεση τους ήταν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους ως προς την καταγωγή και το κοινωνικό υπόβαθρο. Ο Lewis Brian Hoppkin Jones, γεννημένος στις 28 Φεβρουαρίου 1942 στο Cheltenham ήταν ουαλικής καταγωγής και γιος δύο δασκάλων. Ο Michael Philip Jagger, γεννημένος στις 26 Ιουλίου 1943 στο Dartford, είχε πατέρα καθηγητή φυσικής αγωγής και μητέρα κομμώτρια.
Οι Rolling Stones στο Playboy Club
Ο Κιθ Ρίτσαρντς, γεννημένος στο Ντάρτφορντ στις 18 Δεκεμβρίου 1943, είναι επίσης ουαλικής καταγωγής και προέρχεται από οικογένεια εργατικής τάξης. Ο William George Perks (γνωστός ως Bill Wyman), γεννημένος στις 24 Οκτωβρίου 1936 στο Λονδίνο, είναι γιος κτίστη και μιας υπηρέτριας. Ο Τσαρλς Ρόμπερτ Γουάτς, γεννημένος στο Λονδίνο στις 2 Ιουνίου 1941, ήταν γιος ενός πρώην αεροπόρου της RAF, που αργότερα προσλήφθηκε ως οδηγός τρένου στους Βρετανικούς Σιδηροδρόμους.
Στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο, όλοι πηγαίνουν στο σχολείο και, εκτός από τον Μπράιαν, ζουν στο Λονδίνο ή στις γύρω περιοχές. Ο Μικ Τζάγκερ και ο Κιθ Ρίτσαρντς, σε ηλικία 4-5 χρόνων, είναι γείτονες και συμπαίκτες μέχρι που αργότερα πάνε σε διαφορετικά σχολεία και ο Κιθ μετακομίζει.
Η μουσική γίνεται όλο και πιο σημαντική στη ζωή τους. Δοκιμάζουν διαφορετικά όργανα και μια μέρα, μετά από μερικά χρόνια που οι δυο τους έχουν χάσει την επαφή, ο Τζάγκερ και ο Ρίτσαρντς συναντιούνται σε ένα προαστιακό. Ο Μικ Τζάγκερ έχει στην αγκαλιά του μια στοίβα από δίσκους εισαγωγής της Chess Records ενώ ο Κιθ έχει μαζί του ένα δίσκο του Muddy Waters κι ένα του Chuck Berry και μιλώντας γι' αυτά, οι δυο τους ανακαλύπτουν ότι είναι ερωτευμένοι με την ίδια μουσική, το rhythm’n’blues και αρχίζουν να καλοβλέπουν την ιδέα να σχηματίσουν ένα γκρουπ.
Το 1956 ο Μικ έγινε φίλος με ένα αγόρι που φοιτούσε στο ίδιο σχολείο, τον Ντικ Τέιλορ, και με δύο άλλους φίλους άρχισαν να παίζουν μαζί μουσική, χωρίς ποτέ να εμφανιστούν δημόσια. Το 1957 ο Μπράιαν Τζόουνς ακούει για πρώτη φορά ένα τραγούδι του Τσάρλι Πάρκερ και είναι τόσο ενθουσιασμένος που αναγκάζει τους γονείς του να του αγοράσουν ένα σαξόφωνο, το οποίο παραμένει η εμμονή του μέχρι να του δώσουν μια ακουστική κιθάρα.
Rolling Stones, 1962
Το 1962, μια μέρα ο Μικ Τζάγκερ με πολλούς δίσκους ροκ και μπλουζ στην αγκαλιά του, συναντά τον φίλο του Κιθ Ρίτσαρντς τον οποίο δεν έχει δει για περίπου έξι χρόνια. Οι δυο τους παίρνουν το τρένο μαζί και, μιλώντας για μουσική, ανακαλύπτουν ότι έχουν έναν κοινό φίλο: τον Ντικ Τέιλορ. Πριν αποχαιρετιστούν αποφασίζουν να ξανασυναντηθούν για να παίξουν μαζί. Οι τρεις τους ίδρυσαν, μαζί με άλλα μέλη, τους Little Boy Blue και The Blue Boys Band, ένα μακρύ και επιτηδευμένο όνομα αλλά σύμφωνο με τα ονόματα των γκρουπ της εποχής.
Στο ρεπερτόριο τους διασκευάζουν τραγούδια συνθετών της εποχής : Τσακ Μπέρι, Λιτλ Ρίτσαρντ, Τζίμι Ριντ. Τον Μάρτιο του 1962 ο Brian Jones πήγε στο Ealing Club για να ακούσει το σχήμα Blues Incorporated του φίλου του Alexis Korner, ένα γκρουπ στο οποίο παίζει ο Charlie Watts. Την επόμενη εβδομάδα μπαίνει στο συγκρότημα, αποκαλώντας τον εαυτό του Elmo Lewis, και για πρώτη φορά ο Charlie και ο Brian μιλούν μεταξύ τους. Ο Keith και ο Mick τους άκουγαν επίσης ένα βράδυ, ο οποίος, μετά το τέλος του live, μίλησε για πρώτη φορά στον Brian λέγοντας ότι θέλουν να δημιουργήσουν ένα γκρουπ. Ο Brian είναι υπέρ της ιδέας και βάζει μια αγγελία στο «Jazz News». Ο πρώτος που απαντά είναι ο Ian Stewart.
Στο Marquee, 1962
Τον Ιούνιο του 1962 ο Μικ Τζάγκερ με τον Κιθ Ρίτσαρντς και τον Ντικ Τέιλορ άρχισαν να κάνουν πρόβες με τους Μπράιαν Τζόουνς και Ίαν Στιούαρτ. Εν τω μεταξύ ο Alexis Korner παίζει με το γκρουπ του στο Marquee στις 12 Ιουλίου, αλλά έχει κλειστεί την ίδια μέρα να συμμετάσχει σε μια τηλεοπτικό πρόγραμμα του BBC Jazz Club και ζητά από τον Μπράιαν και την ομάδα του να τον αντικαταστήσουν. Την ημέρα πριν από τη συναυλία ο Μπράιαν αποφασίζει να παίξει με το όνομα "Rollin' Stones", ένα όνομα που εμπνεύστηκε από το τραγούδι Rollin' Stone του Muddy Waters, ενώ ο Μικ Τζάγγερ δηλώνει στο Jazz News : «Ελπίζω ότι δεν μας θεωρούν ένα συγκρότημα του rock’n’roll» !
H σύνθεση του γκρουπ για το Marquee αποτελείται από τους: Mick Jagger : φωνητικά, Keith Richards και Elmo Lewis (Brian Jones) : κιθάρες, Dick Taylor : μπάσο, Ian Stewart : πιάνο και Mick Avory: ντραμς.
Rolling Stones, 1963
Εάν ο Avory, o μελλοντικός ντράμερ των Kinks, έπαιξε εκείνο το βράδυ δεν είναι σίγουρο, αν και έκανε πρόβες με το γκρουπ, όπως έκανε και κάποιος Tony Chapman, πριν έρθει ο Charlie Watts που παλιότερα είχε εργαστεί με τον Alexis Corner, ο οποίος έγινε ο ντράμερ του γκρουπ το 1963. Πάντως η επιτυχία στο κλαμπ Marquee ήταν τεράστια.
Στην συνέχεια ο Elmo Lewis αποδέχθηκε ότι είναι ο Brian Jones. Ο Μπράιαν όταν πρωτοάκουσε blues κιθάρα άρχισε να χρησιμοποιεί στην σκηνή το όνομα “Elmo Lewis” εντυπωσιασμένος από την τεχνική του μπλουζίστα Elmore James.
Ο Ντικ Τέιλορ, κοινός φίλος των Μικ Τζάγκερ και Κιθ Ρίτσαρντς από το σχολείο. Τον αντικατέστησε στο γκρουπ ο Μπιλ Γουάιμαν.
Ο Dick Taylor - αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1963, υπήρξε ιδρυτικό μέλος των σπουδαίων Pretty Things - διέκοψε για να συνεχίσει τις σπουδές του σε σχολή θεάτρου και τη θέση του πήρε ο Bill Wyman. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο ο Ian Stewart διώχθηκε από τον Andrew Oldham, τον μάνατζερ τους, γιατί δεν του άρεσε η στάση του. Ο Oldham, ο «έκτος Stone», στην συνέχεια βοηθούσε στις μετακινήσεις του γκρουπ και μερικές φορές έπαιζε σαν σέσιον πιανίστας.
Μετά το πετυχημένο αυτό ντεμπούτο τους στο Marquee οι Stones συνέχισαν να παίζουν εκεί ώσπου για ένα διάστημα ώσπου τους έδιωξαν γιατί, όπως το έθεσε ο τζαζίστας Chris Barber «δεν ήταν αρκετά αυθεντικοί» !
Το ρεπερτόριό τους εστιαζόταν σε κομμάτια των Chuck Berry, Bo Diddley, Jimmy Reed και σε συνδυασμό με το απλοϊκό στυλ τους θύμιζαν έντονα ένα rock’n’roll συγκρότημα, κάτι που επέκριναν οι αυστηροί τζαζ κύκλοι του Λονδίνου το λεγόμενο London Jazz Center. Ωστόσο εντυπωσίασαν τον παραγωγό και ιμπρεσάριο Giorgio Gomelsky που τους πρότεινε να εμφανιστούν στο κλαμπ Grawdaddy, στο Ρίτσμοντ, ένα υπέροχο μέρος που το διασχίζει ένας παραπόταμος του Τάμεσι και βρίσκεται στην τελευταία στάση του underground ακολουθώντας την μαύρη γραμμή του underground. Στο Ρίτσμοντ κάποια χρόνια αργότερα ο Μικ Τζάγγερ έκανε δώρο ένα πύργο στην τότε σύζυγό του Τζέρι Χολ τιμώντας το ένδοξο ξεκίνημα των Rolling Stones στα πρώτα βήματά τους.
Ο προσωρινός μάνατζερ Τζόρτζιο Γκομέλσκι με τον Μικ Τζάγγερ
Πραγματικά το γκρουπ ξεκίνησε εμφανίσεις στο κλαμπ αυτό και η φήμη τους κυκλοφόρησε στόμα με στόμα πολύ γρήγορα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται μεγάλες ουρές έξω από το Grawdaddy που αποδείχθηκε μικρό για να χωρέσει τους θαυμαστές τους. Έτσι ο γεωργιανής καταγωγής από την Τυφλίδα και μεγαλωμένος στην Ελβετία δραστήριος άνθρωπος της μουσικής Γκομέλσκι, αναζήτησε ένα μεγαλύτερο χώρο. Όμως την πρώτη βδομάδα του Μαΐου ’62 το προφορικό του συμβόλαιο με το γκρουπ τελείωσε και ανέλαβε μάνατζερ τους ο Andrew Loog Oldham επιστρατεύοντας την μεγάλη αυτοπεποίθηση που τον χαρακτήριζε και έχοντας την οικονομική υποστήριξη του παραγωγού δίσκων Eric Easton από το Lancashire της Αγγλίας.
Ο Άντριου Λοόγκ Όλντχαμ με τον Κιθ Ρίτσαρντς
Ο Ίστον αγόρασε τα ντέμο που είχαν ηχογραφήσει οι Stones στα στούντιο IBC και υπό τη διεύθυνση του Όλντχαμ ηχογραφήθηκε το «Come On» και στην πίσω πλευρά «I Wanna Be Loved» που ήταν το πρώτο σινγκλ των Rolling Stones που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1962 από την Decca. To τραγούδι του Τσακ Μπέρι που επέλεξαν στην πρώτη πλευρά δεν υπήρχε στο ρεπερτόριό τους στις ζωντανές εμφανίσεις του έως τότε.
Οι αρμονίες τους και η διπλή εγγραφή προδίκαζαν την προσπάθεια του Όλντχαμ ώστε το γκρουπ να απευθυνθεί στο κοινό της ποπ. Στην προσπάθεια αυτή το γκρουπ εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Thank Your Lucky Star με συντηρητικά ομοιόμορφα κοστούμια, κολάρο και γραβάτες. Με αυτό το χειρισμό προώθησης το τραγούδι δεν κατάφερε να μπει στο τοπ-20.
Στην εκπομπή Thank Your Lucky Star, 1962
Παρ’ όλα αυτά γνώρισε αρκετή επιτυχία σε βαθμό που τους χάρισε μια θέση σε περιοδεία σε ολόκληρη την Αγγλία με επικεφαλείς τους Little Richard, Everly Brohers, Bo Diddley.
Η περιοδεία
To ημερολόγιο έδειχνε 29 Σεπτέμβριου 1963. Πέντε αλαζονικά παιδιά που έπαιζαν καταπληκτικό rhythm’n’blues αναμεμειγμένο με rock’n’roll ξεκινούσαν τουρνέ με τα είδωλά τους στη Βόρειο Αγγλία και τους ακολουθούσε μια πολύ καλή φήμη από τα μικρά κλαμπ. Είχαν την ευκαιρία να παίζουν τέσσερα τραγούδια στην αρχή της συναυλίας και συνολικά στη διάθεσή τους 12 λεπτά στην σκηνή…
«Ήταν στα κάτω τους. Είχαν προβλήματα. Θυμάμαι ότι τους είπα αν εγκαταλείψουν αυτό που είχαν να κάνουν στο συγκρότημα, ήταν ηλίθιοι». Τα λόγια του Bo Diddley ενός από τα ινδάλματα τους που βρέθηκαν μαζί τους για να περιοδεύσουν ήταν ευεργετικά για τους Rolling Stones.
UK Tour Program, 1963 : Το πρόγραμμα της βρετανικής περιοδείας του 1963 με τους σχεδόν άσημους τότε Rolling Stones να ακολουθούν τα ινδάλματά τους.
Ο Little Richard τους έμαθε την τέχνη του rock’n’roll show ως μια παρατεταμένη έκρηξη μανιακού προκαταρκτικού παιχνιδιού. Ο Don και ο Phil (Everly Brothers) τους έμαθαν τις φωνητικές αρμονίες.
Ο Μπράιαν Τζόουνς έπαιζε ότι όργανο βρισκόταν μπροστά του : φυσαρμόνικα, σαξόφωνο, σιτάρ. Αλλά η κιθάρα ήταν το καλύτερό του, γιατί σε αυτή επέστρεφε πιο τακτικά. Όμως μπορούσε να δώσει αξία σε οποιοδήποτε όργανο μέσα σε λίγα λεπτά. Όταν ο Μικ ήταν ο τραγουδιστής τους, ο Μπράιαν στεκόταν στην σκηνή σαν συν-φροντμαν ξεσηκώνοντας το κοινό με την φυσαρμόνικά του ή την κιθάρα του, αλλά και τα μαλλιά του.
Ο Μπράιν Τζόουνς περιχαρής στο μέσον με τους Rolling Stones
Ο Μικ και ο Κηθ τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά «Mr. Shampoo» (ο κύριος Σαμπουάν) γιατί καθόταν με τις ώρες σε ζεστό νερό στην μπανιέρα και είχε τα πιο όμορφα μαλλιά στην μπάντα. Ήθελε πάντα να τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον. Αν τον προκαλούσαν οι υπόλοιποι γινόταν το δημιουργικό μέλος τους. Αυτό ήταν ένα κόλπο των άλλων μελών για να παρακινήσουν τον ικανό αυτό μουσικό.
Ο Κιθ Ρίτσαρντς μεγάλωσε ακούγοντας τζαζ και κλασική μουσική από το BBC στη δεκαετία του ’50 και είχε ίνδαλμα τον Έλβις. Ήταν πιο λαϊκό παιδί σε σχέση με τους άλλους, ωστόσο φορούσε πουκάμισο και γραβάτα στο στούντιο ηχογραφήσεων.
Κιθ Ρίτσαρντς
Ο Κιθ έμαθε τις πρώτες του συγχορδίες με τον ίδιο τρόπο που τις έμαθαν οι περισσότεροι συνομήλικοί του. Τα περισσότερα χρήματα του τα διέθετε για να αγοράζει κυρίως αυθεντικούς δίσκους 45 ή 78 στροφών και τους έπαιζε μαζί μέχρι να λιώσουν στο φτηνό πικάπ του. «Είχες μια ιδέα και δεν μπορούσες να περιμένεις να την παίξεις. Αυτό συνέβαινε τότε. Ακόμη έτσι αισθάνομαι σήμερα», λέει ο ίδιος.
Ο μπασίστας Μπιλ Γουάιμαν ήταν ο μεγαλύτερος απ’ όλους σε ηλικία αλλά δεν του φαινόταν. Όσο για τον Τσάρλι Γουότς, τον «ήσυχο Stone», απλά είχαν βρει τον ντράμερ που τους έδινε τον ιδανικό ρυθμό. Για το γκρουπ ήταν η σταθερή…πέτρα που έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην επιβίωση του γκρουπ. Όταν έβγαιναν βόλτα για κορίτσια τα άλλα μέλη το πιο πιθανό ήταν την ίδια στιγμή ο Τσάρλι να ψώνιζε ρούχα. Ήταν ο πιο κομψός όλων. Ο Μπιλ και ο Τσάρλι αποτελούσαν το καλύτερο rhythm section στο rock’n’roll.
Όσο για τον Μικ Τζάγγερ υπεραγαπούσε την μουσική, όπως και ο Κιθ, διέθετε μια εξαιρετική κυρίως blues δισκοθήκη σπίτι του και ήταν γεννημένος φρόντμαν. Η κίνησή του, τα χείλη του, το βλέμμα του, οι μορφασμοί του ξεσήκωναν το κοινό, αλλά και η φωνή του είχε κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Γενικά ήταν στην πρίζα όσο τραγουδούσε. Είναι για το rock’n’roll ότι ο Παβαρότι για την όπερα.
Ο Κηθ Ρίτσαρντς στο αεροδρόμιο Κένεντι, 1 Ιουνίου 1964, στο ξεκίνημα της πρώτης αμερικανικής περιοδείας
Οι περισσότεροι κάπνιζαν όλη την ώρα. Ο Μικ κάποια περίοδο το έκοψε. Ο Κιθ ποτέ (μόνο πρόσφατα για σοβαρούς λόγους υγείας).
Η μπάντα μπορεί να πήρε το όνομά της από τον Muddy Waters, όμως το πνεύμα ήταν του Chuck Berry.
Στο μεταξύ ο δεύτερος μικρός δίσκος τους «I Wanna Be Your Man» με την αντίληψη που είχαν για τον ήχο τους οι John Lennon – Paul McCartney οι οποίοι τους έδωσαν το τραγούδι, έφερε το γκρουπ ένα βήμα πιο πέρα, με το τραγούδι να φθάνει στο τοπ-10 στις αρχές του Ιανουαρίου του 1964.
Rolling Stones - I Wanna Be Your Man HQ
Το ηχογράφησαν στις 7 Οκτωβρίου 1963 στο De Lane Lead στούντιο και ήταν η πρώτη τους επιτυχία. Για την ώρα δεν είχαν πολλά λεφτά να πληρώσουν τον οδηγό ταξί που τους πήγε ως εκεί και συνεισέφεραν όλοι εκτός του Κιθ που συνήθως δεν είχε καθόλου χρήματα επάνω του. Την στιγμή αυτή αποθανάτισε ο φακός του Gus Coral που ήταν δίπλα στην μπάντα στο ξεκίνημά της. Όσο για τους ηχολήπτες του στούντιο λέγεται ότι κοιταζόντουσαν μεταξύ τους και αναρωτιόντουσαν γράφοντας τους Rolling Stones, τι μουσικός κόσμος έρχεται !
Ο Μικ Τζάγγερ έτοιμος να πληρώσει το ταξί
Από εκεί και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους. Ο τρίτος δίσκος τους «Not Fade Away» τον Φεβρουάριο του ’64, ένα τραγούδι του Buddy Holly όταν έπαιζε με τους Crickets, ήταν η καλύτερη έως τότε προσπάθειά τους που τους έφερε πιο κοντά στο στυλ του Bo Diddley, που το έκαναν δικό τους.
Στο τέταρτο 45άρι τους στην πίσω πλευρά του «It’s All Over Now» των Valentinos περιείχε το πρώτο δείγμα της συνθετικής συνεργασίας των Jagger-Richards : «Good Times, Bad Times» και έγινε Νο1 στη Βρετανία. Το καλοκαίρι του 1965 κάνουν το πρώτο τους Νο1 στην Αμερική : «Satisfaction».
Από εκεί και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους και είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας…
