Η ιδιοκτησία και η λειτουργία ενός δισκοπωλείου δεν ήταν ποτέ το σχέδιο καριέρας για την Ashli Todd. Σίγουρα, ο πατέρας της Nick διηύθυνε το Spillers Records στο Κάρντιφ της Ουαλίας για δεκαετίες, και μεγάλωσε βοηθώντας στο κατάστημα για να κερδίσει χρήματα. Αλλά η Τοντ επιμένει ότι «ποτέ δεν συζητήθηκε ως κατάσταση διαδοχής», ούτε ως υπάλληλος μερικής απασχόλησης κάθισε ποτέ να σκεφτεί τρόπους να το λειτουργήσει διαφορετικά.
Έτσι, στα τέλη της δεκαετίας του ’00, όταν η Nick Todd ήρθε αντιμέτωπη με τον τετραπλασιασμό του ενοικίου, ένα διαζύγιο και τον συνεχιζόμενο καταιγισμό των πωλήσεων φυσικής μορφής μουσικής – αποφάσισε να αποσυρθεί και να πουλήσει το μαγαζί, χωρίς να σκεφτεί ούτε μια στιγμή να το αναλάβει. Αλλά αφού χάλασαν πολλές συμφωνίες με ενδιαφερόμενους και ο πατέρας της έκανε κινήσεις για να κλείσει οριστικά το μαγαζί, κάτι έκανε κλικ στο μυαλό της: «Αυτό δεν μπορούσε να συμβεί σε ένα ζωντανό κομμάτι της μουσικής ιστορίας», είπε μέσα της.
Το Spillers Records ιδρύθηκε το 1894 από τον Henry Spiller στο Queen's Arcade του Cardiff.
Ο ισχυρισμός ότι το Spillers φημίζεται ότι είναι το παλαιότερο δισκοπωλείο στον κόσμο (άλλα καταστήματα μπορεί να ισχυρίζονται παρόμοια, αλλά το Spillers ξεχωρίζει στο ότι μπορεί να αποδείξει ότι πουλάει συνεχώς δίσκους από τον 19ο αιώνα). Εάν πιστεύετε ότι το βινύλιο είναι ρετρό, σκεφτείτε το - όταν άνοιξε αυτό το κατάστημα, το βινύλιο δεν θα γινόταν ο κανόνας για μισό αιώνα. Οι ηχογραφήσεις εκείνη την εποχή προέρχονταν μέσω κυλίνδρων κεριού ή βαριών δίσκων από σκληρό καουτσούκ ή σέλακ, και ήταν ως επί το πλείστον μια οικονομική καινοτομία.
«Με το Spillers Records να είναι το παλαιότερο δισκάδικο στον κόσμο, ένιωσα ότι θα ήταν ένα πολύ κακό σημάδι - προς τη βιομηχανία, τον κόσμο, όποιον ενδιαφέρεται - για την κατάσταση της φυσικής μουσικής και του ανεξάρτητου λιανικού εμπορίου μουσικής, συγκεκριμένα», λέει η Todd για το τι ήταν που την παρακίνησε να αναλάβει δράση όταν το μαγαζί έφθασε στο τελικό του στάδιο.
Ξαφνικά, παρά το γεγονός ότι είχε πτυχίο τέχνης και ως επί το πλείστον εμπειρία μερικής απασχόλησης στο μπροστινό μέρος του καταστήματος, μάθαινε νόμους για τις συμβάσεις εργαζομένων, διαπραγματευόταν συμφωνίες και κοίταζε νέες τοποθεσίες. Μέσα σε έξι μήνες, «πήγε από το «θα κλείσει» στο «Έχω ένα επιχειρηματικό σχέδιο και θα το προωθήσω», θυμάται η Τοντ.
Πίσω στο 2010, ένα φυσικό κατάστημα μουσικής ήταν, με απλά λόγια, μια κακή επένδυση. Η επιστροφή του βινυλίου έμοιαζε σαν ένα όνειρο που διατηρήθηκε από μια γερασμένη, εξειδικευμένη δημογραφική ομάδα και η συντριπτική πλειονότητα των καλλιτεχνών δεν μπήκε καν στον κόπο να κυκλοφορήσει νέες κυκλοφορίες σε κερί. Αλλά η Todd ήταν εθισμένη στη μουσική από τα αγαπημένα εφηβικά της χρόνια και αγαπημένα της συγκροτήματα ήταν οι Sparklehorse, Placebo, Mogwai και «οτιδήποτε έπαιζε ο [BBC Radio DJ] John Peel».
Είδε μερικά σημάδια που την ενθάρρυναν και την έκαναν να πιστεύει ότι η αγορά βινυλίου θα βελτιωνόταν παρά το γεγονός ότι ήταν τελειωμένη όταν αυτή ανέλαβε το μαγαζί. Το ένα ήταν η Record Store Day, ένα γεγονός που γεννήθηκε στις ΗΠΑ και ήρθε να ενθαρρύνει τους φανατικούς του βινυλίου στο Ηνωμένο Βασίλειο να υποστηρίξουν τα indie καταστήματα (δισκοπωλεία)που ψυχορραγούσαν σε όλη τη δύσκολη περίοδο.
Ο άλλος ήταν ο Τζακ Γουάιτ. «Αυτός ο τύπος, αυτή η ετικέτα [Third Man], οι άνθρωποι ήταν τρελοί γι' αυτό», δηλώνει. «Σε μια εποχή που όλα ήταν σαν, «δεν χρειάζεται να πληρώσεις για μουσική ή ακόμη και να κοιτάξεις το artwork του άλμπουμ», παρακίνησε τους ανθρώπους να σκεφτούν, «πρέπει να έχω αυτόν τον δίσκο, είναι συλλεκτικός αυτός ή εκείνος».
«Έκανε τα πράγματα να αισθάνονται μαγικά ξανά», λέει. Η μυστικιστική έλξη του βινυλίου ήταν κάτι που η Τοντ καταλάβαινε σε προσωπικό επίπεδο. «Είμαι το παιδί που αγόραζε 7-ιντσα που δεν μπορούσα να παίξω», λέει, μοιράζοντας ότι ως έφηβη χωρίς πικάπ, έψαχνε δυσεύρετα σινγκλ αφού τα άκουγε στο σόου του Peel, απλώς και μόνο για να τα έχει».
Καθώς η Record Store Day και το Third Man άρχισαν να πυροδοτούν την επιστροφή στο βινύλιο βασισμένο σε πιεστήρια περιορισμένης έκδοσης και προϊόντα με ξεχωριστή οπτική αισθητική, διαπίστωσε ότι το μέλλον του Spillers μπορεί να μην ήταν τόσο ζοφερό όσο φοβόταν ο πατέρας της – ο οποίος έζεισε το μαγαζί κατά τη διάρκεια της ακμής των μεγάλων πωλήσεων δίσκων της δεκαετίας του '70 και του '80.
Η ανάκαμψη δεν ήταν άμεση για το Spillers, αλλά ήρθε. Με το ενοίκιο στη μακροχρόνια (αλλά όχι αρχική) τοποθεσία του καταστήματος να τετραπλασιάζεται, η Todd το μετέφερε σε μια κοντινή τοποθεσία στο Queen's Arcade, όπου άνοιξε ξανά υπό την ιδιοκτησία της το 2010. Το κατάστημα - κρυμμένο σε ένα χαριτωμένο, ελαφρώς βυζαντινό κέντρο της πόλης που σε μικρή απόσταση με τα πόδια από έναν σιδηροδρομικό σταθμό του Λονδίνου διέθετε τα πάντα, από το MF Doom μέχρι τη Lana Del Rey και πολλά εμπορεύματα που επιζούν περήφανα από το έτος γέννησης του, το 1894. Πέρα από την ιστορικότητα του Spillers, η Todd υπερηφανεύεται επίσης για το Spillers ως ουαλικό κατάστημα, καθώς διαθέτει ένα μέρος με στοίβες βινυλίων από Ουαλούς καλλιτέχνες μεταξύ αυτών δίσκους surf rock της Βόρειας Ουαλίας!
Αυτές τις μέρες, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Spillers είναι λιγότερο υπαρξιακά και πιο λειτουργικά: αυξημένες τιμές βινυλίου, αργοί χρόνοι διεκπεραίωσης παραγγελιών και καθυστερήσεις παράδοσης που προκαλούνται από ελλείψεις εργατικού δυναμικού που σχετίζονται με το Brexit. Στα μάτια της, το Brexit ήταν χειρότερο για τις επιχειρήσεις από την πανδημία. «Δώδεκα χρόνια διακυβέρνησης των Τόρις δεν ωφέλησαν στο παραμικρό αυτή τη χώρα», σκέφτεται. «Ακόμη και όταν έχεις να κάνεις με το καλύτερο σενάριο, χρειάζεται μόνο ένα πράγμα να είσαι μακριά…. Όσον αφορά την παροχή μιας υπηρεσίας στους πελάτες, δεν είναι ότι καλύτερο. Είναι ασταθές και όλα τεντώνονται σε σημείο να σπάσουν», λέει, πριν προσθέσει γελώντας, «Αλλά εκτός από αυτό είναι υπέροχο».
Καθώς η Todd συνεχίζει ολοταχώς στη δεύτερη δεκαετία του Spillers, έχει αποκτήσει επίσης μεγαλύτερη κατανόηση από τον πατέρα της. «Μεγαλώνοντας, η δουλειά ήταν το πιο χρονοβόρο πράγμα για εκείνον, και τώρα που βρίσκομαι στην ίδια θέση, το καταλαβαίνω απόλυτα». Ωστόσο, πολλές εκπλήξεις την κρατούν ενεργή για τη λειτουργία του καταστήματος, συμπεριλαμβανομένων των μεταβαλλόμενων δημογραφικών στοιχείων.
«Θα είμαι ειλικρινής. Πριν από την πανδημία, το γενικό συναίσθημα ήταν «η βάση των πελατών μας γερνάει», θυμάται. «Τώρα, είμαι εντελώς έκπληκτη από το εύρος ηλικιών - και επίσης ότι βλέπω περισσότερες γυναίκες». Η Todd αναφέρει την αυξημένη δημοτικότητα του βινυλίου από την Taylor Swift, τον Harry Styles και τους καλλιτέχνες hip-hop ως ώθηση των νεότερων γενιών να ενθουσιαστούν με τη μορφή αυτή. «Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα».
Το άλλο; «Βλέποντας ποια συγκροτήματα της εποχής μου έχουν κάνει εντύπωση και έχουν κολλήσει με τον κόσμο. Δεν λέω στους ανθρώπους τι να ακούσουν, αλλά είναι υπέροχο να βλέπω ποιοι καλλιτέχνες αντέχουν στο χρόνο». Τα μάτια της αστράφτουν μιλώντας για τους Placebo : «Είναι συναρπαστικό για μένα κάθε φορά που ένας 13χρονος αγοράζει δίσκο τους».
*Οι πληροφορίες είναι από το www.billboard.com
