Τι απέγιναν τα 40 σινεμά της Καλλιθέας; Η τέταρτη πόλη πληθυσμιακά της χώρας αριθμούσε κάποτε τους περισσότερος κινηματογράφους αναλογικά, από κάθε άλλη περιοχή αλλά ο χρόνος άφησε τα σημάδια του επάνω της. Δύο μεγάλοι λάτρεις της Καλλιθέας, γέννημα – θρέμμα της πόλης αυτής που πήρε την ονομασία λόγω της καλής θέας που είχε και στην άκρη της έφθανε ως τη θάλασσα, ο δημοσιογράφος, κινηματογραφιστής και φωτογράφος Σπύρος Κερκύρας μαζί με τον μουσικό, συνθέτη τραγουδιστή και επίσης κινηματογραφιστή Mike Πούγουνα πήραν τους δρόμους της αγαπημένης τους περιοχής και εντόπισαν τα σημεία που κάποτε έπαιζαν ταυτόχρονα τόσες διαφορετικές ταινίες. Η έρευνα τους αποτυπώθηκε από ένα κινητό τηλέφωνο με εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Αυτές τις μέρες ο Mike Πούγουνας και ο Σπύρος Κερκύρας παρουσιάζουν το πρώτο μέρος του οδοιπορικού τους με τίτλο «Όταν η Καλλιθέα πήγαινε Cinema”,ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το οποίο έφτιαξαν με νοσταλγική διάθεση. Στην ταινία συμμετέχει ο επίσης Καλλιθέατης Γρηγόρης Κλιούμης η φωνή του συγκροτήματος Υπόγεια Ρεύματα που θυμάται μαζί τους όμορφες στιγμές στα θερινά και χειμερινά σινεμά της πόλης.
Ο Mike Πούγουνας αναφέρει σχετικά με το εγχείρημα αυτό :
Κάποιο πρωινό είχαμε βγει με τον Σπύρο για περπάτημα (όπως ίσως γνωρίζετε, είναι το βίτσιο μου) στην Καλλιθέα και αρχίσαμε να λέμε «ρε συ, εδώ δεν ήταν εκείνος ο κινηματογράφος; εκεί δεν ήταν ο άλλος;».
Έτσι μας ήρθε η ιδέα να κάνουμε ένα "ταινιάκι" για τις κινηματογραφικές αίθουσες τις Καλλιθέας, στις οποίες πηγαίναμε όταν ήμασταν παιδιά, βγήκαμε με συμμαθητές και τα πρώτα κορίτσια μας και πήγαμε μετά, όταν μας χώρισαν κι αυτά, για να δούμε καμιά κωμωδία και να ξεχάσουμε τον πόνο μας.
Έβαλε λοιπόν ο Σπύρος τα καλύτερα μπλουζάκια του με τον George Best, έβαλα κι εγώ κάτι σένια κουστούμια που φοράω, από εξοπλισμό μας βρισκόταν ένα πανάκριβο κινητό που μου είχε κάνει δώρο ο Σεϊχης του Μπουτάν, και πήραμε τους δρόμους, με τις γριούλες να μας βλέπουν που τραβάμε με την "κάμερα" τα σπίτια και τις γειτονιές τους και να μας ρωτάνε «από πού είστε εσείς:».
Μερικές φορές τους είπαμε "από το κρατικό κανάλι του ΣΚΑΙ" και έτσι μάθαμε προσωπικές ιστορίες και κουτσομπολιά της γειτονιάς χαχαχα…
Οχι, ψέματα σας λέω. Δεν τους λέγαμε τίποτα. Ίσως να είπαμε πως είμαστε από την Πολεοδομία. Δεν θυμάμαι. Πάντως κάποιες μας είπαν πράγματα δικά τους.
Η αλήθεια είναι πως η ιστορία της Καλλιθέας είναι μια μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας, από την δεκαετία του 1920 και μετά, και από το κορμί της περιοχής αυτής πέρασαν κοντά στους 40 κινηματογράφους, που με τις ταινίες τους, έκαναν τους ταλαιπωρημένους φτωχούς και πρόσφυγες να ονειρεύονται μια άλλη ζωή, να διδάσκονται και να ξεσκάνε, όπως είναι και ο πραγματικός λόγος ύπαρξης αυτής της μορφής τέχνης.
Σήμερα η Καλλιθέα έχει θερινούς κινηματογράφους αλλά δεν έχει κανέναν χειμερινό.
Στα σχόλια μπορείτε να δείτε το πρώτο μέρος που κάναμε, διάρκειας 24 λεπτών, με θέμα τις αίθουσες που υπήρξαν στις Τζιτζιφιές, όπου και γεννήθηκα…
Στην φωτό είμαστε με τον Σπύρο, λίγο πριν από κάποιο γύρισμα.
Από Σεπτέμβρη και μετά, θα ολοκληρώσουμε και το Β μέρος, που έχει να κάνει με την κεντρική Καλλιθέα και πάνω…
Η συνέχεια επί της οθόνης…
Καλή σας ημέρα και να ονειρεύεστε
Αυτές τις μέρες ο Mike Πούγουνας και ο Σπύρος Κερκύρας παρουσιάζουν το πρώτο μέρος του οδοιπορικού τους με τίτλο «Όταν η Καλλιθέα πήγαινε Cinema”,ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το οποίο έφτιαξαν με νοσταλγική διάθεση. Στην ταινία συμμετέχει ο επίσης Καλλιθέατης Γρηγόρης Κλιούμης η φωνή του συγκροτήματος Υπόγεια Ρεύματα που θυμάται μαζί τους όμορφες στιγμές στα θερινά και χειμερινά σινεμά της πόλης.
Ο Mike Πούγουνας αναφέρει σχετικά με το εγχείρημα αυτό :
Κάποιο πρωινό είχαμε βγει με τον Σπύρο για περπάτημα (όπως ίσως γνωρίζετε, είναι το βίτσιο μου) στην Καλλιθέα και αρχίσαμε να λέμε «ρε συ, εδώ δεν ήταν εκείνος ο κινηματογράφος; εκεί δεν ήταν ο άλλος;».
Έτσι μας ήρθε η ιδέα να κάνουμε ένα "ταινιάκι" για τις κινηματογραφικές αίθουσες τις Καλλιθέας, στις οποίες πηγαίναμε όταν ήμασταν παιδιά, βγήκαμε με συμμαθητές και τα πρώτα κορίτσια μας και πήγαμε μετά, όταν μας χώρισαν κι αυτά, για να δούμε καμιά κωμωδία και να ξεχάσουμε τον πόνο μας.
Έβαλε λοιπόν ο Σπύρος τα καλύτερα μπλουζάκια του με τον George Best, έβαλα κι εγώ κάτι σένια κουστούμια που φοράω, από εξοπλισμό μας βρισκόταν ένα πανάκριβο κινητό που μου είχε κάνει δώρο ο Σεϊχης του Μπουτάν, και πήραμε τους δρόμους, με τις γριούλες να μας βλέπουν που τραβάμε με την "κάμερα" τα σπίτια και τις γειτονιές τους και να μας ρωτάνε «από πού είστε εσείς:».
Μερικές φορές τους είπαμε "από το κρατικό κανάλι του ΣΚΑΙ" και έτσι μάθαμε προσωπικές ιστορίες και κουτσομπολιά της γειτονιάς χαχαχα…
Οχι, ψέματα σας λέω. Δεν τους λέγαμε τίποτα. Ίσως να είπαμε πως είμαστε από την Πολεοδομία. Δεν θυμάμαι. Πάντως κάποιες μας είπαν πράγματα δικά τους.
Η αλήθεια είναι πως η ιστορία της Καλλιθέας είναι μια μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας, από την δεκαετία του 1920 και μετά, και από το κορμί της περιοχής αυτής πέρασαν κοντά στους 40 κινηματογράφους, που με τις ταινίες τους, έκαναν τους ταλαιπωρημένους φτωχούς και πρόσφυγες να ονειρεύονται μια άλλη ζωή, να διδάσκονται και να ξεσκάνε, όπως είναι και ο πραγματικός λόγος ύπαρξης αυτής της μορφής τέχνης.
Σήμερα η Καλλιθέα έχει θερινούς κινηματογράφους αλλά δεν έχει κανέναν χειμερινό.
Στα σχόλια μπορείτε να δείτε το πρώτο μέρος που κάναμε, διάρκειας 24 λεπτών, με θέμα τις αίθουσες που υπήρξαν στις Τζιτζιφιές, όπου και γεννήθηκα…
Στην φωτό είμαστε με τον Σπύρο, λίγο πριν από κάποιο γύρισμα.
Από Σεπτέμβρη και μετά, θα ολοκληρώσουμε και το Β μέρος, που έχει να κάνει με την κεντρική Καλλιθέα και πάνω…
Η συνέχεια επί της οθόνης…
Καλή σας ημέρα και να ονειρεύεστε
