Για τον Τζόρτζ Κλούνεϊ ο δρόμος του θεάματος ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένος. Ο ίδιος, στα νιάτα του, προσπάθησε να τον αποφύγει, αλλά δεν τα κατάφερε. Γεννήθηκε στις 6 Μαϊου 1961 σε μια οικογένεια που ήταν εκτεθειμένη στα media. Ο πατέρας του Νίκολας Κλούνεϊ ήταν έγκριτος δημοσιογράφος με δική του εκπομπή στην αμερικάνικη τηλεόραση, ενώ η θεία του Ρόζμαρυ Κλούνεϊ υπήρξε πολύ διάσημη τραγουδίστρια και ηθοποιός, ερμηνεύοντας τραγούδια που κάποια από αυτά χαρακτήρισαν την εποχή της.
Ο νεαρός Τζόρτζ Κλούνεϊ θέλησε να ασχοληθεί με τον κόσμο του αμερικάνικου ποδοσφαίρου, αλλά πολύ γρήγορα τον απορρόφησε η τηλεόραση. Ως νεαρός έπαιξε σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές, αλλά η αναγνώριση στο πρόσωπό του ήρθε όταν έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεοπτική σειρά «Στην εντατική».
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1988 και μέσα σε μια δεκαετία έπαιξε σε ενδιαφέρουσες ταινίες συνεργαζόμενος με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως ο Στήβεν Σόντερμπεργκ και ο Τέρενς Μάλικ. Έτσι, το 1998 αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με τον κινηματογράφο, εγκαταλείποντας τις τηλεοπτικές σειρές.
Το 2001, στην πρώτη του ταινία τη νέα χιλιετία, υποδύθηκε τον Ντάνι Όσιαν, τον ιθύνοντα νου μιας ξεχωριστής συμμορίας που θέλει να ληστέψει ένα καζίνο στο Λας Βέγκας στην ταινία «Η Συμμορία των Έντεκα» «Ocean's Eleven».
Θα ακολουθήσουν δύο ακόμη ταινίες της τριλογίας: «Η Συμμορία των Δώδεκα» και «Η Συμμορία των Δεκατριών». Ενδιάμεσα, ο Τζορτζ Κλούνεϊ έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο του με την ταινία «Εξομολογήσεις ενός Επικίνδυνου Μυαλού» που είναι βασισμένη στη ζωή του Τσακ Μπάρις, ενός τηλεοπτικού αστέρα που ισχυριζόταν ότι είχε διατελέσει εκτελεστής της CIA.
Το 2006 κέρδισε το πρώτο του Oscar παίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Syriana», ενώ την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ σκηνοθεσίας για τη μαυρόασπρη ταινία του «Καληνύχτα και Καλή Τύχη», που αφηγείται τη διαμάχη του θρύλου της δημοσιογραφίας Έντουαρντ Μάροοου με τον διαβόητο γερουσιαστή Μακάρθι.
Και στις δύο αυτές ταινίες αρχίζει να διαφαίνεται ο πολιτικός ακτιβισμός του ηθοποιού. Όντας ήδη σταρ, ήταν πιο εύκολο γι' αυτόν να συνδέσει το όνομά του με καμπάνιες ακτιβιστικές, όπως η καμπάνια για τον τερματισμό της φτώχειας στον κόσμο και τη διευθέτηση της ανθρωπιστικής κρίσης στο Νταρφούρ του Σουδάν. Χαρακτηριστικό είναι το ντοκιμαντέρ «Γενοκτονία στο Νταρφούρ».
Μια σειρά από συμμετοχές του σε ταινίες που έγιναν μεγάλες επιτυχίες, τον μεταμόρφωσαν από ηθοποιό σε σταρ. Ο ίδιος επέμενε σε ρόλους που έχουν και μια πολιτική χροιά, ενώ το 2011 κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στην ταινία «Οι απόγονοι».
Ο Τζορτζ Κλούνεϊ είχε επίσης και ενεργό ρόλο σε παράλληλες δραστηριότητες ως παραγωγός σε τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες.
Το 2013 κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας του ως συμπαραγωγός του πολιτικού θρίλερ «Argo» (2012), που σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε ο Μπεν Άφλεκ. Σε αναγνώριση της πολύπλευρης προσφοράς του του στην έβδομη τέχνη, το 2015 του απονεμήθηκε το βραβείο «Σεσίλ Ντε Μιλ» από τους διοργανωτές των «Χρυσών Σφαιρών».
Παρ' όλο που δεν ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, ο ίδιος παραμένει ένα πολιτικοποιημένο άτομο. Μιλώντας ο ίδιος για το γεγονός ότι δεν έχει συνδέσει το όνομά του με κάποιο σκάνδαλο, είπε το εξής: «Ήμουν 33, 34 ετών όταν απογειώθηκαν τα «Επείγοντα Περιστατικά» (ΣΣ: «Στην Εντατική» για εμάς), άρα ήμουν μάλλον μεγάλος, σωστά; Επίσης, η Ρόζμαρι ήταν μια καταπληκτική τραγουδίστρια, τεράστια! Και μετά ήρθε το rock'n'roll και η καριέρα της καταποντίστηκε. Αλλά δεν το κατάλαβε, γιατί στα 21 της νόμιζε ότι ήταν αυθεντία και στα 26 της αυτό χάθηκε. Είμαι αρκετά τυχερός, λοιπόν, που καταλαβαίνω πόσο μικρή σχέση έχει η πλευρά της φήμης με μένα».
Κατά την διάρκεια της συνέντευξης δεν παρέλειψε να σχολιάσει την εσωτερική πολιτική σκηνή κάνοντας μάλιστα αναφορά και στον πρώην πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ.
«Θα βρίσκεται στο προσκήνιο για ένα διάστημα. Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να διορθωθούν, πολλές πληγές που πρέπει να κλείσουν και αυτό παίρνει χρόνο».
Δεν δίστασε μάλιστα να τον χαρακτηρίσει, «ηλίθιο».
«Τον ήξερα πριν γίνει πρόεδρος», είπε ο Κλούνεϊ. «Ήταν απλά ένας τύπος που κυνηγούσε κορίτσια. Κάθε φορά που έβγαινες μαζί του σε ρωτούσε, «Πώς την λένε αυτή την κοπέλα, πως την λένε την άλλη». Αυτός ήταν ο Τράμπ».
Ο νεαρός Τζόρτζ Κλούνεϊ θέλησε να ασχοληθεί με τον κόσμο του αμερικάνικου ποδοσφαίρου, αλλά πολύ γρήγορα τον απορρόφησε η τηλεόραση. Ως νεαρός έπαιξε σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές, αλλά η αναγνώριση στο πρόσωπό του ήρθε όταν έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεοπτική σειρά «Στην εντατική».
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1988 και μέσα σε μια δεκαετία έπαιξε σε ενδιαφέρουσες ταινίες συνεργαζόμενος με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως ο Στήβεν Σόντερμπεργκ και ο Τέρενς Μάλικ. Έτσι, το 1998 αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με τον κινηματογράφο, εγκαταλείποντας τις τηλεοπτικές σειρές.
Το 2001, στην πρώτη του ταινία τη νέα χιλιετία, υποδύθηκε τον Ντάνι Όσιαν, τον ιθύνοντα νου μιας ξεχωριστής συμμορίας που θέλει να ληστέψει ένα καζίνο στο Λας Βέγκας στην ταινία «Η Συμμορία των Έντεκα» «Ocean's Eleven».
Θα ακολουθήσουν δύο ακόμη ταινίες της τριλογίας: «Η Συμμορία των Δώδεκα» και «Η Συμμορία των Δεκατριών». Ενδιάμεσα, ο Τζορτζ Κλούνεϊ έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο του με την ταινία «Εξομολογήσεις ενός Επικίνδυνου Μυαλού» που είναι βασισμένη στη ζωή του Τσακ Μπάρις, ενός τηλεοπτικού αστέρα που ισχυριζόταν ότι είχε διατελέσει εκτελεστής της CIA.
Το 2006 κέρδισε το πρώτο του Oscar παίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Syriana», ενώ την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ σκηνοθεσίας για τη μαυρόασπρη ταινία του «Καληνύχτα και Καλή Τύχη», που αφηγείται τη διαμάχη του θρύλου της δημοσιογραφίας Έντουαρντ Μάροοου με τον διαβόητο γερουσιαστή Μακάρθι.
Και στις δύο αυτές ταινίες αρχίζει να διαφαίνεται ο πολιτικός ακτιβισμός του ηθοποιού. Όντας ήδη σταρ, ήταν πιο εύκολο γι' αυτόν να συνδέσει το όνομά του με καμπάνιες ακτιβιστικές, όπως η καμπάνια για τον τερματισμό της φτώχειας στον κόσμο και τη διευθέτηση της ανθρωπιστικής κρίσης στο Νταρφούρ του Σουδάν. Χαρακτηριστικό είναι το ντοκιμαντέρ «Γενοκτονία στο Νταρφούρ».
Μια σειρά από συμμετοχές του σε ταινίες που έγιναν μεγάλες επιτυχίες, τον μεταμόρφωσαν από ηθοποιό σε σταρ. Ο ίδιος επέμενε σε ρόλους που έχουν και μια πολιτική χροιά, ενώ το 2011 κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στην ταινία «Οι απόγονοι».
Ο Τζορτζ Κλούνεϊ είχε επίσης και ενεργό ρόλο σε παράλληλες δραστηριότητες ως παραγωγός σε τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες.
Το 2013 κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας του ως συμπαραγωγός του πολιτικού θρίλερ «Argo» (2012), που σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε ο Μπεν Άφλεκ. Σε αναγνώριση της πολύπλευρης προσφοράς του του στην έβδομη τέχνη, το 2015 του απονεμήθηκε το βραβείο «Σεσίλ Ντε Μιλ» από τους διοργανωτές των «Χρυσών Σφαιρών».
Παρ' όλο που δεν ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, ο ίδιος παραμένει ένα πολιτικοποιημένο άτομο. Μιλώντας ο ίδιος για το γεγονός ότι δεν έχει συνδέσει το όνομά του με κάποιο σκάνδαλο, είπε το εξής: «Ήμουν 33, 34 ετών όταν απογειώθηκαν τα «Επείγοντα Περιστατικά» (ΣΣ: «Στην Εντατική» για εμάς), άρα ήμουν μάλλον μεγάλος, σωστά; Επίσης, η Ρόζμαρι ήταν μια καταπληκτική τραγουδίστρια, τεράστια! Και μετά ήρθε το rock'n'roll και η καριέρα της καταποντίστηκε. Αλλά δεν το κατάλαβε, γιατί στα 21 της νόμιζε ότι ήταν αυθεντία και στα 26 της αυτό χάθηκε. Είμαι αρκετά τυχερός, λοιπόν, που καταλαβαίνω πόσο μικρή σχέση έχει η πλευρά της φήμης με μένα».
Κατά την διάρκεια της συνέντευξης δεν παρέλειψε να σχολιάσει την εσωτερική πολιτική σκηνή κάνοντας μάλιστα αναφορά και στον πρώην πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ.
«Θα βρίσκεται στο προσκήνιο για ένα διάστημα. Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να διορθωθούν, πολλές πληγές που πρέπει να κλείσουν και αυτό παίρνει χρόνο».
Δεν δίστασε μάλιστα να τον χαρακτηρίσει, «ηλίθιο».
«Τον ήξερα πριν γίνει πρόεδρος», είπε ο Κλούνεϊ. «Ήταν απλά ένας τύπος που κυνηγούσε κορίτσια. Κάθε φορά που έβγαινες μαζί του σε ρωτούσε, «Πώς την λένε αυτή την κοπέλα, πως την λένε την άλλη». Αυτός ήταν ο Τράμπ».
