Από όλες τις ιστορίες που έχω ακούσει για τα Ανάβρυτα πιο πολύ μου άρεσε εκείνη που μια λευκή Μερσεντές έμπαινε στο δάσος κι από μέσα έβγαιναν τρία γαλαζοαίματα κορίτσια ξυπόλητα που το είχαν σκάσει από τα βασιλικά ανάκτορα για μια βόλτα με τον αδερφό τους που τύγχανε βασιλόπουλο. Πώς το είχαν σκάσει; Από το παράθυρο; Και τι έγινε με τα παπούτσια τους ; Ο αφηγητής ποτέ δεν μπόρεσε να μου δώσει μια απάντηση όσες φορές κι αν διηγήθηκε την ιστορία.
Μετά έκανα βόλτες με τις ώρες στο απέραντο δασώδες κτήμα μήπως ανακαλύψω τα περιβόητα παπούτσια μέσα σε κάποιο θάμνο, ή κοντά στην λιμνούλα δίπλα στο μπαρμπέρικο που ήταν πάντα κλειδωμένο βασανιστικά και κανείς δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομα του κουρέα που κούρευε με την ψηλή τους σβέρκους των αγοριών διατηρώντας πάντα το μαλλί τους κοντό. Κανείς δεν είχε τότε μακριά μαλλιά καθώς δεν το όριζε το σύνταγμα, αλλά και οι κανόνες της καλής συμπεριφοράς.
Πάντα πίστευα ότι ο μπαρμπέρης του σχολείου ήταν μυθικό πρόσωπο και μέσα στο σπιτάκι του είχαν κρύψει τα τρία κορίτσια τις γόβες τους και γι’ αυτό ήταν ερμητικά κλειστό.
Ο Κωνσταντίνος στην Σχολή Αναβρύτων το 1958. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Τι να το κάνεις γιατί κλειστό είναι μέχρι σήμερα όχι μόνο το μικρό κουρείο, αλλά όλα τα κτίρια που υπάρχουν γύρω του. Υπάρχει κι ένα μικρό εκκλησάκι που είναι λεηλατημένο, ξεχασμένο και με εμφανές τα σημάδια του χρόνου επάνω του. Και πιο πέρα ένα άγαλμα, του Πάρη, είναι ρημαγμένο από αυτούς που αγνοούσαν την όμορφη ιστορία του με την Ελένη και μάλλον δεν έχουν προσφέρει ποτέ κανένα λουλούδι σε κανένα κορίτσι. Ίσως ο δύσμοιρος Πάρης να κρατά τα γοβάκια των κοριτσιών και να μην το λέει σε κανένα. Απέναντι του υπάρχει ένας πύργος αληθινός. Είναι η οικία του ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού που δεσπόζει στο κτήμα, αλλά σήμερα η επιβλητική του όψη δίνει την εντύπωση φυλακής. Στην είσοδό του έχει μια τεράστια αλυσίδα περασμένη στην κλειδαρότρυπα έτσι ώστε να μην μπορέσει ποτέ κανείς ν’ ανοίξει την μεγάλη πόρτα της εισόδου.
Τα επινίκια του Ολυμπιονίκη, 12 Σεπτεμβρίου 1960. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Ο πύργος κάποτε έσφυζε από ζωή. Παιδικές φωνές μαθητών που τα βράδια έπαιζαν μαξιλαροπόλεμο και αν τους έπιαναν τότε τους τιμωρούσαν. Μια φορά είχαν τιμωρήσει και τον «Μεγάλο». Γιατί όχι ; Άλλωστε οι συμμαθητές του έλεγαν ότι πάθαιναν αυτοί, το πάθαινε κι αυτός αν ήταν άτακτος. Ίσα μέτρα και σταθμά. Κοιμόταν κι αυτός μαζί τους κι έβγαινε τα Σαββατοκύριακο να πάει κι αυτός να δει τους δικούς του. Σαν Μεγάλος βέβαια πήγαινε στα Ανάκτορα που βρίσκονταν στην καρδιά της Αθήνας, αλλά υπήρχαν και άλλα Ανάκτορα στο Τατόι. Και τα άλλα παιδιά όμως πήγαιναν στα δικά τους σπίτια που ήταν κι αυτά πολυτελή. Υπήρχαν κι άλλα παιδιά όμως που δεν είχαν που να πάνε γιατί τα σπίτια τους ήταν μακριά, πολύ μακριά, κι έτσι ή πήγαιναν στα σπίτια των φίλων τους ή την έβγαζαν μέσα στο κτίριο που ήταν ήσυχο χωρίς τους υπόλοιπους, σαν βουβή ταινία.
΄Ένα…ξινό ταγκό με την Μελίνα που δείχνει να χορεύει καταναγκαστικά. Αρχείο: Άλκη Έξαρχου
Και να’ σου οι κούρσες και να’ σου τα δώρα. Κάποιος που πότε πήγαινε μαζί τους και πότε όχι, για τα ήσυχα και κρύα βράδια είχε μαζί του το σαλέπι που του έστελνε η μανούλα του και το έπινε αργά για να το φχαριστιέται. Ο «Μεγάλος» όμως πώς δεν περιστοιχιζόταν μόνο από παιδιά της κοινωνικής του τάξης ; Αυτό ήταν θέλημα της μάνας του. Η επιθυμία της ήταν να συναναστρέφεται παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων για να μην γίνει και «βουτυρομπεμπές». Αυτά τα παιδιά είχαν πρωτεύσει στα σχολεία των ιδιαίτερων πατρίδων τους και όσα ήταν τυχερά έρχονταν στο κτήμα από μικρά ως υπότροφοι.
Ο «Μεγάλος» ήταν ξηγημένο παιδί, έξυπνος και είχε χιούμορ. Μάλιστα έγινε και Ολυμπιονίκης ολοκληρώνοντας την σχέση του με το υγρό στοιχείο που αγαπούσε. Κι έγινε μετά ολόκληρη πομπή κι έκλεισε η Συγγρού για να τον υποδεχθεί ο κόσμος νικητή. Ένα βράδυ μάλιστα δοκίμασε και το σαλέπι καθώς ήταν είδος σπάνιο στον κύκλο του και έμεινε ενθουσιασμένος με τη γεύση του. Εκείνο το βράδυ όμως δεν ήταν μόνο αυτό που τον έκανε να ξεφύγει από τα συνηθισμένα για εκείνον εδέσματα, αλλά και το γεγονός ότι δίπλα του είχε τη γυναίκα της ζωής του που μόλις είχε γνωρίσει.
Ο Κωνσταντίνος Ολυμπιονίκης, απονομή μεταλίου στις 12 Σεπτεμβρίου 1960. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Ήταν κι εκείνη Μεγάλη, όμορφη, από άλλη χώρα, και δοκίμασαν μαζί το ηδύποτο που τους κράτησε ξύπνιους συνομιλώντας ως τα χαράματα που έφυγαν για να μην τους δει κανείς. Μεγάλους έρωτες έχουν κι οι Μεγάλοι, όμως ψάχνουν να τον μοιραστούν με αγνούς ανθρώπους ώστε το μυστικό τους να πάρει μια μαγική διάσταση κάτι σαν μια ευχή να πάνε όλα καλά. Και πήγαν όλα καλά και ζούσαν μέχρι σήμερα ευτυχισμένοι με παιδιά και είναι πάντα Μεγάλοι κι ας άλλαξαν τα πράγματα.
Και δεν είναι μόνο το σαλέπι που άρεσε στον «Μεγάλο». Του άρεσαν και τα κρακεράκια και το κρασί που γύριζε από στόμα σε στόμα γιατί που να βρεθούν ποτήρια στη ζούλα. Είδες όμως ένστικτο ο απλός λαός που έλεγε ψωμί κι ελιά και τον Μεγάλο Βασιλιά….Εντάξει ο «Μεγάλος» έπαιζε χόκεϋ, έκανε ιστιοπλοΐα, ιππασία και τόσα άλλα γιατί είπαμε ότι γεννήθηκε έτσι και είχε τα χαρίσματά του. Μερικοί αργότερα τον έβαλαν και στο σήριαλ με τη ζωή της Εθνικής μας σταρ ότι τάχα τα είχανε κιόλας. Αλλά δεν ήταν έτσι. Πλατωνικό φλερτ μεταξύ διασημοτήτων της εποχής ήταν και τίποτα παραπάνω. Ήταν δύο πρόσωπα που τα ήξερε όλη η χώρα κι ένα βλέμμα μεταξύ τους έπαιρνε διαστάσεις. Άλλωστε η Σταρ δεν ήταν «Μεγάλη» και σ’ αυτά δεν έχει παίξε γέλασε.
Ο Κωνσταντίνος με την Άννα-Μαρία στην πρεμιέρα του θεατρικού έργου «Ερρίκος Δ΄» στο Εθνικό Θέατρο. Αριστερά ο Δημήτρης Χορν. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Ήταν και οι τέχνες μέσα. Εντάξει καλός ο κινηματογράφος, αλλά το θέατρο ήταν πιο σικ. Έτσι στο σχολείο ανέβαιναν στο θεατράκι που υπάρχει ακόμα, παραστάσεις Σοφοκλή, Αριστοφάνη, Σαίξπηρ…Μια φορά που συνέχισα τη βόλτα και πήρα το δρόμο μετά το θρυλικό θεατράκι έφτασα στο κτίριο του εστιατορίου. Πώς αλλάζουν οι εποχές. Δεν θα σας πω ποιοι είχαν κατασκηνώσει μέσα στο ερειπωμένο κτίριο γιατί ίσως φάω μήνυση από τον νέο αρχηγό. Έχετε δει την Λάμψη του Κιούμπρικ με τον Τζακ Νίκολσον ; Η σαλοτραπεζαρία είχε μια τέτοια λάμψη, αλλά και δύο όψεις στο διάβα του χρόνου, όπως στο έργο. Την μεγαλειώδη και εκείνη του θρίλερ. Στη μέση της διαδρομής είναι το σπίτι του στρατηγού την ένδοξης ναυμαχίας της Έλλης.
Έχει και κόρη ο στρατηγός που την ξέρετε όλοι. Είναι κι εκείνη σοβαρή και πειθαρχημένη. Όπως όλα τα παιδιά στο κτήμα. Άλλωστε το σχολείο εκεί λειτούργησε στα γερμανικά πρότυπα βασισμένο στη φιλοσοφία του Πλάτωνα και ήταν πρότυπο για την εποχή του. Σήμερα υπάρχουν άλλα 76 τέτοιου είδους σχολεία σε όλο τον κόσμο, αλλά τότε υπήρχαν μόνο άλλα δύο σαν κι αυτό. Το σχολείο δημιουργήθηκε για να πάρει τις σωστές βάσεις ο «Μεγάλος» όταν ήρθε η ώρα να πάει σχολείο.
Ο Κωνσταντίνος γυμνάζεται στο Εθνικό Εκπαιδευτήριο Αναβρύτων στο Κτήμα Συγγρού, στην Κηφισιά. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Η ιστορία του Εθνικού Εκπαιδευτηρίου Αναβρύτων άρχισε το 1949 και τελείωσε το 1976 και μαζί της εξαντλήθηκε το ενδιαφέρον του κράτους πριν καν εκδηλωθεί ! Η τεράστια έκταση του κτήματος και τα νεοκλασικά κτίρια έμειναν αναξιοποίητα στη βορά του χρόνου λόγω των πολιτικών στεγανών που έχουν ταλαιπωρήσει άλλωστε τη χώρα σε πολλές περιόδους της. Οι μόνο 500 απόφοιτοί του - τόσοι κατάφεραν να επιβιώσουν ως το τέλος και να προσαρμοστούν στις δύσκολες συνθήκες πειθαρχίας και του ανταγωνισμού μεταξύ των αριστούχων - έχουν να το λένε έως σήμερα που συνευρίσκονται κάθε χρόνο από το 1956 που ίδρυσαν το σύλλογο αποφοίτων. Οι περισσότεροι είναι προσωπικότητες στον επιχειρηματικό, πολιτικό, αθλητικό, συγγραφικό χώρο προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στη χώρα μας, αλλά και σε διάφορες γωνιές του κόσμου όπου ζουν. Ο «Μεγάλος» ζούσε στο Λονδίνο και τελευταία στο κέντρο των Αθηνών και έδινε το παρών στις εκδηλώσεις των αποφοίτων, έως την πιο πρόσφατη επέτειο από την ίδρυση των Αναβρύτων που μπορούσε να παρευρεθεί. Ήταν ένας από αυτούς…
Ο Κωνσταντίνος διακρίνεται μπροστά αριστερά, ενώ αθλείται μαζί με τα άλλα παιδιά στο στίβο των Αναβρύτων. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Μετά έκανα βόλτες με τις ώρες στο απέραντο δασώδες κτήμα μήπως ανακαλύψω τα περιβόητα παπούτσια μέσα σε κάποιο θάμνο, ή κοντά στην λιμνούλα δίπλα στο μπαρμπέρικο που ήταν πάντα κλειδωμένο βασανιστικά και κανείς δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομα του κουρέα που κούρευε με την ψηλή τους σβέρκους των αγοριών διατηρώντας πάντα το μαλλί τους κοντό. Κανείς δεν είχε τότε μακριά μαλλιά καθώς δεν το όριζε το σύνταγμα, αλλά και οι κανόνες της καλής συμπεριφοράς.
Πάντα πίστευα ότι ο μπαρμπέρης του σχολείου ήταν μυθικό πρόσωπο και μέσα στο σπιτάκι του είχαν κρύψει τα τρία κορίτσια τις γόβες τους και γι’ αυτό ήταν ερμητικά κλειστό.
Ο Κωνσταντίνος στην Σχολή Αναβρύτων το 1958. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Τι να το κάνεις γιατί κλειστό είναι μέχρι σήμερα όχι μόνο το μικρό κουρείο, αλλά όλα τα κτίρια που υπάρχουν γύρω του. Υπάρχει κι ένα μικρό εκκλησάκι που είναι λεηλατημένο, ξεχασμένο και με εμφανές τα σημάδια του χρόνου επάνω του. Και πιο πέρα ένα άγαλμα, του Πάρη, είναι ρημαγμένο από αυτούς που αγνοούσαν την όμορφη ιστορία του με την Ελένη και μάλλον δεν έχουν προσφέρει ποτέ κανένα λουλούδι σε κανένα κορίτσι. Ίσως ο δύσμοιρος Πάρης να κρατά τα γοβάκια των κοριτσιών και να μην το λέει σε κανένα. Απέναντι του υπάρχει ένας πύργος αληθινός. Είναι η οικία του ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού που δεσπόζει στο κτήμα, αλλά σήμερα η επιβλητική του όψη δίνει την εντύπωση φυλακής. Στην είσοδό του έχει μια τεράστια αλυσίδα περασμένη στην κλειδαρότρυπα έτσι ώστε να μην μπορέσει ποτέ κανείς ν’ ανοίξει την μεγάλη πόρτα της εισόδου.
Τα επινίκια του Ολυμπιονίκη, 12 Σεπτεμβρίου 1960. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Ο πύργος κάποτε έσφυζε από ζωή. Παιδικές φωνές μαθητών που τα βράδια έπαιζαν μαξιλαροπόλεμο και αν τους έπιαναν τότε τους τιμωρούσαν. Μια φορά είχαν τιμωρήσει και τον «Μεγάλο». Γιατί όχι ; Άλλωστε οι συμμαθητές του έλεγαν ότι πάθαιναν αυτοί, το πάθαινε κι αυτός αν ήταν άτακτος. Ίσα μέτρα και σταθμά. Κοιμόταν κι αυτός μαζί τους κι έβγαινε τα Σαββατοκύριακο να πάει κι αυτός να δει τους δικούς του. Σαν Μεγάλος βέβαια πήγαινε στα Ανάκτορα που βρίσκονταν στην καρδιά της Αθήνας, αλλά υπήρχαν και άλλα Ανάκτορα στο Τατόι. Και τα άλλα παιδιά όμως πήγαιναν στα δικά τους σπίτια που ήταν κι αυτά πολυτελή. Υπήρχαν κι άλλα παιδιά όμως που δεν είχαν που να πάνε γιατί τα σπίτια τους ήταν μακριά, πολύ μακριά, κι έτσι ή πήγαιναν στα σπίτια των φίλων τους ή την έβγαζαν μέσα στο κτίριο που ήταν ήσυχο χωρίς τους υπόλοιπους, σαν βουβή ταινία.
΄Ένα…ξινό ταγκό με την Μελίνα που δείχνει να χορεύει καταναγκαστικά. Αρχείο: Άλκη Έξαρχου
Και να’ σου οι κούρσες και να’ σου τα δώρα. Κάποιος που πότε πήγαινε μαζί τους και πότε όχι, για τα ήσυχα και κρύα βράδια είχε μαζί του το σαλέπι που του έστελνε η μανούλα του και το έπινε αργά για να το φχαριστιέται. Ο «Μεγάλος» όμως πώς δεν περιστοιχιζόταν μόνο από παιδιά της κοινωνικής του τάξης ; Αυτό ήταν θέλημα της μάνας του. Η επιθυμία της ήταν να συναναστρέφεται παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων για να μην γίνει και «βουτυρομπεμπές». Αυτά τα παιδιά είχαν πρωτεύσει στα σχολεία των ιδιαίτερων πατρίδων τους και όσα ήταν τυχερά έρχονταν στο κτήμα από μικρά ως υπότροφοι.
Ο «Μεγάλος» ήταν ξηγημένο παιδί, έξυπνος και είχε χιούμορ. Μάλιστα έγινε και Ολυμπιονίκης ολοκληρώνοντας την σχέση του με το υγρό στοιχείο που αγαπούσε. Κι έγινε μετά ολόκληρη πομπή κι έκλεισε η Συγγρού για να τον υποδεχθεί ο κόσμος νικητή. Ένα βράδυ μάλιστα δοκίμασε και το σαλέπι καθώς ήταν είδος σπάνιο στον κύκλο του και έμεινε ενθουσιασμένος με τη γεύση του. Εκείνο το βράδυ όμως δεν ήταν μόνο αυτό που τον έκανε να ξεφύγει από τα συνηθισμένα για εκείνον εδέσματα, αλλά και το γεγονός ότι δίπλα του είχε τη γυναίκα της ζωής του που μόλις είχε γνωρίσει.
Ο Κωνσταντίνος Ολυμπιονίκης, απονομή μεταλίου στις 12 Σεπτεμβρίου 1960. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Ήταν κι εκείνη Μεγάλη, όμορφη, από άλλη χώρα, και δοκίμασαν μαζί το ηδύποτο που τους κράτησε ξύπνιους συνομιλώντας ως τα χαράματα που έφυγαν για να μην τους δει κανείς. Μεγάλους έρωτες έχουν κι οι Μεγάλοι, όμως ψάχνουν να τον μοιραστούν με αγνούς ανθρώπους ώστε το μυστικό τους να πάρει μια μαγική διάσταση κάτι σαν μια ευχή να πάνε όλα καλά. Και πήγαν όλα καλά και ζούσαν μέχρι σήμερα ευτυχισμένοι με παιδιά και είναι πάντα Μεγάλοι κι ας άλλαξαν τα πράγματα.
Και δεν είναι μόνο το σαλέπι που άρεσε στον «Μεγάλο». Του άρεσαν και τα κρακεράκια και το κρασί που γύριζε από στόμα σε στόμα γιατί που να βρεθούν ποτήρια στη ζούλα. Είδες όμως ένστικτο ο απλός λαός που έλεγε ψωμί κι ελιά και τον Μεγάλο Βασιλιά….Εντάξει ο «Μεγάλος» έπαιζε χόκεϋ, έκανε ιστιοπλοΐα, ιππασία και τόσα άλλα γιατί είπαμε ότι γεννήθηκε έτσι και είχε τα χαρίσματά του. Μερικοί αργότερα τον έβαλαν και στο σήριαλ με τη ζωή της Εθνικής μας σταρ ότι τάχα τα είχανε κιόλας. Αλλά δεν ήταν έτσι. Πλατωνικό φλερτ μεταξύ διασημοτήτων της εποχής ήταν και τίποτα παραπάνω. Ήταν δύο πρόσωπα που τα ήξερε όλη η χώρα κι ένα βλέμμα μεταξύ τους έπαιρνε διαστάσεις. Άλλωστε η Σταρ δεν ήταν «Μεγάλη» και σ’ αυτά δεν έχει παίξε γέλασε.
Ο Κωνσταντίνος με την Άννα-Μαρία στην πρεμιέρα του θεατρικού έργου «Ερρίκος Δ΄» στο Εθνικό Θέατρο. Αριστερά ο Δημήτρης Χορν. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Ήταν και οι τέχνες μέσα. Εντάξει καλός ο κινηματογράφος, αλλά το θέατρο ήταν πιο σικ. Έτσι στο σχολείο ανέβαιναν στο θεατράκι που υπάρχει ακόμα, παραστάσεις Σοφοκλή, Αριστοφάνη, Σαίξπηρ…Μια φορά που συνέχισα τη βόλτα και πήρα το δρόμο μετά το θρυλικό θεατράκι έφτασα στο κτίριο του εστιατορίου. Πώς αλλάζουν οι εποχές. Δεν θα σας πω ποιοι είχαν κατασκηνώσει μέσα στο ερειπωμένο κτίριο γιατί ίσως φάω μήνυση από τον νέο αρχηγό. Έχετε δει την Λάμψη του Κιούμπρικ με τον Τζακ Νίκολσον ; Η σαλοτραπεζαρία είχε μια τέτοια λάμψη, αλλά και δύο όψεις στο διάβα του χρόνου, όπως στο έργο. Την μεγαλειώδη και εκείνη του θρίλερ. Στη μέση της διαδρομής είναι το σπίτι του στρατηγού την ένδοξης ναυμαχίας της Έλλης.
Έχει και κόρη ο στρατηγός που την ξέρετε όλοι. Είναι κι εκείνη σοβαρή και πειθαρχημένη. Όπως όλα τα παιδιά στο κτήμα. Άλλωστε το σχολείο εκεί λειτούργησε στα γερμανικά πρότυπα βασισμένο στη φιλοσοφία του Πλάτωνα και ήταν πρότυπο για την εποχή του. Σήμερα υπάρχουν άλλα 76 τέτοιου είδους σχολεία σε όλο τον κόσμο, αλλά τότε υπήρχαν μόνο άλλα δύο σαν κι αυτό. Το σχολείο δημιουργήθηκε για να πάρει τις σωστές βάσεις ο «Μεγάλος» όταν ήρθε η ώρα να πάει σχολείο.
Ο Κωνσταντίνος γυμνάζεται στο Εθνικό Εκπαιδευτήριο Αναβρύτων στο Κτήμα Συγγρού, στην Κηφισιά. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
Η ιστορία του Εθνικού Εκπαιδευτηρίου Αναβρύτων άρχισε το 1949 και τελείωσε το 1976 και μαζί της εξαντλήθηκε το ενδιαφέρον του κράτους πριν καν εκδηλωθεί ! Η τεράστια έκταση του κτήματος και τα νεοκλασικά κτίρια έμειναν αναξιοποίητα στη βορά του χρόνου λόγω των πολιτικών στεγανών που έχουν ταλαιπωρήσει άλλωστε τη χώρα σε πολλές περιόδους της. Οι μόνο 500 απόφοιτοί του - τόσοι κατάφεραν να επιβιώσουν ως το τέλος και να προσαρμοστούν στις δύσκολες συνθήκες πειθαρχίας και του ανταγωνισμού μεταξύ των αριστούχων - έχουν να το λένε έως σήμερα που συνευρίσκονται κάθε χρόνο από το 1956 που ίδρυσαν το σύλλογο αποφοίτων. Οι περισσότεροι είναι προσωπικότητες στον επιχειρηματικό, πολιτικό, αθλητικό, συγγραφικό χώρο προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στη χώρα μας, αλλά και σε διάφορες γωνιές του κόσμου όπου ζουν. Ο «Μεγάλος» ζούσε στο Λονδίνο και τελευταία στο κέντρο των Αθηνών και έδινε το παρών στις εκδηλώσεις των αποφοίτων, έως την πιο πρόσφατη επέτειο από την ίδρυση των Αναβρύτων που μπορούσε να παρευρεθεί. Ήταν ένας από αυτούς…
Ο Κωνσταντίνος διακρίνεται μπροστά αριστερά, ενώ αθλείται μαζί με τα άλλα παιδιά στο στίβο των Αναβρύτων. Αρχείο : Κ. Μεγαλοκονόμου
