Ο Μπέννι Γκούντμαν γεννήθηκε στις 30 Μαίου του 1909 στο Σικάγο και έφυγε στις 13 Ιουνίου 1986. Θεωρείται ο βασιλιάς του swing. Mουσικός ρωσοεβραικής καταγωγής, κλασικών καταβολών, ασχολήθηκε από πολύ μικρός με την μουσική και στα 16 του χρόνια ήταν ήδη ένας ολοκηρωμένος κλαρινετίστας , τόσο της τζαζ όσο και της κλασικής μουσικής.
Το 1925, σε ηλικία 16 χρονών, εντάχθηκε στην ορχήστρα του Μπέν Πόλακ και το 1926, έναν χρόνο αργότερα, στα 17,έκανε την πρώτη του ηχογράφηση.
Το 1929 μετακόμισε στην Νέα Υόρκη της ύφεσης και το 1934 δημιούργησε μια ορχηστρα, , η οποία, μέχρι το 1944 που διαλύθηκε, ήταν από τις πιο δημοφιλείς ορχήστρες σουίνγκ και ουσιαστικά έκανε γνωστή την τζαζ στο λευκό ακροατήριο. Απ' αυτή την ορχήστρα αναδείχτηκαν σπουδαίοι τζαζίτες, όπως ο τρομπετίστας Χάρι Τζέιμς, ο ντράμερ Τζιν Κρούπα, ο βιμπραφωνίστας Λάιονελ Χάμπτον και ο πιανίστας Τέντι Γουίλσον.
«Να παίζω μουσική ήταν μεγάλο διέξοδο από τη φτώχεια για μένα. Ήθελα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Και η μουσική ήταν σπουδαίος τρόπος για μένα. Ήμουν απόλυτα συνεπαρμένος από αυτήν. Ξεκίνησα λοιπόν σε νεαρή ηλικία για να κάνω αυτό που θα μπορούσα -αφιέρωσα τις προσπάθειές μου σ 'αυτό και το απολαμβάνω», είπε ο ίδιος σε μια συνέντευξή του το 1975.
Η συναυλία που έδωσε στο κλαμπ «Πάλομαρ» του Λος Άντζελες στις 21 Αυγούστου 1935 θεωρείται από πολλούς ως η έναρξη της εποχής του σουίνγκ. Μεγάλες επιτυχίες της ορχήστρας του Μπένι Γκούντμαν είναι οι συνθέσεις «Bugle Call Rag», «Music Hall Rag», «King Porter Stomp», «Blue Moon», «Don't Be That Way», «Down South Camp Meetin», «Stompin' at the Savoy», «Goody Goody», «Let's Dance» και «Goodbye».
Η περίφημη συναυλία που έδωσε στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης, στις 16 Ιανουαρίου 1938, περιγράφεται από τον κριτικό Μπρους Έντερ ως «η μοναδική σημαντική τζαζ ή ποπ συναυλία μουσικής στην ιστορία: η τζαζ μπαίνει στον κόσμο της ευυπόληπτης μουσικής».
Οι μπάντες του Γκούντμαν αποτέλεσαν το έναυσμα για το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας πολλών μεγάλων καλλιτεχνών της τζαζ. Κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης εποχής φυλετικού διαχωρισμού, διηύθυνε μία από τις πρώτες γνωστές, μικτού χρώματος, ολοκληρωμένες μπάντες. Αυστηρός περφόρμερ, πολλές φορές αυταρχικός, αλλά και αντιρατσιστής, έπαιζε σχεδόν ως το τέλος της ζωής του, εκδηλώνοντας ταυτόχρονα αδιάλειπτο ενδιαφέρον για την κλασική μουσική.
Παράλληλα, ο Μπένι Γκούντμαν δημιούργησε και ηχογράφησε με μικρά σχήματα – ιδιαίτερα το τρίο (1935-1936) και το κουαρτέτο του (1936-1939) – τα οποία γύρισαν την τζαζ στην αρχική μορφή των ολιγομελών σχημάτων κι ενθάρρυναν έμμεσα την εξέλιξη της μοντέρνας τζαζ.
Στη δεκαετία του 1950 έφτιαξε διάφορες ορχήστρες και το 1955 ηχογράφησε τη μουσική επένδυση της κινηματογραφικής βιογραφίας του «The Benny Goodman Story». To 1962 ήταν ο πρώτος τζαζίστας που εμφανίστηκε στη Σοβιετική Ένωση. Από τότε εμφανιζόταν σποραδικά με παλιότερους συνεργάτες του σε συναυλίες κι έπαιζε κλαρινέτο σε συμφωνικές ορχήστρες και μικρότερα μουσικά σχήματα. Ως κλασικός κλαρινετίστας ηχογράφησε έργα σύγχρονων συνθετών, όπως των Μπέλα Μπάρτοκ, Πολ Χίντεμιτ και Άαρον Κόπλαντ, τα οποία ήταν δικές του παραγγελίες προς τους συνθέτες.
Ο Γκούντμαν έπαιξε σε πολλά έργα για κλαρινέτο και ορχήστρα ή μουσική δωματίου με κλαρινέτο που έχουν γίνει πρότυπα κομμάτια κλασσικού ρεπερτορίου. Ελαβε μέρος σε ηχογραφήσεις κορυφαίων συνθετών του 20ου αιώνα: Μπέλα Μπάροκ, Μάλκομ Αρνολντ, Φρ. Πουλένκ, Ααρον Κόπλαντ, Λέοναρντ Μπερνστάιν, Ιγκόρ Στραβίνσκι.
Η κλασική jazz μπάντα του Μπέννι Γκουντμαν εμφανίστηκε σε αρκετές κινηματογραφικές παραγωγές και μπήκε στο Hall of Fame του Down Beat Jazz το 1957.
Το 1986 πήρε το βραβείο Grammy Συνολικής προσφοράς και την ίδια περίπου εποχή πήρε το δικό του αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλυγουντ.
Ο Μπέννι Γκουντμαν υπήρξε ένας μουσικος που η ενασχόλησή του με την μουσική άλλαξε την πορεία της. Εσπασε πολλά στερεότυπα και ήταν εκείνος που έκανε πολύ σημαντικό βήμα για να μπει ένα τέλος στον φυλετικό διαχωρισμό των ΗΠΑ. Στις αρχές της δεκαετίας του '30, μαύροι και λευκοί μουσικοί δεν μπορούσαν να παίξουν μαζί στις περισσότερες συναυλίες και στα κλαμπ, ιδιαίτερα στις Νότιες πολιτείες σύμφωνα με τους νόμους «Τζιμ Κρόου».
Ο Γκούντμαν έσπασε αυτή την παράδοση, προσλαμβάνοντας τους Τέντι Ουίλσον και Τζιν Κρούπα στη μπάντα του και, αργότερα, τους Λάιονελ Χάμπτον και Τσάρλι Κρίστιαν: «Η δημοτικότητά του ήταν τόση που θα μπορούσε να παραμείνει οικονομικά βιώσιμος χωρίς περιοδεία στο Νότο, όπου κινδύνευε να συλληφθεί για παραβίαση των νόμων Jim Crow». Όταν κάποιος τον ρώτησε -αναφερόμενος στον Τέντι Ουίλσον-, γιατί «έπαιζε μαζί με αυτόν τον αράπη ο Γκούντμαν απάντησε: «Θα σε χτυπήσω αν χρησιμοποιήσεις ξανά αυτή τη λέξη».
Το 1925, σε ηλικία 16 χρονών, εντάχθηκε στην ορχήστρα του Μπέν Πόλακ και το 1926, έναν χρόνο αργότερα, στα 17,έκανε την πρώτη του ηχογράφηση.
Το 1929 μετακόμισε στην Νέα Υόρκη της ύφεσης και το 1934 δημιούργησε μια ορχηστρα, , η οποία, μέχρι το 1944 που διαλύθηκε, ήταν από τις πιο δημοφιλείς ορχήστρες σουίνγκ και ουσιαστικά έκανε γνωστή την τζαζ στο λευκό ακροατήριο. Απ' αυτή την ορχήστρα αναδείχτηκαν σπουδαίοι τζαζίτες, όπως ο τρομπετίστας Χάρι Τζέιμς, ο ντράμερ Τζιν Κρούπα, ο βιμπραφωνίστας Λάιονελ Χάμπτον και ο πιανίστας Τέντι Γουίλσον.
«Να παίζω μουσική ήταν μεγάλο διέξοδο από τη φτώχεια για μένα. Ήθελα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Και η μουσική ήταν σπουδαίος τρόπος για μένα. Ήμουν απόλυτα συνεπαρμένος από αυτήν. Ξεκίνησα λοιπόν σε νεαρή ηλικία για να κάνω αυτό που θα μπορούσα -αφιέρωσα τις προσπάθειές μου σ 'αυτό και το απολαμβάνω», είπε ο ίδιος σε μια συνέντευξή του το 1975.
Η συναυλία που έδωσε στο κλαμπ «Πάλομαρ» του Λος Άντζελες στις 21 Αυγούστου 1935 θεωρείται από πολλούς ως η έναρξη της εποχής του σουίνγκ. Μεγάλες επιτυχίες της ορχήστρας του Μπένι Γκούντμαν είναι οι συνθέσεις «Bugle Call Rag», «Music Hall Rag», «King Porter Stomp», «Blue Moon», «Don't Be That Way», «Down South Camp Meetin», «Stompin' at the Savoy», «Goody Goody», «Let's Dance» και «Goodbye».
Η περίφημη συναυλία που έδωσε στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης, στις 16 Ιανουαρίου 1938, περιγράφεται από τον κριτικό Μπρους Έντερ ως «η μοναδική σημαντική τζαζ ή ποπ συναυλία μουσικής στην ιστορία: η τζαζ μπαίνει στον κόσμο της ευυπόληπτης μουσικής».
Οι μπάντες του Γκούντμαν αποτέλεσαν το έναυσμα για το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας πολλών μεγάλων καλλιτεχνών της τζαζ. Κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης εποχής φυλετικού διαχωρισμού, διηύθυνε μία από τις πρώτες γνωστές, μικτού χρώματος, ολοκληρωμένες μπάντες. Αυστηρός περφόρμερ, πολλές φορές αυταρχικός, αλλά και αντιρατσιστής, έπαιζε σχεδόν ως το τέλος της ζωής του, εκδηλώνοντας ταυτόχρονα αδιάλειπτο ενδιαφέρον για την κλασική μουσική.
Παράλληλα, ο Μπένι Γκούντμαν δημιούργησε και ηχογράφησε με μικρά σχήματα – ιδιαίτερα το τρίο (1935-1936) και το κουαρτέτο του (1936-1939) – τα οποία γύρισαν την τζαζ στην αρχική μορφή των ολιγομελών σχημάτων κι ενθάρρυναν έμμεσα την εξέλιξη της μοντέρνας τζαζ.
Στη δεκαετία του 1950 έφτιαξε διάφορες ορχήστρες και το 1955 ηχογράφησε τη μουσική επένδυση της κινηματογραφικής βιογραφίας του «The Benny Goodman Story». To 1962 ήταν ο πρώτος τζαζίστας που εμφανίστηκε στη Σοβιετική Ένωση. Από τότε εμφανιζόταν σποραδικά με παλιότερους συνεργάτες του σε συναυλίες κι έπαιζε κλαρινέτο σε συμφωνικές ορχήστρες και μικρότερα μουσικά σχήματα. Ως κλασικός κλαρινετίστας ηχογράφησε έργα σύγχρονων συνθετών, όπως των Μπέλα Μπάρτοκ, Πολ Χίντεμιτ και Άαρον Κόπλαντ, τα οποία ήταν δικές του παραγγελίες προς τους συνθέτες.
Ο Γκούντμαν έπαιξε σε πολλά έργα για κλαρινέτο και ορχήστρα ή μουσική δωματίου με κλαρινέτο που έχουν γίνει πρότυπα κομμάτια κλασσικού ρεπερτορίου. Ελαβε μέρος σε ηχογραφήσεις κορυφαίων συνθετών του 20ου αιώνα: Μπέλα Μπάροκ, Μάλκομ Αρνολντ, Φρ. Πουλένκ, Ααρον Κόπλαντ, Λέοναρντ Μπερνστάιν, Ιγκόρ Στραβίνσκι.
Η κλασική jazz μπάντα του Μπέννι Γκουντμαν εμφανίστηκε σε αρκετές κινηματογραφικές παραγωγές και μπήκε στο Hall of Fame του Down Beat Jazz το 1957.
Το 1986 πήρε το βραβείο Grammy Συνολικής προσφοράς και την ίδια περίπου εποχή πήρε το δικό του αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλυγουντ.
Ο Μπέννι Γκουντμαν υπήρξε ένας μουσικος που η ενασχόλησή του με την μουσική άλλαξε την πορεία της. Εσπασε πολλά στερεότυπα και ήταν εκείνος που έκανε πολύ σημαντικό βήμα για να μπει ένα τέλος στον φυλετικό διαχωρισμό των ΗΠΑ. Στις αρχές της δεκαετίας του '30, μαύροι και λευκοί μουσικοί δεν μπορούσαν να παίξουν μαζί στις περισσότερες συναυλίες και στα κλαμπ, ιδιαίτερα στις Νότιες πολιτείες σύμφωνα με τους νόμους «Τζιμ Κρόου».
Ο Γκούντμαν έσπασε αυτή την παράδοση, προσλαμβάνοντας τους Τέντι Ουίλσον και Τζιν Κρούπα στη μπάντα του και, αργότερα, τους Λάιονελ Χάμπτον και Τσάρλι Κρίστιαν: «Η δημοτικότητά του ήταν τόση που θα μπορούσε να παραμείνει οικονομικά βιώσιμος χωρίς περιοδεία στο Νότο, όπου κινδύνευε να συλληφθεί για παραβίαση των νόμων Jim Crow». Όταν κάποιος τον ρώτησε -αναφερόμενος στον Τέντι Ουίλσον-, γιατί «έπαιζε μαζί με αυτόν τον αράπη ο Γκούντμαν απάντησε: «Θα σε χτυπήσω αν χρησιμοποιήσεις ξανά αυτή τη λέξη».
