Ο Βαγγέλης Περπινιάδης και το έντεχνο τραγούδι

Αν επιχειρούσα μια ιεράρχηση των λαϊκών τραγουδιστών βάσει της εποχής που εμφανίστηκαν, των δυνατοτήτων τους και αυτού που εκπροσώπησαν, ο Βαγγέλης Περπινιάδης θα ήταν ο πρώτος τη τάξει, με δεδομένο ότι εκτός «συναγωνισμού» βρίσκονται ο Καζαντζίδης και ο Μπιθικώτσης, για λόγους που είναι κατανοητοί στον καθένα που καταλαβαίνει για τι μιλάμε. Η τοποθέτησή μου αυτή δεν είναι συναισθηματική. Αν έπρεπε να επιλέξω συναισθηματικά, ίσως να έβαζα μπροστά τον Αγγελόπουλο. Ο Βαγγέλης Περπινιάδης υπήρξε μεγάλος τραγουδιστής. Η Κοκκινιά, και όχι μόνο, λάτρεψε περισσότερο τον Περπινιάδη από οποιονδήποτε άλλο. Ίσως, ακόμη και από τον Καζαντζίδη! Μεγάλη δύναμη στο λαϊκό τραγούδι, με φωνή που εκτείνεται με μαεστρία από το λαϊκό, το δημοτικό και το ρεμπέτικο ή μάγκικο μέχρι το ελαφρό και το έντεχνο. Όσο κι αν ακούγεται αιρετικό ή υβριστικό πιστεύω ότι ακόμη και σε κάποια τραγούδια του «Επιτάφιου» ο Περπινιάδης θα ήταν πιο σπαρακτικός από τον Μπιθικώτση. Έχω στ’ αυτιά μου τη φωνή του από εκείνη την εποχή μ’ ένα τραγούδι του Κώστα Γιαννίδη, το «Μανούλα μου, μανούλα μου», στο οποίο ο Περπινιάδης είναι συγκλονιστικός. Όχι ότι ο Μπιθικώτσης δεν είναι. Κάθε άλλο, η λιτότητα και το μέτρο του Μπιθικώτση έγιναν το μέτρο για τα νεώτερα τραγουδιστικά πρότυπα και το ελληνικό τραγούδι γενικότερα μετά το 60. Ο Περπινιάδης, όμως, είναι πιο βυζαντινός με φωνή που καλύπτει αβίαστα και περίτεχνα πτυχές του τραγουδιού που άλλοι τραγουδιστές δεν αγγίζουν.

Η παρουσία του στο έντεχνο τραγούδι είναι μικρή, αλλά σημαντική, μιας και εκείνα τα χρόνια συνεργάστηκε μόνο με την Odeon - Parlophone στην οποία, για μια πενταετία, τότε που το έντεχνο τραγούδι του Θεοδωράκη και των «απογόνων» σάρωνε, δεν κουνιότανε φύλλο. Μόνο λίγο μετά το 1964 με την παρουσία του Χρ. Λεοντή κάπως κινήθηκε το πράγμα. Συνεργαζόμενος, τότε, ο Λεοντής με τους τραγουδιστές της εταιρίας μοιραία βρέθηκε και με τον Περπινιάδη με τραγούδια όπως τα «Που να χωρέσει τ’ όνειρο» (Χρ. Παπανικολάου) «Θα ‘ρθει το βράδυ βροχερό» (Γιάννη Κακουλίδη) και τα «Μες στο σκοτάδι περπατώ» και «Πικρό ψωμί» σε στίχους Κώστα Βίρβου με τα οποία η φωνή του Περπινιάδη έμεινε και με την άλλη της διάσταση. Η συνεργασία Λεοντή - Περπινιάδη ολοκληρώθηκε με τα τραγούδια «Γυρισμός» (Ζωής Μάναλη) «Κάλλιο πέντε και στο χέρι» (Γ. Οικονομίδη) και τέλος το «Όποιος γεννήθηκε φτωχός» σε μουσική Βασίλη Μακρίδη και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, «Μια πίκρα μας ενώνει» και «Γεια σου θα σου πω εγώ» σε μουσική Δ. Μπουκουβάλα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου με τις ενορχηστρώσεις του Χρ. Λεοντή και σιγόντο, σε όλη αυτή την περίοδο, τη Ρία Νόρμα.

Φωτογραφία:1967 στου «Στελλάκη» στα Κουνέλια Χαϊδαρίου. Περπινιάδης και Ρία Νόρμα όρθιοι, μπροστά στα μικρόφωνα. Πίσω με την κιθάρα διακρίνεται ο νεαρός -τότε- Γιώργος Νταλάρας. Ο Περπινιάδης «περνούσε» το έντεχνο ρεπερτόριό του και στα λαϊκά μαγαζιά όπου εμφανιζόταν.