δρόμοι τους, εκ των πραγμάτων, δε διασταυρώθηκαν ποτέ, μιας και ο Άκης Πάνου, εκτός από τη μουσική, έγραφε, αυστηρά, ο ίδιος τους στίχους στα τραγούδια του.
Ο Άκης Πάνου είχε άποψη για τα συμβαίνοντα στο λαϊκό τραγούδι – και τους ανθρώπους του – κι ας κρατούσε κάποιες αποστάσεις, όντας κομμάτι του. Έχουν χαραχτεί έντονα στη μνήμη μου οι αντιδράσεις του για το απόφθεγμα τού «Δυο πόρτες έχει η ζωή» ή τους στίχους του «Λίγο, λίγο θα με συνηθίσεις» («μείνε κοντά μου και μη μ’ αγαπήσεις») της Παπαγιαννοπούλου…
Εκείνο που έχω αντιληφτεί, με τα χρόνια, είναι πως ο Άκης Πάνου, σε κάποιες περιπτώσεις, έπαιρνε την αφορμή για να γράψει στίχους, από άλλα τραγούδια. Για να τοποθετηθεί όπως νόμιζε εκείνος ορθά. Απαντώντας, ουσιαστικά, σε στίχους, άλλων τραγουδιών. Όταν έγραψε, ας πούμε, το «εμείς την φτιάξαμε αυτή την κοινωνία», αντιδρούσε-απαντούσε στον καταγγελτικό, κατά της κοινωνίας, τόνο του λαϊκού τραγουδιού με τα: κοινωνία ένοχη, άδικη, σκάρτη, άπονη, μπαμπέσα κ.λ.π. που έγραφε ο φίλος του και συνεργάτης του, μια εποχή, Χρήστος Κολοκοτρώνης, καθώς, και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ή ο Βίρβος. Όσο κι αν βαθιά μέσα του γνώριζε ότι το λαϊκό τραγούδι με αυτό τον τρόπο, βάζοντάς τα, δηλαδή, με την κοινωνία, δεν χτυπούσε στα χαμηλά, αλλά ψηλά στην ιεραρχία της εξουσίας. Άλλωστε, υπήρχε και η λογοκρισία, αν και μέχρι ενός σημείου, μπορώ να δεχτώ ότι κάποιοι ανάλογοι στίχοι του λαϊκού τραγουδιού είχαν γενικότητες, ευκολίες και αφέλειες. Το λαϊκό τραγούδι, όμως, δεν είναι ούτε μανιφέστο, ούτε επιστημονικό φιλοσοφικό απόσταγμα.
Αν κοιτάξουμε, πάντως, στα τραγούδια του Άκη Πάνου, θα βρούμε κάμποσα τέτοια παραδείγματα. Σ’ ένα από αυτά αφορά και το «Ο εαυτός μου», που ηχογραφήθηκε με τον Γιώργο Νταλάρα, το 1982. Η Παπαγιαννοπούλου είχε γράψει ένα ανάλογο τραγούδι, με τον ίδιο ακριβώς, τίτλο, που το μελοποίησε ο Χρήστος Νικολόπουλος και το τραγούδησε ο λαϊκός κιθαρίστας Μάριος Κώστογλου, το 1970. Αργότερα ο συνθέτης το επανέφερε, αλλάζοντας τη μουσική του και τραγουδώντας το ο ίδιος, στον δίσκο του «Άνθη Ευλαβείας». Η κοινή συνισταμένη ανάμεσα στα δύο τραγούδια σαφώς και υπάρχει και είναι το ισχυρό εκείνο σημείο που και τα δύο συμφωνούν στο ότι: «ο χειρότερος» ή «ο πιο κακός» (δεν αλλάζει τίποτα) «εχθρός μου είναι ο εαυτός μου». Από εκεί και πέρα, βεβαίως, ο Άκης Πάνου ξετύλιξε και ανέπτυξε το νήμα και το νόημα της δικής του φιλοσοφίας.
