Η Kim Gordon γεννήθηκε στο Λος Αντζελες από πατέρα καθηγητή πανεπιστημίου και ίσως για αυτό πριν από όλα σπούδασε καλές τέχνες και σχέδιο. Στη συνέχεια μετοίκισε στη νέα Υόρκη για να εργαστεί σε αυτό που ήταν το ταλέντο της κα το αντικείμενο των σπουδών της. Εκεί όμως γνώρισε το 1981 τον Thurston Moore, σύντομα η γνωριμία έγινε σχέση και ταυτόχρονα μαζί με τον κοινό τους φίλο Lee Ranaldo σχημάτισαν τους Sonic Youth με τους δύο άλλους στις κιθάρες και την ίδια στο μπάσο. Όταν ήρθε το 1985 ως ντράμερ ο Steve Shelley οριστικοποιήθηκε η σύνθεση που θα είχαν – με την περιστασιακή προσθήκη λίγων ακόμα μουσικών – σε όλη την διάρκεια της διαδρομής τους. Το 1984 ο Thurston Moore και η Kim Gordon παντρεύτηκαν καθιστώντας έτσι τους Sonic Youth μια λίγο – πολύ «οικογενειακή υπόθεση».
Ξεκινώντας το ’83 οι Sonic Youth κυκλοφόρησαν μια σειρά δίσκων σε ανεξάρτητες εταιρείες στους οποίους λειτούργησαν ως επίγονοι της νεοϋορκέζικης no wave σκηνής των μέσων της δεκαετίας του ’70. Αυτό σημαίνει ένα κιθαριστικό στο έπακρο (στις ηχογραφήσει συχνά έπαιζε κιθάρα και η Kim Gordon) post punk με γερές δόσεις θορύβου (noise) σε κυρίως οργανικά κομμάτια με λίγα και σύντομα φωνητικά μέρη που ερμήνευαν οι Thurston Moore και Kim Gordon με τον Lee Ranaldo να συνεισφέρει φωνητικά.
Τα πράγματα άλλαξαν δραστικά όταν υπέγραψαν συμβόλαιο με μεγάλη πολυεθνική εταιρεία και με το πρώτο album που κυκλοφόρησαν σε αυτήν, το «Goo». Αρχισαν πια να γράφουν «κανονικά» ή έστω πιο συμβατικά τραγούδια με τον Thurston Moore να ερμηνεύει τα πιο rock από αυτά και την Kim Gordon τα πιο «παράξενα». Ηταν και η αρχή της καθιέρωσης της ως μίας από κάθε πλευρά γυνεακείας icon του alternative rock, όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά και για όλο σχεδόν τον κόσμο.
Παράλληλα οι Sonic Youth αναδείχθηκαν και καταξιώθηκαν ως «εναλλακτικοί stars» χωρίς όμως ποτέ να χάσουν το underground credit του ξεκινήματος τους.
Ετσι συνεχίστηκε η διαδρομή τους μέχρι το τελευταίο album τους το ’09. Υπό μιαν έννοια η ιστορία τους τέλειωσε έτσι όπως είχε αρχίσει με τους Moore και Gordon να ανακοινώνουν το ’11 το διαζύγιο τους μετά από είκοσι επτά χρόνια γάμου. Την ίδια χρονιά πραγματοποίησαν και την τελευταία συναυλία τους, παράδοξα στην…Βραζιλία και στη συνέχεια «διελύθησαν ησύχως», άτυπα αλλά και οριστικά.
Αν και όμως η Kim Gordon αφιέρωσε τριάντα ολόκληρα χρόνια από την ζωή της στους Sonic Youth δεν ήταν η μόνη δραστηριότητα της όλο αυτό το διάστημα. Καταρχάς δεν έπαψε να εργάζεται πάνω στο αντικείμενο των σπουδών της, το σχέδιο και την γραφιστική αλλά επίσης σχημάτισε το ’93 με την Julia Cafritzμε το δίδυμο Free Kitten το οποίο κυκλοφόρησε τέσσερις δίσκους.
Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι κάθε άλλο παρά άπραγη έμεινε μετά την διάλυση τους. Σχημάτισε άλλο ένα δίδυμο με τον Bill Nace, τους Body/Head, με το οποίο έχει κυκλοφορήσει άλλα τέσσερα albums και τους Glitterbust που έχουν κυκλοφορήσει ένα album μέχρι τώρα. Τέλος ο πρώτος καθαρά προσωπικός δίσκος της «No Home Record» ήρθε το ’19.
Παράλληλα όμως δεν έπαψε να δραστηριοποιείται στον χώρο του σχεδίου έχοντας αρχίσει να εκθέτει έργα της το ’91 αλλά και της μόδας έχοντας μάλιστα ιδρύσει το ’93 την δική της εταιρεία παρασκευής γυναικείων ρούχων στο Λος Αντζελες, την υποκριτική (αρχίζοντας το ’89 έχει εμφανιστεί σε αρκετές ταινίες) και την παραγωγή δίσκων ξεκινώντας με το πρώτο album των Hole της Courtney Love «Pretty On The Inside» to ’91.
Όπως έχει πει και στον τίτλο της αυτοβιογραφίας της πάντα ήταν και αισθανόταν just a «Girl In A Band». Είχε όμως απόλυτη επίγνωση και για το ότι αν για την ίδια αυτό ήταν πολύ απλό και φυσιολογικό για πάρα πολλούς άντρες δεν ήταν καθόλου. Στην πορεία του χρόνου η θέση και η φήμη της – χωρίς να το έχει επιδιώξει ούτε μία στιγμή – ως ενός σύγχρονου στο έπακρο γυναικείου προτύπου γίνεται ισχυρότερη και όλο και πιο έντονη.
Η ίδια δηλώνει ότι οι κυριότερες επιρροές της είναι ερμηνεύτριες όπως η Patti Smith και η Siouxsie Sioux και γυναικεία συγκροτήματα όπως οι Slits και Raincoats με έντονο το φεμινιστικό στοιχείο στο έργο τους αλλά και παλαιότερες με πολύ ισχυρές προσωπικότητες που διαφοροποιήθηκαν από τα επικρατούντα στερεότυπα και σε μεγάλο βαθμό ήταν μπροστά από την εποχή τους όπως η Tina Turner (!) την οποία θεωρεί «απόλυτη performer» αλλά και η Billie Holiday. Κάπου λοιπόν πρέπει να νιώθει υπερήφανη για το ότι την αναφέρουν ως επιρροή η Kathleen Hanna, αρχικά τραγουδίστρια και κιθαρίστρια των Bikini Bill και στη συνέχεια με προσωπική διαδρομή, εμβληματική φυσιογνωμία του riot grrrl κινήματος και ακτιβίστρια και συγγραφέας του ευρύτερου φεμινιστικού κινήματος, η Róisín Murphy, αρχικά ήμισυ των Moloko και στη συνέχεια γνωστή για την προσωπική διαδρομή της αλλά και η σκηνοθέτρια Σοφία Κόπολα.
Υπερήφανη επίσης πρέπει να είναι και για το ότι το ’20 το περιοδικό Rolling Sone την κατέταξε στην τριακοστή ένατη θέση των καλύτερων μπασιστών/ιών ολων των εποχών. Αν και σίγουρα πάνω από όλα παραμένει αυτό που είχε πει κάποτε, «the skinny blonde bitch that you don’t want to know but never crossed your mind that she soesn;t want to know you even more»!
Αν και μεσολάβησε ένα ακόμα το ’22 που όμως ήταν σε συνεργασία με την Loren Connors τώρα έρχεται το ουσιαστικά δεύτερο προσωπικό album της Kim Gordon «The Collective». Ήδη από το πρώτο single, το «Bye Bye» που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο με την κόρη της Coco Gordon Moore να πρωταγωνιστεί στο βίντεο, ήταν φανερό ότι είναι διαφορετικό από οτιδήποτε έχει κάνει στο παρελθόν.
Όπως λέει η ίδια ήθελε να κάνει έναν δίσκο πολύ πιο ρυθμικό από τον προηγούμενο της. Η προσέγγιση της ήταν επίσης διαφορετική από κάθε προηγούμενη φορά καθώς μοιράστηκε την δημιουργική διαδικασία με έναν/μία άλλον/η. Ο παραγωγός Justin Raisen της έστελνε λίγο ως πολύ ολοκληρωμένα οργανικά μέρη στα οποία εκείνη προσέθετε φωνητικά μέρη και κάποιες κιθάρες και μπάσα, όλα τους όμως επεξεργασμένα με πάρα πολλά εφέ. Το αποτέλεσμα είναι ένας απόλυτα σύγχρονος δίσκος, μινιμαλιστική electronica με πολλά industrial, noise, ακόμα και κάποια drone στοιχεία.
Στιχουργικά πηγή έμπνευσης του «The Collective» σε ένα βαθμό ήταν το μυθιστόρημα της Τζένιφερ Ιγκαν «The Country House» που εκδόθηκε το ’22. Στο «I’m A Man» υιοθετεί την υπόσταση και την προσωπικότητα ενός άντρα και τραγουδά «πήγα στο κολέγιο, πήρα πτυχίο αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια για να βγω ραντεβού…».
Τον Απρίλιο η Kim Gordon θα συμπληρώσει τα εβδομήντα ένα χρόνια της αλλά, αν και καπνίζει, πίνει και δεν κάνει ιδιαίτερα υγιεινή ζωή, δείχνει τουλάχιστον δέκα χρόνια νεότερη. Αν κάποιος – καθώς μόνον άντρας θα μπορούσε να κάνει αυτή την ερώτηση – την ρωτήσει αν είναι φεμινίστρια το πιθανότερο είναι να απαντήσει «δεν ξέρω, καλύτερα να αναρωτηθείς ποιος και τι είσαι εσύ σαν άντρας και τι περιμένεις από τις γυναίκες». Η ίδια δηλώνει απλά άνθρωπος, γυναίκα, μουσικός. Με αυτήν ακριβώς την σειρά…
Το «The Collective» κυκλοφορεί - διόλου συμπτωματικά - αύριο αλλά, ως συμβολή στην Ημέρα Της Γυναίκας και το τι σημαίνει, αποφάσισα να το παρουσιάσω σήμερα.
Ξεκινώντας το ’83 οι Sonic Youth κυκλοφόρησαν μια σειρά δίσκων σε ανεξάρτητες εταιρείες στους οποίους λειτούργησαν ως επίγονοι της νεοϋορκέζικης no wave σκηνής των μέσων της δεκαετίας του ’70. Αυτό σημαίνει ένα κιθαριστικό στο έπακρο (στις ηχογραφήσει συχνά έπαιζε κιθάρα και η Kim Gordon) post punk με γερές δόσεις θορύβου (noise) σε κυρίως οργανικά κομμάτια με λίγα και σύντομα φωνητικά μέρη που ερμήνευαν οι Thurston Moore και Kim Gordon με τον Lee Ranaldo να συνεισφέρει φωνητικά.
Τα πράγματα άλλαξαν δραστικά όταν υπέγραψαν συμβόλαιο με μεγάλη πολυεθνική εταιρεία και με το πρώτο album που κυκλοφόρησαν σε αυτήν, το «Goo». Αρχισαν πια να γράφουν «κανονικά» ή έστω πιο συμβατικά τραγούδια με τον Thurston Moore να ερμηνεύει τα πιο rock από αυτά και την Kim Gordon τα πιο «παράξενα». Ηταν και η αρχή της καθιέρωσης της ως μίας από κάθε πλευρά γυνεακείας icon του alternative rock, όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά και για όλο σχεδόν τον κόσμο.
Παράλληλα οι Sonic Youth αναδείχθηκαν και καταξιώθηκαν ως «εναλλακτικοί stars» χωρίς όμως ποτέ να χάσουν το underground credit του ξεκινήματος τους.
Ετσι συνεχίστηκε η διαδρομή τους μέχρι το τελευταίο album τους το ’09. Υπό μιαν έννοια η ιστορία τους τέλειωσε έτσι όπως είχε αρχίσει με τους Moore και Gordon να ανακοινώνουν το ’11 το διαζύγιο τους μετά από είκοσι επτά χρόνια γάμου. Την ίδια χρονιά πραγματοποίησαν και την τελευταία συναυλία τους, παράδοξα στην…Βραζιλία και στη συνέχεια «διελύθησαν ησύχως», άτυπα αλλά και οριστικά.
Αν και όμως η Kim Gordon αφιέρωσε τριάντα ολόκληρα χρόνια από την ζωή της στους Sonic Youth δεν ήταν η μόνη δραστηριότητα της όλο αυτό το διάστημα. Καταρχάς δεν έπαψε να εργάζεται πάνω στο αντικείμενο των σπουδών της, το σχέδιο και την γραφιστική αλλά επίσης σχημάτισε το ’93 με την Julia Cafritzμε το δίδυμο Free Kitten το οποίο κυκλοφόρησε τέσσερις δίσκους.
Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι κάθε άλλο παρά άπραγη έμεινε μετά την διάλυση τους. Σχημάτισε άλλο ένα δίδυμο με τον Bill Nace, τους Body/Head, με το οποίο έχει κυκλοφορήσει άλλα τέσσερα albums και τους Glitterbust που έχουν κυκλοφορήσει ένα album μέχρι τώρα. Τέλος ο πρώτος καθαρά προσωπικός δίσκος της «No Home Record» ήρθε το ’19.
Παράλληλα όμως δεν έπαψε να δραστηριοποιείται στον χώρο του σχεδίου έχοντας αρχίσει να εκθέτει έργα της το ’91 αλλά και της μόδας έχοντας μάλιστα ιδρύσει το ’93 την δική της εταιρεία παρασκευής γυναικείων ρούχων στο Λος Αντζελες, την υποκριτική (αρχίζοντας το ’89 έχει εμφανιστεί σε αρκετές ταινίες) και την παραγωγή δίσκων ξεκινώντας με το πρώτο album των Hole της Courtney Love «Pretty On The Inside» to ’91.
Όπως έχει πει και στον τίτλο της αυτοβιογραφίας της πάντα ήταν και αισθανόταν just a «Girl In A Band». Είχε όμως απόλυτη επίγνωση και για το ότι αν για την ίδια αυτό ήταν πολύ απλό και φυσιολογικό για πάρα πολλούς άντρες δεν ήταν καθόλου. Στην πορεία του χρόνου η θέση και η φήμη της – χωρίς να το έχει επιδιώξει ούτε μία στιγμή – ως ενός σύγχρονου στο έπακρο γυναικείου προτύπου γίνεται ισχυρότερη και όλο και πιο έντονη.
Η ίδια δηλώνει ότι οι κυριότερες επιρροές της είναι ερμηνεύτριες όπως η Patti Smith και η Siouxsie Sioux και γυναικεία συγκροτήματα όπως οι Slits και Raincoats με έντονο το φεμινιστικό στοιχείο στο έργο τους αλλά και παλαιότερες με πολύ ισχυρές προσωπικότητες που διαφοροποιήθηκαν από τα επικρατούντα στερεότυπα και σε μεγάλο βαθμό ήταν μπροστά από την εποχή τους όπως η Tina Turner (!) την οποία θεωρεί «απόλυτη performer» αλλά και η Billie Holiday. Κάπου λοιπόν πρέπει να νιώθει υπερήφανη για το ότι την αναφέρουν ως επιρροή η Kathleen Hanna, αρχικά τραγουδίστρια και κιθαρίστρια των Bikini Bill και στη συνέχεια με προσωπική διαδρομή, εμβληματική φυσιογνωμία του riot grrrl κινήματος και ακτιβίστρια και συγγραφέας του ευρύτερου φεμινιστικού κινήματος, η Róisín Murphy, αρχικά ήμισυ των Moloko και στη συνέχεια γνωστή για την προσωπική διαδρομή της αλλά και η σκηνοθέτρια Σοφία Κόπολα.
Υπερήφανη επίσης πρέπει να είναι και για το ότι το ’20 το περιοδικό Rolling Sone την κατέταξε στην τριακοστή ένατη θέση των καλύτερων μπασιστών/ιών ολων των εποχών. Αν και σίγουρα πάνω από όλα παραμένει αυτό που είχε πει κάποτε, «the skinny blonde bitch that you don’t want to know but never crossed your mind that she soesn;t want to know you even more»!
Αν και μεσολάβησε ένα ακόμα το ’22 που όμως ήταν σε συνεργασία με την Loren Connors τώρα έρχεται το ουσιαστικά δεύτερο προσωπικό album της Kim Gordon «The Collective». Ήδη από το πρώτο single, το «Bye Bye» που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο με την κόρη της Coco Gordon Moore να πρωταγωνιστεί στο βίντεο, ήταν φανερό ότι είναι διαφορετικό από οτιδήποτε έχει κάνει στο παρελθόν.
Όπως λέει η ίδια ήθελε να κάνει έναν δίσκο πολύ πιο ρυθμικό από τον προηγούμενο της. Η προσέγγιση της ήταν επίσης διαφορετική από κάθε προηγούμενη φορά καθώς μοιράστηκε την δημιουργική διαδικασία με έναν/μία άλλον/η. Ο παραγωγός Justin Raisen της έστελνε λίγο ως πολύ ολοκληρωμένα οργανικά μέρη στα οποία εκείνη προσέθετε φωνητικά μέρη και κάποιες κιθάρες και μπάσα, όλα τους όμως επεξεργασμένα με πάρα πολλά εφέ. Το αποτέλεσμα είναι ένας απόλυτα σύγχρονος δίσκος, μινιμαλιστική electronica με πολλά industrial, noise, ακόμα και κάποια drone στοιχεία.
Στιχουργικά πηγή έμπνευσης του «The Collective» σε ένα βαθμό ήταν το μυθιστόρημα της Τζένιφερ Ιγκαν «The Country House» που εκδόθηκε το ’22. Στο «I’m A Man» υιοθετεί την υπόσταση και την προσωπικότητα ενός άντρα και τραγουδά «πήγα στο κολέγιο, πήρα πτυχίο αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια για να βγω ραντεβού…».
Τον Απρίλιο η Kim Gordon θα συμπληρώσει τα εβδομήντα ένα χρόνια της αλλά, αν και καπνίζει, πίνει και δεν κάνει ιδιαίτερα υγιεινή ζωή, δείχνει τουλάχιστον δέκα χρόνια νεότερη. Αν κάποιος – καθώς μόνον άντρας θα μπορούσε να κάνει αυτή την ερώτηση – την ρωτήσει αν είναι φεμινίστρια το πιθανότερο είναι να απαντήσει «δεν ξέρω, καλύτερα να αναρωτηθείς ποιος και τι είσαι εσύ σαν άντρας και τι περιμένεις από τις γυναίκες». Η ίδια δηλώνει απλά άνθρωπος, γυναίκα, μουσικός. Με αυτήν ακριβώς την σειρά…
Το «The Collective» κυκλοφορεί - διόλου συμπτωματικά - αύριο αλλά, ως συμβολή στην Ημέρα Της Γυναίκας και το τι σημαίνει, αποφάσισα να το παρουσιάσω σήμερα.
