Η νέα του Μάρτιν Σκορσέζε «Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους αυτήν την εβδομάδα, με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Λίλι Γκλαντστόουν.
Η ιστορία μάς μεταφέρει στη δεκαετία του 1920, όταν οι περιθωριοποιημένοι Ινδιάνοι της περιοχής ανακάλυψαν κοιτάσματα πετρελαίου στην άγονη γη τους και απέκτησαν απίστευτο πλούτο και από την απόλυτη ένδεια άρχισαν να ζουν και να επιδεικνύουν τα χρυσοφόρα εισοδήματά τους. Σύντομα, θα αρχίσουν να δολοφονούνται κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα των Αμερικάνων και των τοπικών αρχών. Όμως, τα φονικά δεν ήταν μεμονωμένα, αλλά αποτέλεσμα ενός σχεδίου για την εξαφάνιση των γηγενών και την αρπαγή των περιουσιών τους. Και μέσα σε αυτό το πληθωρικό πλαίσιο, έρχεται και η ιστορία της ερωτικής σχέσης μιας νεαρής ιθαγενούς με έναν επικίνδυνα αφελή και εύκολα χειραγωγούμενο βετεράνο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που επέστρεψε στην πόλη του και γίνεται πιόνι στα σατανικά σχέδια ενός θείου του, ενός μασόνου, που τον φωνάζανε «Βασιλιά».
Το BBC εξερεύνησε την αληθινή ιστορία, που έδωσε το έναυσμα στον Σκορσέζε να δημιουργήσει ένα ακόμη κινηματογραφικό έπος.
«Δεν θυμούνται», λέει ο ήρωας που υποδύεται ο Ντε Νίρο. Ως ο πραγματικός Γουίλιαμ Χέιλ, ένας βαρόνος βοοειδών της Οκλαχόμα του 1920, έχει την αυταπάτη, ότι το Έθνος των Osage θα ξεχάσει, ότι εκατοντάδες μέλη του, που πλούτισαν από το πετρέλαιο εξοντώθηκαν συστηματικά για τα χρήματά τους.
Όμως, η ατάκα αυτή ξεπηδά από την ταινία, ως υπενθύμιση, ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου πράγματι ξέχασε, μέχρι τα γεγονότα να επιστρέψουν μέσα από την ενδελεχή έρευνα που καταγράφηκε στο best seller του David Grann, «Killers of the Flower Moon: The Osage Murders and the Birth of the FBI», του 2017, στο οποίο βασίστηκε η ταινία.
Ενώ έγραφε το βιβλίο, αλλά και πολύ αργότερα, ο συγγραφέας είχε δηλώσει στο BBC: «Το πιο σύνηθες σχόλιο, το οποίο άκουγα για το βιβλίο, ήταν: "δεν μπορώ να πιστέψω, ότι δεν είχα μάθει ποτέ για αυτό"», προσθέοντας: «Θεωρώ, ότι αυτό αντικατοπτρίζει σε κάποιο βαθμό την υποκείμενη δύναμη που οδήγησε σε αυτά τα εγκλήματα κι αυτό ήταν η προκατάληψη».
Αυτές οι δολοφονίες και η σχεδόν διαγραφή τους από την ιστορία έχουν αγγίξει την καρδιά της αμερικανικής κουλτούρας.
«Η αμερικανική δημοκρατία γεννήθηκε από την εκκαθάριση Αμερικανών Ινδιάνων», γράφει ο ιστορικός του Πανεπιστημίου Γέιλ, Ned Blackhawk, στο πρόσφατο βιβλίο του «The Rediscovery of America: Native Peoples and the Unmaking of US History». «Μελετητές προσφάτως κατέληξαν να θεωρούν την δουλεία των Αφροαμερικανών ως κεντρική για τη δημιουργία της Αμερικής, αλλά λίγοι έχουν δει τους αυτόχθονες Αμερικανούς υπό παρόμοιο πρίσμα», σημειώνει.
Το έργο του αποτελεί μέρος μιας τάσης που αποσκοπεί στην αποκατάσταση αυτών των αδικιών στην κρίσιμη θέση τους.
Η ιστορία της Μόλι
Στο επίκεντρο του Killers of the Flower Moon, τόσο στο βιβλίο, όσο και στην ταινία, είναι η Mollie Burkhart (Lily Fladstone), μία σεμνή, πλούσια Osage, της οποίας η οικογένεια ήταν στόχος, καθώς μία από τις αδελφές της είχε πυροβοληθε, το σπίτι μίας άλλης πυρπολήθηκε, ενώ η μητέρα τους πιθανότατα δηλητηριάστηκε.
Αργότερα, η Μόλι αρρώστησε βαριά, μυστηριωδώς. Η αληθινή ιστορία της προσφέρει ένα δραματικό παράδειγμα της πολιτιστικής ατμόσφαιρας, που επέτρεψε να συμβεί αυτό που ονομάστηκε «βασιλεία του τρόμου» και στη συνέχεια να παραμεριστεί.
Το μοτίβο της εκκαθάρισης ξεκίνησε με τον Χριστόφορο Κολόμβο και συνεχίστηκε για εκατοντάδες χρόνια. Τον 19ο αιώνα, η αμερικανική κυβέρνηση εξανάγκασε τους Οσάτζε να εγκαταλείψουν τη γη τους στο Κάνσας και μετακινήθηκαν προς την Οκλαχόμα, όπου τον 20ό αιώνα, τα κοιτάσματα πετρελαίου τους έκαναν βαθύπλουτους και για μία χρονική περίοδο ήταν οι πλουσιότεροι κατά κεφαλήν άνθρωποι στον κόσμο.
Παρ' όλα αυτά, ακόμη και τότε, η αμερικανική κυβέρνηση τους θεωρούσε "ανίκανους", έναν χαρακτηρισμό, που συχνά εξαρτιόταν από τον βαθμό του πόσο ιθαγενές αίμα έτρεχε στις φλέες τους. Τοποθετούνταν κηδεμόνες, συχνά διεφθαρμένοι, τοποθετούνταν να επιβλέπουν και συχνά να περιορίζουν τον τρόπο με τον οποίοι αυτοί οι άνθρωποι ξόδευαν τα χρήματά τους.
Από τις πρώτες κιόλας σκηνές στην ταινία του Σκορσέζε βλέπουμε τη Μόλι να συναντά έναν τέτοιο κηδεμόνα, παρ'ότι εκείνη είναι εξαιρετικά ευφηής και ικανή.
Όπως ακριβώς το βιβλίο, έτσι και η ταινία είναι εξαιρετική ως προς τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνει τόσο την έντονη προσωπική ιστορία της Mollie όσο και την πολιτισμική προκατάληψη που ευνοούσε τα εγκλήματα. (Σε αντίθεση με το βιβλίο, το οποίο εκτυλίσσεται σαν αστυνομική ιστορία, η ταινία αποκαλύπτει νωρίς την ταυτότητα των δολοφόνων, και υπάρχουν spoilers μπροστά και για τις δύο αφηγήσεις).
Στις αρχές του 1920, ο Γουίλιαμ Χέιλ ήταν ένα ισχυρό πρόσωπο στην κοινότητα των Osage, ένας παραδόπιστος άνδρας, ο οποίος θεωρούσε τους Ιθαγενείς Αμερικανούς υπανθρώπους, ενώ προσποιείτο, ότι ήταν φίλος τους και ευεργέτης τους. Ενθαρρύνει τον εξίσου άπληστο ανιψιό του, τον βετεράνο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, Ernest Burkhart (Λεονάρντο ντι Κάπριο) να παντρευτεί τη Μόλι. Σκόπιμα αφήνει τον θεατεί να μαντέψει, αν ο Έρνεστ την αγαπάει πραγματικά, αν θέλει να παντρευτεί για τα χρήματα ή αν είναι κάποιος συνδυασμός των δύο, ένα ερώτημα που σιγά σιγά έρχεται να στοιχειώσει και τη Μόλι.
Η ταινία του Σκορσέζε, χρησιμοποιώντας κοροϊδευτικά, αρχειακά ντοκιμαντέρ, αποτυπώνει την παράξενη αμηχανία, με την οποία η κοινωνία των λευκών αντιμετώπιζε τους πλούσιους Osage να έχουν σοφέρ και τις Ιθαγενείς γυναίκες να ντύνονται με μοδάτες γούνες και να φορούν κοσμήματα. Η Μόλι από μόνη της φορούσε μία παραδοσιακή ινδιάνικ κουβέρτα σαν σάλι και ζούσε μία απλή ζωή, μολονότι είχε ένα τεράστιο σπίτι και υπηρέτες.
Ωστόσο, το βιβλίο του Grann, παραθέτει ένα άρθρο του περιοδικού Harper’s Monthly Magazine του 1920 με τίτλο «Lo, the Rich Indian!», το οποίο αναφέρεται στην παραδοξότητα των «κόκκινων εκατομμυριούχων». Ένα άλλο χαρακτηριστικό άρθρο σε ταξιδιωτικό περιοδικό του 1922 είχε τίτλο «Our Plutocratic Osage Indians» (Οι πλουτοκρατικοί Ινδιάνοι μας).
Ενισχύοντας την ευαισθητοποίηση του κοινού
Ο Γουίλιαμ Χέιλ (δεύτερος από αριστερά)
Παρά τη συγκαταβατική στάση, πολλοί λευκοί παντρεύτηκαν ιθαγενείς Osage με δόλια κίνητρα. Όταν η αμερικανική κυβέρνηση παραχώρησε αγροτεμάχια της Οκλαχόμα σε Osage, τα μέλη της φυλής διατήρησαν τα δικαιώματα στα κέρδη από τα πετρέλαια, τα λεγόμενα headrights, τα οποία σημειωτέον κληρονομούνταν και δεν πωλούνταν.
Συνάπτοντας γάμους με μία Osage για την κληρονομιά ήταν ένας τρόπος για να πάρουν οι λευκοί αυτά τα κέρδη στα χέρια τους. Όπως είχε αναφέρει ο Grann στο BBC, «υπήρχε μία εξαιρετικά διαβολική φύση σε αυτές τις δολοφονικές υπθοθέσης, επειδή συμπεριελάμβαναν ανθρώπους που παντρεύονταν, προσποιούμενοι, ότι αγαπούν το Osage άλλο τους μισό, ενώ αυτό που ήθελαν ήταν απλά να το σκοτώσουν».
Ενώ στην ταινία σχεδιάζει δολοφονίες, ο Χέιλ εκφράζει ευθέως την άποψη ότι οι Osage δεν αξίζουν τα χρήματά τους και τελικά δεν αξίζουν τη ζωή τους.
Ο Χέιλ δεν ήταν μόνος. «Όσο ψάχνω το ψάχνω περισσότερο, τόσο συνηδειτοποιώ, ότι επρόκειτο για μία κουλτούρα δολοφονιών και συνενοχής», σημείωσε ο Grann. «Βρήκα στοιχεία για γιατρούς που χρησιμοποιούσαν δηλητήρια. Βρήκα αποδείξεις για εργολάβουςκηδειών, που κάλυπταν τις πληγές από πυροβολισμούς. Κάποιοι από τους κηδεμόνες, τους νομικούς και τους εισαγγελείς, είτε δεν ερευνούσαν αυτά τα εγκλήματα, είτε πολλές φορές "βοηθούσαν" σε αυτά και πολλοί άλλοι ήταν συνένοχοι με τη σιωπή τους», συμπλήρωσε.
Η ταινία αντανακλά την αληθινή κουλτούρα της λευκής υπεροχής. Υπάρχει μια αναλαμπή της κοντινής φυλετικής σφαγής της Tulsa το 1921, ταυτόχρονα με τους φόνους των Osage, κατά την οποία μια ευημερούσα γειτονιά μαύρων που ονομαζόταν Black Wall Street κάηκε ολοσχερώς από έναν λευκό όχλο.
Χαρακτηριστική σκηνή είναι η παρέλαση στον κεντρικό δρόμο της πόλης των Burkharts, με μέλη της Κου Κλουξ Κλαν με ρόμπες και κουκούλες να παρελαύνουν στην παρέλαση ακριβώς πίσω από μια ομάδα γυναικών που κρατούσαν ένα πανό που έγραφε «Ινδιάνες Μητέρες Βετεράνων», μια σαφής ένδειξη του πόσο κραυγαλέα και εδραιωμένη ήταν η λευκή υπεροχή στην κοινωνία
Η έρευνα του FBI
Καθώς οι δολοφονίες των Osage συσσωρεύονταν, τα εγκλήματα γίνονται τόσο ανησυχητικά και συχνά, που ξεκίνησε έρευνα το FBI. Σύντομα η ιστορία προσελκύει την εθνική προσοχή. Όταν ο Χέιλ καταδικάστηκε για μία δολοφονία, το έγραψαν οι New York Times, αλλά ο τίτλος έδινε έμφαση στον λευκό δολοφόνο και όχι στο ιθαγενές θύμα. «Ο βασιλιάς των λόφων Osage είναι ένοχος για δολοφονία: «Ο Χέιλ, ο κτηνοτρόφος και ένας καουμπόι καταδικάζονται για τη δολοφονία ενός Ινδιάνου».
Γιατί μια τόσο ευμετάβλητη ιστορία, αν και στρεβλή, εξαφανίστηκε στη συνέχεια; Η διευθύντρια προγράμματος στο White Hair Memorial, Tara Damron, ένα αποθετήριο της ιστορίας των Osage, και μέλος του έθνους Osage η ίδια, λέει στο BBC Culture ότι η διαγραφή «αφορά τη συνολική αντιμετώπιση των ιθαγενών Αμερικανών και την ιστορία των ιθαγενών που δεν διδάσκεται, δεν συμπεριλαμβάνεται και οι φωνές αυτές αποσιωπούνται». Οι αυτόχθονες φυλές χουν μια κυβερνητική σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες που ανάγεται σε συνθήκες. Αυτό που συνέβη στους Osage κατά τη διάρκεια αυτής της τρομερής περιόδου της ιστορίας μας είναι αμερικανική ιστορία και αυτή η ιστορία πρέπει να ειπωθεί», προσθέτει.
Κάποιες αδικίες παραμένουν αδικίες
Τόσο το βιβλίο, όσο και η ταινία Killers of the Flower Moon, μπορεί να αποτελέσουν ένα μέρος μίας μεγαλύτερης πολιτιστικής ανάκτησεις. Το 2011, έναντι 380 εκατ. δολαρίων, η αμερικανική κυβέρνηση συμβιβάστηκε με μια 12ετή αγωγή που είχε ασκήσει το Έθνος Osage εναντίον της για κακοδιαχείριση των κεφαλαίων της φυλής.
Ορισμένες, όμως, αδικίες δεν μπορούν ποτέ να αποκατασαταθούν. Η έρευνα του Grann αποκάλυψε πολλές δολοφονίες Osage που δεν ερευνήθηκαν και φυσικά δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ. «Πολλοί δολοφόνοι αφέθηκαν ελεύθεροι, επειδή το FBI δεν είχε πραγματικά αποκαλύψει το ποσο βαθειά και σκοτεινή ήταν αυτή η συνωμοσία», σημείωσε ο Grann.
Οι μάρτυρες τώρα είναι νεκροί και τα εγκλήματα συχνά δεν καταγράφονταν. «Συνήθως, δεν μπορείς να βρεις αποδεικτικό υλικό για να ταυτοποιήσεις ποιος ήταν ο δολοφόνος και να επιλύσεις αυτές τις υποθέσεις», προσθέτει.
Όπως μας υπενθυμίζουν η ταινία και το βιβλίο, όμως, μπορούν να έρθουν στο φως και να θυμηθούμε.
Πηγή: BBC
Η ιστορία μάς μεταφέρει στη δεκαετία του 1920, όταν οι περιθωριοποιημένοι Ινδιάνοι της περιοχής ανακάλυψαν κοιτάσματα πετρελαίου στην άγονη γη τους και απέκτησαν απίστευτο πλούτο και από την απόλυτη ένδεια άρχισαν να ζουν και να επιδεικνύουν τα χρυσοφόρα εισοδήματά τους. Σύντομα, θα αρχίσουν να δολοφονούνται κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα των Αμερικάνων και των τοπικών αρχών. Όμως, τα φονικά δεν ήταν μεμονωμένα, αλλά αποτέλεσμα ενός σχεδίου για την εξαφάνιση των γηγενών και την αρπαγή των περιουσιών τους. Και μέσα σε αυτό το πληθωρικό πλαίσιο, έρχεται και η ιστορία της ερωτικής σχέσης μιας νεαρής ιθαγενούς με έναν επικίνδυνα αφελή και εύκολα χειραγωγούμενο βετεράνο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που επέστρεψε στην πόλη του και γίνεται πιόνι στα σατανικά σχέδια ενός θείου του, ενός μασόνου, που τον φωνάζανε «Βασιλιά».
Το BBC εξερεύνησε την αληθινή ιστορία, που έδωσε το έναυσμα στον Σκορσέζε να δημιουργήσει ένα ακόμη κινηματογραφικό έπος.
«Δεν θυμούνται», λέει ο ήρωας που υποδύεται ο Ντε Νίρο. Ως ο πραγματικός Γουίλιαμ Χέιλ, ένας βαρόνος βοοειδών της Οκλαχόμα του 1920, έχει την αυταπάτη, ότι το Έθνος των Osage θα ξεχάσει, ότι εκατοντάδες μέλη του, που πλούτισαν από το πετρέλαιο εξοντώθηκαν συστηματικά για τα χρήματά τους.
Όμως, η ατάκα αυτή ξεπηδά από την ταινία, ως υπενθύμιση, ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου πράγματι ξέχασε, μέχρι τα γεγονότα να επιστρέψουν μέσα από την ενδελεχή έρευνα που καταγράφηκε στο best seller του David Grann, «Killers of the Flower Moon: The Osage Murders and the Birth of the FBI», του 2017, στο οποίο βασίστηκε η ταινία.
Ενώ έγραφε το βιβλίο, αλλά και πολύ αργότερα, ο συγγραφέας είχε δηλώσει στο BBC: «Το πιο σύνηθες σχόλιο, το οποίο άκουγα για το βιβλίο, ήταν: "δεν μπορώ να πιστέψω, ότι δεν είχα μάθει ποτέ για αυτό"», προσθέοντας: «Θεωρώ, ότι αυτό αντικατοπτρίζει σε κάποιο βαθμό την υποκείμενη δύναμη που οδήγησε σε αυτά τα εγκλήματα κι αυτό ήταν η προκατάληψη».
Αυτές οι δολοφονίες και η σχεδόν διαγραφή τους από την ιστορία έχουν αγγίξει την καρδιά της αμερικανικής κουλτούρας.
«Η αμερικανική δημοκρατία γεννήθηκε από την εκκαθάριση Αμερικανών Ινδιάνων», γράφει ο ιστορικός του Πανεπιστημίου Γέιλ, Ned Blackhawk, στο πρόσφατο βιβλίο του «The Rediscovery of America: Native Peoples and the Unmaking of US History». «Μελετητές προσφάτως κατέληξαν να θεωρούν την δουλεία των Αφροαμερικανών ως κεντρική για τη δημιουργία της Αμερικής, αλλά λίγοι έχουν δει τους αυτόχθονες Αμερικανούς υπό παρόμοιο πρίσμα», σημειώνει.
Το έργο του αποτελεί μέρος μιας τάσης που αποσκοπεί στην αποκατάσταση αυτών των αδικιών στην κρίσιμη θέση τους.
Η ιστορία της Μόλι
Στο επίκεντρο του Killers of the Flower Moon, τόσο στο βιβλίο, όσο και στην ταινία, είναι η Mollie Burkhart (Lily Fladstone), μία σεμνή, πλούσια Osage, της οποίας η οικογένεια ήταν στόχος, καθώς μία από τις αδελφές της είχε πυροβοληθε, το σπίτι μίας άλλης πυρπολήθηκε, ενώ η μητέρα τους πιθανότατα δηλητηριάστηκε.
Αργότερα, η Μόλι αρρώστησε βαριά, μυστηριωδώς. Η αληθινή ιστορία της προσφέρει ένα δραματικό παράδειγμα της πολιτιστικής ατμόσφαιρας, που επέτρεψε να συμβεί αυτό που ονομάστηκε «βασιλεία του τρόμου» και στη συνέχεια να παραμεριστεί.
Το μοτίβο της εκκαθάρισης ξεκίνησε με τον Χριστόφορο Κολόμβο και συνεχίστηκε για εκατοντάδες χρόνια. Τον 19ο αιώνα, η αμερικανική κυβέρνηση εξανάγκασε τους Οσάτζε να εγκαταλείψουν τη γη τους στο Κάνσας και μετακινήθηκαν προς την Οκλαχόμα, όπου τον 20ό αιώνα, τα κοιτάσματα πετρελαίου τους έκαναν βαθύπλουτους και για μία χρονική περίοδο ήταν οι πλουσιότεροι κατά κεφαλήν άνθρωποι στον κόσμο.
Παρ' όλα αυτά, ακόμη και τότε, η αμερικανική κυβέρνηση τους θεωρούσε "ανίκανους", έναν χαρακτηρισμό, που συχνά εξαρτιόταν από τον βαθμό του πόσο ιθαγενές αίμα έτρεχε στις φλέες τους. Τοποθετούνταν κηδεμόνες, συχνά διεφθαρμένοι, τοποθετούνταν να επιβλέπουν και συχνά να περιορίζουν τον τρόπο με τον οποίοι αυτοί οι άνθρωποι ξόδευαν τα χρήματά τους.
Από τις πρώτες κιόλας σκηνές στην ταινία του Σκορσέζε βλέπουμε τη Μόλι να συναντά έναν τέτοιο κηδεμόνα, παρ'ότι εκείνη είναι εξαιρετικά ευφηής και ικανή.
Όπως ακριβώς το βιβλίο, έτσι και η ταινία είναι εξαιρετική ως προς τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνει τόσο την έντονη προσωπική ιστορία της Mollie όσο και την πολιτισμική προκατάληψη που ευνοούσε τα εγκλήματα. (Σε αντίθεση με το βιβλίο, το οποίο εκτυλίσσεται σαν αστυνομική ιστορία, η ταινία αποκαλύπτει νωρίς την ταυτότητα των δολοφόνων, και υπάρχουν spoilers μπροστά και για τις δύο αφηγήσεις).
Στις αρχές του 1920, ο Γουίλιαμ Χέιλ ήταν ένα ισχυρό πρόσωπο στην κοινότητα των Osage, ένας παραδόπιστος άνδρας, ο οποίος θεωρούσε τους Ιθαγενείς Αμερικανούς υπανθρώπους, ενώ προσποιείτο, ότι ήταν φίλος τους και ευεργέτης τους. Ενθαρρύνει τον εξίσου άπληστο ανιψιό του, τον βετεράνο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, Ernest Burkhart (Λεονάρντο ντι Κάπριο) να παντρευτεί τη Μόλι. Σκόπιμα αφήνει τον θεατεί να μαντέψει, αν ο Έρνεστ την αγαπάει πραγματικά, αν θέλει να παντρευτεί για τα χρήματα ή αν είναι κάποιος συνδυασμός των δύο, ένα ερώτημα που σιγά σιγά έρχεται να στοιχειώσει και τη Μόλι.
Η ταινία του Σκορσέζε, χρησιμοποιώντας κοροϊδευτικά, αρχειακά ντοκιμαντέρ, αποτυπώνει την παράξενη αμηχανία, με την οποία η κοινωνία των λευκών αντιμετώπιζε τους πλούσιους Osage να έχουν σοφέρ και τις Ιθαγενείς γυναίκες να ντύνονται με μοδάτες γούνες και να φορούν κοσμήματα. Η Μόλι από μόνη της φορούσε μία παραδοσιακή ινδιάνικ κουβέρτα σαν σάλι και ζούσε μία απλή ζωή, μολονότι είχε ένα τεράστιο σπίτι και υπηρέτες.
Ωστόσο, το βιβλίο του Grann, παραθέτει ένα άρθρο του περιοδικού Harper’s Monthly Magazine του 1920 με τίτλο «Lo, the Rich Indian!», το οποίο αναφέρεται στην παραδοξότητα των «κόκκινων εκατομμυριούχων». Ένα άλλο χαρακτηριστικό άρθρο σε ταξιδιωτικό περιοδικό του 1922 είχε τίτλο «Our Plutocratic Osage Indians» (Οι πλουτοκρατικοί Ινδιάνοι μας).
Ενισχύοντας την ευαισθητοποίηση του κοινού
Ο Γουίλιαμ Χέιλ (δεύτερος από αριστερά)
Παρά τη συγκαταβατική στάση, πολλοί λευκοί παντρεύτηκαν ιθαγενείς Osage με δόλια κίνητρα. Όταν η αμερικανική κυβέρνηση παραχώρησε αγροτεμάχια της Οκλαχόμα σε Osage, τα μέλη της φυλής διατήρησαν τα δικαιώματα στα κέρδη από τα πετρέλαια, τα λεγόμενα headrights, τα οποία σημειωτέον κληρονομούνταν και δεν πωλούνταν.
Συνάπτοντας γάμους με μία Osage για την κληρονομιά ήταν ένας τρόπος για να πάρουν οι λευκοί αυτά τα κέρδη στα χέρια τους. Όπως είχε αναφέρει ο Grann στο BBC, «υπήρχε μία εξαιρετικά διαβολική φύση σε αυτές τις δολοφονικές υπθοθέσης, επειδή συμπεριελάμβαναν ανθρώπους που παντρεύονταν, προσποιούμενοι, ότι αγαπούν το Osage άλλο τους μισό, ενώ αυτό που ήθελαν ήταν απλά να το σκοτώσουν».
Ενώ στην ταινία σχεδιάζει δολοφονίες, ο Χέιλ εκφράζει ευθέως την άποψη ότι οι Osage δεν αξίζουν τα χρήματά τους και τελικά δεν αξίζουν τη ζωή τους.
Ο Χέιλ δεν ήταν μόνος. «Όσο ψάχνω το ψάχνω περισσότερο, τόσο συνηδειτοποιώ, ότι επρόκειτο για μία κουλτούρα δολοφονιών και συνενοχής», σημείωσε ο Grann. «Βρήκα στοιχεία για γιατρούς που χρησιμοποιούσαν δηλητήρια. Βρήκα αποδείξεις για εργολάβουςκηδειών, που κάλυπταν τις πληγές από πυροβολισμούς. Κάποιοι από τους κηδεμόνες, τους νομικούς και τους εισαγγελείς, είτε δεν ερευνούσαν αυτά τα εγκλήματα, είτε πολλές φορές "βοηθούσαν" σε αυτά και πολλοί άλλοι ήταν συνένοχοι με τη σιωπή τους», συμπλήρωσε.
Η ταινία αντανακλά την αληθινή κουλτούρα της λευκής υπεροχής. Υπάρχει μια αναλαμπή της κοντινής φυλετικής σφαγής της Tulsa το 1921, ταυτόχρονα με τους φόνους των Osage, κατά την οποία μια ευημερούσα γειτονιά μαύρων που ονομαζόταν Black Wall Street κάηκε ολοσχερώς από έναν λευκό όχλο.
Χαρακτηριστική σκηνή είναι η παρέλαση στον κεντρικό δρόμο της πόλης των Burkharts, με μέλη της Κου Κλουξ Κλαν με ρόμπες και κουκούλες να παρελαύνουν στην παρέλαση ακριβώς πίσω από μια ομάδα γυναικών που κρατούσαν ένα πανό που έγραφε «Ινδιάνες Μητέρες Βετεράνων», μια σαφής ένδειξη του πόσο κραυγαλέα και εδραιωμένη ήταν η λευκή υπεροχή στην κοινωνία
Η έρευνα του FBI
Καθώς οι δολοφονίες των Osage συσσωρεύονταν, τα εγκλήματα γίνονται τόσο ανησυχητικά και συχνά, που ξεκίνησε έρευνα το FBI. Σύντομα η ιστορία προσελκύει την εθνική προσοχή. Όταν ο Χέιλ καταδικάστηκε για μία δολοφονία, το έγραψαν οι New York Times, αλλά ο τίτλος έδινε έμφαση στον λευκό δολοφόνο και όχι στο ιθαγενές θύμα. «Ο βασιλιάς των λόφων Osage είναι ένοχος για δολοφονία: «Ο Χέιλ, ο κτηνοτρόφος και ένας καουμπόι καταδικάζονται για τη δολοφονία ενός Ινδιάνου».
Γιατί μια τόσο ευμετάβλητη ιστορία, αν και στρεβλή, εξαφανίστηκε στη συνέχεια; Η διευθύντρια προγράμματος στο White Hair Memorial, Tara Damron, ένα αποθετήριο της ιστορίας των Osage, και μέλος του έθνους Osage η ίδια, λέει στο BBC Culture ότι η διαγραφή «αφορά τη συνολική αντιμετώπιση των ιθαγενών Αμερικανών και την ιστορία των ιθαγενών που δεν διδάσκεται, δεν συμπεριλαμβάνεται και οι φωνές αυτές αποσιωπούνται». Οι αυτόχθονες φυλές χουν μια κυβερνητική σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες που ανάγεται σε συνθήκες. Αυτό που συνέβη στους Osage κατά τη διάρκεια αυτής της τρομερής περιόδου της ιστορίας μας είναι αμερικανική ιστορία και αυτή η ιστορία πρέπει να ειπωθεί», προσθέτει.
Κάποιες αδικίες παραμένουν αδικίες
Τόσο το βιβλίο, όσο και η ταινία Killers of the Flower Moon, μπορεί να αποτελέσουν ένα μέρος μίας μεγαλύτερης πολιτιστικής ανάκτησεις. Το 2011, έναντι 380 εκατ. δολαρίων, η αμερικανική κυβέρνηση συμβιβάστηκε με μια 12ετή αγωγή που είχε ασκήσει το Έθνος Osage εναντίον της για κακοδιαχείριση των κεφαλαίων της φυλής.
Ορισμένες, όμως, αδικίες δεν μπορούν ποτέ να αποκατασαταθούν. Η έρευνα του Grann αποκάλυψε πολλές δολοφονίες Osage που δεν ερευνήθηκαν και φυσικά δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ. «Πολλοί δολοφόνοι αφέθηκαν ελεύθεροι, επειδή το FBI δεν είχε πραγματικά αποκαλύψει το ποσο βαθειά και σκοτεινή ήταν αυτή η συνωμοσία», σημείωσε ο Grann.
Οι μάρτυρες τώρα είναι νεκροί και τα εγκλήματα συχνά δεν καταγράφονταν. «Συνήθως, δεν μπορείς να βρεις αποδεικτικό υλικό για να ταυτοποιήσεις ποιος ήταν ο δολοφόνος και να επιλύσεις αυτές τις υποθέσεις», προσθέτει.
Όπως μας υπενθυμίζουν η ταινία και το βιβλίο, όμως, μπορούν να έρθουν στο φως και να θυμηθούμε.
Πηγή: BBC
