Η ανακάλυψη της μουσικής ήταν πάντα ρομαντική. Τα indie (ανεξάρτητα) δισκοπωλεία είναι μερικοί από τους μοναδικούς χώρους που έχουμε και που προσφέρεται μια μοναδική εμπειρία ανακάλυψης μουσικής. Σε αυτό τον κόσμο, που κανείς αισθάνεται πιο αποσυνδεδεμένος και εχθρικός από ποτέ, είναι σημαντικό να παραμείνουμε σε επαφή (κυριολεκτικά) με ό,τι μας εμπνέει, μας ενδυναμώνει ή απλώς μας φέρνει χαρά. Ευτυχώς, για χάρη όλων μας, εξακολουθεί να επιβιώνει ανάμεσα στο χάος, η αγνότητα και η ριζική απλότητα ενός μεγάλου δισκοπωλείου.
Κάπως έτσι σκέφτεται η Τζούλια Χόλτερ, που στη σειρά του The Records That Made Me, του Vinyl Factory (VF), αποκαλύπτει ψάχνοντας μέσα σ’ ένα δισκάδικο τα βινύλια που έχουν επηρεάσει και διαμορφώσει τους αγαπημένους μας μουσικούς, DJs και καλλιτέχνες.
Λίγοι καλλιτέχνες μπορούν να διεκδικήσουν μια πορεία τόσο επιτυχημένη όσο η Τζούλια Χόλτερ. Η συνθέτρια και τραγουδίστρια-τραγουδοποιός υπηρετεί εξαιρετικά στοχαστικές, εκφραστικές ηχητικές εξερευνήσεις που συνεχίζουν να επεκτείνονται και να προκαλούν από το ντεμπούτο της σε βινύλιο, το Tragedy του 2011.
Η σχέση της Holter με το βινύλιο ξεκίνησε με την ανταλλαγή μουσικής με τη φίλη και συνεργάτιδά της Christina Quarles. «Ήταν με τον φίλο μου, ο πίνακας ζωγραφικής του οποίου χρησιμοποιείται στο εξώφυλλο για τον νέο μου δίσκο. Η μαμά της είχε βινύλια και τα ακούγαμε όταν ήμουν 8 ή 9 ετών». Εκείνες τις μέρες, το soundtrack του The Rocky Horror Picture Show και τα κλασικά των Beatles έπαιζαν εναλλακτικά στο πικάπ.
Στα χρόνια που πέρασαν, η μουσική της Χόλτερ, φυσικά, βρήκε τον δρόμο της στα βασικά στοιχεία του βινυλίου πολλών, πολλών συλλογών. «Η πρώτη φορά που έβαλα τη μουσική μου σε βινύλιο ήταν όταν κυκλοφόρησα το Tragedy μέσω της Leaving Records».
Μέχρι αυτό το σημείο, η εταιρεία με βάση το LA είχε κυκλοφορήσει τη δουλειά της αποκλειστικά σε κασέτα. Η εμπειρία της πρώτης της κυκλοφορίας σε βινύλιο είχε μεγάλη επίδραση στην Holter. «Άρχισα να κλαίω με λυγμούς», γελάει. «Μπήκα στο αυτοκίνητό μου και το κοιτούσα. Ήταν τόσο τρελό για μένα, είχα τόση εκτίμηση για κάτι που είχα κάνει, το αντιμετώπιζα ως ένα μεγάλο έργο τέχνης. Οι δίσκοι είναι πολύ όμορφα αντικείμενα».
Στην επίσκεψή της στο δισκάδικο World Of Echo του Ανατολικού Λονδίνου, η Τζούλια Χόλτερ, έψαξε να βρει τους δίσκους που την διαμόρφωσαν ως μουσικό, αλλά και που λάτρεψε:
Cocteau Twins – Treasure (4AD)
Το Treasure, ήταν η πρώτη μου εμπειρία με τους Cocteau Twins. Ο φίλος μου μού έδωσε ένα αντίγραφό του και είναι τόσο καλό. Η ατμόσφαιρα της μουσικής τους μαγεύει τον κόσμο για χρόνια, αλλά ήταν πραγματικά επιδραστική για μένα. Νιώθω ότι με οδήγησε πολύ περισσότερο στην παραγωγή.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά τους Cocteau Twins, όταν ήμουν νεότερη, τα ρεφρέν και η αντήχηση της μουσικής τους με έκαναν να νοιώθω τόσο διαφορετικά. Αναφέρομαι στην προσέγγιση της Λιζ Φρέιζερ στους στίχους και στη μίξη πραγματικών λέξεων που δεν χρησιμοποιούνται για το νόημα αλλά για το πώς ακούγονται. Έχω πραγματικά σχέση με αυτή τη μουσική, όπως και πολλοί άνθρωποι.
Alice Coltrane - Journey in Satchidananda (Impulse!)
Αυτός ο δίσκος της Alice Coltrane δεν είναι αυτός για τον οποίο μιλάω πολύ, αλλά η Alice Coltrane είναι πολύ σημαντική για μένα. Υπάρχει πολλή άρπα σε αυτό και νομίζω ότι μπορεί να ήταν ο πρώτος δίσκος της που άκουσα. Δεν ήταν κάτι που με τράβηξε αμέσως, αλλά το έχω αγαπήσει.
Η άρπα στροβιλίζεται γύρω από όλα τα άλλα όργανα και απλά έχει όλη αυτή την τρελή υφή που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Είναι λαμπερό και πνευματικό έργο. Νιώθω ότι είναι πολύ διαφορετικό από τη μουσική μου ή από αυτό που θα έκανα, αλλά εμπνέομαι από αυτό. Με όλους αυτούς τους αστραφτερούς ήχους, ο δίσκος κάνει πραγματικά ένα εκστατικό ταξίδι.
Arthur Russell - World Of Echo (Upside Records)
Ο Άρθουρ Ράσελ έχει τόσο ενδιαφέρον γιατί έκανε τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα και είναι όλα τόσο μοναδικά. Το World Of Echo έχει τόσο μεγάλη επιρροή για τόσους πολλούς ανθρώπους με την απλή χρήση της ηχούς με καθυστέρηση και αυτό το όμορφο σκοτεινό τσέλο. Το βιολοντσέλο ως αρμονικό όργανο που χρησιμοποιείται για να συνοδεύει τη φωνή, είναι απλώς δικό του πράγμα που έχτισε αυτόν τον κόσμο γύρω του.
Είναι η ηχώ της μουσικής των τροβαδούρων. Απλώς μου αρέσει η φωνητική απόδοση του Άρθουρ Ράσελ γιατί είναι λίγο βαριά ή κάτι τέτοιο. Δεν είναι εύκολο να το ακούσω για μένα, αλλά υπάρχει τόσο πολύς πλούτος στη φωνή του και τόση πολλή μελαγχολία.
Hiroshi Yoshimura – Surround (Temporal Drift)
Ο Hiroshi Yoshimura είναι κάτι που ο σύζυγός μου Tashi [Wada] έχει ανακαλύψει πολύ πρόσφατα. Το βάζουμε για να χαλαρώσω την κόρη μας ή όταν πρέπει να χαλαρώσω εγώ. Είναι τρελό, σαν μουσικοθεραπεία. Είναι επίσης ενδιαφέρον, ωστόσο, δεν είναι απλώς σαν μια μουσική υπόκρουση.
Είναι διασκεδαστικό να ακούς πώς κινούνται οι ρυθμοί. Με τη μίνιμαλ μουσική, όλα έχουν να κάνουν με το πώς αλλάζουν τα μικρά πράγματα και πώς τα μοτίβα των συνθετικών γραμμών κινούνται λίγο εδώ κι εκεί. Είναι απλά πολύ καλό. Δεν είμαι ειδικός στο Yoshimura, αλλά το έχουμε ακούσει πολύ πρόσφατα, οπότε φάνηκε σημαντικό να το αναφέρουμε.
Brian Eno - Taking Tiger Mountain (By Strategy) (Island Records)
Πέρασα πολύ χρόνο ακούγοντας αυτό παλιότερα, όπως ακριβώς και τους Cocteau Twins, όταν έπιανα κλασικούς δίσκους που δεν είχα γνωρίσει πριν.
Υπάρχει μια τέτοια παιχνιδιάρικη διάθεση. Η μουσική που μου αρέσει όταν τείνει να είναι παιχνιδιάρικη, και αυτό είναι ο Brian Eno. Ξέρω ότι είναι συχνά γνωστός για το ambient και για πολλές θεωρίες πίσω από αυτό, αλλά λατρεύω τους Roxy Music και όλη αυτή την εποχή. Υπάρχουν τόσοι πολλοί πειραματισμοί και ακούω συνέχεια πράγματα όπου λέω, "Ω, είναι σαν να εμπνέεται από τον Brian Eno".
Αυτή είναι δροσερή ροκ μουσική, αλλά είναι επίσης απλά περίεργη. Δεν είχα καν το βινύλιο. Νομίζω ότι ο φίλος μου, μού έφτιαξε ένα CD-R, ειλικρινά. Ο Robert Wyatt είναι εδώ και είναι ο πραγματικός αγαπημένος μου.
Κάπως έτσι σκέφτεται η Τζούλια Χόλτερ, που στη σειρά του The Records That Made Me, του Vinyl Factory (VF), αποκαλύπτει ψάχνοντας μέσα σ’ ένα δισκάδικο τα βινύλια που έχουν επηρεάσει και διαμορφώσει τους αγαπημένους μας μουσικούς, DJs και καλλιτέχνες.
Λίγοι καλλιτέχνες μπορούν να διεκδικήσουν μια πορεία τόσο επιτυχημένη όσο η Τζούλια Χόλτερ. Η συνθέτρια και τραγουδίστρια-τραγουδοποιός υπηρετεί εξαιρετικά στοχαστικές, εκφραστικές ηχητικές εξερευνήσεις που συνεχίζουν να επεκτείνονται και να προκαλούν από το ντεμπούτο της σε βινύλιο, το Tragedy του 2011.
Η σχέση της Holter με το βινύλιο ξεκίνησε με την ανταλλαγή μουσικής με τη φίλη και συνεργάτιδά της Christina Quarles. «Ήταν με τον φίλο μου, ο πίνακας ζωγραφικής του οποίου χρησιμοποιείται στο εξώφυλλο για τον νέο μου δίσκο. Η μαμά της είχε βινύλια και τα ακούγαμε όταν ήμουν 8 ή 9 ετών». Εκείνες τις μέρες, το soundtrack του The Rocky Horror Picture Show και τα κλασικά των Beatles έπαιζαν εναλλακτικά στο πικάπ.
Στα χρόνια που πέρασαν, η μουσική της Χόλτερ, φυσικά, βρήκε τον δρόμο της στα βασικά στοιχεία του βινυλίου πολλών, πολλών συλλογών. «Η πρώτη φορά που έβαλα τη μουσική μου σε βινύλιο ήταν όταν κυκλοφόρησα το Tragedy μέσω της Leaving Records».
Μέχρι αυτό το σημείο, η εταιρεία με βάση το LA είχε κυκλοφορήσει τη δουλειά της αποκλειστικά σε κασέτα. Η εμπειρία της πρώτης της κυκλοφορίας σε βινύλιο είχε μεγάλη επίδραση στην Holter. «Άρχισα να κλαίω με λυγμούς», γελάει. «Μπήκα στο αυτοκίνητό μου και το κοιτούσα. Ήταν τόσο τρελό για μένα, είχα τόση εκτίμηση για κάτι που είχα κάνει, το αντιμετώπιζα ως ένα μεγάλο έργο τέχνης. Οι δίσκοι είναι πολύ όμορφα αντικείμενα».
Στην επίσκεψή της στο δισκάδικο World Of Echo του Ανατολικού Λονδίνου, η Τζούλια Χόλτερ, έψαξε να βρει τους δίσκους που την διαμόρφωσαν ως μουσικό, αλλά και που λάτρεψε:
Cocteau Twins – Treasure (4AD)
Το Treasure, ήταν η πρώτη μου εμπειρία με τους Cocteau Twins. Ο φίλος μου μού έδωσε ένα αντίγραφό του και είναι τόσο καλό. Η ατμόσφαιρα της μουσικής τους μαγεύει τον κόσμο για χρόνια, αλλά ήταν πραγματικά επιδραστική για μένα. Νιώθω ότι με οδήγησε πολύ περισσότερο στην παραγωγή.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά τους Cocteau Twins, όταν ήμουν νεότερη, τα ρεφρέν και η αντήχηση της μουσικής τους με έκαναν να νοιώθω τόσο διαφορετικά. Αναφέρομαι στην προσέγγιση της Λιζ Φρέιζερ στους στίχους και στη μίξη πραγματικών λέξεων που δεν χρησιμοποιούνται για το νόημα αλλά για το πώς ακούγονται. Έχω πραγματικά σχέση με αυτή τη μουσική, όπως και πολλοί άνθρωποι.
Alice Coltrane - Journey in Satchidananda (Impulse!)
Αυτός ο δίσκος της Alice Coltrane δεν είναι αυτός για τον οποίο μιλάω πολύ, αλλά η Alice Coltrane είναι πολύ σημαντική για μένα. Υπάρχει πολλή άρπα σε αυτό και νομίζω ότι μπορεί να ήταν ο πρώτος δίσκος της που άκουσα. Δεν ήταν κάτι που με τράβηξε αμέσως, αλλά το έχω αγαπήσει.
Η άρπα στροβιλίζεται γύρω από όλα τα άλλα όργανα και απλά έχει όλη αυτή την τρελή υφή που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Είναι λαμπερό και πνευματικό έργο. Νιώθω ότι είναι πολύ διαφορετικό από τη μουσική μου ή από αυτό που θα έκανα, αλλά εμπνέομαι από αυτό. Με όλους αυτούς τους αστραφτερούς ήχους, ο δίσκος κάνει πραγματικά ένα εκστατικό ταξίδι.
Arthur Russell - World Of Echo (Upside Records)
Ο Άρθουρ Ράσελ έχει τόσο ενδιαφέρον γιατί έκανε τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα και είναι όλα τόσο μοναδικά. Το World Of Echo έχει τόσο μεγάλη επιρροή για τόσους πολλούς ανθρώπους με την απλή χρήση της ηχούς με καθυστέρηση και αυτό το όμορφο σκοτεινό τσέλο. Το βιολοντσέλο ως αρμονικό όργανο που χρησιμοποιείται για να συνοδεύει τη φωνή, είναι απλώς δικό του πράγμα που έχτισε αυτόν τον κόσμο γύρω του.
Είναι η ηχώ της μουσικής των τροβαδούρων. Απλώς μου αρέσει η φωνητική απόδοση του Άρθουρ Ράσελ γιατί είναι λίγο βαριά ή κάτι τέτοιο. Δεν είναι εύκολο να το ακούσω για μένα, αλλά υπάρχει τόσο πολύς πλούτος στη φωνή του και τόση πολλή μελαγχολία.
Hiroshi Yoshimura – Surround (Temporal Drift)
Ο Hiroshi Yoshimura είναι κάτι που ο σύζυγός μου Tashi [Wada] έχει ανακαλύψει πολύ πρόσφατα. Το βάζουμε για να χαλαρώσω την κόρη μας ή όταν πρέπει να χαλαρώσω εγώ. Είναι τρελό, σαν μουσικοθεραπεία. Είναι επίσης ενδιαφέρον, ωστόσο, δεν είναι απλώς σαν μια μουσική υπόκρουση.
Είναι διασκεδαστικό να ακούς πώς κινούνται οι ρυθμοί. Με τη μίνιμαλ μουσική, όλα έχουν να κάνουν με το πώς αλλάζουν τα μικρά πράγματα και πώς τα μοτίβα των συνθετικών γραμμών κινούνται λίγο εδώ κι εκεί. Είναι απλά πολύ καλό. Δεν είμαι ειδικός στο Yoshimura, αλλά το έχουμε ακούσει πολύ πρόσφατα, οπότε φάνηκε σημαντικό να το αναφέρουμε.
Brian Eno - Taking Tiger Mountain (By Strategy) (Island Records)
Πέρασα πολύ χρόνο ακούγοντας αυτό παλιότερα, όπως ακριβώς και τους Cocteau Twins, όταν έπιανα κλασικούς δίσκους που δεν είχα γνωρίσει πριν.
Υπάρχει μια τέτοια παιχνιδιάρικη διάθεση. Η μουσική που μου αρέσει όταν τείνει να είναι παιχνιδιάρικη, και αυτό είναι ο Brian Eno. Ξέρω ότι είναι συχνά γνωστός για το ambient και για πολλές θεωρίες πίσω από αυτό, αλλά λατρεύω τους Roxy Music και όλη αυτή την εποχή. Υπάρχουν τόσοι πολλοί πειραματισμοί και ακούω συνέχεια πράγματα όπου λέω, "Ω, είναι σαν να εμπνέεται από τον Brian Eno".
Αυτή είναι δροσερή ροκ μουσική, αλλά είναι επίσης απλά περίεργη. Δεν είχα καν το βινύλιο. Νομίζω ότι ο φίλος μου, μού έφτιαξε ένα CD-R, ειλικρινά. Ο Robert Wyatt είναι εδώ και είναι ο πραγματικός αγαπημένος μου.
