Στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, ένα κίνημα εμφανίστηκε στην Αμερική που θα γίνει γνωστό ως Κίνημα των Χίπηδων. Ήταν μια εποχή μεγάλης κοινωνικής και πολιτιστικής αναταραχής, με τους νέους να αμφισβητούν τις αξίες και τις πεποιθήσεις της γενιάς των γονιών τους.
Ένα τέτοιο νεαρό άτομο ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Λίλι. Μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη στα Midwest, όπου η συμμόρφωση και η παράδοση ήταν ο κανόνας. Αλλά η Λίλι ένιωθε πνιγμένη από αυτές τις προσδοκίες και λαχταρούσε κάτι περισσότερο.
Όταν λοιπόν άκουσε για το Κίνημα των Χίπηδων, της κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον. Διάβαζε βιβλία και άκουγε μουσική που μιλούσε για ειρήνη, αγάπη και ελευθερία. Άρχισε να φοράει πολύχρωμα ρούχα και να αφήνει τα μαλλιά της να μακραίνουν.
Στην αρχή, οι γονείς της τρόμαξαν. Δεν καταλάβαιναν γιατί η κόρη τους συμπεριφερόταν τόσο περίεργα. Αλλά η Λίλι ήταν αποφασισμένη να ακολουθήσει την καρδιά της, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να πάει κόντρα στο κατεστημένο.
Άρχισε να παρακολουθεί διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, μιλώντας ανοιχτά ενάντια στον πόλεμο και την ανισότητα. Έπιασε φιλίες με άλλους νέους που μοιράζονταν τα ιδανικά της και σχημάτισαν μια δεμένη κοινότητα.
Δεν ήταν πάντα εύκολο. Το Κίνημα των Χίπηδων αντιμετώπισε μεγάλη κριτική και αντιπαράθεση, τόσο από το κατεστημένο όσο και εκ των έσω. Αλλά η Λίλι ένιωθε ότι ήταν μέρος κάτι σημαντικού, κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.
Και κατά κάποιο τρόπο, το έκανε. Το Κίνημα των Χίπηδων μπορεί να ήταν σύντομο, αλλά άφησε διαρκή αντίκτυπο στην αμερικανική κουλτούρα. Αμφισβήτησε το status quo και άνοιξε το δρόμο για νέες ιδέες και κινήματα.
Όσο για τη Λίλι, συνέχισε να ζει μια ζωή γεμάτη περιπέτεια και νόημα. Δεν ξέχασε ποτέ τα μαθήματα που πήρε εκείνες τις μεθυστικές μέρες του Κινήματος των Χίπηδων και παρέμεινε πιστή στα ιδανικά της μέχρι το τέλος.
Η ιστορία της Λίλι δεν είναι παρά μία από τις πάμπολλες που γράφθηκαν στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στις φωτογραφίες του κινήματος των χίπηδων σε όλη την αμερικανική δύση μέσα από το φακό εξαιρετικών φωτογράφων της εποχής που κατέγραψαν το Κίνημα των Χίπηδων.
Photo: Dennis Stock. Brucemas Day, Venice: Venice Beach Rock Festival, Brucemas Day στη Καλιφόρνια, 1968 φωτο: Dennis Stock
Το 1967, ο Ίρβινγκ Πεν ταξίδεψε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου είδε μια αντικουλτούρα να γεννιέται. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Ντένις Στοκ πήγε στην Καλιφόρνια για οδικό ταξίδι πέντε εβδομάδων στην ακτή, καταγράφοντας την αντικουλτούρα των χίπηδων στο αποκορύφωμά της, ενώ ο Μπαρόν Γούλμαν απαθανάτισε τη γοητεία του Γούντστοκ στη Νέα Υόρκη. Μέχρι το 1971, ο Τζον Βέρχαϊμ είχε καταγράψει τη ζωή σε ένα χίπικο χωριό, σε δεντρόσπιτο στη Χαβάη. Κάντε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο με αυτές τις φωτογραφίες του κινήματος των χίπις.
Photo: Irving Penn. Early Hippies, San Francisco, 1967: Πρώιμοι Χίπις, Σαν Φρανσίσκο, 1967. Φωτο: Irving Penn
«Οι άνθρωποι μιλούσαν για ένα νέο είδος νέων που ονομάζονταν χίπις, και για μια περιοχή όπου είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται που ονομαζόταν Haight-Ashbury. Φαινόταν ότι είχαν βρει μια ικανοποιητική νέα ζωή για τον εαυτό τους εγκαταλείποντας την κοινωνία στην οποία γεννήθηκαν και φτιάχνοντας τη δική τους. Με ενθουσίασε το γεγονός ότι θα ήθελα να κοιτάξω τα πρόσωπα αυτών των νέων ανθρώπων του Σαν Φρανσίσκο μέσα από μια κάμερα σε ένα στούντιο με φως της ημέρας, σε ένα απλό φόντο, μακριά από τις δικές τους καθημερινές συνθήκες. Πρότεινα στους συντάκτες του περιοδικού Look αν τους ενδιαφέρει να έχουν ένα τέτοιο ρεπορτάζ. Είπαν ναι — βιαστείτε». – Ίρβινγκ Πεν (Irving Penn)
Photo: Dennis-Stock-Venice: Venice Beach Rock Festival, Καλιφόρνια. Φωτο: Dennis Stock
«Για πολλά χρόνια η Καλιφόρνια με τρόμαζε. Οι αντικρουόμενες πλευρές της ζωής με ταρακούνησαν. Παρόλο που βρήκα τον ήλιο και την ομίχλη, την άμμο και τις Sierras, που μετέδιδαν μια σταθερή εικόνα της σκληρής πραγματικότητας, το μητρικό όραμα της ζωής, η κατάσταση φαινόταν εξωπραγματική. Οι άνθρωποι κατασκεύαζαν στρώματα και διαστάσεις ζωής που με αναστάτωσαν. Ο σουρεαλισμός ήταν παντού, οι αντιπαραθέσεις των σχετικών επιπέδων πραγματικότητας πρόβαλαν χάος». – Ντένις Στοκ (Dennis Stock)
Photo: Woodstock - Baron Wolman: Γούντστοκ. Φωτο: Baron Wolman
Καθώς σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Woodstock, τα περισσότερα από αυτά χωρίς εισιτήρια. Ο Μπαρόν Γούλμαν (Baron Wolman) μπαινόβγαινε στις σκηνές και τα αυτοσχέδια καταφύγια που γέμισαν τη γη των 600 στρεμμάτων, καταγράφοντας την ιστορία καθώς εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του. «Η λήψη μιας όμορφης φωτογραφίας σε αυτό το μυθικό τοπίο ήταν κάπως σαν να πυροβολείς ψάρια σε μια γυάλα ψαριού» - Μπαρόν Γούλμαν
Photo: John Wehrhein - Tree House Village in Hawaii: Δεντρόσπιτο στο Καουάι, στη Χαβάη
Ο Τζον Βέρχαϊμ (John Wehrheim) έφτασε στο Καουάι (Kauai), ένα νησί της Χαβάης, το 1971 σε ηλικία είκοσι τριών ετών, έχοντας μόνο μια τσάντα, μια σανίδα του σερφ και ένα μπονγκ (πίπα νερού). Σε αντάλλαγμα για τις φωτογραφίες του στο Taylor Camp, ο Βέρχαϊμ πληρωνόταν σε γεύματα, «χόρτο» και πάρτι, όπου τα ρούχα ήταν πάντα προαιρετικά. Κοιτάζοντας πίσω, το αποκαλεί με στοργή «αποστολή των ονείρων του».
* Οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες είναι από το www.featureshoot.com
Ένα τέτοιο νεαρό άτομο ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Λίλι. Μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη στα Midwest, όπου η συμμόρφωση και η παράδοση ήταν ο κανόνας. Αλλά η Λίλι ένιωθε πνιγμένη από αυτές τις προσδοκίες και λαχταρούσε κάτι περισσότερο.
Όταν λοιπόν άκουσε για το Κίνημα των Χίπηδων, της κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον. Διάβαζε βιβλία και άκουγε μουσική που μιλούσε για ειρήνη, αγάπη και ελευθερία. Άρχισε να φοράει πολύχρωμα ρούχα και να αφήνει τα μαλλιά της να μακραίνουν.
Στην αρχή, οι γονείς της τρόμαξαν. Δεν καταλάβαιναν γιατί η κόρη τους συμπεριφερόταν τόσο περίεργα. Αλλά η Λίλι ήταν αποφασισμένη να ακολουθήσει την καρδιά της, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να πάει κόντρα στο κατεστημένο.
Άρχισε να παρακολουθεί διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, μιλώντας ανοιχτά ενάντια στον πόλεμο και την ανισότητα. Έπιασε φιλίες με άλλους νέους που μοιράζονταν τα ιδανικά της και σχημάτισαν μια δεμένη κοινότητα.
Δεν ήταν πάντα εύκολο. Το Κίνημα των Χίπηδων αντιμετώπισε μεγάλη κριτική και αντιπαράθεση, τόσο από το κατεστημένο όσο και εκ των έσω. Αλλά η Λίλι ένιωθε ότι ήταν μέρος κάτι σημαντικού, κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.
Και κατά κάποιο τρόπο, το έκανε. Το Κίνημα των Χίπηδων μπορεί να ήταν σύντομο, αλλά άφησε διαρκή αντίκτυπο στην αμερικανική κουλτούρα. Αμφισβήτησε το status quo και άνοιξε το δρόμο για νέες ιδέες και κινήματα.
Όσο για τη Λίλι, συνέχισε να ζει μια ζωή γεμάτη περιπέτεια και νόημα. Δεν ξέχασε ποτέ τα μαθήματα που πήρε εκείνες τις μεθυστικές μέρες του Κινήματος των Χίπηδων και παρέμεινε πιστή στα ιδανικά της μέχρι το τέλος.
Η ιστορία της Λίλι δεν είναι παρά μία από τις πάμπολλες που γράφθηκαν στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στις φωτογραφίες του κινήματος των χίπηδων σε όλη την αμερικανική δύση μέσα από το φακό εξαιρετικών φωτογράφων της εποχής που κατέγραψαν το Κίνημα των Χίπηδων.
Photo: Dennis Stock. Brucemas Day, Venice: Venice Beach Rock Festival, Brucemas Day στη Καλιφόρνια, 1968 φωτο: Dennis Stock
Το 1967, ο Ίρβινγκ Πεν ταξίδεψε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου είδε μια αντικουλτούρα να γεννιέται. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Ντένις Στοκ πήγε στην Καλιφόρνια για οδικό ταξίδι πέντε εβδομάδων στην ακτή, καταγράφοντας την αντικουλτούρα των χίπηδων στο αποκορύφωμά της, ενώ ο Μπαρόν Γούλμαν απαθανάτισε τη γοητεία του Γούντστοκ στη Νέα Υόρκη. Μέχρι το 1971, ο Τζον Βέρχαϊμ είχε καταγράψει τη ζωή σε ένα χίπικο χωριό, σε δεντρόσπιτο στη Χαβάη. Κάντε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο με αυτές τις φωτογραφίες του κινήματος των χίπις.
Photo: Irving Penn. Early Hippies, San Francisco, 1967: Πρώιμοι Χίπις, Σαν Φρανσίσκο, 1967. Φωτο: Irving Penn
«Οι άνθρωποι μιλούσαν για ένα νέο είδος νέων που ονομάζονταν χίπις, και για μια περιοχή όπου είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται που ονομαζόταν Haight-Ashbury. Φαινόταν ότι είχαν βρει μια ικανοποιητική νέα ζωή για τον εαυτό τους εγκαταλείποντας την κοινωνία στην οποία γεννήθηκαν και φτιάχνοντας τη δική τους. Με ενθουσίασε το γεγονός ότι θα ήθελα να κοιτάξω τα πρόσωπα αυτών των νέων ανθρώπων του Σαν Φρανσίσκο μέσα από μια κάμερα σε ένα στούντιο με φως της ημέρας, σε ένα απλό φόντο, μακριά από τις δικές τους καθημερινές συνθήκες. Πρότεινα στους συντάκτες του περιοδικού Look αν τους ενδιαφέρει να έχουν ένα τέτοιο ρεπορτάζ. Είπαν ναι — βιαστείτε». – Ίρβινγκ Πεν (Irving Penn)
Photo: Dennis-Stock-Venice: Venice Beach Rock Festival, Καλιφόρνια. Φωτο: Dennis Stock
«Για πολλά χρόνια η Καλιφόρνια με τρόμαζε. Οι αντικρουόμενες πλευρές της ζωής με ταρακούνησαν. Παρόλο που βρήκα τον ήλιο και την ομίχλη, την άμμο και τις Sierras, που μετέδιδαν μια σταθερή εικόνα της σκληρής πραγματικότητας, το μητρικό όραμα της ζωής, η κατάσταση φαινόταν εξωπραγματική. Οι άνθρωποι κατασκεύαζαν στρώματα και διαστάσεις ζωής που με αναστάτωσαν. Ο σουρεαλισμός ήταν παντού, οι αντιπαραθέσεις των σχετικών επιπέδων πραγματικότητας πρόβαλαν χάος». – Ντένις Στοκ (Dennis Stock)
Photo: Woodstock - Baron Wolman: Γούντστοκ. Φωτο: Baron Wolman
Καθώς σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Woodstock, τα περισσότερα από αυτά χωρίς εισιτήρια. Ο Μπαρόν Γούλμαν (Baron Wolman) μπαινόβγαινε στις σκηνές και τα αυτοσχέδια καταφύγια που γέμισαν τη γη των 600 στρεμμάτων, καταγράφοντας την ιστορία καθώς εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του. «Η λήψη μιας όμορφης φωτογραφίας σε αυτό το μυθικό τοπίο ήταν κάπως σαν να πυροβολείς ψάρια σε μια γυάλα ψαριού» - Μπαρόν Γούλμαν
Photo: John Wehrhein - Tree House Village in Hawaii: Δεντρόσπιτο στο Καουάι, στη Χαβάη
Ο Τζον Βέρχαϊμ (John Wehrheim) έφτασε στο Καουάι (Kauai), ένα νησί της Χαβάης, το 1971 σε ηλικία είκοσι τριών ετών, έχοντας μόνο μια τσάντα, μια σανίδα του σερφ και ένα μπονγκ (πίπα νερού). Σε αντάλλαγμα για τις φωτογραφίες του στο Taylor Camp, ο Βέρχαϊμ πληρωνόταν σε γεύματα, «χόρτο» και πάρτι, όπου τα ρούχα ήταν πάντα προαιρετικά. Κοιτάζοντας πίσω, το αποκαλεί με στοργή «αποστολή των ονείρων του».
* Οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες είναι από το www.featureshoot.com
