Οι Canned Heat οδηγήθηκαν από το όνειρο τους να διατηρηθεί ζωντανή η κληρονομιά των αυθεντικών blues και αυτό το όνειρο μοιράστηκαν δύο συλλέκτες δίσκων με εγκυκλοπαιδική γνώση όλων των πραγμάτων γύρω από το blues, που υπήρξαν τα ιδρυτικά μέλη τους.
Ο πρώτος ήταν ο Άλαν Γουίλσον, γεννημένος στη Μασαχουσέτη, βαθιά στοχαστικός εσωστρεφής τύπος και φοιτητής μουσικής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, ο οποίος είχε μετακομίσει στην Καλιφόρνια για να βοηθήσει έναν φίλο του να ολοκληρώσει τη διατριβή του UCLA σχετικά με τον πρωτοπόρο του Delta Blues, Τσάρλι Πάτον. Ο Wilson, με το παρατσούκλι «Blind Owl» (Τυφλή Κουκουβάγια) για τις βιβλιοφιλικές του κλίσεις, αλλά κυρίως για τα τεράστια μυωπικά γυαλιά του που έμοιαζαν με…μπουκάλια.
Ήταν μανιώδης συλλέκτης δίσκων και η δισκοθήκη του είχε βάση το blues με επιρροές του μεταξύ άλλων όπως οι Bukka White, Muddy Waters, Tommy Johnson, John Lee Hooker, Son House, Charley Patton, Skip James, John Hurt, Sleepy John Estes και φυσικά Robert Johnson.
Ο πρώτος ήταν ο Άλαν Γουίλσον, γεννημένος στη Μασαχουσέτη, βαθιά στοχαστικός εσωστρεφής τύπος και φοιτητής μουσικής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, ο οποίος είχε μετακομίσει στην Καλιφόρνια για να βοηθήσει έναν φίλο του να ολοκληρώσει τη διατριβή του UCLA σχετικά με τον πρωτοπόρο του Delta Blues, Τσάρλι Πάτον. Ο Wilson, με το παρατσούκλι «Blind Owl» (Τυφλή Κουκουβάγια) για τις βιβλιοφιλικές του κλίσεις, αλλά κυρίως για τα τεράστια μυωπικά γυαλιά του που έμοιαζαν με…μπουκάλια.
Ήταν μανιώδης συλλέκτης δίσκων και η δισκοθήκη του είχε βάση το blues με επιρροές του μεταξύ άλλων όπως οι Bukka White, Muddy Waters, Tommy Johnson, John Lee Hooker, Son House, Charley Patton, Skip James, John Hurt, Sleepy John Estes και φυσικά Robert Johnson.
Οι Canned Heat με τον Άλαν Γουίλσον αριστερά και τον Μπομπ Χάτι με το κόκκινο πουλόβερ.
Ήταν ήδη ικανός μουσικός και είχε ήδη κάνει το ντεμπούτο του σε ηχογράφηση. Πιστός στην αποστολή του να διατηρήσει την κληρονομιά των blues, ο Wilson ήρθε σε επαφή με τον πρωτοπόρο των blues και μεγάλη του επιρροή, Son House, και, μετά από εντολή του παραγωγού John Hammond Sr, «δίδαξε» τον γέρο-Son «πώς να παίζει ξανά σαν τον Son House». Ο Wilson συμμετείχε ως κιθαρίστας και αρμονικίστας στο άλμπουμ επιστροφής του House «Father of the Delta Blues» το 1965 στην Columbia που βγήκε μέσα σ’ ένα χρόνο από την συνάντησή τους.
Ο «Blind Owl» θα γινόταν τελικά η δημιουργική ψυχή των Canned Heat και όπως τόσες άλλες δημιουργικές ιδιοφυίες, θεωρήθηκε ότι υπήρχε σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο πραγματικότητας από όλους τους άλλους. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα περισσότερα μουσικά ινδάλματά του που καθόρισαν το μουσικό τοπίο στα τέλη της δεκαετίας του '60, ο Wilson ήταν ένας εσωστρεφής και ακαδημαϊκός οικολογικός πολεμιστής, ο οποίος προτιμούσε να περνάει τις μέρες του περιφερόμενος μόνος του στην έρημο της Καλιφόρνιας και να συλλέγει πεσμένα φύλλα και δείγματα εδάφους.
Ο Bob «The Bear» Hite
Ο άλλος μουσικός που, η άλλη μισή καρδιά των Canned Heat ήταν ο Bob «The Bear» Hite, ένας λάτρης της ζωής, επιθετικά εξωστρεφής Καλιφορνέζος και επίσης μεγάλος λάτρης των blues. Διέθετε μια εντυπωσιακή κοιλιά με μακριά μαλλιά και γένια και έμοιαζε με…αρκούδα και από εκεί του κόλλησε το παρατσούκλι: The Bear (Η Αρκούδα). Ο Μπομπ Χάιτ ήταν ένας αυτοδίδακτος τραγουδιστής με δυνατή φωνή και έμφυτη διάθεση για επίδειξη που, σε συνδυασμό με τη δημιουργική ιδιοφυία του Ουίλσον, έκανε τους Canned Heat ένα blues συγκρότημα που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Το χαρμάνι του ήχου τους ήταν blues, rock και ψυχεδέλεια. Ήταν μέγας συλλέκτης δίσκων 78 στροφών και η συλλογή του διέθετε πάνω από 15.000 γραμμοφωνημένα βινύλια ! To αποκάλυψε ο ίδιος στον εκδότη του περιοδικού Playboy, Χιου Χέφνερ, ως καλεσμένος του τον Νοέμβριο του ’69 στο τηλεοπτικό επεισόδιο της εκπομπής Playboy After Dark.
Ο Bob Hite με την συλλογή του σε δίσκους 78 στροφών
O Bob «The Bear» Hite, ο τραγουδιστής των Canned Heat ξεκίνησε να συλλέγει δίσκους από πολύ νεαρή ηλικία. Από τότε ονειρευόταν να σχηματίσει μια μπάντα που να παίζει boogie και να τιμά τους πρωτοπόρους του blues. Πριν σχηματίσει τους Canned Heat είχε δουλέψει ως πωλητής σε διάφορα δισκάδικα στο Venice Beach, στο Λος Άντζελες. Ποτέ του δεν σταμάτησε να επεκτείνει την συλλογή δίσκων του και σταδιακά έγινε ένας από τους πιο εξειδικευμένους συλλέκτες δίσκων στον κόσμο και η μανία του για συλλογή δίσκων 78 στροφών τον οδήγησε να αντικαταστήσει τους δίσκους των 33 στροφών της δισκοθήκης του με δίσκους 78 στροφών.
Αγόραζε δίσκους απ’ όλο τον κόσμο! Ήταν γνωστό ότι έκανε μεγάλα πάρτι σπίτι του, όπου περνούσε ώρες, μερικές φορές ολόκληρες νύχτες, αποκαλύπτοντας σπάνια κομμάτια από τη συλλογή του στους καλεσμένους του. Μετά το θάνατό του, η υπέροχη συλλογή του αποδεκατίστηκε, εν μέρει πωλήθηκε, διαμελίστηκε, ακόμη και λεηλατήθηκε.
Οι «Blind Owl» και "The Bear" γνωρίστηκαν για πρώτη φορά το 1965 μέσω κοινής γνωριμίας και μιας άλλης βασικής φιγούρας για την ιστορία των Canned Heat, τον Henry «The Sunflower» Vestine, ένα εξαιρετικό κιθαρίστα και γιος αστροναύτη της NASA, απασχολούμενος ως γεωφυσικός και μετεωρολόγος. Το «The Sunflower» ήταν πολύ αντίθετο με τον επιστήμονα πατέρα του-έναν επαναστάτη που λάτρευε τις μοτοσυκλέτες και τις ουσίες που πήρε το παρατσούκλι του για τα ξανθά μαλλιά του και την τάση να ταλαντεύεται σε μια ομίχλη ενώ έπαιζε σε ζωντανές εμφανίσεις.
Στα τέλη του '65, ο Vestine θα εκδιωχθεί από τους Mothers of Invention του Frank Zappa για αχαλίνωτη κατάχρηση ναρκωτικών, καθώς ο Vestine ξεπέρασε τα όρια ανοχής του Zappa για τις συνήθειες των μελών του συγκροτήματός του. Έτσι ενώθηκε με τους Wilson και Hite στη νεογέννητη μπάντα τους. Πριν από την άφιξη του Vestine, το δίδυμο έπαιζε ήδη στο τοπικό κλαμπ με σχετική επιτυχία και είχαν ονομάσει τον εαυτό τους Canned Heat, προς τιμήν του «Canned Heat Blues» του Tommy Johnson - ένα καταθλιπτικό τραγούδι του 1928 για το ανθυγιεινό τρόπο μαγειρέματος που σκοτώνει τον άνθρωπο.
Η φήμη του φρεσκοσχηματισμένου συγκροτήματος άρχισε να μεγαλώνει από μια μοιραία συνάντηση του Skip Taylor, ο οποίος θα λειτουργούσε ως μάνατζερ της μπάντας από το 1966 έως το 1973. Το πιο αστείο είναι ότι ο Taylor ανακάλυψε τους Canned Heat το ίδιο βράδυ που πρωτοείδε τους The Doors. Οι δύο μπάντες μοιράζονταν το σετ σε ένα πάρτι του UCLA στα τέλη του '65. Τελικά, ο Τέιλορ έχασε την ευκαιρία του να εκπροσωπήσει τους Doors, αλλά κατάφερε να κλείσει στους Canned Heat την πρώτη τους δισκογραφική συμφωνία.
Αφού πέρασε άλλος ένας χρόνος σε σχετική αφάνεια, οι Canned Heat έκαναν το μεγάλο τους άλμα κατά τη διάρκεια του Monterey Pop Festival '67, όπου έπαιξαν μαζί με καθιερωμένα και ξακουστά ονόματα όπως ο Jimi Hendrix, η Janis Joplin, οι Who, οι Grateful Dead και άλλοι.
Έπαιξαν εξαιρετικά με το δικό τους τρόπο blues διασκευές θρυλικών παραδοσιακών τραγουδιών όπως τα «Rollin' and Tumblin'», «Bullfrog Blues» και «Dust My Broom». Έτσι παρουσίασαν ένα διαφορετικό έως και περίεργο για πολλούς θέαμα σε ένα διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό της δεκαετίας του ’60 εκείνη την εποχή. Μια εμφάνιση που λάτρεψαν όλοι. Οι Canned Heat είχαν βρει επιτέλους το κοινό τους και η φήμη του συγκροτήματος εξαπλωνόταν.
Canned Heat - Rollin' and Tumblin' (1967)
Τον επόμενο μήνα από το φεστιβάλ αυτό κυκλοφόρησε τελικά το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας, ενώ οι Canned Heat καθιέρωσαν την πιο εμβληματική τους σύνθεση με την πρόσληψη του μπασίστα Larry «The Mole» Taylor και του ντράμερ Adolfo «Fito» de la Parra.
Ωστόσο, παρά τη συντριπτικά θετική υποδοχή στο Monterey, το ντεμπούτο άλμπουμ των Canned Heat δεν είχε την ανάλογη επιτυχία, αλλά η συνέχεια του, το «Boogie With Canned Heat» του 1968 ανταποκρίθηκε στη δημοσιότητα τους. Σε αντίθεση με το ντεμπούτο τους, το «Boogie With Canned Heat» είχε κυρίως πρωτότυπο υλικό και εκεί ήταν που μερικά από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του συγκροτήματος - όπως το «Amphetamine Annie» και «On The Road Again» - είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας. Με το δίσκο αυτό έφθασαν στο Νο6 στην Αμερική και Νο8 στη Βρετανία.
Οι Canned Heat με το καινούργιο άλμπουμ τους «Boogie With Canned Heat» του 1968, στα χέρια
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Τα επόμενα δύο άλμπουμ, το «Living the Blues» επίσης του 1968 που περιέχει το κλασικό τους κομμάτι «Going Up The Country» που έπαιξαν και στο Woodstock και το «Hallelujah» του 1969 πήραν ακόμη καλύτερες κριτικές και είχαν μεγαλύτερη εμπορική απήχηση. Τα μέλη του συγκροτήματος ζούσαν τόσο καλά όσο ήθελαν, κάτι που για όλους εκτός από τον Wilson σήμαινε περισσότερα ναρκωτικά, περισσότερες γκρούπις (groupies, τα κορίτσια που ακολουθούν το γκρουπ με ότι συνεπάγεται αυτό) και περισσότερο πάρτι.
Ωστόσο, εκείνη την εποχή δημιουργήθηκαν εντάσεις και μέσα στο συγκρότημα. Ο μπασίστας Larry Taylor εκνευριζόταν ολοένα και περισσότερο με τη δυσλειτουργία του κιθαρίστα Henry Vestine που του προκαλούσαν τα ναρκωτικά και θα είχε ως αποτέλεσμα τον πυροβολισμό του τελευταίου λίγες μέρες πριν από την προγραμματισμένη συναυλία του συγκροτήματος στο Woodstock το '69!
Ο Άλαν Γουίλσον αποξενώθηκε ακόμη περισσότερο από τους συμπαίκτες του και προτίμησε να απομονωθεί σε εκδρομές στην έρημο της Καλιφόρνιας, ενώ μάλωνε συχνά με τον Μπομπ Χάιτ για τη μουσική διεύθυνση του συγκροτήματος. Τελικά, και παρά όλες τις αποτυχίες, οι Canned Heat πραγματοποίησαν μία άλλη συναυλία ιστορικών διαστάσεων στο Woodstock, αλλά το κύμα της επιτυχίας δεν θα διαρκούσε πολύ περισσότερο.
Woodstock 1969 Canned Heat Woodstock Boogie - Part 1 HD
Η ψυχική υγεία του Άλαν Γουίλσον συνέχισε να έχει σκαμπανεβάσματα και μετά την οργή του Βέστιν, ουσιαστικά δεν είχε μείνει κανένας συμπαίκτης με τον οποίο θα μπορούσε να συσχετιστεί. Στο τέλος της δεκαετίας, ο Wilson είχε εγκαταλείψει το συγκρότημα αρκετές φορές και, σύμφωνα με τον Hite, είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει σε δύο περιπτώσεις. Όλα αυτά οδήγησαν τον Wilson να περάσει λίγο χρόνο σε ψυχιατρικό νοσοκομείο μετά από εντολή του μάνατζερ του συγκροτήματος, αλλά επέστρεψε λίγο πριν την προγραμματισμένη ευρωπαϊκή περιοδεία του συγκροτήματος τον Σεπτέμβριο του 1970. Έως εκείνη την στιγμή αντικαταστάθηκε από τον Harvey Mandel. Στις 3 Σεπτεμβρίου, ο Alan Wilson, 27 ετών, βρέθηκε νεκρός στο δάσος πίσω από το σπίτι του Χάιτ, όπου έμενε, με υπερβολική δόση βαρβιτουρικού ως καθορισμένη αιτία θανάτου.
O Γοίλσον άνοιξε το γύρο θανάτου των «αθάνατων του Rock» δύο βδομάδες πριν το θάνατο του Τζίμι Χέντριξ, τέσσερις βδομάδες πριν το θάνατο της Τζάνις Τζόπλιν και δέκα μήνες πριν το θάνατο του Τζιμ Μόρισον. Όλοι τους ήταν 27 ετών…
Canned Heat - Turpentine Moan & On The Road Again
Με τον Μπομπ Χάιτ ως το μοναδικό εναπομείναντα μέλος του αρχικού δίδυμου, οι Canned Heat συνέχισαν να ηχογραφούν και να παίζουν καθ 'όλη τη δεκαετία του '70, αλλά οι ημέρες της δόξας ήταν πια πολύ πίσω.
To 1970 φεύγει ο Larry Taylor και πηγαίνει με τον John Mayall, ο Westine επιστρέφει, έρχεται ο Joel Scott Hill για μικρό χρονικό διάστημα και ο Harvey Mandel φεύγει για σόλο καριέρα. Οι αλλαγές αυτές, που έφεραν πολλές αναστατώσεις στο γκρουπ, ήταν σαν επακόλουθο της μεγάλης απώλειας του Alan Wilson.
Το συγκρότημα κυκλοφόρησε αναμφισβήτητα το τελευταίο σπουδαίο διπλό άλμπουμ του το 1971 σε παραγωγή του Bob Hite - μια συνεργασία με τον θρυλικό μπλούζμαν John Lee Hooker με τίτλο «Hooker 'n' Heat» - που θα ήταν και η τελευταία στούντιο συμμετοχή του Alan Wilson.
Το 1973, οι Canned Heat χώρισαν με τον μακροχρόνιο μάνατζερ τους λόγω της αμοιβαίας δυσαρέσκειας με τη χαοτική οργάνωση και τις πρακτικές του συγκροτήματος.
H θρυλική φιγούρα του Bob «The Bear» Hite
Έντεκα χρόνια μετά τον Wilson, ο Bob "The Bear" Hite πέθανε από υπερβολική δόση ανάμεσα σε δύο συναυλίες των Canned Heat στο The Palomino Club στο Βόρειο Χόλυγουντ. Ήταν 5 Απριλίου 1981. Ειπώθηκε ότι ο Χάιτ έκανε παρέα με έναν οπαδό που λέγεται ότι ήταν πρώην ισραηλινός διοικητής άρματος μάχης και ο οποίος παρήγαγε ένα φιαλίδιο ηρωίνης για να το ελέγξει ο Χάιτ. Ο Χάιτ κατέβασε όλο το φιαλίδιο και κατέρρευσε επιτόπου, αλλά τα μέλη της μπάντας του δεν το σκέφτηκαν πολύ, λόγω των προηγούμενων συνηθειών κατάχρησης ναρκωτικών του Χάιτ. Μετά από μερικές ανεπιτυχείς προσπάθειες να συνεφέρουν τον Hite που ήταν σε κωματώδη κατάσταση με μεγάλες δόσεις κοκαΐνης, ο τραγουδιστής στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σπίτι του Fito de la Parra όπου πέθανε.
Κι όμως, οι Canned Heat ήταν…ζωντανοί. Ο Henry «Sunflower» Vestine επέστρεψε τελικά στο συγκρότημα, αλλά δεν ήταν σε μεγάλη φόρμα για να συνεισφέρει σημαντικά. Η ψυχική του υγεία και η κατάχρηση ναρκωτικών χειροτέρευε, ενώ η εμμονική κοινωνικοποίησή του με τους Hells Angels σήμαινε πρόβλημα για τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας.
Canned Heat tsoppers
Το συγκρότημα πέρασε από αμέτρητες άλλες αλλαγές στη σύνθεση - με τον ντράμερ Fito de la Parra να είναι το μοναδικό σταθερό μέλος της κλασικής σύνθεσης. Οι Canned Heat υπό τον Fito παραμένει ενεργό ακόμη και σήμερα, με τις ζωντανές εμφανίσεις του να προσφέρουν ακόμη σύντομες αναλαμπές της δόξας του συγκροτήματος στα τέλη της δεκαετίας του '60.
Το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι οι Canned Heat με την κλασική σύνθεσή τους συνεχίζουν να ζουν στο μυαλό των οπαδών του blues σε όλο τον κόσμο - ως συγκρότημα που έφτασε η φήμη του ψηλά ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ένα συγκρότημα που υπερασπίστηκε την αιτία των blues κατά τη διάρκεια μιας κρίσιμης περιόδου για την ιστορία της μουσικής. Mια μπάντα μεγαλύτερη από τη ζωή, η κληρονομιά της οποίας θα ζει όσο υπάρχει το blues.
Canned Heat - Fried Hockey Boogie
