Ντόρος μεγάλος για το πουκάμισο του Σπύρου Μπιμπίλα, που νομίζω όμως δεν έφτασε τις «δόξες» αυτού του Γιάννη Βαρουφάκη.
Άλλα -πλέον- χρόνια, άλλες εποχές, είμασταν και κάπως ασυνήθιστοι τότε στις… καινοτομίες.
Μας δίνουν όμως μια «πάσα» να ασχοληθούμε με ένα ιδιαίτερο «κομμάτι» της τραγουδοποιίας μας.
Υπάρχουν πολλά άσματα με «πουκάμισα». Επέλεξα 10 από αυτά. Πάμε λοιπόν να τα «φορέσουμε» σαν μία άτυπη ραδιοφωνική εκπομπή.
Εν αρχή το μεγάλο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη με τις θρυλικές πενιές του Σπόρου και την ανεπανάληπτη ερμηνεία του… ανεπανάληπτου!
Τραγούδι ορόσημο στην ιστορία του λαϊκού, αυτό που μόλις ακούσαμε, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Περίπου 18 χρόνια αργότερα, ο Γιώργος Νταλάρας, γνώριζε επιτυχία με ένα άλλο πουκάμισο, που έραψαν ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Άκος Δασκαλόπουλος, σε διαφορετικό όμως χρώμα.
4 χρόνια αργότερα και στη ζωή μας έχουν εισβάλει άλλα κόλπα και χούγια… Αμερικάνικα. Τα όνειρά μας σαν τα πουκάμισα… κοντομάνικα κι αυτά.
Είναι η εποχή που ο Μανώλης Αγγελόπουλος, έχοντας γνωρίσει καινούριες δάφνες τραγουδώντας για τα «Μαύρα μάτια» της, επαναφέρει το «θέμα» στις αρχικές του προδιαγραφές… για να το ξαναβάψει όμως στο χρώμα των ματιών, εκείνης.
Πουκαμισάδες οι Χρήστος Νικολόπουλος, Γιάννης Βασιλόπουλος και Βαγγέλης Ατραΐδης.
Το 1989 ο Άρχοντας θα φύγει απρόσμενα απ’ τη ζωή πριν προλάβει να κλείσει τα 50 του χρόνια.
Ένας άλλος πρίγκιπας από τη φυλή, γνωρίζει πιένες στη δεκαετία που κλείνει και αντικρίζει αντιστοίχως αυτή που έρχεται. Στις φορεσιές του κι ένα «Πουκάμισο» με τις υπογραφές των Θόδωρου Καμπουρίδη και Σμαρούλας Μαραγκουδάκη.
Δρασκελίσαμε όμως δεκαετία και ξεχάσαμε τα ωραία του Τόλη…
Πουκαμισάκι σε φοράω
Και να σε βγάλω δε μπορώ
Το 1996 ένας «Στεναγμός Ανατολίτης» θα κεντήσει ένα «Πουκάμισο». Η σπορά του Γιάννη Ρίτσου χάρισε το ύφασμα για τις ραφές του Νίκου Μαμαγκάκη. Στη ραπτομηχανή η Σοφία Παπάζογλου
Στην αλλαγή της χιλιετίες, η Χάρις Αλεξίου, δια χειρός Νίκου Αντύπα ξανάφερε στο «Φως»… το «Άσπρο».
Τα χρόνια, είπαμε, αλλάζουν, το ίδιο και οι δημιουργοί, το χρώμα… μένει. Ανδρέας Κατσιγιάννης, Χρήστος Παγώνης, Γιώργος Νταλάρας.
Φινάλε!
Στα μισά της δεκαετίας του ’70 ο Γιώργος Νταλάρας, που μόλις χαρήκαμε, έγραφε τη δική του προσωπική «ιστορία» παράλληλα όμως σεγοντάριζε τον Θεό στο… «Υπάρχω» του. Μαζί του ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο αξέχαστος Πυθαγόρας.
Ήταν τότε που η τηλεοπτική παρουσία του Καζαντζίδη παρέλυε την κυκλοφορία στη χώρα…Για να δούμε λοιπόν, τι παίζει και… «κάτω απ’ το πουκάμισο».
+1 (όπως το μάθαμε πλέον σε όλους - κι εμείς βέβαια μάθαμε κάμποσα από άλλους, αλλά δεν φοβόμαστε να το πούμε) ή bonus track αν προτιμάτε.
Μουσική Χρήστος Παπαδόπουλος, λόγια δικά μου, ερμηνεύουν ένας πηγαίος βετεράνος κι ένας ακριβός συνοδοιπόρος του
Μια ζωή χαράμισα λες κι ήτανε πουκάμισα
τα χρόνια μου, τα χρόνια μου σκορπούσα
Άλλα -πλέον- χρόνια, άλλες εποχές, είμασταν και κάπως ασυνήθιστοι τότε στις… καινοτομίες.
Μας δίνουν όμως μια «πάσα» να ασχοληθούμε με ένα ιδιαίτερο «κομμάτι» της τραγουδοποιίας μας.
Υπάρχουν πολλά άσματα με «πουκάμισα». Επέλεξα 10 από αυτά. Πάμε λοιπόν να τα «φορέσουμε» σαν μία άτυπη ραδιοφωνική εκπομπή.
Εν αρχή το μεγάλο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη με τις θρυλικές πενιές του Σπόρου και την ανεπανάληπτη ερμηνεία του… ανεπανάληπτου!
Τραγούδι ορόσημο στην ιστορία του λαϊκού, αυτό που μόλις ακούσαμε, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Περίπου 18 χρόνια αργότερα, ο Γιώργος Νταλάρας, γνώριζε επιτυχία με ένα άλλο πουκάμισο, που έραψαν ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Άκος Δασκαλόπουλος, σε διαφορετικό όμως χρώμα.
4 χρόνια αργότερα και στη ζωή μας έχουν εισβάλει άλλα κόλπα και χούγια… Αμερικάνικα. Τα όνειρά μας σαν τα πουκάμισα… κοντομάνικα κι αυτά.
Είναι η εποχή που ο Μανώλης Αγγελόπουλος, έχοντας γνωρίσει καινούριες δάφνες τραγουδώντας για τα «Μαύρα μάτια» της, επαναφέρει το «θέμα» στις αρχικές του προδιαγραφές… για να το ξαναβάψει όμως στο χρώμα των ματιών, εκείνης.
Πουκαμισάδες οι Χρήστος Νικολόπουλος, Γιάννης Βασιλόπουλος και Βαγγέλης Ατραΐδης.
Το 1989 ο Άρχοντας θα φύγει απρόσμενα απ’ τη ζωή πριν προλάβει να κλείσει τα 50 του χρόνια.
Ένας άλλος πρίγκιπας από τη φυλή, γνωρίζει πιένες στη δεκαετία που κλείνει και αντικρίζει αντιστοίχως αυτή που έρχεται. Στις φορεσιές του κι ένα «Πουκάμισο» με τις υπογραφές των Θόδωρου Καμπουρίδη και Σμαρούλας Μαραγκουδάκη.
Δρασκελίσαμε όμως δεκαετία και ξεχάσαμε τα ωραία του Τόλη…
Πουκαμισάκι σε φοράω
Και να σε βγάλω δε μπορώ
Το 1996 ένας «Στεναγμός Ανατολίτης» θα κεντήσει ένα «Πουκάμισο». Η σπορά του Γιάννη Ρίτσου χάρισε το ύφασμα για τις ραφές του Νίκου Μαμαγκάκη. Στη ραπτομηχανή η Σοφία Παπάζογλου
Στην αλλαγή της χιλιετίες, η Χάρις Αλεξίου, δια χειρός Νίκου Αντύπα ξανάφερε στο «Φως»… το «Άσπρο».
Τα χρόνια, είπαμε, αλλάζουν, το ίδιο και οι δημιουργοί, το χρώμα… μένει. Ανδρέας Κατσιγιάννης, Χρήστος Παγώνης, Γιώργος Νταλάρας.
Φινάλε!
Στα μισά της δεκαετίας του ’70 ο Γιώργος Νταλάρας, που μόλις χαρήκαμε, έγραφε τη δική του προσωπική «ιστορία» παράλληλα όμως σεγοντάριζε τον Θεό στο… «Υπάρχω» του. Μαζί του ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο αξέχαστος Πυθαγόρας.
Ήταν τότε που η τηλεοπτική παρουσία του Καζαντζίδη παρέλυε την κυκλοφορία στη χώρα…Για να δούμε λοιπόν, τι παίζει και… «κάτω απ’ το πουκάμισο».
+1 (όπως το μάθαμε πλέον σε όλους - κι εμείς βέβαια μάθαμε κάμποσα από άλλους, αλλά δεν φοβόμαστε να το πούμε) ή bonus track αν προτιμάτε.
Μουσική Χρήστος Παπαδόπουλος, λόγια δικά μου, ερμηνεύουν ένας πηγαίος βετεράνος κι ένας ακριβός συνοδοιπόρος του
Μια ζωή χαράμισα λες κι ήτανε πουκάμισα
τα χρόνια μου, τα χρόνια μου σκορπούσα
