Ξενοφών Κοντιάδης, ο συγγραφέας, «Η τρέλα να αλλάξουν τον κόσμο» (εκδόσεις Τόπος), το βιβλίο του.
Αυτές τις ώρες το διαβάζω, θα ακολουθήσει η ματιά μου σε αυτό τις επόμενες ημέρες, όταν το ολοκληρώσω με το καλό.
Κέρασμα ένα μικρό ανάγλυφο απόσπασμα… για το θρυλικό «Πατάρι του Λουμίδη», εκεί στο τελείωμα της δεκαετίας του ’40 και το λυκαυγές αυτής του ‘50, την ανθρωπογεωγραφία του και το «καταστάλαγμά» της:
Η Λίλιαν ενθουσιάστηκε και κάθε πρωί κατά τις έντεκα περνούσε απ’ το σπίτι του Αυγέρη για να κατέβουν μαζί στο πατάρι του Λουμίδη. Εκεί έκαναν παρέα με τον Κοσμά Πολίτη, τον Κώστα Βάρναλη, τον Τάκη Σινόπουλο, τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Νίκο Γκάτσο, τον Γιάννη Μόραλη, τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Ανδρέα Καραντώνη, τον Χατζιδάκι. Κάθονταν παρέες παρέες σε διαφορετικά τραπέζια και έκαναν αστεία ο ένας στον άλλο, τσουχτερά και με υπονοούμενα. Όμως ο άγραφος νόμος έλεγε πως έπρεπε μα τα δέχεσαι όλα με χαμόγελο.
Τα τραπέζια στο πατάρι ήταν διατεταγμένα σε σχήμα πι. Αριστερά κάθονταν οι ηθοποιοί, οι επιθεωρησιογράφοι και δημοσιογράφοι, όπου ξεχώριζαν για τα καλαμπούρια τους ο Τάσος Βουρνάς και ο Γιάννης Μαρής. Στο βάθος οι λογοτέχνες και οι ποιητές. Αυτά τα σκληρά χρόνια του Εμφυλίου και του αλληλοσκοτωμού το πατάρι ήταν μια ουδέτερη «Ελβετία», όπως την αποκαλούσε ο Βουρνάς, όπου μπορούσες να πεις ότι ήθελες χωρίς να σε καταδώσει ο διπλανός σου. Κι όμως σε ένα γωνιακό τραπέζι ο αστυνομικός διευθυντής της Γενικής Ασφάλειας Γιάννης Κροντήρης είχε εγκαταστήσει δυο χαφιέδες.
«Εδώ δεσποινίς μου». Της είπε την πρώτη μέρα ο Ελύτης, «έχουμε στήσει το στρατηγείο μας. Εδώ κουβαλάμε τις καινούριες αγάπες μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θέλω να πω τις καινούριες ποιητικές συλλογές και τις καινούριες αγάπες μας».
«Εδώ χτίζονται και γκρεμίζονται κόσμοι, γεννιούνται φιλίες κι έχθρες», είπε ο Αυγέρης. «Πριν από δύο χρόνια εδώ μας διάβασε ο Νίκος Γκάτσος μια μοναδική μετάφραση του Ματωμένου Γάμου του Λόρκα, εδώ την πρωτάκουσε ο Κάρολος Κουν και την ανέβασε στο Θέατρο Τέχνης».
«Ο καφές δημιουργεί τον χώρο και ο χώρος της σχέση μας», είπε ένας νέος που πρόφερε περίεργα το «ρ», ο Μάνος Χατζιδάκις που στο πατάρι είχε εμπνευστεί τη μουσική για τον Ματωμένο Γάμο. «Το πατάρι είναι οι παρέες του, χωρίς αυτές δεν αξίζει τίποτα».
Αυτές τις ώρες το διαβάζω, θα ακολουθήσει η ματιά μου σε αυτό τις επόμενες ημέρες, όταν το ολοκληρώσω με το καλό.
Κέρασμα ένα μικρό ανάγλυφο απόσπασμα… για το θρυλικό «Πατάρι του Λουμίδη», εκεί στο τελείωμα της δεκαετίας του ’40 και το λυκαυγές αυτής του ‘50, την ανθρωπογεωγραφία του και το «καταστάλαγμά» της:
Η Λίλιαν ενθουσιάστηκε και κάθε πρωί κατά τις έντεκα περνούσε απ’ το σπίτι του Αυγέρη για να κατέβουν μαζί στο πατάρι του Λουμίδη. Εκεί έκαναν παρέα με τον Κοσμά Πολίτη, τον Κώστα Βάρναλη, τον Τάκη Σινόπουλο, τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Νίκο Γκάτσο, τον Γιάννη Μόραλη, τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Ανδρέα Καραντώνη, τον Χατζιδάκι. Κάθονταν παρέες παρέες σε διαφορετικά τραπέζια και έκαναν αστεία ο ένας στον άλλο, τσουχτερά και με υπονοούμενα. Όμως ο άγραφος νόμος έλεγε πως έπρεπε μα τα δέχεσαι όλα με χαμόγελο.
Τα τραπέζια στο πατάρι ήταν διατεταγμένα σε σχήμα πι. Αριστερά κάθονταν οι ηθοποιοί, οι επιθεωρησιογράφοι και δημοσιογράφοι, όπου ξεχώριζαν για τα καλαμπούρια τους ο Τάσος Βουρνάς και ο Γιάννης Μαρής. Στο βάθος οι λογοτέχνες και οι ποιητές. Αυτά τα σκληρά χρόνια του Εμφυλίου και του αλληλοσκοτωμού το πατάρι ήταν μια ουδέτερη «Ελβετία», όπως την αποκαλούσε ο Βουρνάς, όπου μπορούσες να πεις ότι ήθελες χωρίς να σε καταδώσει ο διπλανός σου. Κι όμως σε ένα γωνιακό τραπέζι ο αστυνομικός διευθυντής της Γενικής Ασφάλειας Γιάννης Κροντήρης είχε εγκαταστήσει δυο χαφιέδες.
«Εδώ δεσποινίς μου». Της είπε την πρώτη μέρα ο Ελύτης, «έχουμε στήσει το στρατηγείο μας. Εδώ κουβαλάμε τις καινούριες αγάπες μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θέλω να πω τις καινούριες ποιητικές συλλογές και τις καινούριες αγάπες μας».
«Εδώ χτίζονται και γκρεμίζονται κόσμοι, γεννιούνται φιλίες κι έχθρες», είπε ο Αυγέρης. «Πριν από δύο χρόνια εδώ μας διάβασε ο Νίκος Γκάτσος μια μοναδική μετάφραση του Ματωμένου Γάμου του Λόρκα, εδώ την πρωτάκουσε ο Κάρολος Κουν και την ανέβασε στο Θέατρο Τέχνης».
«Ο καφές δημιουργεί τον χώρο και ο χώρος της σχέση μας», είπε ένας νέος που πρόφερε περίεργα το «ρ», ο Μάνος Χατζιδάκις που στο πατάρι είχε εμπνευστεί τη μουσική για τον Ματωμένο Γάμο. «Το πατάρι είναι οι παρέες του, χωρίς αυτές δεν αξίζει τίποτα».
