Ο Μίλτος Πασχαλίδης πραγματοποιεί σήμερα στο Θέατρο Βράχων την πρώτη καλοκαιρινή συναυλία του.
Θα ακολουθήσει ένα «μακρύ» και «ιδιαίτερο» ως συνήθως σεργιάνι σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας.
Μα αφορμή το «ξεκίνημά» του παρουσίασε στο Documento και στην Ηλέκτρα Ζαργάνη ένα «ένα µουσικό ταξίδι µε ανθρώπους και ιστορίες από την εποχή του πρώτου του δίσκου, πριν από 25 χρόνια, µέχρι σήµερα».
Εκεί ανάμεσα στ’ άλλα ο Πασχαλίδης θυμήθηκε ένα περιστατικό που έφερε στο φως ένα απ’ τα παιδιά του πρώτου του δίσκου «Παραµύθι µε λυπηµένο τέλος» που κυκλοφόρησε το 1995.
Ο λόγος για τα «Μπλουζ της άγριας νιότης»:
«Το έγραψα το 1994 έπειτα από έναν µεγάλο καβγά που είχα στο στούντιο µε τον Μάνο Ξυδούς. Ήταν ο παραγωγός του άλµπουµ και ο άνθρωπος που µε έβαλε ουσιαστικά στη δισκογραφία. Γύρισα στο σπίτι πολύ εκνευρισµένος και εκτονώθηκα παίρνοντας την κιθάρα µου και προσπαθώντας να µαλακώσω λίγο αυτό που ένιωθα.
Ουσιαστικά έγραψα ένα τραγούδι για τον Μάνο. Ο σπουργίτης για τον οποίο µιλάει το τραγούδι είναι αυτός. Τον έβαλα µάλιστα να το τραγουδήσει χωρίς να γνωρίζει αυτή την ιστορία.
Ήταν πολύ τρυφερή στιγµή ανάµεσά µας και του αποκάλυψα την αλήθεια µόνο αφού κυκλοφόρησε ο δίσκος. Είχαµε συµφιλιωθεί την επόµενη µέρα. Ούτε θυµάµαι πια την αιτία του καβγά. Άλλωστε οι µόνοι µε τους οποίους έχει αξία να καβγαδίζει κανείς είναι οι φίλοι του».
Θα ακολουθήσει ένα «μακρύ» και «ιδιαίτερο» ως συνήθως σεργιάνι σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας.
Μα αφορμή το «ξεκίνημά» του παρουσίασε στο Documento και στην Ηλέκτρα Ζαργάνη ένα «ένα µουσικό ταξίδι µε ανθρώπους και ιστορίες από την εποχή του πρώτου του δίσκου, πριν από 25 χρόνια, µέχρι σήµερα».
Εκεί ανάμεσα στ’ άλλα ο Πασχαλίδης θυμήθηκε ένα περιστατικό που έφερε στο φως ένα απ’ τα παιδιά του πρώτου του δίσκου «Παραµύθι µε λυπηµένο τέλος» που κυκλοφόρησε το 1995.
Ο λόγος για τα «Μπλουζ της άγριας νιότης»:
«Το έγραψα το 1994 έπειτα από έναν µεγάλο καβγά που είχα στο στούντιο µε τον Μάνο Ξυδούς. Ήταν ο παραγωγός του άλµπουµ και ο άνθρωπος που µε έβαλε ουσιαστικά στη δισκογραφία. Γύρισα στο σπίτι πολύ εκνευρισµένος και εκτονώθηκα παίρνοντας την κιθάρα µου και προσπαθώντας να µαλακώσω λίγο αυτό που ένιωθα.
Ουσιαστικά έγραψα ένα τραγούδι για τον Μάνο. Ο σπουργίτης για τον οποίο µιλάει το τραγούδι είναι αυτός. Τον έβαλα µάλιστα να το τραγουδήσει χωρίς να γνωρίζει αυτή την ιστορία.
Ήταν πολύ τρυφερή στιγµή ανάµεσά µας και του αποκάλυψα την αλήθεια µόνο αφού κυκλοφόρησε ο δίσκος. Είχαµε συµφιλιωθεί την επόµενη µέρα. Ούτε θυµάµαι πια την αιτία του καβγά. Άλλωστε οι µόνοι µε τους οποίους έχει αξία να καβγαδίζει κανείς είναι οι φίλοι του».
