Σαν σήμερα…
Στις 27 Ιανουαρίου 2009 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο Πάνος Τζαβέλλας, αυτός ο ξεχωριστός καλλιτέχνης και αγωνιστής της δημοκρατίας.
«Στα χοντρά τα σύρματα πεθαίνει το φεγγάρι…»
Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι σε ένα από τα τραγούδια του Πάνου Τζαβέλλα που «σημάδεψαν» τα μικρά μου χρόνια, που άκουγα στις μπομπίνες του πατέρα μου, χωρίς να ξέρω ποιος είναι ο δημιουργός του, σε ποιο δίσκο βρίσκεται, ούτε καν ποιος είναι ο τίτλος του. Αναφέρομαι στο ζεϊμπέκικο «Πάρε με φεγγάρι μου», που ηχογραφήθηκε το 1973, με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα, αλλά λόγω της μεγάλης, επτάχρονης «νυχτιάς» εκείνης της εποχής, κυκλοφόρησε εν τέλει το 1974 από τη Minos σε δίσκο 45 στροφών (MINOS 5502), έχοντας στην άλλη πλευρά ένα γρήγορο χασάπικο του Πάνου Τζαβέλλα με τίτλο «Ροδακινιά ξανθή», τραγουδημένο επίσης από τον Γιώργο Νταλάρα.
Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι χρόνια, μέχρι το 1993, όταν το «Πάρε με φεγγάρι μου» συμπεριλήφθηκε στο διπλό album «Για τα τραγούδια κι εγώ φταίω», που συγκέντρωνε τα περισσότερα από τα τραγούδια της πρώτης δισκογραφικής περιόδου του ερμηνευτή, που είχαν κυκλοφορήσει σε δίσκους 45 στροφών.
Συζητώντας στο ραδιόφωνο του «Μελωδία» με τον Αντώνη Ανδρικάκη, λίγο καιρό μετά την έκδοση του δίσκου «Για τα τραγούδια κι εγώ φταίω», ο Γιώργος Νταλάρας αναφέρθηκε και στο συγκεκριμένο τραγούδι:
«Αυτό ήταν ένα από τα ωραιότερα τραγούδια αυτού του δίσκου. Είναι ένα τραγούδι του Παναγιώτη του Τζαβέλλα. Ένα τραγούδι που έγραψε στη φυλακή, όταν ήταν κρατούμενος και είναι ένα τραγούδι προσωπικό, βιογραφικό, της ζωής του, που είχα την τιμή να μου το χαρίσει, αν θέλεις, να το τραγουδήσω. Πάρα πολλοί φίλοι το ζητούν χρόνια αυτό το τραγούδι και δυστυχώς δεν είχε μπει πουθενά. Ευτυχώς ήρθε η στιγμή να ακουστεί και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό».
Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει έρθει αρκετές φορές στις κατά καιρούς συζητήσεις μου με τον Γιώργο Νταλάρα. Στην τελευταία από αυτές μου παρέδωσε ένα έγγραφο με τους αρχικούς αλλά και τους τροποποιημένους στίχους του τραγουδιού, που κατατέθηκε από την εταιρεία προς έγκριση στην επιτροπή λογοκρισίας της εποχής και νομίζω πως αποτελεί σημαντικό ντοκουμέντο.
Οι αρχικοί στίχοι είχαν ως εξής:
Στα χοντρά τα σύρματα πεθαίνει το φεγγάρι
κι εγώ ένα λυχνάρι που σβήνει στη νυχτιά
βουβός στη σκοτεινιά μου
με μαύρη την καρδιά μου.
Βασίλεψαν τα όνειρά μου
χαμένα πήγαν τα παιδιά
και κλαίνε τα μεσάνυχτα
τα δάση, τα βουνά.
Πάρε με φεγγάρι μου στην ασημί αγκαλιά σου
άνοιξε τα φτερά σου να φύγουμ’ από δω
για να’ βρω τη χαρά μου
και να σε τραγουδώ.
Ν’ αναστηθούν τα όνειρά μου,
να ξαναγίνουμε παιδιά
ξανά να ροβολήσουμε
σε κάμπους και βουνά.
