Το απολαυστικό και πολύτιμο βιβλίο της Κατερίνας Ζαμπέτα «Γιώργος Ζαμπέτας - Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω» (Οργάνωση υλικού και επεξεργασία: Γιώργος Π. Τσάμπρας – Εκδόσεις Άγκυρα) ολοκληρώνεται με μια αποκαλυπτική μαρτυρία του Λευτέρη Παπαδόπουλου προς τη συγγραφέα του έργου.
Η Κατερίνα Ζαμπέτα τον επισκέφτηκε στο σπίτι του.
Εκεί ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, της είπε μεταξύ άλλων, για τον σπουδαίο και αλησμόνητο πατέρα της:
«Έγραφα λοιπόν με τον Ξαρχάκο, με το Λεοντή, κι αργότερα, με το Λοΐζο και με τον Κουγιουμτζή… Και όταν, το 1966, μου δόθηκε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να γράψω ένα μεγάλο δίσκο με το Γιώργο Ζαμπέτα, επηρεασμένος από αυτό το κλίμα, την κλότσησα αυτή την ευκαιρία και έχω σκυλομετανιώσει γι’ αυτό!
Συγκεκριμένα, ήμουνα τ΄΄οτε στις δόξες μου και ο Τάκης Λαμπρόπουλος που ήταν κυρίαρχος στη δισκογραφία, μου πρότεινε μια καταπληκτική συνεργασία. Να γράψω δώδεκα τραγούδια σε μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα και να τα τραγουδήσει ο Μανώλης Αγγελόπουλος, που ήταν ερμηνευτής επιπέδου Καζαντζίδη. Εγώ από άλλο κλίμα δημιουργίας, βλέποντας από τη μια μεριά τον “ελαφρό” Ζαμπέτα και από την άλλη μεριά το “γύφτο” Μανώλη Αγγελόπουλο, απέρριψα την πρόταση.
Επαναλαμβάνω: Σκυλομετάνιωσα γι’ αυτό! Πρώτος, γιατί θα είχαμε γράψει 12 καταπληκτικά τραγούδια. Και δεύτερον γιατί θα είχα πιο στενή και συνεχή συνεργασία με το Ζαμπέτα…
Κατά τη γνώμη μου, αδικήθηκε πολύ από την εποχή του. Ήταν μια εποχή δύσκολη, με πολύ συντηρητισμό… Και ο Ζαμπέτας, αυτόν τον συντηρητισμό τον έφτυνε. Ήταν ένας μεγάλος “ροκ” καλλιτέχνης – για να το πούμε με την νεότερη ορολογία. Δεν έμπαινε σε καλούπια καθωσπρεπισμού… Έβριζε σαν Μαλτέζος βαρκάρης, έκανε βαριά πειράγματα… Θα μου πεις το ίδιο δεν έκανα και κάνω κι εγώ… Πως λοιπόν λέω ότι τον είχα παρεξηγήσει; Η διαφορά είναι ότι εγώ τα κάνω τώρα αυτά, ενώ ο Ζαμπέτας τα έκανε από τότε».
Η Κατερίνα Ζαμπέτα τον επισκέφτηκε στο σπίτι του.
Εκεί ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, της είπε μεταξύ άλλων, για τον σπουδαίο και αλησμόνητο πατέρα της:
«Έγραφα λοιπόν με τον Ξαρχάκο, με το Λεοντή, κι αργότερα, με το Λοΐζο και με τον Κουγιουμτζή… Και όταν, το 1966, μου δόθηκε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να γράψω ένα μεγάλο δίσκο με το Γιώργο Ζαμπέτα, επηρεασμένος από αυτό το κλίμα, την κλότσησα αυτή την ευκαιρία και έχω σκυλομετανιώσει γι’ αυτό!
Συγκεκριμένα, ήμουνα τ΄΄οτε στις δόξες μου και ο Τάκης Λαμπρόπουλος που ήταν κυρίαρχος στη δισκογραφία, μου πρότεινε μια καταπληκτική συνεργασία. Να γράψω δώδεκα τραγούδια σε μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα και να τα τραγουδήσει ο Μανώλης Αγγελόπουλος, που ήταν ερμηνευτής επιπέδου Καζαντζίδη. Εγώ από άλλο κλίμα δημιουργίας, βλέποντας από τη μια μεριά τον “ελαφρό” Ζαμπέτα και από την άλλη μεριά το “γύφτο” Μανώλη Αγγελόπουλο, απέρριψα την πρόταση.
Επαναλαμβάνω: Σκυλομετάνιωσα γι’ αυτό! Πρώτος, γιατί θα είχαμε γράψει 12 καταπληκτικά τραγούδια. Και δεύτερον γιατί θα είχα πιο στενή και συνεχή συνεργασία με το Ζαμπέτα…
Κατά τη γνώμη μου, αδικήθηκε πολύ από την εποχή του. Ήταν μια εποχή δύσκολη, με πολύ συντηρητισμό… Και ο Ζαμπέτας, αυτόν τον συντηρητισμό τον έφτυνε. Ήταν ένας μεγάλος “ροκ” καλλιτέχνης – για να το πούμε με την νεότερη ορολογία. Δεν έμπαινε σε καλούπια καθωσπρεπισμού… Έβριζε σαν Μαλτέζος βαρκάρης, έκανε βαριά πειράγματα… Θα μου πεις το ίδιο δεν έκανα και κάνω κι εγώ… Πως λοιπόν λέω ότι τον είχα παρεξηγήσει; Η διαφορά είναι ότι εγώ τα κάνω τώρα αυτά, ενώ ο Ζαμπέτας τα έκανε από τότε».
