Μια γυναίκα φεύγει, Το μεσημέρι καίει το μέτωπο σου, Το παρελθόν σου θα γίνει καπνός, Κουρελού, Θυμάσαι, Πες μου πού πας, Πόσο γελάστηκα, Είναι δικός μου ο καημός, Δώσε ζωή απ’ τη ζωή σου, η Σιωπή, Χωρίς παλτό, Ένα φτερό μου τσάκισες, Έπιασες καινούριο φίλο… και βέβαια Επίσημη Αγαπημένη!
Ένα τραγούδι που το 1968 γνώρισε τεράστια επιτυχία, βάφτισε τον προσωπικό δίσκο 33 στροφών του Μπιθικώτση εκείνης της χρονιάς καις τη συνέχεια και μια κινηματογραφική ταινία.
Πέθανε στις 26/2/2003 ξεχασμένη, όταν έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο, στο σπίτι της κόρης της Νικολέττας στο Περιστέρι.
Πηγή: Αναμνήσεις από την στιχουργό μητέρα μου Ελένη Λιάκου
Ένα τραγούδι που το 1968 γνώρισε τεράστια επιτυχία, βάφτισε τον προσωπικό δίσκο 33 στροφών του Μπιθικώτση εκείνης της χρονιάς καις τη συνέχεια και μια κινηματογραφική ταινία.
Ο λόγος για την στιχουργό Ελένη Λιάκου…
Την κόρη της, Νίκη Ρεπάνη, τη γνώρισα στην κηδεία του θείου της Αντώνη Ρεπάνη. Ευγενέστατη, διακριτικότατη, μου χάρισε ένα βιβλίο με στίχους της μητέρας της. Μαζί της και ο τραγουδοποιός Γιάννης Απόδιακος, αντίστοιχα φιλικός και ευγενής. Δυστυχώς δεν κατάφερα να την βοηθήσω στην αναζήτηση και εντοπισμό τραγουδιών της Ελένης Λιάκου. Ο χρόνος είναι άτιμος εχθρός...Σεργιανώντας στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε ένα σύνδεσμό της μέσα απ’ τον οποίο παρέχει πολύτιμα βιογραφικά στοιχεία και φωτογραφίες.
Γράφει η Νίκη Ρεπάνη για τη μητέρα της:
Η Ελένη Λιάκου γεννήθηκε στην Ιτέα στις 13/8/1925,σαν το μικρότερο παΐδι του Ευσταθίου Λιάκου και της Μαρίας Σκαρτσιλα. Ο πατέρας της Ευστάθιος, ήταν αρχιτέκτονας. Οι γονείς της έζησαν χρόνια στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκαν τα δυο πρώτα τους παιδιά, ο Ηλίας και ο Αλέξανδρος. Αποφάσισαν και ήρθαν στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκαν στην Ιτέα και η οικογένεια τους μεγάλωσε, αφού γεννήθηκαν ο Θανάσης, η Άννα και η Έλλη. Καθώς τα χρόνια περνούσαν και τα παιδιά τους μεγάλωσαν, γεννήθηκαν και άλλα αδέλφια, ο Λουκάς και η Ελένη. Έκτοτε εγκαταστάθηκαν στη Ναύπακτο. Τα μεγαλύτερα αγόρια ήταν άριστοι ξυλουργοί ,τα κορίτσια παντρεύτηκαν ,οι γονείς πέθαναν νωρίς και η μικρή Ελένη έμεινε να φροντίζει τις οικογένειες των αδελφών της…
Ο αδελφός της Λουκάς, ασχολήθηκε με την αγιογραφία. Μια αδελφή της Μαρίας παντρεύτηκε τον Σκαρίμπα, έζησε στην Χαλκίδα όπου γεννήθηκαν τα παιδιά τους, ανάμεσα τους ο Γιάννης Σκαρίμπας.
Η Ελένη έγραφε ποιήματα από την παιδική της ηλικία, τα όποια μάζευε κρυφά σε ένα σεντούκι, ώσπου τα βρήκε μια νύφη της και τα πέταξε.
Χρόνια αργότερα, καθώς ήρθε στην Αθήνα, γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Ρεπάνη (αδελφό του Αντώνη Ρεπάνη). Ο Δημήτρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, από πρόσφυγες γονείς. Εκεί έμεινε μέχρι τα χρόνια, που πήγε φαντάρος. Στο στρατό γνωρίστηκε με τον Γρήγορη Μπιθικώτση και επειδή άρεσε και στους δύο η μουσική (έπαιζε μπουζούκι ο Δημήτρης) τραγουδούσαν μαζί και ξεκίνησαν για την Αθήνα.
Την Ελένη Λιάκου και τον Δημήτρη Ρεπάνη, τους πάντρεψε ο Μητσάκης και έφτιαξαν μαζί υπέροχα πράγματα, όπως κέντρα διασκεδάσεως στον Άγιο Κωνσταντίνο και στους Θρακομακεδόνες. Σ’ ένα ταξίδι τους στην Αμερική, είχαν την τιμή να γνωρίσουν τον Κένεντυ, ο οποίος τους έδωσε πράσινη κάρτα, για να μπορούν να επισκέπτονται την Αμερική, όποτε ήθελαν. Τότε γνώρισαν και τον Έλβις Πρίσλεϋ σε κάποιο αμερικάνικο μπαρ. Συχνά έμεναν στο σπίτι του αγαπημένου τους φίλου Μπίνη.
Γυρίζοντας στην Ελλάδα, γεννήθηκε η κόρη τους Νικολέττα. Εκείνη την εποχή το 1969 έγιναν οι μεγάλες επιτυχίες της συνεργασίας Λιάκου-Μπιθικώτση. Ήταν μια άρρηκτη φιλία, όπου η Ελένη έγραφε και σιγοτραγουδούσε, ο Γρηγόρης έπαιρνε το μπουζούκι έγραφε την μουσική και έτσι γεννιόνταν τα τραγούδια… όπως η Επίσημη Αγαπημένη, Μια γυναίκα φεύγει, Το μεσημέρι καίει το μέτωπο σου, Το παρελθόν σου θα γίνει καπνός, Κουρελού, Θυμάσαι, Πες μου πού πας, Πόσο γελάστηκα, Είναι δικός μου ο καημός, Δώσε ζωή απ’ τη ζωή σου, Σιωπή, Χωρίς παλτό, Ένα φτερό μου τσάκισες, Έπιασες καινούριο φίλο κ.λπ.Τραγούδια της, τραγούδησαν ακόμα οι Κόκοτας, Μοσχολιού, Καζαντζίδης, Αντώνης Ρεπάνης, Τάκης Βεριώτης και άλλοι.
Την σκληρή εποχή της χούντας, διαλύθηκε η οικογένεια της και η περιουσία της. Ο άντρας της Δημήτρης, έφυγε για την Αμερική το 1973, όπου και παρέμεινε για 23 χρόνια… Οι δισκογραφικές εταιρείες την τύλιξαν, έγιναν δικαστήρια, χάθηκε ο,τι είχε αποκτήσει, σε κινητά και ακίνητα, εκτός από ένα μικρό οικόπεδο στις Κουκουβάουνες, που είχε ένα κήπο με τριαντάφυλλα. Εκεί έμεινε με την κόρη της την υπόλοιπη ζωή της, μέσα σε βαριά κατάθλιψη, παραιτημένη και ξεχασμένη.
Η ενασχόληση με τον κήπο, της έδινε ζωή, ενώ δεν ασχολήθηκε ξανά με τα τραγούδια, εκτός από μια συνεργασία της με τον Τάκη Βεργιώτη (Τρεις παράδες το κρασί, Να πώς έσβησε μια αγάπη, Ένα μάτσο ανεμώνες κ.α.).
Την κόρη της, Νίκη Ρεπάνη, τη γνώρισα στην κηδεία του θείου της Αντώνη Ρεπάνη. Ευγενέστατη, διακριτικότατη, μου χάρισε ένα βιβλίο με στίχους της μητέρας της. Μαζί της και ο τραγουδοποιός Γιάννης Απόδιακος, αντίστοιχα φιλικός και ευγενής. Δυστυχώς δεν κατάφερα να την βοηθήσω στην αναζήτηση και εντοπισμό τραγουδιών της Ελένης Λιάκου. Ο χρόνος είναι άτιμος εχθρός...Σεργιανώντας στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε ένα σύνδεσμό της μέσα απ’ τον οποίο παρέχει πολύτιμα βιογραφικά στοιχεία και φωτογραφίες.
Γράφει η Νίκη Ρεπάνη για τη μητέρα της:
Η Ελένη Λιάκου γεννήθηκε στην Ιτέα στις 13/8/1925,σαν το μικρότερο παΐδι του Ευσταθίου Λιάκου και της Μαρίας Σκαρτσιλα. Ο πατέρας της Ευστάθιος, ήταν αρχιτέκτονας. Οι γονείς της έζησαν χρόνια στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκαν τα δυο πρώτα τους παιδιά, ο Ηλίας και ο Αλέξανδρος. Αποφάσισαν και ήρθαν στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκαν στην Ιτέα και η οικογένεια τους μεγάλωσε, αφού γεννήθηκαν ο Θανάσης, η Άννα και η Έλλη. Καθώς τα χρόνια περνούσαν και τα παιδιά τους μεγάλωσαν, γεννήθηκαν και άλλα αδέλφια, ο Λουκάς και η Ελένη. Έκτοτε εγκαταστάθηκαν στη Ναύπακτο. Τα μεγαλύτερα αγόρια ήταν άριστοι ξυλουργοί ,τα κορίτσια παντρεύτηκαν ,οι γονείς πέθαναν νωρίς και η μικρή Ελένη έμεινε να φροντίζει τις οικογένειες των αδελφών της…
Ο αδελφός της Λουκάς, ασχολήθηκε με την αγιογραφία. Μια αδελφή της Μαρίας παντρεύτηκε τον Σκαρίμπα, έζησε στην Χαλκίδα όπου γεννήθηκαν τα παιδιά τους, ανάμεσα τους ο Γιάννης Σκαρίμπας.
Η Ελένη έγραφε ποιήματα από την παιδική της ηλικία, τα όποια μάζευε κρυφά σε ένα σεντούκι, ώσπου τα βρήκε μια νύφη της και τα πέταξε.
Χρόνια αργότερα, καθώς ήρθε στην Αθήνα, γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Ρεπάνη (αδελφό του Αντώνη Ρεπάνη). Ο Δημήτρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, από πρόσφυγες γονείς. Εκεί έμεινε μέχρι τα χρόνια, που πήγε φαντάρος. Στο στρατό γνωρίστηκε με τον Γρήγορη Μπιθικώτση και επειδή άρεσε και στους δύο η μουσική (έπαιζε μπουζούκι ο Δημήτρης) τραγουδούσαν μαζί και ξεκίνησαν για την Αθήνα.
Την Ελένη Λιάκου και τον Δημήτρη Ρεπάνη, τους πάντρεψε ο Μητσάκης και έφτιαξαν μαζί υπέροχα πράγματα, όπως κέντρα διασκεδάσεως στον Άγιο Κωνσταντίνο και στους Θρακομακεδόνες. Σ’ ένα ταξίδι τους στην Αμερική, είχαν την τιμή να γνωρίσουν τον Κένεντυ, ο οποίος τους έδωσε πράσινη κάρτα, για να μπορούν να επισκέπτονται την Αμερική, όποτε ήθελαν. Τότε γνώρισαν και τον Έλβις Πρίσλεϋ σε κάποιο αμερικάνικο μπαρ. Συχνά έμεναν στο σπίτι του αγαπημένου τους φίλου Μπίνη.
Γυρίζοντας στην Ελλάδα, γεννήθηκε η κόρη τους Νικολέττα. Εκείνη την εποχή το 1969 έγιναν οι μεγάλες επιτυχίες της συνεργασίας Λιάκου-Μπιθικώτση. Ήταν μια άρρηκτη φιλία, όπου η Ελένη έγραφε και σιγοτραγουδούσε, ο Γρηγόρης έπαιρνε το μπουζούκι έγραφε την μουσική και έτσι γεννιόνταν τα τραγούδια… όπως η Επίσημη Αγαπημένη, Μια γυναίκα φεύγει, Το μεσημέρι καίει το μέτωπο σου, Το παρελθόν σου θα γίνει καπνός, Κουρελού, Θυμάσαι, Πες μου πού πας, Πόσο γελάστηκα, Είναι δικός μου ο καημός, Δώσε ζωή απ’ τη ζωή σου, Σιωπή, Χωρίς παλτό, Ένα φτερό μου τσάκισες, Έπιασες καινούριο φίλο κ.λπ.Τραγούδια της, τραγούδησαν ακόμα οι Κόκοτας, Μοσχολιού, Καζαντζίδης, Αντώνης Ρεπάνης, Τάκης Βεριώτης και άλλοι.
Την σκληρή εποχή της χούντας, διαλύθηκε η οικογένεια της και η περιουσία της. Ο άντρας της Δημήτρης, έφυγε για την Αμερική το 1973, όπου και παρέμεινε για 23 χρόνια… Οι δισκογραφικές εταιρείες την τύλιξαν, έγιναν δικαστήρια, χάθηκε ο,τι είχε αποκτήσει, σε κινητά και ακίνητα, εκτός από ένα μικρό οικόπεδο στις Κουκουβάουνες, που είχε ένα κήπο με τριαντάφυλλα. Εκεί έμεινε με την κόρη της την υπόλοιπη ζωή της, μέσα σε βαριά κατάθλιψη, παραιτημένη και ξεχασμένη.
Η ενασχόληση με τον κήπο, της έδινε ζωή, ενώ δεν ασχολήθηκε ξανά με τα τραγούδια, εκτός από μια συνεργασία της με τον Τάκη Βεργιώτη (Τρεις παράδες το κρασί, Να πώς έσβησε μια αγάπη, Ένα μάτσο ανεμώνες κ.α.).
Πέθανε στις 26/2/2003 ξεχασμένη, όταν έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο, στο σπίτι της κόρης της Νικολέττας στο Περιστέρι.
Πηγή: Αναμνήσεις από την στιχουργό μητέρα μου Ελένη Λιάκου
