Μια ζωή παίζει τα blues με το δικό του ιδιόμορφο ύφος και την αναγνωρίσιμη φωνή. Πάντα έψαχνε τον ήχο του χωρίς να τον ενδιαφέρει η εμπορικότητα, αναδεικνύοντας τα μεγαλύτερα αστέρια της μουσικής και αποκτώντας το παρατσούκλι «ο νονός του βρετανικού rock».
Ο εμβληματικός και σεβάσμιος John Mayall, μέλος του Blues Hall Of Fame κυκλοφόρησε στις 27 Ιανουαρίου το νέο του άλμπουμ «Talk About That» (Ας μιλήσουμε γι’ αυτό) στη Forty Below Records, σε βινύλιο και cd. Η νέα δουλειά περιέχει 11 συνθέσεις (οι 8 δικές του) και μαζί του είναι η μπάντα που δουλεύει εδώ και χρόνια, την οποία αποτελούν οι Rocky Athas (κιθάρα), Greg Rzab (μπάσο) και Jay Davenport (τύμπανα). Σπέσιαλ καλεσμένος είναι ο έμπειρος κιθαρίστας των Eagles και James Gand, o Joe Walsh σε δύο κομμάτια του δίσκου «The Devil Must Be Laughing» και «Cards on the Table», και τα δύο συνθέσεις του John Mayall. Επίσης περιέχει τρεις διασκευές του Mayall, στο κομμάτι της θρυλικής τραγουδίστριας της Memphis Soul μουσικής Bettye Clutcher «It’s Hard To Goin’ Up», του μπλουζίστα Jimmy Rogers «Goin’ Away Baby» και του ρόκερ Jerry Lynn Williams «Don’t Lenny Me». Ο προικισμένος πολυοργανίστας John Mayall ηχογράφησε το δίσκο του στο House Of Blues Studio στο Encino της Καλιφόρνια σε συμπαραγωγή με τον πρόεδρο της δισκογραφικής του εταιρίας Eric Corne.
«Όταν είχα για πρώτη φορά την ιδέα για το ομότιτλο τραγούδι, ήθελα να γράψω στίχους σχετικά με τις πτυχές της ζωής που τρέχουν από το κεφάλι μου», λέει ο John Mayall σε ένα δελτίο Τύπου για το νέο άλμπουμ. «Ήθελα, επίσης, να δώσω στο τραγούδι ένα σύγχρονο ρυθμό που θα μεταφέρει τη διασκεδαστική διάθεση του κομματιού. Σε αυτό συμβάλλουν καθοριστικά ο Greg και ο Jay με το ρυθμικό παίξιμό τους και δίνουν στα πλήκτρα του μια funky διάθεση. Το κομμάτι The Devil Must Be Laughing ασχολείται με το τρέχον πολιτικό κλίμα και διαθέτει το δυναμικό παίξιμο του Joe Walsh».
Μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ χώρισαν οι δρόμοι του John Mayall με τον κιθαρίστα του 4μελούς σχήματός του, Rocky Athas, που θέλει ν’ ακολουθήσει σόλο καριέρα. Ο Mayall ανέφερε σχετικά ότι «λόγω των σοβαρών πρόσφατων συνθηκών καταιγίδας, ο κιθαρίστας Rocky Athas δεν ήταν σε θέση να βγούμε από το Ντάλας για τις πρόσφατες παραστάσεις του φεστιβάλ μου, κάτι που με οδήγησε σε εμφανίσεις μου ως τρίο. Τα κομμάτια μου δεν εκτελούνται οπουδήποτε ή οποτεδήποτε χωρίς sidekick κιθάρα, οπότε βρίσκομαι στη θέση να εξερευνήσω νέα εδάφη και να διαμορφώσω ένα τρίο παίζει με όργανο, πλήκτρα, φυσαρμόνικα και κιθάρα. Περιττό να πω ότι εξεπλάγην από το πόσο διαφορετική και τονωτική εμπειρία ήταν για μένα ως εκτελεστής».
Ο John Mayall οπότε έχει αναλάβει ο ίδιος να καλύψει το κενό του κιθαρίστα, καθώς είναι και ο ίδιος εξίσου καλός κιθαρίστας, όπως και οργανίστας. Έτσι μαζί με τους Greg Rzab και Jay Davenport ξεκίνησαν από τις 9 Νοέμβριου 2016 μεγάλη περιοδεία σε όλη την Αμερική.
Αξιομνημόνευτες οι συναυλίες του John Mayall στον Λυκαβηττό στις 16 Ιουνίου 1983 με τους Bluesbreakers με την συμμετοχή του Mick Taylor και επίσης στον Λυκαβηττό to 1998 με την συμμετοχή του Steve Winwood στην μπάντα του.
O John Mayall γεννήθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας στις 29 Νοεμβρίου 1933. Η ιστορία του ξεκινά από τη δεκαετία του ’50, ως απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, όπου διακρίθηκε στο σχέδιο. Πέρασε πολλά χρόνια στο χώρο της διαφήμισης και απέκτησε φήμη ενός από τους καλύτερους σχεδιαστές και μακετίστες στο Μάντσεστερ. Τέχνη που χρησιμοποίησε αργότερα φτιάχνοντας ο ίδιος τα εξώφυλλα των δίσκων του. Στο ξεκίνημα της μουσικής του καριέρας, όταν μετακόμισε στο Λονδίνο, αρχές 60ς, υπήρξε προστατευόμενος μουσικός του Alexis Corner. Διέθετε απαράμιλλη πολλαπλή τεχνική παίζοντας πιάνο, όργανο, κιθάρα, φυσαρμόνικα και τραγουδώντας με πολύ χαρακτηριστική φωνή, γεμάτη συναίσθημα όπως αρμόζει στα blues.
Σχημάτισε ως 30άρης τους Bluesbreakers (1963-67) στους όποιους έπαιξαν σπεσιαλίστες μουσικοί όπως οι Eric Clapton, Peter Green, Mick Taylor, Harvey Mandel, Larry Taylor, John Mc Vie, Aynsley Dunbar, Keef Hartley, Jack Bruce, Don «Sugarcane» Harris, Jon Hiseman (Colosseum), Mick Fleetwood,Andy Fraser (Free) κ.α. To 1968 ξεκίνησε σόλο πορεία ηχογραφώντας το «Blues Alone» (Decca, 1967) και το εκπληκτικό «Blues From Laurel Canyon» (Decca,1968) κάνοντας συνέχεια πειραματισμούς στον ήχο του προσθέτοντας βιολιά, πνευστά, αφαιρώντας τα ντραμς και επιχειρώντας ακόμη και μια συγχώνευση blues και jazz με τα άλμπουμ του «Jazz-Blues Fusion» (Polydor, 1971) και «Moving On» (Polydor,1972). Το 1969 εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Τζαζ του Νιούπορτ κι ένα χρόνο μετά ο ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος του στο Fillmore East, το «Turning Point» έγινε χρυσός, στην κορυφαία, έως εκείνη την στιγμή της πορείας του.
Έγραψε επίσης στίχους σε πολλά από τα τραγούδια όλης της πορείας του που αφορούσαν, μεταξύ άλλων, την αστυνομική βία, τα ναρκωτικά και άλλα προβλήματα, χωρίς όμως στερεότυπα. Όπως στο τραγούδι «The Laws Must Change» (Οι νόμοι πρέπει ν’ αλλάξουν), από τον πρώτο σόλο δίσκο του, όπου λέει: «Κράζεις τους αστυνομικούς, αλλά αυτοί κάνουν απλώς μια εμφάνιση…». Αργότερα εξήγησε το νόημα τους σε μια συνέντευξή του λέγοντας: «Εννοούσα ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε μ’ αυτούς που εφαρμόζουν το νόμο -άλλωστε αυτοί είναι μισθωτοί- αλλά κυρίως με τους ίδιους τους νόμους. Ήταν μια νύξη του πάνω στις θεωρίες του αθυρόστομου κωμικού Lenny Bruce, σχετικά με το να μην πετάμε πέτρες στους μπάτσους, «αλλά να κάνουν τους νόμους ανενεργούς, απελευθερωμένοι από τα δεσμά τους…».
«Όταν είχα για πρώτη φορά την ιδέα για το ομότιτλο τραγούδι, ήθελα να γράψω στίχους σχετικά με τις πτυχές της ζωής που τρέχουν από το κεφάλι μου», λέει ο John Mayall σε ένα δελτίο Τύπου για το νέο άλμπουμ. «Ήθελα, επίσης, να δώσω στο τραγούδι ένα σύγχρονο ρυθμό που θα μεταφέρει τη διασκεδαστική διάθεση του κομματιού. Σε αυτό συμβάλλουν καθοριστικά ο Greg και ο Jay με το ρυθμικό παίξιμό τους και δίνουν στα πλήκτρα του μια funky διάθεση. Το κομμάτι The Devil Must Be Laughing ασχολείται με το τρέχον πολιτικό κλίμα και διαθέτει το δυναμικό παίξιμο του Joe Walsh».
Μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ χώρισαν οι δρόμοι του John Mayall με τον κιθαρίστα του 4μελούς σχήματός του, Rocky Athas, που θέλει ν’ ακολουθήσει σόλο καριέρα. Ο Mayall ανέφερε σχετικά ότι «λόγω των σοβαρών πρόσφατων συνθηκών καταιγίδας, ο κιθαρίστας Rocky Athas δεν ήταν σε θέση να βγούμε από το Ντάλας για τις πρόσφατες παραστάσεις του φεστιβάλ μου, κάτι που με οδήγησε σε εμφανίσεις μου ως τρίο. Τα κομμάτια μου δεν εκτελούνται οπουδήποτε ή οποτεδήποτε χωρίς sidekick κιθάρα, οπότε βρίσκομαι στη θέση να εξερευνήσω νέα εδάφη και να διαμορφώσω ένα τρίο παίζει με όργανο, πλήκτρα, φυσαρμόνικα και κιθάρα. Περιττό να πω ότι εξεπλάγην από το πόσο διαφορετική και τονωτική εμπειρία ήταν για μένα ως εκτελεστής».
Ο John Mayall οπότε έχει αναλάβει ο ίδιος να καλύψει το κενό του κιθαρίστα, καθώς είναι και ο ίδιος εξίσου καλός κιθαρίστας, όπως και οργανίστας. Έτσι μαζί με τους Greg Rzab και Jay Davenport ξεκίνησαν από τις 9 Νοέμβριου 2016 μεγάλη περιοδεία σε όλη την Αμερική.
Αξιομνημόνευτες οι συναυλίες του John Mayall στον Λυκαβηττό στις 16 Ιουνίου 1983 με τους Bluesbreakers με την συμμετοχή του Mick Taylor και επίσης στον Λυκαβηττό to 1998 με την συμμετοχή του Steve Winwood στην μπάντα του.
O John Mayall γεννήθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας στις 29 Νοεμβρίου 1933. Η ιστορία του ξεκινά από τη δεκαετία του ’50, ως απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, όπου διακρίθηκε στο σχέδιο. Πέρασε πολλά χρόνια στο χώρο της διαφήμισης και απέκτησε φήμη ενός από τους καλύτερους σχεδιαστές και μακετίστες στο Μάντσεστερ. Τέχνη που χρησιμοποίησε αργότερα φτιάχνοντας ο ίδιος τα εξώφυλλα των δίσκων του. Στο ξεκίνημα της μουσικής του καριέρας, όταν μετακόμισε στο Λονδίνο, αρχές 60ς, υπήρξε προστατευόμενος μουσικός του Alexis Corner. Διέθετε απαράμιλλη πολλαπλή τεχνική παίζοντας πιάνο, όργανο, κιθάρα, φυσαρμόνικα και τραγουδώντας με πολύ χαρακτηριστική φωνή, γεμάτη συναίσθημα όπως αρμόζει στα blues.
Σχημάτισε ως 30άρης τους Bluesbreakers (1963-67) στους όποιους έπαιξαν σπεσιαλίστες μουσικοί όπως οι Eric Clapton, Peter Green, Mick Taylor, Harvey Mandel, Larry Taylor, John Mc Vie, Aynsley Dunbar, Keef Hartley, Jack Bruce, Don «Sugarcane» Harris, Jon Hiseman (Colosseum), Mick Fleetwood,Andy Fraser (Free) κ.α. To 1968 ξεκίνησε σόλο πορεία ηχογραφώντας το «Blues Alone» (Decca, 1967) και το εκπληκτικό «Blues From Laurel Canyon» (Decca,1968) κάνοντας συνέχεια πειραματισμούς στον ήχο του προσθέτοντας βιολιά, πνευστά, αφαιρώντας τα ντραμς και επιχειρώντας ακόμη και μια συγχώνευση blues και jazz με τα άλμπουμ του «Jazz-Blues Fusion» (Polydor, 1971) και «Moving On» (Polydor,1972). Το 1969 εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Τζαζ του Νιούπορτ κι ένα χρόνο μετά ο ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος του στο Fillmore East, το «Turning Point» έγινε χρυσός, στην κορυφαία, έως εκείνη την στιγμή της πορείας του.
Έγραψε επίσης στίχους σε πολλά από τα τραγούδια όλης της πορείας του που αφορούσαν, μεταξύ άλλων, την αστυνομική βία, τα ναρκωτικά και άλλα προβλήματα, χωρίς όμως στερεότυπα. Όπως στο τραγούδι «The Laws Must Change» (Οι νόμοι πρέπει ν’ αλλάξουν), από τον πρώτο σόλο δίσκο του, όπου λέει: «Κράζεις τους αστυνομικούς, αλλά αυτοί κάνουν απλώς μια εμφάνιση…». Αργότερα εξήγησε το νόημα τους σε μια συνέντευξή του λέγοντας: «Εννοούσα ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε μ’ αυτούς που εφαρμόζουν το νόμο -άλλωστε αυτοί είναι μισθωτοί- αλλά κυρίως με τους ίδιους τους νόμους. Ήταν μια νύξη του πάνω στις θεωρίες του αθυρόστομου κωμικού Lenny Bruce, σχετικά με το να μην πετάμε πέτρες στους μπάτσους, «αλλά να κάνουν τους νόμους ανενεργούς, απελευθερωμένοι από τα δεσμά τους…».
