Ο λόγος για τη Βρετανίδα Τζούλι Κρίστι που γεννήθηκε στις 14 Απριλίου του 1940 στο αποικιακό τότε Άσαμ των Ινδιών.
Για καλή μας τύχη η Ουαλή μητέρα της χώρισε με τον πατέρα της και πήραν το δρόμο της επιστροφής.
Η κυρία όμως εκτός από ομορφιά διέθετε και… δικό της στυλ, ύφος, ταυτότητα και όπως αποδείχτηκε και εκλεκτικότητα. Την επέλεξαν οι καλύτεροι αλλά κι εκείνη ήξερε να διαλέγει.
Δεν είναι τυχαίο ότι δίνει το παρών σε 6 έργα που συγκαταλέγονται στα 100 καλύτερα της ιστορίας του Βρετανικού σινεμά στον 20ο αιώνα.
Και δεν μιλάμε για μια κυρία που κινήθηκε μόνο εκτός συνόρων.
Στη φαρέτρα της έχει: 1 Όσκαρ, 1 Χρυσή Σφαίρα, 1 BAFTA (το αγαλματάκι των Βρετανών) και… άλλα συνοδευτικά και κάμποσες ανάλογες υποψηφιότητες.
Η μοίρα τα ‘φερε ξανά δεξιά όταν τη θέση της για η «Δόκτωρ Νο» του Τζέιμς Μποντ πήρε η Ούρσουλα Άντρες…
Η Τζούλι Κρίστι έχει μια εκπληκτική εργογραφία και συνεργασίες με κορυφαίους κινηματογραφιστές και καλλιτέχνες.
Γυναίκα, με όλο το «πακέτο» της λέξης αλλά και καλλιτέχνης με τη σημασία του όρου, με δάφνες και στο σανίδι.
Ακτιβίστρια... αλλά με στυλ.Το περιοδικό Time θα γράψει για χάρη της: «Οι ενδυματολογικές επιλογές της Κρίστι έχουν μεγαλύτερη επιρροή από εκείνες δέκα καλοντυμένων γυναικών μαζί».
Στα καλύτερά της, ήξερε και είχε το θάρρος να λέει όχι. Μεταξύ άλλων αρνήθηκε και ρόλους που φάνταζαν από μακριά πως ήταν αβανταδόρικοι.
Όταν όμως έχεις παίξει στην τριλογία του Τζον Σλέσιντζερ: Μπίλι, ο Ψεύτης (Billy, Liar, 1963), Ντάρλινγκ (1965), Μακριά απ' το Αγριεμένο Πλήθος (Far From the Madding Crowd, 1967), στο Φαρενάιτ 451(1966) του Φρανσουά Τρυφό, στο «Ο Μεσάζων (The Go-Between, 1970) του Τζόζεφ Λόουζι, στο Η Έντιμος Κυρία και ο χαρτοπαίκτης (McCabe & Mrs. Miller, 1971) του Ρόμπερτ Άλτμαν, στο Μετά τα Μεσάνυχτα (Don't Look Now, 1973) του Νίκολας Ρεγκ, στο Ο Παράδεισος Μπορεί να Περιμένει (Heaven Can Wait, 1978) των Γουόρεν Μπίτι και Μπακ Χένρι, στα Συζυγικά παραστρατήματα (Afterglow, 1997) του Άλαν Ράντολφ και κυρίως στο ανεπανάληπτο Δόκτωρ Ζιβάγκο (Doctor Zhivago, 1965) του Ντέιβιντ Λην… τι άλλο να ζητήσεις.
Και ‘νάταν μόνο αυτά…
Ακόμα και στο καθαρόαιμα πρωταγωνιστικό «κύκνειο» -έως στιγμής- άσμα της Υστερόγραφο μιας Σχέσης (Away from Her, 2006,) σε σκηνοθεσία Σάρα Πόλεϊ, η Τζούλι Κρίστι «ανάγκασε» την Αμερικάνικη Ακαδημία να την προτείνει για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.
Τα λόγια του Άλτμαν μπορεί να μην είναι σε θέση να σκιαγραφήσουν το μεστό «τρόπο» της, ίσως όμως να εξηγούν τη «στάση» της : «Η Τζούλι δε θέλει να είναι σταρ, θέλει απλά να ερμηνεύει, αν ήταν στο χέρι της θα επέλεγε έναν καλούτσικο ρόλο που θα την κρατούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας».
Για καλή μας τύχη η Ουαλή μητέρα της χώρισε με τον πατέρα της και πήραν το δρόμο της επιστροφής.
Η κυρία όμως εκτός από ομορφιά διέθετε και… δικό της στυλ, ύφος, ταυτότητα και όπως αποδείχτηκε και εκλεκτικότητα. Την επέλεξαν οι καλύτεροι αλλά κι εκείνη ήξερε να διαλέγει.
Δεν είναι τυχαίο ότι δίνει το παρών σε 6 έργα που συγκαταλέγονται στα 100 καλύτερα της ιστορίας του Βρετανικού σινεμά στον 20ο αιώνα.
Και δεν μιλάμε για μια κυρία που κινήθηκε μόνο εκτός συνόρων.
Στη φαρέτρα της έχει: 1 Όσκαρ, 1 Χρυσή Σφαίρα, 1 BAFTA (το αγαλματάκι των Βρετανών) και… άλλα συνοδευτικά και κάμποσες ανάλογες υποψηφιότητες.
Η μοίρα τα ‘φερε ξανά δεξιά όταν τη θέση της για η «Δόκτωρ Νο» του Τζέιμς Μποντ πήρε η Ούρσουλα Άντρες…
Η Τζούλι Κρίστι έχει μια εκπληκτική εργογραφία και συνεργασίες με κορυφαίους κινηματογραφιστές και καλλιτέχνες.
Γυναίκα, με όλο το «πακέτο» της λέξης αλλά και καλλιτέχνης με τη σημασία του όρου, με δάφνες και στο σανίδι.
Ακτιβίστρια... αλλά με στυλ.Το περιοδικό Time θα γράψει για χάρη της: «Οι ενδυματολογικές επιλογές της Κρίστι έχουν μεγαλύτερη επιρροή από εκείνες δέκα καλοντυμένων γυναικών μαζί».
Στα καλύτερά της, ήξερε και είχε το θάρρος να λέει όχι. Μεταξύ άλλων αρνήθηκε και ρόλους που φάνταζαν από μακριά πως ήταν αβανταδόρικοι.
Όταν όμως έχεις παίξει στην τριλογία του Τζον Σλέσιντζερ: Μπίλι, ο Ψεύτης (Billy, Liar, 1963), Ντάρλινγκ (1965), Μακριά απ' το Αγριεμένο Πλήθος (Far From the Madding Crowd, 1967), στο Φαρενάιτ 451(1966) του Φρανσουά Τρυφό, στο «Ο Μεσάζων (The Go-Between, 1970) του Τζόζεφ Λόουζι, στο Η Έντιμος Κυρία και ο χαρτοπαίκτης (McCabe & Mrs. Miller, 1971) του Ρόμπερτ Άλτμαν, στο Μετά τα Μεσάνυχτα (Don't Look Now, 1973) του Νίκολας Ρεγκ, στο Ο Παράδεισος Μπορεί να Περιμένει (Heaven Can Wait, 1978) των Γουόρεν Μπίτι και Μπακ Χένρι, στα Συζυγικά παραστρατήματα (Afterglow, 1997) του Άλαν Ράντολφ και κυρίως στο ανεπανάληπτο Δόκτωρ Ζιβάγκο (Doctor Zhivago, 1965) του Ντέιβιντ Λην… τι άλλο να ζητήσεις.
Και ‘νάταν μόνο αυτά…
Ακόμα και στο καθαρόαιμα πρωταγωνιστικό «κύκνειο» -έως στιγμής- άσμα της Υστερόγραφο μιας Σχέσης (Away from Her, 2006,) σε σκηνοθεσία Σάρα Πόλεϊ, η Τζούλι Κρίστι «ανάγκασε» την Αμερικάνικη Ακαδημία να την προτείνει για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.
Τα λόγια του Άλτμαν μπορεί να μην είναι σε θέση να σκιαγραφήσουν το μεστό «τρόπο» της, ίσως όμως να εξηγούν τη «στάση» της : «Η Τζούλι δε θέλει να είναι σταρ, θέλει απλά να ερμηνεύει, αν ήταν στο χέρι της θα επέλεγε έναν καλούτσικο ρόλο που θα την κρατούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας».
