Ο Φώτης Σεργουλόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Hello και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα.
Ο παρουσιαστής ήταν αποκαλυπτικός ενθυμούμενος την περίοδο που βρέθηκε στα Χανιά για τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και τις συντηρητικές νοοτροπίες που συνάντησε εκεί αλλά και το γενικότερο κλίμα της εποχής.
Σας μεταφέρουμε ένα απόσπασμα της συνέντευξης του Φώτη Σεργουλόπουλου στο Hello και τον Γιάννη Βίτσα.
Σε μια συνέντευξη που είχες δώσει παλαιότερα, είχες πει ότι στα 20 σου έκανες παρέα με τρανς, με ιερόδουλες, με προαγωγούς καθώς και με παιδιά που έκαναν αγροτικές δουλειές. Αυτό δείχνει μια ασυμβίβαστη φύση, ειδικά για τη συντηρητική κοινωνία των ’80s.
Ήταν συντηρητική η κοινωνία αλλά ήταν και σε άγνοια. Όλα παίζονταν, αρκεί να μη φαίνονταν. Το coming out όλων μας – σε οποιοδήποτε επίπεδο – γίνεται πιο εύκολα σήμερα. «Είμαι αυτός που είμαι!». Τότε ήταν, το γνωρίζαμε, αλλά έπρεπε να μη φαινόταν. Εκείνη η περίοδος στην οποία αναφέρθηκα ήταν η περίοδος του στρατού για μένα. Τότε που μπαίνεις σε έναν κόσμο, μακριά από το σπίτι σου, στον οποίο ανακατεύεσαι με πολλούς. Οπότε κι εγώ, ως παιδί που είχε φοιτήσει σε δραματική σχολή και ασχολούνταν με το θέατρο, όλο αυτό το εισέπραξα ως εμπειρία. Ήθελα να γνωρίσω όλη αυτή την κοινωνία που δεν ήξερα και ανακάλυψα ανθρώπους – μάλαμα. Όλοι αυτοί ήταν καλοί άνθρωποι. Μπήκα σε έναν κόσμο που μπορεί να ήταν πρωτόγνωρος για μένα αλλά με υποδέχθηκε με πολλή αγάπη. Με αγκάλιασαν διότι ήμουν 21 χρονών και ήμουν το μικρό ανάμεσα τους. Έμαθα να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους που είναι λίγο περίεργοι με μια κανονικότητα»
Μάλιστα, όταν ολοκλήρωσες τη θητεία σου, όλοι αυτοί σου έκαναν πάρτι – έκπληξη.
Ήταν πολύ συγκινητικό. Όλη αυτή η κοινωνία που γνώρισα στα Χανιά με αγκάλιασε και μου έκανε ένα πάρτι στο οποίο είχαν ψήσει μέχρι και κουλουράκια για να με αποχαιρετήσουν. Είχες πει επίσης ότι εκείνη την εποχή, όταν ένα αγόρι γνώριζε ένα κορίτσι, δεν γίνονταν φίλοι αν δεν υπήρχε και ερωτικό παιχνίδι. Ήταν μια προ-AIDS εποχή, κατά την οποία η ερωτική επαφή ήταν στην καθημερινότητα, έπρεπε να συμβεί. Δεν υπήρχε στρατηγική, όλα γίνονταν εύκολα, χωρίς να υπερισχύει η ντροπή.
Ο παρουσιαστής ήταν αποκαλυπτικός ενθυμούμενος την περίοδο που βρέθηκε στα Χανιά για τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και τις συντηρητικές νοοτροπίες που συνάντησε εκεί αλλά και το γενικότερο κλίμα της εποχής.
Σας μεταφέρουμε ένα απόσπασμα της συνέντευξης του Φώτη Σεργουλόπουλου στο Hello και τον Γιάννη Βίτσα.
Σε μια συνέντευξη που είχες δώσει παλαιότερα, είχες πει ότι στα 20 σου έκανες παρέα με τρανς, με ιερόδουλες, με προαγωγούς καθώς και με παιδιά που έκαναν αγροτικές δουλειές. Αυτό δείχνει μια ασυμβίβαστη φύση, ειδικά για τη συντηρητική κοινωνία των ’80s.
Ήταν συντηρητική η κοινωνία αλλά ήταν και σε άγνοια. Όλα παίζονταν, αρκεί να μη φαίνονταν. Το coming out όλων μας – σε οποιοδήποτε επίπεδο – γίνεται πιο εύκολα σήμερα. «Είμαι αυτός που είμαι!». Τότε ήταν, το γνωρίζαμε, αλλά έπρεπε να μη φαινόταν. Εκείνη η περίοδος στην οποία αναφέρθηκα ήταν η περίοδος του στρατού για μένα. Τότε που μπαίνεις σε έναν κόσμο, μακριά από το σπίτι σου, στον οποίο ανακατεύεσαι με πολλούς. Οπότε κι εγώ, ως παιδί που είχε φοιτήσει σε δραματική σχολή και ασχολούνταν με το θέατρο, όλο αυτό το εισέπραξα ως εμπειρία. Ήθελα να γνωρίσω όλη αυτή την κοινωνία που δεν ήξερα και ανακάλυψα ανθρώπους – μάλαμα. Όλοι αυτοί ήταν καλοί άνθρωποι. Μπήκα σε έναν κόσμο που μπορεί να ήταν πρωτόγνωρος για μένα αλλά με υποδέχθηκε με πολλή αγάπη. Με αγκάλιασαν διότι ήμουν 21 χρονών και ήμουν το μικρό ανάμεσα τους. Έμαθα να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους που είναι λίγο περίεργοι με μια κανονικότητα»
Μάλιστα, όταν ολοκλήρωσες τη θητεία σου, όλοι αυτοί σου έκαναν πάρτι – έκπληξη.
Ήταν πολύ συγκινητικό. Όλη αυτή η κοινωνία που γνώρισα στα Χανιά με αγκάλιασε και μου έκανε ένα πάρτι στο οποίο είχαν ψήσει μέχρι και κουλουράκια για να με αποχαιρετήσουν. Είχες πει επίσης ότι εκείνη την εποχή, όταν ένα αγόρι γνώριζε ένα κορίτσι, δεν γίνονταν φίλοι αν δεν υπήρχε και ερωτικό παιχνίδι. Ήταν μια προ-AIDS εποχή, κατά την οποία η ερωτική επαφή ήταν στην καθημερινότητα, έπρεπε να συμβεί. Δεν υπήρχε στρατηγική, όλα γίνονταν εύκολα, χωρίς να υπερισχύει η ντροπή.
