Κατ’ αρχάς να σημειώσουμε πως την «ημερίδα» άνοιξαν οι «φρέσκοι» Puta Volcano. Συνέχισαν οι ταιριαστοί με τους Black Keys, The Big Nose Attack, ακολούθησαν οι δικοί μας 1000mods και οι εξαιρετικοί The Black Angels… Ώσπου ήρθε η ώρα των The Black Keys
Το τι έγινε εκεί, απ’ όσα έμαθα, διάβασα και άκουσα, το αποτυπώνει με πληρότητα και ψύχραιμη ματιά η Κατερίνα Μυτιληναίου στο rocking.gr:
Η φωνή του Auerbach με εξέπληξε θετικά και παρ' όλες τις απροσεξίες του τραγουδιστή, ομολογώ ότι με κατέκτησε με το ζεστό και μαζί μεταλλικό της ηχόχρωμα. Οι εκτελέσεις των τραγουδιών ήταν ελάχιστα πειραγμένες, αν όχι πανομοιότυπες με τις εκδοχές των δίσκων, κι αυτό όταν συμβαίνει κάτι κρύβει. Παίζεις με τέτοια πιστότητα μόνο όταν έχεις άγνωστο στον κόσμο υλικό ή όταν δεν μπορείς να υπερβείς την μία εκτέλεση. Δυστυχώς, εδώ το πρώτο σίγουρα δεν συμβαίνει.
Σίγουρα ο τραυματισμός του Carney δεν κόστισε μόνο στις uptempo συνθέσεις μεγάλο μέρος της «ορμής» τους, καταστώντας τες αυτομάτως midtempo, αλλά μάλλον και στην βραδιά τον παλμό της. Ο Dan αν και απευθύνθηκε αρκετές φορές στο κοινό και διατήρησε ένα πολύ συμπαθές προφίλ, δεν κατάφερε να ανεβάσει την ένταση της εμπειρίας. Όχι ότι δεν υπήρξαν αρκετές στιγμές που το κοινό συμμετείχε ενεργά και ξεσηκώθηκε άγρια, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν τρομερά ηλεκτρισμένο, ως όφειλε στον ηλεκτρικό rock ήχο που -φέρεται να- υπηρετεί η μπάντα.
Μιας και ανέφερα τον ήχο, η ένταση στην οποία επέλεξε το συγκρότημα να παίξει χθες ήταν σε επίπεδα καφετέριας· μπορούσες να συζητήσεις με τον διπλανό σου σχεδόν άνετα, ακόμα και αρκετά μπροστά. Ίσως αυτό να είναι άλλος ένας λόγος που δεν αισθάνθηκα συνολικά συνεπαρμένη.
Η ροή της συναυλίας ήταν ένα ακόμη ζήτημα, μιας και είχαμε αξιοσημείωτη διακοπή της στο τέλος κάθε τραγουδιού, για αλλαγή κιθάρας, ανεβοκατέβασμα από τη σκηνή ή και για κανέναν προφανή λόγο πλην της ίδιας της διακοπής. Μια μόνιμα παρούσα απουσία συνέχειας μπορεί να σημαίνει από παικτική αδυναμία των μουσικών μέχρι ένα ιδιαίτερο στυλ στησίματος μιας ζωντανής εμφάνισης. Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα στα δύο για να αποδώσω την αιτία της χθεσινής ασυνέχειας ανάμεσα σε όλα τα τραγούδια, θα έλεγα το τρίτο: ότι δηλαδή απλώς η πλήρης ανάρρωση του Patrick είναι προτεραιότητα.
Highlight της βραδιάς, η υπεράσπιση του τίτλου του «ντουέτου» στο "I Got Mine", που το έπαιξαν όπως έπρεπε -μόνο οι δυο τους- και μάλιστα εξαιρετικά, το ανατριχιαστικό "Leavin' Trunk" από το ντεμπούτο "The Big Come Up" του 2002 και η Ντόμπρο κιθάρα στο κλείσιμο, με το "Little Black Submarines" με την ευφυέστερη ενορχήστρωση της μέχρι τώρα καριέρας τους. Δεν με άγγιξαν όσο περίμενα τα pop blues του -κατά τ' άλλα πολύ ωραίου συνθετικά- "Too Afraid To Love You", μιας και δεν επικοινωνήθηκε καλά η διάσταση των πλήκτρων.
Στο σύνολό της η εμφάνιση του ντουέτου δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί μουσικά, μιας και συνέβη το εξής περίεργο (;): Αν παρακολουθούσες τα επί σκηνής τεκταινόμενα «στο mute», θα ήταν ηλίου φαεινότερο πως μπροστά σου βρίσκεται μια ροκ μπάντα. Αν όμως άκουγες χωρίς εικόνα τον ήχο του χθεσινού live, τότε δεν θα μπορούσες να πεις με σιγουριά τι είδος μουσικής παίζει η μπάντα. Το πέρασμα από την blues διάθεση στην κιθάρα, στον punk αυθορμητισμό στις εκτελέσεις και μετά στις pop μελωδίες των mega-hits γινόταν ακαριαία και η ατμόσφαιρα έγινε συγκεχυμένη.
Ότι οι Black Keys κατάφεραν να γεμίσουν την Μαλακάσα εν μέσω κρίσης -όχι μόνο οικονομικής- είναι Γεγονός και κατατάσσει την χθεσινή τους εμφάνιση στην κορυφή της λίστας με τις πιο αγαπημένες / πολυπληθέστερες συναυλίες της σεζόν, αλλά όχι απαραίτητα και σ' αυτήν με τις καλύτερες.
Πηγή: rocking.gr
Το τι έγινε εκεί, απ’ όσα έμαθα, διάβασα και άκουσα, το αποτυπώνει με πληρότητα και ψύχραιμη ματιά η Κατερίνα Μυτιληναίου στο rocking.gr:
The Black Keys – Τα «υπέρ» και τα «κατά»
Λίγα λεπτά μετά τις 22:00, βγαίνει στη σκηνή εν μέσω επευφημιών ο Patrick Carney και κάθεται στα ντραμς. Ακολουθεί κατά πόδας ο Dan Auerbach με την κιθάρα του και τα χειροκροτήματα πληθαίνουν. Βρίσκει κι αυτός τη θέση του. Κι εκεί που λες ότι βγήκαν οι Black Keys και περιμένεις την πρώτη νότα, συνεχίζουν να βγαίνουν άτομα στη σκηνή. Δεν λέω ότι έπεσα από τα σύννεφα, αλλά η ελπίδα ότι μπορούν να υποστηρίξουν τον χαρακτηριστικό τους ήχο χωρίς προσθήκες πεθαίνει τελευταία. Το ντουέτο από το Akron πλαισίωσαν τελικά ένας μπασίστας και ένας πληκτράς που αργότερα τον είδαμε να παίζει και δεύτερη κιθάρα, καθόλου κακοί μουσικοί.Η φωνή του Auerbach με εξέπληξε θετικά και παρ' όλες τις απροσεξίες του τραγουδιστή, ομολογώ ότι με κατέκτησε με το ζεστό και μαζί μεταλλικό της ηχόχρωμα. Οι εκτελέσεις των τραγουδιών ήταν ελάχιστα πειραγμένες, αν όχι πανομοιότυπες με τις εκδοχές των δίσκων, κι αυτό όταν συμβαίνει κάτι κρύβει. Παίζεις με τέτοια πιστότητα μόνο όταν έχεις άγνωστο στον κόσμο υλικό ή όταν δεν μπορείς να υπερβείς την μία εκτέλεση. Δυστυχώς, εδώ το πρώτο σίγουρα δεν συμβαίνει.
Σίγουρα ο τραυματισμός του Carney δεν κόστισε μόνο στις uptempo συνθέσεις μεγάλο μέρος της «ορμής» τους, καταστώντας τες αυτομάτως midtempo, αλλά μάλλον και στην βραδιά τον παλμό της. Ο Dan αν και απευθύνθηκε αρκετές φορές στο κοινό και διατήρησε ένα πολύ συμπαθές προφίλ, δεν κατάφερε να ανεβάσει την ένταση της εμπειρίας. Όχι ότι δεν υπήρξαν αρκετές στιγμές που το κοινό συμμετείχε ενεργά και ξεσηκώθηκε άγρια, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν τρομερά ηλεκτρισμένο, ως όφειλε στον ηλεκτρικό rock ήχο που -φέρεται να- υπηρετεί η μπάντα.
Μιας και ανέφερα τον ήχο, η ένταση στην οποία επέλεξε το συγκρότημα να παίξει χθες ήταν σε επίπεδα καφετέριας· μπορούσες να συζητήσεις με τον διπλανό σου σχεδόν άνετα, ακόμα και αρκετά μπροστά. Ίσως αυτό να είναι άλλος ένας λόγος που δεν αισθάνθηκα συνολικά συνεπαρμένη.
Η ροή της συναυλίας ήταν ένα ακόμη ζήτημα, μιας και είχαμε αξιοσημείωτη διακοπή της στο τέλος κάθε τραγουδιού, για αλλαγή κιθάρας, ανεβοκατέβασμα από τη σκηνή ή και για κανέναν προφανή λόγο πλην της ίδιας της διακοπής. Μια μόνιμα παρούσα απουσία συνέχειας μπορεί να σημαίνει από παικτική αδυναμία των μουσικών μέχρι ένα ιδιαίτερο στυλ στησίματος μιας ζωντανής εμφάνισης. Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα στα δύο για να αποδώσω την αιτία της χθεσινής ασυνέχειας ανάμεσα σε όλα τα τραγούδια, θα έλεγα το τρίτο: ότι δηλαδή απλώς η πλήρης ανάρρωση του Patrick είναι προτεραιότητα.
Highlight της βραδιάς, η υπεράσπιση του τίτλου του «ντουέτου» στο "I Got Mine", που το έπαιξαν όπως έπρεπε -μόνο οι δυο τους- και μάλιστα εξαιρετικά, το ανατριχιαστικό "Leavin' Trunk" από το ντεμπούτο "The Big Come Up" του 2002 και η Ντόμπρο κιθάρα στο κλείσιμο, με το "Little Black Submarines" με την ευφυέστερη ενορχήστρωση της μέχρι τώρα καριέρας τους. Δεν με άγγιξαν όσο περίμενα τα pop blues του -κατά τ' άλλα πολύ ωραίου συνθετικά- "Too Afraid To Love You", μιας και δεν επικοινωνήθηκε καλά η διάσταση των πλήκτρων.
Στο σύνολό της η εμφάνιση του ντουέτου δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί μουσικά, μιας και συνέβη το εξής περίεργο (;): Αν παρακολουθούσες τα επί σκηνής τεκταινόμενα «στο mute», θα ήταν ηλίου φαεινότερο πως μπροστά σου βρίσκεται μια ροκ μπάντα. Αν όμως άκουγες χωρίς εικόνα τον ήχο του χθεσινού live, τότε δεν θα μπορούσες να πεις με σιγουριά τι είδος μουσικής παίζει η μπάντα. Το πέρασμα από την blues διάθεση στην κιθάρα, στον punk αυθορμητισμό στις εκτελέσεις και μετά στις pop μελωδίες των mega-hits γινόταν ακαριαία και η ατμόσφαιρα έγινε συγκεχυμένη.
Ότι οι Black Keys κατάφεραν να γεμίσουν την Μαλακάσα εν μέσω κρίσης -όχι μόνο οικονομικής- είναι Γεγονός και κατατάσσει την χθεσινή τους εμφάνιση στην κορυφή της λίστας με τις πιο αγαπημένες / πολυπληθέστερες συναυλίες της σεζόν, αλλά όχι απαραίτητα και σ' αυτήν με τις καλύτερες.
Πηγή: rocking.gr
