Το 1976 είναι η χρονιά της οριστικής καθιέρωσής του Δημήτρη Μητροπάνου ως μοντέρνου -τότε- λαϊκού ερμηνευτή. Έτσι μου τον έχουν χαρακτηρίσει κορυφαίοι δημιουργοί, κλασικοί συνθέτες και στιχουργοί, αφού για εκείνους αλλά και το «είθισται» των μουσικών πραγμάτων, την συγκεκριμένη περίοδο, veritable λαϊκοί τραγουδιστές θεωρούνται ο Καζαντζίδης, ο Διονυσίου, ο Αγγελόπουλος, ο Περπινιάδης και ελαφρολαϊκοί ο Νταλάρας, ο Κόκκοτας, ο Πάριος κ.ά.
Ο Μητροπάνος εκείνα τα χρόνια ήταν ένας από τους ελάχιστους ερμηνευτές, που ένστικτο και χαρακτήρα κινήθηκε στις κορυφογραμμές του σουξέ κρατώντας αποστάσεις από το «εύκολο» και ευτελές. Πολλά από τα τραγούδια που απέδωσε αναμεταδίδονταν ταυτόχρονα κι απ’ την κρατική ραδιοφωνία αλλά και απ’ τους λαθραίους σταθμούς που πουλούσαν οικόπεδα με δόσεις.
Ο Μητροπάνος πορεύονταν τον ανοδικό δρόμο του, απ’ τις αρχές του ΄70, με δημιουργίες -πέραν συμμετοχών και εξαιρέσεων- των Τάκη Μουσαφίρη και Σπύρου Παπαβασιλείου.
Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος «Λαϊκά ‘76» έγινε σεισμός. Ανάμεσα στα κεντήματα του Μουσαφίρη για τον Μητροπάνο ήταν τα: Κάνε κάτι να χάσω το τρένο, Σε μια στοίβα καλαμιές, Όλοι μου λένε και Της ζωής το μαγαζί…
Άνοιξε η ζωή ένα μαγαζί
Και πουλάει στεναχώριες…
Μεγάλη στεναχώρια για τον Παναθηναϊκό που γνώρισε στο φινάλε, με όλη τη σημασία της λέξης, την ισοφάριση από την ΑΕΚ. Μέχρι τη μοιραία εκείνη στιγμή, οι πράσινοι κοίταζαν την «Ένωση» στα μάτια, όπως παλιά, δίνοντας με φλόγα και δίψα για νίκη τη μάχη της επιβίωσης.
Ανεξάρτητα απ’ το τελικό αποτέλεσμα, ο προπονητής και οι παίκτες του τριφυλλιού, για μια ακόμη φορά ξεπέρασαν τα όρια τους και τα βαθιά προβλήματά τους. Φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς, μάγκες αλλά άτυχοι στο τελευταίο σφύριγμα. Ένα «βρώμικο» σουτ, τους στέρησε τα πολλά γαλόνια που δικαιούνταν. Πάντως, ακόμα κι έτσι, για μια ακόμη φορά υπογράμμισαν με τον καλύτερο τρόπο πως το μαγαζί είναι γωνία! Και ο κόσμος, παρότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές, στάθηκε στο πλευρό τους, και έδειξε και άριστη συμπεριφορά, υπερβαίνοντας στο τελείωμα τη στεναχώρια…
Η ΑΕΚ, έδειξε κατά διαστήματα στο γήπεδο την καλοδουλεμένη μηχανή της, αλλά και τα όρια της. Οι βαριές ελλείψεις έχουν δημιουργήσει κενά, που αν δεν καλυφθούν στην πορεία, το πρωτάθλημα δύσκολα θα αποκτήσει, μετά από χρόνια, κιτρινόμαυρο χρώμα.
Μπορεί ο ανταγωνισμός να μην βρίσκεται στο φόρτε του, αλλά και ο Ολυμπιακός δείχνει κάπως να ροντάρει ενώ περιμένουμε και το φορμάρισμα του ΠΑΟΚ, δίχως να παραγνωρίζουμε τη στιβαρή μέχρι στιγμής παρουσία του Ατρόμητου.
Κομβική η σημερινή αναμέτρηση των δύο μονομάχων στην Τούμπα και καίριο το αποτέλεσμα που θα προκύψει.
Μην ξεχνάμε πως η Ένωση ανοίγεται σε δύο μέτωπα, Ευρώπη και Ελλάδα, και η διαχείριση του δίπολου κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση θα είναι. Μη σας πω πως ο ενδεχόμενος αποκλεισμός του Ολυμπιακού απ’ τα διεθνή σαλόνια, μάλλον δεν ευνοεί τα πλάνα της ΑΕΚ.
Στην εικόνα της ομάδας δε βοηθάει και ο Χιμένεθ, τονίζοντας με τη χειρονομία του, τις φωνές που κάνουν λόγο, πως παρά τις έως εδώ επιτυχίες, δεν έχει το ανάστημα που ταιριάζει σε όσα ονειρεύονται στο Δικέφαλο της Αθήνας.
Μεγάλη και η στεναχώρια για τον Πλατανιά, όπου πιθανόν να κατάλαβαν πως τα θαύματα δεν έρχονται αλλάζοντας τον προπονητή, τουλάχιστον με τον καλημέρα.
Δεν ξέρω αν είναι για χαρά ή στεναχώρια, πάντως στο «εθνικό μαγαζί» ο Μίκαελ Σκίμπε θα συνεχίσει να είναι…μαγαζάτορας.
Επιστρέφοντας στον Παναθηναϊκό, οι τοποθετήσεις του Ουζουνίδη, στο τέλος του ντέρμπι, εύστοχες όπως και το γενικότερο κοουτσάρισμά του.
Ανάλογες και οι δηλώσεις του Δημήτρη Σαραβάκου, που εκτός από την ευλογημένη παρουσία του προπονητή, φώτισε και το «στενάχωρο» αδιέξοδο του συλλόγου.
Και μέσα σε όλα αυτά, ήρθε για τους πράσινους, και ο τραυματισμός του Μολέντο… Όπως δηλαδή έγραφε ο Μουσαφίρης και τραγουδούσε ο Μητροπάνος…
Στεναχώρια μια, στεναχώρια δυο
Κι από πού να κρατηθώ…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (20-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
Ο Μητροπάνος εκείνα τα χρόνια ήταν ένας από τους ελάχιστους ερμηνευτές, που ένστικτο και χαρακτήρα κινήθηκε στις κορυφογραμμές του σουξέ κρατώντας αποστάσεις από το «εύκολο» και ευτελές. Πολλά από τα τραγούδια που απέδωσε αναμεταδίδονταν ταυτόχρονα κι απ’ την κρατική ραδιοφωνία αλλά και απ’ τους λαθραίους σταθμούς που πουλούσαν οικόπεδα με δόσεις.
Ο Μητροπάνος πορεύονταν τον ανοδικό δρόμο του, απ’ τις αρχές του ΄70, με δημιουργίες -πέραν συμμετοχών και εξαιρέσεων- των Τάκη Μουσαφίρη και Σπύρου Παπαβασιλείου.
Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος «Λαϊκά ‘76» έγινε σεισμός. Ανάμεσα στα κεντήματα του Μουσαφίρη για τον Μητροπάνο ήταν τα: Κάνε κάτι να χάσω το τρένο, Σε μια στοίβα καλαμιές, Όλοι μου λένε και Της ζωής το μαγαζί…
Άνοιξε η ζωή ένα μαγαζί
Και πουλάει στεναχώριες…
Μεγάλη στεναχώρια για τον Παναθηναϊκό που γνώρισε στο φινάλε, με όλη τη σημασία της λέξης, την ισοφάριση από την ΑΕΚ. Μέχρι τη μοιραία εκείνη στιγμή, οι πράσινοι κοίταζαν την «Ένωση» στα μάτια, όπως παλιά, δίνοντας με φλόγα και δίψα για νίκη τη μάχη της επιβίωσης.
Ανεξάρτητα απ’ το τελικό αποτέλεσμα, ο προπονητής και οι παίκτες του τριφυλλιού, για μια ακόμη φορά ξεπέρασαν τα όρια τους και τα βαθιά προβλήματά τους. Φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς, μάγκες αλλά άτυχοι στο τελευταίο σφύριγμα. Ένα «βρώμικο» σουτ, τους στέρησε τα πολλά γαλόνια που δικαιούνταν. Πάντως, ακόμα κι έτσι, για μια ακόμη φορά υπογράμμισαν με τον καλύτερο τρόπο πως το μαγαζί είναι γωνία! Και ο κόσμος, παρότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές, στάθηκε στο πλευρό τους, και έδειξε και άριστη συμπεριφορά, υπερβαίνοντας στο τελείωμα τη στεναχώρια…
Η ΑΕΚ, έδειξε κατά διαστήματα στο γήπεδο την καλοδουλεμένη μηχανή της, αλλά και τα όρια της. Οι βαριές ελλείψεις έχουν δημιουργήσει κενά, που αν δεν καλυφθούν στην πορεία, το πρωτάθλημα δύσκολα θα αποκτήσει, μετά από χρόνια, κιτρινόμαυρο χρώμα.
Μπορεί ο ανταγωνισμός να μην βρίσκεται στο φόρτε του, αλλά και ο Ολυμπιακός δείχνει κάπως να ροντάρει ενώ περιμένουμε και το φορμάρισμα του ΠΑΟΚ, δίχως να παραγνωρίζουμε τη στιβαρή μέχρι στιγμής παρουσία του Ατρόμητου.
Κομβική η σημερινή αναμέτρηση των δύο μονομάχων στην Τούμπα και καίριο το αποτέλεσμα που θα προκύψει.
Μην ξεχνάμε πως η Ένωση ανοίγεται σε δύο μέτωπα, Ευρώπη και Ελλάδα, και η διαχείριση του δίπολου κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση θα είναι. Μη σας πω πως ο ενδεχόμενος αποκλεισμός του Ολυμπιακού απ’ τα διεθνή σαλόνια, μάλλον δεν ευνοεί τα πλάνα της ΑΕΚ.
Στην εικόνα της ομάδας δε βοηθάει και ο Χιμένεθ, τονίζοντας με τη χειρονομία του, τις φωνές που κάνουν λόγο, πως παρά τις έως εδώ επιτυχίες, δεν έχει το ανάστημα που ταιριάζει σε όσα ονειρεύονται στο Δικέφαλο της Αθήνας.
Μεγάλη και η στεναχώρια για τον Πλατανιά, όπου πιθανόν να κατάλαβαν πως τα θαύματα δεν έρχονται αλλάζοντας τον προπονητή, τουλάχιστον με τον καλημέρα.
Δεν ξέρω αν είναι για χαρά ή στεναχώρια, πάντως στο «εθνικό μαγαζί» ο Μίκαελ Σκίμπε θα συνεχίσει να είναι…μαγαζάτορας.
Επιστρέφοντας στον Παναθηναϊκό, οι τοποθετήσεις του Ουζουνίδη, στο τέλος του ντέρμπι, εύστοχες όπως και το γενικότερο κοουτσάρισμά του.
Ανάλογες και οι δηλώσεις του Δημήτρη Σαραβάκου, που εκτός από την ευλογημένη παρουσία του προπονητή, φώτισε και το «στενάχωρο» αδιέξοδο του συλλόγου.
Και μέσα σε όλα αυτά, ήρθε για τους πράσινους, και ο τραυματισμός του Μολέντο… Όπως δηλαδή έγραφε ο Μουσαφίρης και τραγουδούσε ο Μητροπάνος…
Στεναχώρια μια, στεναχώρια δυο
Κι από πού να κρατηθώ…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (20-11-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
