Ο ηθοποιός, Δημήτρης Καταλειφός, με ανάρτησή του στο Facebook, υποστηρίζει ότι η γενιά του πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τη νεότερη γενιά ηθοποιών με αφορμή τις καταγγελίες για εκφοβισμό και βία κατά του Γιώργου Κιμούλη. Του απαντούν οι Δημήτρης Οικονομάκης και Αντώνης Καφετζόπουλος, οι οποίοι διαφωνούν μαζί του.
Διαβάστε τον «διάλογο» τους:
Η ανάρτηση του Δημήτρη Καταλειφού στο Facebook
«Με αφορμή όλα αυτά τα οδυνηρά πράγματα που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο θέατρο, θυμήθηκα μια φράση που λέει ο Σκηνοθέτης στην αριστουργηματική ταινία του Μπέργκμαν "Μετά την πρόβα": Το θέατρο είναι ιδρώτας, σπέρμα και σκατά".
Ανήκω στην ίδια γενιά με τον Γιώργο Κιμούλη. Αυτή η γενιά παρέλαβε μια ολόκληρη μυθολογία για τις σκληρές πρόβες, τις απαιτήσεις σκηνοθετών που συχνά γίνονταν ακραίες, για ομηρικούς καυγάδες μεταξύ των συντελεστών μιας παράστασης και άλλα πολλά. Η δική μας γενιά συνέχισε σε μεγάλο βαθμό κάπως στα ίδια- ίσως και σε χειρότερα- ακόμα χνάρια, γιατί η όλη εποχή εξελίχθηκε γενικά χειρότερα. Εδώ και μια τουλάχιστον δεκαετία τα πράγματα αλλάζουν σε τρομακτικό βαθμό. Το θέατρο φυσικά δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστο.
Αν τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα ή χειρότερα θα το δείξει η ιστορία. Η νέα εποχή μάς επιτρέπει να μιλάμε. Αυτό ίσως πραγματικά να είναι καλύτερο και υγιέστερο. Και σίγουρα θα είναι υγιέστερο να μιλάμε τη στιγμή που υφιστάμεθα την οποιαδήποτε αδικία ή παραβίαση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας. Αυτό σε μεγάλο βαθμό δεν γινόταν για πολλούς λόγους τα προηγούμενα χρόνια. Ας το δούμε με ψυχραιμία και κατανόηση. Ας πάψουμε να κατηγορούμε με ευκολία θύτες και θύματα. Κάθε γενιά χρειάζεται ένα "μπράβο", έναν έπαινο, για ό,τι προσέφερε, και οφείλει ένα συγγνώμη για τα λάθη που σίγουρα διέπραξε, γιατί είναι αδύνατον να μην κάνει λάθη. Ας θεσπίσουμε από την αρχή κάποιους καινούργιους κανόνες για το θέατρο. Και για τη θεατρική εκπαίδευση και για το επάγγελμα. Το απαιτεί η νέα εποχή.
Μέχρι τώρα ήταν μια συγκεχυμένη κατάσταση, μέσα στην οποία έβρισκε έδαφος και η κατάχρηση εξουσίας και η σιωπηλή και οδυνηρή υποταγή. Κι αυτά πολλές φορές τα εκλαμβάναμε μέσα στη γενική μας σύγχυση σαν απαραίτητα για να κάνουμε τέχνη. Ας θέσουμε καινούργια πλαίσια για μια δημιουργική συνύπαρξη στον μικρό μεγάλο κόσμο του θεάτρου. Το απαιτούν οι καιροί.
Κατά συνέπεια προτείνω όχι μόνο ο Γιώργος Κιμούλης αλλά όλη η γενιά μας να πει ένα μεγάλο συγγνώμη στους νεότερους για λάθη που κι εμείς παραλάβαμε ή συνεχίσαμε, και οι νεότεροι να δώσουν αυτή τη συγγνώμη και να προχωρήσουμε ξανά όλοι μαζί. Το θέατρο με αφορμή την πανδημία έχει δεχτεί το μεγαλύτερο πλήγμα που θα μπορούσε να δεχτεί. Ας μη το τραυματίζουμε κι εμείς με τα ίδια μας τα χέρια».
Η απάντηση του Δημήτρη Οικονομάκη:
“Κατά συνέπεια προτείνω όχι μόνο ο Γιώργος Κιμούλης αλλά όλη η γενιά μας να πει ένα μεγάλο συγγνώμη στους νεότερους για λάθη που κι εμείς παραλάβαμε ή συνεχίσαμε…”
έγραψε ο Δημήτρης Καταλειφός.
Καθόλου δεν συμφωνώ με τον καλό ηθοποιό.
Η βία, η προσβολή, η εκμετάλλευση της εξουσίας, ο σεξισμός, δεν συνιστά συμπεροφορά γενεών αλλά ατόμων.
Και ο καθένας φέρει ατόφια την ευθύνη του.
Και βεβαίως αναπτύσσονται σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στους σκηνοθέτες ή τους μαέστρους και τους ηθοποιούς ή μουσικούς.
Είναι η φύση της Τέχνης και το όραμα της καλλιτεχνικής πραγμάτωσης που συχνά προϋποθέτει κάτι τέτοιο.
Μιλάμε όμως γιά την υπέρβαση των ορίων.
Όταν στο όνομα της Τέχνης επιβάλλουμε τον ναρκισσιστικό, εξουσιαστικό εαυτό μας.
Και τον εξυψώνουμε μέσω της ταπείνωσης του άλλου.
Αφορά λίγους.
Σπουδαίους συχνά αλλά λίγους, με την διττή ερμηνεία της λέξης.
Κι όχι γενιές και ηλικίες.
Ζούμε σε μιά εποχή που η κοινωνία σπάει την σιωπή κι ανέχεται λιγότερα.
Ας μην θάψουμε το παράπονο αυτών που μίλησαν πίσω από την "συλλογική" ευθύνη της γενιάς.
Κι ας μην κρύψουμε τους θύτες πίσω από το φιλότιμο και την συγγνώμη της “παρέας”.
Δούλεψα στο θέατρο και αυτό που μου έμεινε, κάθε φορά, ήταν η μαγεία.
Κι αυτοί που την μοιράστηκαν δεν κοιτούσαν ηλικίες.
Κι ούτε χωρίζονταν σε σκηνοθέτες και ηθοποιούς.
Οφείλουμε σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Και δεν ζητάμε ομαδικές συγγνώμες από αυτούς που τολμούν να ταξιδέψουν σε θάλασσα φουρτουνιασμένη.
Και με το έργο τους να μας φέρουν αντιμέτωπους με τον κρυμμένο εαυτό μας.
Δεν είχα προσωπική γνώμη γιά τον Κιμούλη.
Κι ούτε συνάντησα Κιμούληδες που να ταιριάζουν στις περιγραφές.
Αλλά οι καταγγελίες παραέγιναν πολλές.
Και με πρόσβαλε και με θύμωσε αυτή του η φράση ….”έ, της μόδας είναι!”.
Πόσο περιφρονητική απάντηση στις κατηγορίες.
Αλλά η μόδα είναι όμορφη ενίοτε.
Κι απελευθερωτική.
Η απάντηση του Αντώνη Καφετζόπουλου
Δεν συμφωνώ Δημητρη.
Κατ’ αρχήν «όλα αυτά τα οδυνηρά» ΔΕΝ «συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο θεατρο».
Συμβαίνουν εδω και δεκαετίες.
Κι ο Μπέργκμαν στις μερες μας και αλλα ιερά τέρατα, δικά μας και ξένα θα πρεπει επιτέλους να ειδωθούν και κάτω απο το σημερινό φως. Το 1650 καίγαν γυναίκες με ασήμαντες αφορμές. Στις μέρες μας μονο φρίκη φέρνει μια τετοια σκέψη.
Υπάρχουν - και υπήρχαν πάντοτε - και εκείνοι που δεν υπέκυψαν στο ρόλο του θιασάρχη-αφέντη.
Η συγνώμη απο όλους γενικώς και αορίστως είναι παραπλανητική και αδικεί τα θύματα που επιτέλους, με βάσανο προσωπική, ανοίγουν την καρδιά και το στόμα τους.
Επίσης διαφωνώ με τον αγνωστικισμό που θεωρεί οτι τα πράγματα ισως γίνουν καλυτερα/ισως χειρότερα επειδή «η εποχή επιτρέπει να μιλάμε». Η ανθρώπινη εμπειρία δείχνει οτι «τα πράγματα» ειναι παντα «καλυτερα» όταν μιλάμε.
Edit/υστερόγραφο: για να προλάβω την ασχετίλα οφείλω να δηλώσω πολυ καθαρά οτι εκτιμώ απεριόριστα το Δημητρη Καταλειφο. Και να υπογραμισω οτι η εκτίμηση μου αυτή άφορα και το τι είδους άνθρωπος ειναι ο Δημητρης.
Διαβάστε τον «διάλογο» τους:
Η ανάρτηση του Δημήτρη Καταλειφού στο Facebook
«Με αφορμή όλα αυτά τα οδυνηρά πράγματα που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο θέατρο, θυμήθηκα μια φράση που λέει ο Σκηνοθέτης στην αριστουργηματική ταινία του Μπέργκμαν "Μετά την πρόβα": Το θέατρο είναι ιδρώτας, σπέρμα και σκατά".
Ανήκω στην ίδια γενιά με τον Γιώργο Κιμούλη. Αυτή η γενιά παρέλαβε μια ολόκληρη μυθολογία για τις σκληρές πρόβες, τις απαιτήσεις σκηνοθετών που συχνά γίνονταν ακραίες, για ομηρικούς καυγάδες μεταξύ των συντελεστών μιας παράστασης και άλλα πολλά. Η δική μας γενιά συνέχισε σε μεγάλο βαθμό κάπως στα ίδια- ίσως και σε χειρότερα- ακόμα χνάρια, γιατί η όλη εποχή εξελίχθηκε γενικά χειρότερα. Εδώ και μια τουλάχιστον δεκαετία τα πράγματα αλλάζουν σε τρομακτικό βαθμό. Το θέατρο φυσικά δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστο.
Αν τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα ή χειρότερα θα το δείξει η ιστορία. Η νέα εποχή μάς επιτρέπει να μιλάμε. Αυτό ίσως πραγματικά να είναι καλύτερο και υγιέστερο. Και σίγουρα θα είναι υγιέστερο να μιλάμε τη στιγμή που υφιστάμεθα την οποιαδήποτε αδικία ή παραβίαση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας. Αυτό σε μεγάλο βαθμό δεν γινόταν για πολλούς λόγους τα προηγούμενα χρόνια. Ας το δούμε με ψυχραιμία και κατανόηση. Ας πάψουμε να κατηγορούμε με ευκολία θύτες και θύματα. Κάθε γενιά χρειάζεται ένα "μπράβο", έναν έπαινο, για ό,τι προσέφερε, και οφείλει ένα συγγνώμη για τα λάθη που σίγουρα διέπραξε, γιατί είναι αδύνατον να μην κάνει λάθη. Ας θεσπίσουμε από την αρχή κάποιους καινούργιους κανόνες για το θέατρο. Και για τη θεατρική εκπαίδευση και για το επάγγελμα. Το απαιτεί η νέα εποχή.
Μέχρι τώρα ήταν μια συγκεχυμένη κατάσταση, μέσα στην οποία έβρισκε έδαφος και η κατάχρηση εξουσίας και η σιωπηλή και οδυνηρή υποταγή. Κι αυτά πολλές φορές τα εκλαμβάναμε μέσα στη γενική μας σύγχυση σαν απαραίτητα για να κάνουμε τέχνη. Ας θέσουμε καινούργια πλαίσια για μια δημιουργική συνύπαρξη στον μικρό μεγάλο κόσμο του θεάτρου. Το απαιτούν οι καιροί.
Κατά συνέπεια προτείνω όχι μόνο ο Γιώργος Κιμούλης αλλά όλη η γενιά μας να πει ένα μεγάλο συγγνώμη στους νεότερους για λάθη που κι εμείς παραλάβαμε ή συνεχίσαμε, και οι νεότεροι να δώσουν αυτή τη συγγνώμη και να προχωρήσουμε ξανά όλοι μαζί. Το θέατρο με αφορμή την πανδημία έχει δεχτεί το μεγαλύτερο πλήγμα που θα μπορούσε να δεχτεί. Ας μη το τραυματίζουμε κι εμείς με τα ίδια μας τα χέρια».
Η απάντηση του Δημήτρη Οικονομάκη:
“Κατά συνέπεια προτείνω όχι μόνο ο Γιώργος Κιμούλης αλλά όλη η γενιά μας να πει ένα μεγάλο συγγνώμη στους νεότερους για λάθη που κι εμείς παραλάβαμε ή συνεχίσαμε…”
έγραψε ο Δημήτρης Καταλειφός.
Καθόλου δεν συμφωνώ με τον καλό ηθοποιό.
Η βία, η προσβολή, η εκμετάλλευση της εξουσίας, ο σεξισμός, δεν συνιστά συμπεροφορά γενεών αλλά ατόμων.
Και ο καθένας φέρει ατόφια την ευθύνη του.
Και βεβαίως αναπτύσσονται σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στους σκηνοθέτες ή τους μαέστρους και τους ηθοποιούς ή μουσικούς.
Είναι η φύση της Τέχνης και το όραμα της καλλιτεχνικής πραγμάτωσης που συχνά προϋποθέτει κάτι τέτοιο.
Μιλάμε όμως γιά την υπέρβαση των ορίων.
Όταν στο όνομα της Τέχνης επιβάλλουμε τον ναρκισσιστικό, εξουσιαστικό εαυτό μας.
Και τον εξυψώνουμε μέσω της ταπείνωσης του άλλου.
Αφορά λίγους.
Σπουδαίους συχνά αλλά λίγους, με την διττή ερμηνεία της λέξης.
Κι όχι γενιές και ηλικίες.
Ζούμε σε μιά εποχή που η κοινωνία σπάει την σιωπή κι ανέχεται λιγότερα.
Ας μην θάψουμε το παράπονο αυτών που μίλησαν πίσω από την "συλλογική" ευθύνη της γενιάς.
Κι ας μην κρύψουμε τους θύτες πίσω από το φιλότιμο και την συγγνώμη της “παρέας”.
Δούλεψα στο θέατρο και αυτό που μου έμεινε, κάθε φορά, ήταν η μαγεία.
Κι αυτοί που την μοιράστηκαν δεν κοιτούσαν ηλικίες.
Κι ούτε χωρίζονταν σε σκηνοθέτες και ηθοποιούς.
Οφείλουμε σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Και δεν ζητάμε ομαδικές συγγνώμες από αυτούς που τολμούν να ταξιδέψουν σε θάλασσα φουρτουνιασμένη.
Και με το έργο τους να μας φέρουν αντιμέτωπους με τον κρυμμένο εαυτό μας.
Δεν είχα προσωπική γνώμη γιά τον Κιμούλη.
Κι ούτε συνάντησα Κιμούληδες που να ταιριάζουν στις περιγραφές.
Αλλά οι καταγγελίες παραέγιναν πολλές.
Και με πρόσβαλε και με θύμωσε αυτή του η φράση ….”έ, της μόδας είναι!”.
Πόσο περιφρονητική απάντηση στις κατηγορίες.
Αλλά η μόδα είναι όμορφη ενίοτε.
Κι απελευθερωτική.
Η απάντηση του Αντώνη Καφετζόπουλου
Δεν συμφωνώ Δημητρη.
Κατ’ αρχήν «όλα αυτά τα οδυνηρά» ΔΕΝ «συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο θεατρο».
Συμβαίνουν εδω και δεκαετίες.
Κι ο Μπέργκμαν στις μερες μας και αλλα ιερά τέρατα, δικά μας και ξένα θα πρεπει επιτέλους να ειδωθούν και κάτω απο το σημερινό φως. Το 1650 καίγαν γυναίκες με ασήμαντες αφορμές. Στις μέρες μας μονο φρίκη φέρνει μια τετοια σκέψη.
Υπάρχουν - και υπήρχαν πάντοτε - και εκείνοι που δεν υπέκυψαν στο ρόλο του θιασάρχη-αφέντη.
Η συγνώμη απο όλους γενικώς και αορίστως είναι παραπλανητική και αδικεί τα θύματα που επιτέλους, με βάσανο προσωπική, ανοίγουν την καρδιά και το στόμα τους.
Επίσης διαφωνώ με τον αγνωστικισμό που θεωρεί οτι τα πράγματα ισως γίνουν καλυτερα/ισως χειρότερα επειδή «η εποχή επιτρέπει να μιλάμε». Η ανθρώπινη εμπειρία δείχνει οτι «τα πράγματα» ειναι παντα «καλυτερα» όταν μιλάμε.
Edit/υστερόγραφο: για να προλάβω την ασχετίλα οφείλω να δηλώσω πολυ καθαρά οτι εκτιμώ απεριόριστα το Δημητρη Καταλειφο. Και να υπογραμισω οτι η εκτίμηση μου αυτή άφορα και το τι είδους άνθρωπος ειναι ο Δημητρης.
