Ο Ανδρέας Τσαούσης, ένας από τους πιο ονομαστούς και αγαπητούς ερμηνευτές του δημοτικού τραγουδιού άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 97 ετών.
Νοσηλευόταν για μια εβδομάδα στο νοσοκομείο της Λαμίας με λοίμωξη του αναπνευστικού αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει στην τελευταία αυτή μάχη.
Γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1925 στην Κάτω Aγόριανη (Λίλαια) Παρνασίδος. Ο πατέρας του, ήταν καλός τραγουδιστής ενώ έπαιζε μαντολίνο και φλάουτο, ταλέντα που πέρασαν και στο γιο.
Ο Ανδρέας Τσαούσης από μικρός άρχισε να εργάζεται σε ταβέρνες πανηγύρια ως κιθαρίστας και τραγουδιστής. Απ’ τα μισά του ’50 ξεκίνησε να χτίζει όνομα γερό στη Φωκίδα, της Φθιώτιδα και τη Bοιωτία όπου λατρεύτηκε.
Γρήγορα πέρασε και στη δισκογραφία.
Ο ίδιος ο Ανδρέας Τσαούσης είχε αναφέρει σε συνέντευξή του:
«Με έβαλαν τις αποκριές στο Δαδί να τραγουδήσω και καμάρωνα βλέποντάς τους να με χειροκροτούν. Το επόμενο βήμα ήταν σημαντικό και σημαδιακό: Ένα βράδυ ο Αργύρης ο Παπαδήμας.... στο εξοχικό στη Δήμητρα είχε τον μεγάλο Βάιο Μαλλιάρα. Η παρέα μου φιλοξενούσε δύο Ελληνοαμερικάνες και τις πήγαμε να ακούσουμε κανένα τραγούδι. Εκεί με βάλανε και είπα μερικά τραγούδια. Αυτό ήτανε! Ο Μαλλιάρας με ρώτησε από πού είμαι και πού μένω. Την άλλη μέρα, ήρθε και συμφωνήσανε με τον Πατέρα μου. Κατέβηκα στην Αθήνα και στην Columbia έγραψα το πρώτο μου τραγούδι:
Βελούχι μου περήφανο
κι οξιά ζωγραφισμένη
λιώστε τα χιόνια γρήγορα
να χορταριάσει ο τόπος.
Η συνέχεια; Όλες οι ορχήστρες με ήθελαν. Τραγούδησα και στην Αθήνα, όμως εγώ λάτρεψα τα πανηγύρια, ήταν και είναι ακόμη η ζωή μου. Με όλους τους μουσικούς τους μεγάλους συνεργάσθηκα και με όλους έγινα φίλος, με αγαπούσανε και τους αγαπούσα.
Με το Στέλιο το Καζαντζίδη ήμουν φίλος, κολλητός που λένε, ερχότανε στο κέντρο και με άκουγε και όταν πήγαινα να τον ακούσω ήθελε να με ανεβάσει να τραγουδήσω. “Η μάνα του τον έκανε με κάτι χορδές μακριές σαν καλάμι”, ήταν τα λόγια του μεγάλου Στέλιου στον Ηλία τον Κοντό.
Ξεχωριστές στιγμές και πολλά τα περιστατικά σε τόσα χρόνια καλλιτεχνικής καριέρας, τα περισσότερα ευχάριστα:
Ξημερώνοντας δεκαπενταύγουστος στη Θήβα, ως συνήθως με βρήκε να τραγουδώ. Ο παπάς ήθελε να χτυπήσει την καμπάνα. Τσαούση, μου λέει, κάποιος από τους δύο μας πρέπει να σταματήσει “μετά χαράς παπά μου σου δίνω …..προτεραιότητα”, γέλασε κάθισε σε μια καρέκλα και με άκουγε.
Όλα τα τραγούδια που είπα , γνήσια δημοτικά, τα αγάπησα. Λίγο πιο πολύ όμως το “Πατέρα μας μεγάλωσες” για πολλούς λόγους».
Ο Ανδρέας Τσαούσης μεγαλούργησε στα χρόνια του ’60, τότε που το οι συνθήκες της κοινωνίας και της ζήσης, ευνοούσαν το πάντρεμα, από έρωτα,του δημοτικού τραγουδιού με το λαϊκό.
Γνώρισε μεγάλες δόξες όπου κι αν εμφανίστηκε στην Αθήνα, καθώς στο δεύτερο μισό της δεκαετίας διέθετε γερά σουξέ, αλλά να εμφανίζεται στην επαρχία και τα πανηγύρια. Έμεινε στη Λιβαδειά ανώ ήτνα πρώτο όνομα σε όλη την ευρύτερη περιοχή.
Εποχή έχουν αφήσει οι βραδιές του στο κέντρο «Zούγκλα» της Πλατείας Βάθης.
Δισκογράφησε κυρίως για την Music Box και τη Minos. Η φωνή του μεστή και αρρενωπή με εντυπωσιακά ποικίλματα και πλατιά γκάμα.
Την επιτυχία του «Πατέρα μας μεγάλωσες» των Γιώργου Πολύζου και Παναγιώτη Kοκοντίνη ακολούθησε το «Θα αλλάξω σπίτι και θα ρθώ» σε μουσική του τελευταίου και στίχους της Κλειούς Ανδρειακοπούλου. Τα δυο αυτά τραγούδια ακούστηκα και ακούγονται μέχρι σήμερα σε όλα τα πάλκα σε όλη την Ελλάδα.
Άλλες ξεχωριστές «σφραγίδες» του Ανδρέα Τσαούση:
«Πήρα το διαβατήριο», «Καινούργιοι δρόμοι», «Βασανισμένε άνθρωπε ζήτησε το δευτέρι», «Παιδιά μου ήρθε ο Χινόπωρος», «Που ήσουνα βρε αδελφέ», «Πως περάσανε τα χρόνια», «Εκεί ψηλά στον Παρνασσό», «Κορμί μου πως κατάντησες», «Θα πάρω δρόμο μακρινό», «Κανείς γιατρός δεν μπόρεσε», «Παναθεμά σας βάσανα», «Σε ποιόν να πω το πόνο μου», «Μάνα το ‘χω παράπονο»,«Πολλές γυναίκες γνώρισα», «Για πέστε μου βρε Χριστιανοί», «Ήθελα να ‘μουνα μικρός» και το κλέφτικο «Ποιος είδε τέτοιο θαύμασμα» το οποίο και ερμηνεύει αξεπέραστα. Τολμώ να πω ανώτερα κι απ’ τον μέγα Παπασιδέρη.
Όπως αναφέρει ο Γιάννης Μητρόπουλος (palko.gr) όνειρο ζωής του Ανδρέα Τσαούση ήταν να χτίσει μια εκκλησία στο χωριό του την Λιλαία Παρνασσίδος αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή και το κατάφερε με τις οικονομίες του στα 95 του χρόνια.
Νοσηλευόταν για μια εβδομάδα στο νοσοκομείο της Λαμίας με λοίμωξη του αναπνευστικού αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει στην τελευταία αυτή μάχη.
Γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1925 στην Κάτω Aγόριανη (Λίλαια) Παρνασίδος. Ο πατέρας του, ήταν καλός τραγουδιστής ενώ έπαιζε μαντολίνο και φλάουτο, ταλέντα που πέρασαν και στο γιο.
Ο Ανδρέας Τσαούσης από μικρός άρχισε να εργάζεται σε ταβέρνες πανηγύρια ως κιθαρίστας και τραγουδιστής. Απ’ τα μισά του ’50 ξεκίνησε να χτίζει όνομα γερό στη Φωκίδα, της Φθιώτιδα και τη Bοιωτία όπου λατρεύτηκε.
Γρήγορα πέρασε και στη δισκογραφία.
Ο ίδιος ο Ανδρέας Τσαούσης είχε αναφέρει σε συνέντευξή του:
«Με έβαλαν τις αποκριές στο Δαδί να τραγουδήσω και καμάρωνα βλέποντάς τους να με χειροκροτούν. Το επόμενο βήμα ήταν σημαντικό και σημαδιακό: Ένα βράδυ ο Αργύρης ο Παπαδήμας.... στο εξοχικό στη Δήμητρα είχε τον μεγάλο Βάιο Μαλλιάρα. Η παρέα μου φιλοξενούσε δύο Ελληνοαμερικάνες και τις πήγαμε να ακούσουμε κανένα τραγούδι. Εκεί με βάλανε και είπα μερικά τραγούδια. Αυτό ήτανε! Ο Μαλλιάρας με ρώτησε από πού είμαι και πού μένω. Την άλλη μέρα, ήρθε και συμφωνήσανε με τον Πατέρα μου. Κατέβηκα στην Αθήνα και στην Columbia έγραψα το πρώτο μου τραγούδι:
Βελούχι μου περήφανο
κι οξιά ζωγραφισμένη
λιώστε τα χιόνια γρήγορα
να χορταριάσει ο τόπος.
Η συνέχεια; Όλες οι ορχήστρες με ήθελαν. Τραγούδησα και στην Αθήνα, όμως εγώ λάτρεψα τα πανηγύρια, ήταν και είναι ακόμη η ζωή μου. Με όλους τους μουσικούς τους μεγάλους συνεργάσθηκα και με όλους έγινα φίλος, με αγαπούσανε και τους αγαπούσα.
Με το Στέλιο το Καζαντζίδη ήμουν φίλος, κολλητός που λένε, ερχότανε στο κέντρο και με άκουγε και όταν πήγαινα να τον ακούσω ήθελε να με ανεβάσει να τραγουδήσω. “Η μάνα του τον έκανε με κάτι χορδές μακριές σαν καλάμι”, ήταν τα λόγια του μεγάλου Στέλιου στον Ηλία τον Κοντό.
Ξεχωριστές στιγμές και πολλά τα περιστατικά σε τόσα χρόνια καλλιτεχνικής καριέρας, τα περισσότερα ευχάριστα:
Ξημερώνοντας δεκαπενταύγουστος στη Θήβα, ως συνήθως με βρήκε να τραγουδώ. Ο παπάς ήθελε να χτυπήσει την καμπάνα. Τσαούση, μου λέει, κάποιος από τους δύο μας πρέπει να σταματήσει “μετά χαράς παπά μου σου δίνω …..προτεραιότητα”, γέλασε κάθισε σε μια καρέκλα και με άκουγε.
Όλα τα τραγούδια που είπα , γνήσια δημοτικά, τα αγάπησα. Λίγο πιο πολύ όμως το “Πατέρα μας μεγάλωσες” για πολλούς λόγους».
Ο Ανδρέας Τσαούσης μεγαλούργησε στα χρόνια του ’60, τότε που το οι συνθήκες της κοινωνίας και της ζήσης, ευνοούσαν το πάντρεμα, από έρωτα,του δημοτικού τραγουδιού με το λαϊκό.
Γνώρισε μεγάλες δόξες όπου κι αν εμφανίστηκε στην Αθήνα, καθώς στο δεύτερο μισό της δεκαετίας διέθετε γερά σουξέ, αλλά να εμφανίζεται στην επαρχία και τα πανηγύρια. Έμεινε στη Λιβαδειά ανώ ήτνα πρώτο όνομα σε όλη την ευρύτερη περιοχή.
Εποχή έχουν αφήσει οι βραδιές του στο κέντρο «Zούγκλα» της Πλατείας Βάθης.
Δισκογράφησε κυρίως για την Music Box και τη Minos. Η φωνή του μεστή και αρρενωπή με εντυπωσιακά ποικίλματα και πλατιά γκάμα.
Την επιτυχία του «Πατέρα μας μεγάλωσες» των Γιώργου Πολύζου και Παναγιώτη Kοκοντίνη ακολούθησε το «Θα αλλάξω σπίτι και θα ρθώ» σε μουσική του τελευταίου και στίχους της Κλειούς Ανδρειακοπούλου. Τα δυο αυτά τραγούδια ακούστηκα και ακούγονται μέχρι σήμερα σε όλα τα πάλκα σε όλη την Ελλάδα.
Άλλες ξεχωριστές «σφραγίδες» του Ανδρέα Τσαούση:
«Πήρα το διαβατήριο», «Καινούργιοι δρόμοι», «Βασανισμένε άνθρωπε ζήτησε το δευτέρι», «Παιδιά μου ήρθε ο Χινόπωρος», «Που ήσουνα βρε αδελφέ», «Πως περάσανε τα χρόνια», «Εκεί ψηλά στον Παρνασσό», «Κορμί μου πως κατάντησες», «Θα πάρω δρόμο μακρινό», «Κανείς γιατρός δεν μπόρεσε», «Παναθεμά σας βάσανα», «Σε ποιόν να πω το πόνο μου», «Μάνα το ‘χω παράπονο»,«Πολλές γυναίκες γνώρισα», «Για πέστε μου βρε Χριστιανοί», «Ήθελα να ‘μουνα μικρός» και το κλέφτικο «Ποιος είδε τέτοιο θαύμασμα» το οποίο και ερμηνεύει αξεπέραστα. Τολμώ να πω ανώτερα κι απ’ τον μέγα Παπασιδέρη.
Όπως αναφέρει ο Γιάννης Μητρόπουλος (palko.gr) όνειρο ζωής του Ανδρέα Τσαούση ήταν να χτίσει μια εκκλησία στο χωριό του την Λιλαία Παρνασσίδος αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή και το κατάφερε με τις οικονομίες του στα 95 του χρόνια.
