Έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός Μένη Κυριάκογλου βασικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» Θεσσαλονίκης.
Πέθανε αιφνιδιαστικά από ανακοπή καρδιάς. Έπαιξε στις σημαντικότερες παραστάσεις της Πειραματικής που ήταν το σπίτι της και συνδέθηκε με δεσμούς φιλίας, με όλη την ομάδα του.
Είχε τραγουδήσει θεατρικά τραγούδια του Κώστα Βόμβολου που κυκλοφόρησαν και δισκογραφικά.
Στενοί της φίλοι της ο Νίκος Σεργιανόπουλος και ο Χρήστος Αρνομάλλης.
Η ίδια η η Μένη Κυριάκογλου είχε γράψει στη «Μακεδονία της Κυριακής»:
«Το δηλώνω απερίφραστα ότι είμαι αθεράπευτη νοσταλγός πολλών πραγμάτων. Η περίπτωσή μου δεν έχει γιατρειά. Νοσταλγώ με πάθος, πολλές φορές αχαλίνωτα πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις και ό,τι μπορεί κάποιος να φανταστεί, πιστεύω δε ότι πολλές φορές αυτά που νοσταλγώ αφόρητα είναι καλοί φίλοι, που έρχονται να μου κάνουν επίσκεψη και να τα πούμε, να ιδωθούμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να θυμηθούμε, να ξεγνοιάσουμε, να χαρούμε, να νοσταλγήσουμε με την ησυχία μας και όσο τραβάει και ποθεί η ψυχή μας, είτε αυτά που νοσταλγώ είναι πρόσωπα είτε καταστάσεις, έρωτες, βιβλία, ταινίες, παραστάσεις, παιγνίδια, το ωραίο μπλε βάζο της θείας μου, τις τηγανητές πατάτες της μαμάς μου, το ευτυχισμένο γέλιο της φίλης μου»
Πέθανε αιφνιδιαστικά από ανακοπή καρδιάς. Έπαιξε στις σημαντικότερες παραστάσεις της Πειραματικής που ήταν το σπίτι της και συνδέθηκε με δεσμούς φιλίας, με όλη την ομάδα του.
Είχε τραγουδήσει θεατρικά τραγούδια του Κώστα Βόμβολου που κυκλοφόρησαν και δισκογραφικά.
Στενοί της φίλοι της ο Νίκος Σεργιανόπουλος και ο Χρήστος Αρνομάλλης.
Η ίδια η η Μένη Κυριάκογλου είχε γράψει στη «Μακεδονία της Κυριακής»:
«Το δηλώνω απερίφραστα ότι είμαι αθεράπευτη νοσταλγός πολλών πραγμάτων. Η περίπτωσή μου δεν έχει γιατρειά. Νοσταλγώ με πάθος, πολλές φορές αχαλίνωτα πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις και ό,τι μπορεί κάποιος να φανταστεί, πιστεύω δε ότι πολλές φορές αυτά που νοσταλγώ αφόρητα είναι καλοί φίλοι, που έρχονται να μου κάνουν επίσκεψη και να τα πούμε, να ιδωθούμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να θυμηθούμε, να ξεγνοιάσουμε, να χαρούμε, να νοσταλγήσουμε με την ησυχία μας και όσο τραβάει και ποθεί η ψυχή μας, είτε αυτά που νοσταλγώ είναι πρόσωπα είτε καταστάσεις, έρωτες, βιβλία, ταινίες, παραστάσεις, παιγνίδια, το ωραίο μπλε βάζο της θείας μου, τις τηγανητές πατάτες της μαμάς μου, το ευτυχισμένο γέλιο της φίλης μου»
